ผู้หญิงเลือกได้ ( 1 )

หลังจากโสดในครั้งนั้น...ก็ใช้ชีวิตอยู่กับการเรียนและก็เพื่อนๆ   ฉันโชคดีเหลือเกินที่มีเพื่อนดีๆมากมาย    ยังเศร้า ยังทำใจไม่ค่อยได้  แต่มันก็ดีขึ้นเรื่อยๆเพราะเพื่อนช่วยเอาไว้ได้มาก    ปกติแล้วฉันมักเป็นศิราณีให้เพื่อนๆซะมากกว่า    ชอบรับฟังปัญหาหรือไม่ว่าจะเรื่องอะไร    เพื่อนหลายคนมักให้ความไว้วางใจเพราะความที่เป็นคนเก็บความลับเก่ง   แต่พอเรื่องของตัวเองกลับไปไม่เป็นท่า    อกหักครั้งแรกก็เลยเป๋เดินแทบไม่เป็น

                   เวลาผ่านมาจนถึงวันที่ได้ฝึกงาน   ด้วยความที่รักอิสระและอยากลองออกไปใช้ชีวิตนอกบ้าน   จึงเลือกที่ฝึกงานที่ค่อนข้างไกล     จะเดินทางทีก็ต้องฝ่ารถติดมากมาย    แม่เลยอนุญาตให้มาเช่าอพาร์เม้นท์กับเพื่อน   โดยเลือกที่ใกล้ที่ฝึกงานที่สุด   แต่แล้วเพราะโชคชะตาหรืออย่างไรก็ไม่รู้    ฝึกงานได้ไม่ทันจะถึงเดือน...ฉันบังเอิญเจอเค้าคนนั้น   คนที่เคยทิ้งไป คนที่ไม่เจอเกือบ2ปี   เราเดินสวนกันแถวที่ฝึกงาน    ฉันเพิ่งจะเชื่อว่าโลกมันกลมก็วันนี้แหล่ะ   ได้ทักกันพอเป็นพิธีเลยรู้ว่าเค้าทำงานอยู่บริษัทหนึ่ง   ซึ่งใกล้กับที่ฉันฝึกงานมาก   อยู่ห่างกันเพียงแค่หนึ่งซอยเท่านั้น    สมองเบลอๆจากการที่เจอกันวันเดียวและเผลอให้เบอร์ใหม่ไปอีกด้วย    จึงทำให้เราสองคนได้เจอกันบ่อยขึ้น   ถามว่าเกลียดกันไหม...เปล่า   ยังโกรธไหม...เปล่า   ยังรักอยู่ไหม...แน่นอนที่สุด ^ ^   มันยังลืมไม่ได้จริงๆ    แว๊บแรกที่เจอหน้า....ความทรงจำทุกอย่างกลับมาหมด   เค้าบอกว่ายังคิดถึงและเป็นห่วงเราเสมอ   เพราะเราก็เป็นเหมือนน้องคนหนึ่งที่เค้ารักมาก    เหมือนจะดีใจนะเมื่อได้ฟัง   แต่มันก็ทำให้เราคิดได้ว่า...เอาเหอะ  อย่างน้อยเราก็ได้เป็นพี่น้องกัน

                    ช่วงนั้นเค้าโทรมาหา  นัดกินข้าว  แวะส่งที่ห้องบ่อยมาก    เพื่อนที่อยู่ด้วยกันบอกฉันว่า   ถ้ายังจะคุยกับเค้ามันก็ไม่ว่า   แต่มันขอไม่คุยด้วย...มันเกลียดและโกรธแทนเรามาตลอด   และเกลียดมากขึ้นที่ยังมาทำดีด้วยในตอนนี้เพื่ออะไร    ฉันเข้าใจความรู้สึกเพื่อนนะ   รู้ว่าเพื่อนก็รักและห่วงกันตลอดมา   มันแค่ไม่อยากเห็นเราเสียใจอีกครั้ง   

                    ฉันฝึกงานอยู่จนครบ3เดือนและมีโอกาสได้ทำงานต่อที่เดิมเลย    ระยะเวลา1ปีหลังจากนั้นฉันก็ยังได้พบเจอเค้ามาโดยตลอด    ตอนนั้นฉันยังโสดเหมือนเดิม   แต่เค้ามีแฟนใหม่มาที่คบกันมาเกือบ2ปีแล้ว   ฉันรับรู้ทุกอย่างระหว่างเค้าและเธอ    แต่ฉันพอที่จะทำใจได้อยู่ ดังนั้นเวลาเจอกันก็เลยสบายใจมากขึ้น   คุยเล่นได้เหมือนเดิม   แต่โชคชะตาไม่ได้หยุดแค่นั้นน่ะสิ    ฉันมีโอกาสได้เริ่มคุยกับผู้ชายคนนึง   ซึ่งเป็นเพื่อนที่ทำงานของเพื่อนอีกที    เราคุยกัน กินข้าว ดูหนัง เหมือนคนทั่วไปที่กำลังจะเริ่มศึกษาใครสักคน    ถือว่าเป็นการเริ่มต้นปีใหม่ของฉันที่ดีในปีนั้นจริงๆ    แต่แล้วก็ดีได้ไม่นาน !!!

เค้าคนนั้นโทรมาหาฉันในวันหนึ่ง   โทรมาร้องไห้...เหตุเพราะเธอคนนั้นทิ้งไป   พวกคุณว่าผู้หญิงเลือกได้อย่างฉันจะทำยังไงคะ ?   แน่นอนฉันเลือกได้   ฉันเลือกที่จะให้เค้ามาหา  มาร้องไห้ข้างๆ  กอดปลอบเพื่อให้เค้าสบายใจขึ้น   บอกตรงๆว่า ณ วันนั้นฉันก็ยังรักเค้าอยู่  ยิ่งเห็นเสียใจมาก็ยิ่งเจ็บแทน   ในตอนนั้นมันไม่มีเวลามานั่งคิดถึงตัวเองหรอกค่ะ   ว่าตัวเองเคยเจ็บเพราะใคร ทำไมต้องมาห่วงใยเค้าด้วย   ช่วงเวลาเกือบเดือนที่เค้าแทบจะมาอยู่กับฉันตลอด   ฉันเป็นคนเดียวที่เค้ามี  เป็นคนเดียวที่ไม่เคยหันหลังหนีไป   ส่วนเพื่อนใหม่คนนั้นฉันยังคุยอยู่นะ   แต่คุยด้วยความจริงใจ ตรงๆไม่โกหกกัน   ฉันเล่าทุกอย่างที่เกิดให้ฟังทุกอย่าง   บอกตามตรงว่า ณ ตอนนั้นฉันก็ยังไม่ได้รู้สึกชอบมากกว่าความเป็นเพื่อน   เพราะเพิ่งรู้จักไม่นานและยังมีบางอย่างที่ไม่ใช่   จำได้ว่าวาเลนไทน์ปีนั้นเพื่อนใหม่โทรมานัดไปดินเนอร์   ซึ่งฉันก็ยังไม่ได้ตกลงอะไร  บอกไปว่าขอดูงานก่อน   แค่สักพักหลังจากวางโทรศัพท์   เค้าโทรมาหาแล้วบอกว่า  เย็นนี้จะมากินข้าวด้วย    ฉันตอบตกลงโดยไม่คิดก่อนเลย   ฉันรู้ใจตัวเองทันทีว่ายังไงเค้าก็ยังเป็นคนแรกที่จะเลือก   เค้ายังเป็นคนที่ใช่้อยู่เสมอ    วันนั้นก็เลยโทรไปคุยกับเพื่อนใหม่ตรงๆว่าฉันคิดยังไง   ฉันขอเวลาคุยแบบเพื่อนกันไปดีกว่า   ในเมื่อมั่นใจก็ไม่อยากให้เค้าต้องรอเก้อ   สุดท้ายเค้าก็เข้าใจฉัน    และอวยพรให้ฉันสมหวังซะที 

แต่กว่าจะสมหวังนั้น   มันก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ทุกอย่างมันลงเอย   มันเหมือนระเบิดที่รอใครสักคนมาจุด    ระเบิดของฉันมันอยู่ในใจมาตลอด 1 ปี   ถึงจะเคยบอกว่าทำใจพอได้ที่ยอมเป็นพี่น้องกันแบบนี้   แต่ใช่ว่าจะไม่มีอารมณ์น้อยใจ คิดมากและสับสนในใจเวลาที่เราเจอกัน   สงสัยมาตลอดว่าเค้ารู้สึกยังไงกันแน่    ระเบิดมันถูกจุดขึ้นในวันวาเลนไทน์นั้นแหล่ะ    ก่อนไปกินข้าวกัน  เค้าขอไปเช็คเมลงานที่ร้านอินเตอร์เน็ต   ฉันก็ไปนั่งเล่นอีกเครื่องเพื่อรอเค้า   นั่งไปสักพัก...หางตาก็เหลือบไปเห็นว่าเค้ากำลังยิ้มและพิมพ์อะไรอยู่   ก็เลยแอบมองไปที่หน้าจอ   ภาพที่เห็นคือ เค้าแชทกับแฟนเก่าอยู่   ตู้ม ! ระเบิดเลยค่ะ  มันจี๊ดเลยอ่ะ   ฉันไม่พูดอะไรสักคำในตอนนั้น   เดินลุกไปจ่ายตังค์แล้วเดินออกจากร้านไปเลย    เดินออกมาจากห้างด้วยความรวดเร็วพร้อมน้ำตา    ระหว่างรอเรียกแท๊กซี่เพื่อจะกลับห้อง   เค้าก็โทรเข้ามาถามว่า "ฉันจะไปไหน   ทำไมอยู่ดีๆก็ลุกไปไม่บอก"   ฉันก็เลยตอบไปว่า "เห็นฉันในสายตาด้วยเหรอ   นึกว่ามีแต่คนนั้นที่เธอสนใจ"  พูดจบฉันก็วางสายไปเลย  

                        กลับมาถึงห้องก็เอาแต่ร้องไห้ ร้องไห้ และก็ร้องไห้    เค้าตามกลับมาหาที่ห้องแล้วก็ถามว่าเป็นอะไร  โกรธอะไรเค้า   ฉันเลยพรั่งพรูทุกสิ่งที่คิดออกไป 

       "เธอจะเอายังไงกับฉัน   เธอรู้สึกยังกับฉันกันแน่   อยากมาก็มา  อยากไปก็ไป  พอเค้าทิ้งก็กลับมาหา  ฉันก็ดีใจถ้าเราจะมีโอกาสกลับไปเป็นเหมือนเดิม   แต่นี่เธออยู่กับฉัน   แล้วทำไมคุยกับเธอคนนั้นอยู่   พอเธอยิ้มดูเธออารมณ์ดีมาก   มันเลยโมโห เพราะฉันไม่รู้ว่าฉันกำลังอยู่ในฐานะอะไร   เธอจะกลับไปหาเค้ามั๊ยก็ไม่รู้   ฉันเหนื่อยแล้ว  ไม่ไหวแล้วถ้าต้องอยู่แบบนี้   จะเอายังไงก็ว่ามา" 

เค้าตอบกลับมาทุกคำถาม  เค้าบอกว่าอยากกลับมาหา  อยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม   เค้ารู้แล้วว่าสุดท้ายคนที่รักเค้ามากที่สุดคือใคร  คนที่ทนเค้าได้และรับได้ทุกอย่างที่เค้าเป็นคือใคร   เพียงแต่เค้าไม่ยังไม่กล้าพอที่จะพูด   และกลัวว่าฉันจะไม่คิดเหมือนกัน   สุดท้ายเค้าเลือกที่จะกระทำอย่างเดียวเพราะคิดว่าฉันจะเข้าใจ   พอฟังถึงตอนนี้รู้สึกกันไหมคะ  ว่าเค้าเหมือนตุลย์ใน 365วัน (ใครที่อ่านตอนแรกจะเข้าใจค่ะ)   ฉันตอบเค้าไปว่า  ฉันจะไม่มีวันเข้าใจและแน่ใจได้หรอกถ้าเธอไม่พูด   เธอควรพูดออกมาเพื่อเป็นการยืนยันสิ่งที่ทำอยู่    ฉันไม่อยากทึกทักไปเอง  ไม่อยากเข้าข้างตัวเอง   ถ้าเธออยากกลับมาจริงๆ  ฉันก็ยินดีและดีใจมาก   ฉันอภัยทุกอย่างและรับได้หมด   ขอเพียงแค่เธอจริงใจจริงๆ   ...  

                         สุดท้ายเราก็ลงเอยกันด้วยดีในวันวาเลนไทน์   เค้าเล่าให้ฟังว่าที่คุยกับแฟนเก่าวันนั้น    เพราะเค้ามาทักทายเฉยๆ เค้าเคลียร์กันแล้วและขอเป็นเพื่อนเท่านั้น   ฉันก็เลือกที่จะเชื่อใจอีกครั้ง   อนาคตจะเป็นอย่างไรฉันไม่ขอคิดถึงมัน   แค่ทำในวันนี้ให้ดีก็พอ              

                                  ----------------------------------------------------

ขอจบไว้เท่านี้ก่อนนะคะ  เพราะรู้สึกว่ามันยาวเหลือเกิน   เอาไว้จะมาต่อใน "ผู้หญิงเลือกได้ ภาค2"  ภาคแรกฉันเลือกความสุขให้กับใจตัวเองไปแล้ว   แต่ภาคต่อไปมันจะเจ็บอีกครั้งหรือไม่    และเมื่ออ่านจบเรื่องแล้ว   คุณอาจจะรู้ว่า...ในบางครั้งคนเราก็ไม่มีทางให้เลือกมากนัก   หรือสุดท้ายก็ไม่มีเลย

            ขอบคุณที่ติดตามนะคะ   อาจดูเหมือนไม่ค่อยมีสาระ   แต่ในความไร้สาระนี้อาจจะมีประโยชน์เล็กๆ ที่ทำให้บางคนเอาไปใช้ได้นะคะ   ฉันหวังว่าจะเป็นเช่นนั้น     สวัสดีค่ะ

Create Date : 23 ธันวาคม 2553
Last Update : 23 ธันวาคม 2553 0:48:42 น.		1 comments
Counter : 594 Pageviews.
Share Tweet