Bloggang.com : wanalee : คิดถึงแม่

คิดถึงแม่ - กลอนกลบท

บทกลอนชิ้นนี้มีที่มา...เคยเอาไปโพสต์ไว้ในเว็บหนึ่งนานมาแล้ว เอามาเล่าใหม่ก็แล้วกันค่ะ

กลอนสองบทแรกเป็นกลอนที่ฉันเขียนตามที่อาจารย์สั่งให้เขียนตั้งแต่ตอนอยู่ มศ.5 (สมัยนี้คือ ม.6) พอเอาไปส่งอาจารย์ อาจารย์ผู้หญิงที่ฉันยังจำชื่อและบุคลิกการพูดจาเดินเหินได้จนบัดนี้ เขียนหวัด ๆ ตรงมุมซ้ายบนของบทกลอนว่า "ถ้าเขียนเอง...เก่ง"

ข้อความนั้นติดตาฉันจนทุกวันนี้ เพราะฉันอ่านแล้วรู้สึกหน้าชาเหมือนถูกตบหน้า ไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนเป็นอาจารย์ระดับนั้นจะคิดกับลูกศิษย์ของตัวเองได้ถึงขนาดนี้ ความรู้สึกที่ว่าตราตึงอยู่ในใจฉัน จนกระทั่งฉันได้มาเป็นครูอยู่ช่วงหนึ่งของชีวิต

วันหนึ่ง ลูกศิษย์ที่ดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องการเรียนเอางานที่ฉันสั่งให้ทำมาส่ง แวบแรกที่อ่าน...ฉันเกือบจะเรียกเขามาถามแล้วว่า ทำเองหรือเปล่า เพราะเขาเขียนได้ดีเกินคาด แต่แล้วจิตฉันก็ประหวัดไปถึงเหตุการณ์ข้างต้นที่ประสบมา ฉันยั้งปากได้ทัน และชมเขาภายหลัง เขายิ้มอาย ๆ ฉันไม่รู้ว่าเขาทำเองจริงหรือเปล่า เพราะปกติเขาไม่ใช่เด็กที่สนใจเรียนนัก แค่เขาเอางานมาส่งฉันก็ดีใจนักหนาแล้ว บางที...เขาอาจจะทำเองก็ได้นี่นา

คำชมที่ให้ หากเขาไม่ได้ทำเอง ก็ถือเสียว่า ชมที่เขามีความรับผิดชอบในงานที่ฉันสั่งให้ทำก็แล้วกัน เพราะการใช้คำพูดแบบไม่เชื่อถือในตัวเขา หากไม่ได้ทำเอง เขาอาจจะอายและไม่ยอมทำมาส่งอีก แล้วจะยิ่งแย่หนักเข้าไปอีก ถ้าเขาทำเองแล้วเจอคำถามเชิงปรามาสอย่างฉันเคยเจอมา

เพราะอาจารย์เขียนเชิงประชดฉันแท้ ๆ ฉันจึงจำกลอนสองบทนี้ได้ขึ้นใจ เพราะอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยความรู้สึกว่ามันคงเพราะเป็นพิเศษ จนอาจารย์ไม่เชื่อว่าฉันเขียนเองได้

เวลาผ่านไปหลายสิบปี ฉันจึงเอามาแต่งเพิ่มอีกสี่บท เพื่อส่งไปนิตยสารสกุลไทย และก็ได้ลงตีพิมพ์ในเวลาอันรวดเร็วเกินคาด

คิดถึงแม่

คิด...ถึงแม่สุดคิดถึงคะนึง...คิด
เหมือน...ชีวิตถูกพรากจากส่ง....เหมือน
เยือน...อยากชิดสนิทใกล้ใคร่อยาก...เยือน
ใคร...จะเตือนยามนี้จะมี...ใคร

จาก...เพียงเพื่อศึกษาใช่ลา...จาก
ไม่...อยากพรากหากจำเป็นเห็นหรือ...ไม่
ไกล...แม่มาแค่นี้เหมือนหนี...ไกล
ยาม...เปลี่ยวใจให้คิดถึงแม่ทุก...ยาม

ด้วย...ลูกรู้อยู่แม่รักทั้งใจ...ด้วย
ท่าม...กลางสิ่งอำนวยม้วยทุก...ท่าม
คาม...เขตแคว้นแดนใดในทุก...คาม
เดิน...ทางข้ามเพื่อค้นหาทาง...เดิน

เบื้อง...หน้าไปไกลโพ้นโล้นกี่...เบื้อง
เหิน...ดุจดังมลังเมลืองเฟื่องฟุ้ง...เหิน
เพลิน...เพลิดจิตคิดเพียงเรื่องเพลิด...เพลิน
ทรวง...สะเทิ้นเดินพลาดอนาถ...ทรวง

กลับ...หลังหันคืนสู่ถิ่นเคย...กลับ
ล่วง...ลาลับก่อนหนาข้าลา...ล่วง
ดวง...ดาวแห่งชีวีกี่แสน...ดวง
ฤา...จะช่วยพ้นบ่วงทั้งปวง...ฤา

คิด...ถึงแม่สุดคิดถึงคะนึง...คิด
ถือ...ชีวิตลูกด้วยโปรดช่วย...ถือ
คือ...ที่พึ่งกายใจให้ลูก...คือ
รัก...แม่สื่อสายใยอุ่นไอ...รัก

แด่...แม่ที่ให้อภัยในความผิดพลาดของลูกเสมอมา แม้ว่าจะใหญ่หลวงสักเพียงใด

(ภาพประกอบได้จากกูเกิลค่ะ ขออภัยและขออนุญาตเจ้าของภาพที่นำมาประกอบข้อเขียน ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ)

Create Date : 13 กรกฎาคม 2552

Last Update : 30 เมษายน 2554 21:54:17 น.

0 comments

Counter : 655 Pageviews.