|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
เพียงเมืองใหญ่ไม่ไร้รัก
· ในท่ามกลางคอนกรีตและอิฐเรียงราย รุ้งยังทอสายให้ใจยังชุ่มฉ่ำ ถนนสายยาวทอดกายสีทึมดำ แต่ต้นไม้ยังร่ายรำอยู่ข้างทาง
· แม้เรื่องราวในเมืองใหญ่ต่างโหดร้าย แต่ความรักยังมากมายแม้เลือนราง ตึกแห้งแล้งคนรุ่มร้อนอาจกีดขวาง แต่จิตใจหวังสร้างสรรค์ยังไม่แปร
· ฉันจึงยังรั้งกายในเมืองใหญ่ แม้ดวงใจจะร่ำไห้เพราะบาดแผล แม้หลายครั้งดวงใจเจ็บอ่อนแอ จะไม่แพ้ไม่พ่ายไม่ไร้หวัง
· ในเมืองใหญ่ใช่ว่าจะไร้ฝัน ในบางวันมีเรื่องราวสร้างพลัง มีรอยยิ้มมีน้ำใจอยู่ตามทาง เมืองไม่ร้างคนไม่ไร้หัวใจฝัน
· ทิวเขาท้องนาและฟ้าคราม นั้นงดงามใครต่างก็รู้กัน แต่ดวงใจดวงไหนจะรู้ว่าทุกวัน เมืองใหญ่นั้นมีความงามในความเศร้า
· น่าสงสารเมืองใหญ่ไร้คนรัก บ้างมาพักบ้างอาศัยกันชั่วคราว บ้างคิดเพียงหาเงินทุกค่ำเช้า และเฝ้ารอโอกาสจากมันไป
· ต่างดั้นด้นต่างหากินต่างดิ้นรน กระเสือกกระสนจนเข้ามาเมืองใหญ่ ต่างกอบโกยเสาะหาผลกำไร แต่ไม่มีใครเลยหรือ...ที่รักมัน
· บ้างก่นด่าร้องหารัฐบาล หาผู้ว่าหาราชการหาคนแก้ จะมีใครบ้างไหมไม่ยอมแพ้ ช่วยกันแก้ช่วยกันร่างร่วมสร้างสรรค์
· สร้างเมืองใหญ่ให้น่าอยู่กันดีไหม เติมหัวใจใส่ความรักร่วมแบ่งปัน คนละไม้ละมือร่วมช่วยกัน ในฝันคงไม่นานจะเป็นจริง
· ฉันยังหวังจึงยังมีความฝันใฝ่ ขอเพียงใจของเราไม่ทอดทิ้ง หากจะเริ่มสร้างสวรรค์ให้เป็นจริง เรามีสิ่งที่เริ่มได้คือรักมัน
· ฉันจึงยังรั้งกายอยู่เมืองใหญ่...แม้จะไม่ค่อยมีใคร รักมัน
เยาววารี ค่ำคืนอากาศเย็นในเมืองใหญ่ 23.55 น. 25 พฤศจิกายน 2541
บทนี้เขียนตอนที่ได้ยินเพื่อนฝูงพี่น้องบ่นเบื่อเมืองหลวง ไม่มีใครอยากอยู่กรุงเทพ นึกๆ ไปก็สงสารกรุงเทพ เลยเขียนขึ้นมา แต่เขียนแล้วรู้สึกว่าเหมือนบทกวีของวิทยุร่วมด้วยช่วยกันยังไงไม่รู้
Create Date : 31 กรกฎาคม 2549 |
Last Update : 3 สิงหาคม 2549 22:20:50 น. |
|
1 comments
|
Counter : 176 Pageviews. |
|
|
|
โดย: พรายพิรุณ IP: 58.9.7.68 วันที่: 27 พฤศจิกายน 2550 เวลา:16:12:20 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ก็เมืองหลวงไม่ใช่บ้านเรา เมื่อไหร่บ้านเราเหมือนเมืองหลวงมันก็จะไม่ใช่บ้านเราอีกต่อไป..สักวันเราอาจไร้บ้าน