ธรรมะจากพระผู้รู้

รวบรวมการสนทนาธรรมจาก"พระผู้รู้" องค์หนึ่งทางภาคเหนือ  ที่ชี้แนะแนวทางการปฏิบัติของผู้เขียน

1. เวลารู้กาย รู้ใจ ให้รู้ให้ดู"ด้วยความเป็นกลาง" อย่าอยาก อย่าจ้อง ประคอง อย่าให้ค่าบวก-ลบ
    แรกๆห้ามไม่ได้หรอก แต่ค่อยๆรู้ไป น้อมเข้าไปรู้ โอปนยิโก รู้ปัจจุบันขณะ รู้แล้วปล่อยไปเลยช่างมัน รู้บ่อยๆ จิตจะค่อยๆปรับของมันเอง
    ยิ่งไปอยาก ดิ้นรนค้นคว้า ทำยังไงจะถูก จะเห็นชัด หรือไปสงสัย ให้ค่า คิดค้นหาคำตอบ มันก็สร้างเหตุต่อ ผลมันก็เกิดอีก ลำพังที่มีอยู่ก็ปางตายล่ะ รู้เข้าไป รู้ซื่อๆ รู้โง่ๆ
    (23-10-52)
 
2. สังเกตใจตัวเอง เวลารู้กาย รู้ใจ รู้ให้เหมือนกับเราสังเกตน้ำแข็งในแก้ว
ดูมันไป ด้วยความเป็นกลาง ไม่ต้องไปจ้อง
ไม่ต้องนั่งดูแบบไม่กะพริบตา
ไม่ต้อง"อยาก"ให้มันละลาย
"อยาก" ให้มันอยู่นานๆ (เอาไปแช่ในช่อง freeze ของตู้เย็น)
"อยาก" เห็นมันละลายชัดๆ
 อยากฯลฯ
ธรรมชาติของน้ำแข็ง คือ รวมตัวกันชั่วคราว เดี๋ยวมันก็ละลายของมันตามเหตุตามปัจจัยของมันอยู่วันยังค่ำ
ถ้าเอาไปตากแดดมันก็ละลายเร็ว
ถ้าเอามาไว้ในร่มมันก็ละลายช้า
เอาไว้ในตู้เย็นมันก็ละลายช้าเข้าไปอีก
มันมีเหตุปัจจัยของมัน
น้ำแข็ง กับ จิตใจ ร่างกายของเรามีสภาวะเหมือนกัน
ให้รู้กาย รู้ใจเหมือนเราดูก้อนน้ำแข็ง สภาวะของการ "รู้" ก็เหมือนกัน มันจะเป็นรู้ด้วยความเป็นกลาง
นี่แหล่ะความเป็นกลาง ดูตัวเองเหมือนดูก้อนน้ำแข็ง
(23-10-52)

 3. อย่างเวลามีคนมาด่าเรา มากระทบเรา ความโกรธก็เกิด มันมีเหตุปัจจัย
"คนที่ด่าเรา" เป็นเพียง "ปัจจัย"
"จิต" เราเป็น"เหตุ" นี่ต่างหากที่ทำให้โทสะเกิด
สิ่งภายนอกเป็นแค่ปัจจัย
จิตเราต่างหากเป็นเหตุ
ต้องเข้ามารู้ที่เหตุ ไม่ต้องไปแก้ที่ปัจจัย แก้ไม่ได้หรอก หนีก็หนีไม่พ้น
(24-10-52)
 
4. เวลาเราโกรธ เรารู้สภาวะโกรธที่ผุดขึ้นมา ถามหน่อยว่า สภาวะที่ขึ้นมานั้นมันบอกไหมว่ามันชื่อ "ความโกรธ"
มันไม่ได้บอก เราเองที่ไปให้ชื่อว่า"โกรธ" ให้ค่าว่ามันไม่ดี มันเป็นกิเลส
(กู)เกลียดมัน
จริงๆแล้วมันก็แค่สภาวะหนึ่ง มันไม่ได้แตกต่างจากสภาวะอื่นๆ เช่น รัก ดีใจ เลย เราไปให้ค่าให้ชื่อมันเองทั้งนั้น
(24-10-52)
 
5. จิตของพระอรหันต์ เหมือนรอยเท้านกที่มาเกาะโต๊ะชั่วขณะหนึ่งแล้วมันก็บินหายไป ไม่ทิ้งรอยไว้เลย
ถามว่านกมันมาเกาะโต๊ะไหม มันมาเกาะ แต่มันไม่มีรอย
จิตของปุถุชนก็เหมือนจิตพระอรหันต์ เหมือนกันแหล่ะ แตกต่างตรงแค่ว่าพอมันมาเกาะแล้ว มันทิ้งรอยไว้
ทิ้งรอยฝังไว้ไม่พอ แถมเท้าไปเหยียบขี้โคลนมาอีก เลอะเทะเปราะเปื้อนไปหมด
ถามว่าพระอรหันต์โกรธได้ไหม โกรธได้ ร้อนได้ หนาวได้ กระทบก็กระทบเหมือนกัน (เหมือนอาการที่นกเกาะโต๊ะ)
แต่จิตพระอรหันต์ท่านไม่ปรุงแต่งต่อเท่านั้นเอง มหาสติเขาตัด (สติใหญ่)
(24-10-52)
 
6. เวลารู้กายเดิน ยืน นั่ง นอน ให้รู้เป็นจุดๆ เท่าที่จิตจะรู้ได้ ไม่ใช่ไปจ้องทั้งตัว แล้วมันจะพัฒนารู้กายโดยเป็นองค์รวมเอง แล้วมันจะเห็นกายตามความเป็นจริงได้ว่ากายนี้ไม่ใช่ตัวเรา เหมือนตาเห็นเลย มันจะเห็นเป็นอัตโนมัติ
(23-10-52)
 
7. การรู้กาย รู้ใจ ทำกันไปตลอดชีวิต หรือขนาดต้องข้ามภพข้ามชาติเลย ลำพังที่เราเจริญสติอยู่นี่ มันหยาบ พอจะสู้ได้อยู่ แต่ขั้นละเอียดลงไป อนุสัยหรือกิเลสที่มันนอนเนื่องในสันดานที่สะสมมานับชาติไม่ถ้วน มัน"ทุกข์"จริงๆ คือต้องยอมเอาชีวิตเข้าแลก ตายเป็นตาย จะอยู่หรือตายก็ช่างมัน ต้องกล้า ต้องอดทน อย่างหลวงปู่สิมที่ท่านสอนเอาไว้ "ทุกข์ไม่ต้องบ่น ให้ทนเอา" ต้องอดทนอย่างเดียว อย่าไปฉลาดกับมัน ฉลาดสู้ไม่ได้ ความอดทนสู้ได้
(24-10-52)
 
8. หลวงปู่สอนว่า "ภาวนาเอา หรือ ภาวนาละ" เอาไปคิดดู
(24-10-52)
 
9. รู้ ของจริง จะรู้ไม่ชัด เพราะมันจะไม่ทันปรุงแต่งเป็นสัญญาอะไร เป็นแค่สภาวะบางอย่าง ไม่มีชื่อ……
(24-10-52)
 
10.เราไปติดกับความคิดของตัวเอง และไปยึดมั่น มันหนักแต่ไม่รู้ตัว ไปยึดมันทำไม ความคิดความเห็น ที่เขาเรียกว่าทิฏฐิ ไปยึดความคิดของตัวเองเกินไป มันไม่มีอะไรเลย
อากาศที่อยู่ต่อหน้าเรา ลมพัดไปมา สถานะมันยังมีน้ำหนักกว่าความคิดของเราซะอีก แล้วทำไมเราถึงไปยึดมันเหนียวแน่นนัก ความคิดของกูแน่ ของกูดี เก่งกว่า ถูกกว่า
คิดดูว่ามันโง่ไหม?
(24-10-52)
 
 11. ไม่ต้องไปดู ไปสนใจมานะอัตตาตัวตนของคนอื่น ดูเข้ามาที่ตัวเองนี่ ของตัวเองยังจะเอาตัวไม่รอด ไปสนใจของคนอื่นทำไม ปล่อยไปซะ
 (23-10-52)

Create Date : 21 ธันวาคม 2552		2 comments
Last Update : 29 มกราคม 2553 10:14:50 น.
Counter : 600 Pageviews.
Share Tweet