อขิทโร 5 เล่ม 5 ตอน 5 อรรถรส 

1. อขิทโร ตอน ลูกปัดมนตรา

(คำโปรยหลังปก)

มนุษย์เราดิ้นรนกับการแสวงหาสิ่งวิเศษที่สุด

เพื่อประชันขันแข่งความเป็นใหญ่ แสวงหาสิ่งเลอค่า

เพื่อครอบครองและประกาศความเป็นเจ้าของ

ด้วยความภาคภูมิและทะนงตน

ต่างคนต่างทะเยอทะยานดิ้นรนแสวงหาของเลอค่าเพื่อมาเป็นสมบัติส่วนตน

เพื่อประกาศความเป็นใหญ่เหนือกว่าผู้อื่นใด

ว่าได้เป็นเจ้าของสิ่งเลอค่าเหล่านั้น

แต่มนุษย์จะรู้ตัวหรือไม่ว่า สิ่งที่ตัวเองเรียกขานว่าเป็นเจ้าของอยู่นั้น

ในความจริง ที่แท้...มันนั่นเอง ที่อาจเป็น 'เจ้าของ' เรา

2. อขิทโร ตอน ลูกปัดสิเน่หา

(คำโปรยหลังปก)
กงล้อแห่งกาลจักรกำลังเดินทางถอยหลังนำไปสู่จุดสูญสิ้น
ทุกสิ่งทุกอย่างต้องดับและถูกทำลาย!
วันสุดท้ายที่เราต้องเดินทางไปถึงก่อนเริ่มต้นใหม่
ตามวาระกงล้อการเวลา
เสียงหัวเราะดังกึกก้องอยู่ในความมืดที่ไม่มีใครได้ยิน
ออกมาจากลูกปัด...อขิทโร
ประสานเสียงกับเสียงดวงจิตอีกนับร้อยที่ดังมาจากทุกทิศ
พวกมันหัวเราะอย่างสมหวังเหมือนการรอคอยมานานนับพันปีสิ้นสุดลง
ตื่นแล้วสินะ เจ้านายของพวกข้า
ขิทารัง ขิทาโร...อขิทโร มหาคุรุเทวา!

เขามิใช่ 'ตัวแทนแห่งเทวะ' มิใช่เทวทูตผู้เป็นแค่สื่อแห่งเทวะ
บุรุษคนนั้น คือ 'มหาคุรุเทวา'
ไม่มีใครสามารถทำอันตรายเขาได้
มหาคุรุเทวาที่เหนือกว่ามนุษย์ธรรมดา ยิ่งใหญ่กว่าดวงจิตทั้งปวง
ย่อมอยู่เหนือกาลจักรแห่งสรรพจักรวาล!

3. อขิทโร ตอน อุบัติมหาคุรุเทวา

(คำโปรยหลังปก)

ท่ามกลางกระแสลมที่แปรปรวนหนักขึ้น สายฟ้าฟาดครืนคราน
ลูกปัดเม็ดใบหน้าแห่งอขิทโรบนสายสร้อยมาลินของเขา
หมุนรอบตัวเอง ส่งเสียงสวดบริกรรมมนตรา
ตบะของเหล่าดวงจิต แผ่ซ่าน
"ขิทารัง ขิทาโร...อขิทโร..." กระหึ่มระงม
ขณะเสียงหนึ่งกรีดร้องสาปแช่งมาจากความมืออนธการ!
"เจ้าทำเช่นนั้นไม่ได้...เจ้าต่างหาก
ที่จะกลายเป็นผู้ทำลายภพนี้ ทั้งหมด!!"

ช้าเสียแล้ว! แผ่นน้ำพัดสาดซ่า เสียงฟ้าคำรามกึกก้อง
แล้วสาดสายผ่าเปรี้ยงเป็นลำสว่างวาบ
ดังเป็นการขานรับทั้งสวรรค์เบื้องบน จรดนรกนรกานต์เบื้องล่างว่า
ยามนี้ ศักดิ์และสิทธิ์ แห่งผู้นำอขิทโร
ผู้ควบคุมจักระ และเข้าถึงแห่งจิตวิญญาณอันเป็นอนันตกาล
ถ่ายทอดมายังผู้รับคนใหม่ โดยสมบูรณ์แล้ว
ดวงจิตบำเพ็ญอันเป็นอมตะ อุบัติ!
สูงสุดแห่งผู้ทรงบารมี ผู้อยู่เหนือกาลจักร
อุบัติ! มหาคุรุเทวา ผู้สร้างอขิทโรเม็ดหยุด!!!

4. อขิทโร ตอน มหาคุรุเทวา ปรัยวสาน ๑

(คำโปรยหลังปก)

"หากมีเรื่องจนคิดว่าเจ้ารับมือไม่ได้ จงเรียกนามข้า..."

นิ้วเรียวจรดนิ่งมาจับลูกปัดบนลำคอเธออีกครั้ง "ด้วยสิ่งนี้จะพาข้ามาหาเจ้าเอง"

เพราะนี่คือเม็ดลูกปัดแห่งชีวิตจิตใจของเขา เม็ดจ้าวลูกปัด เช่นนั้นหรือ

วาร์จินมองดูลูกปัดท่อนไม้อย่างตื้นตัน

"เอ่ยนามของท่าน มหาคุรุเทวา อย่างนั้นหรือ"

"ไม่ใช่...นามแต่กำเนิดของข้าคือ

'ฌัลล์' อขิทโร ฌัลล์ เรียกตัวตนของข้าด้วยนามนั้น"

"อขิทโร ฌัลล์" เธอทวนชื่อนั้นเบาๆ

มหาคุรุเทวาช่างยิ่งใหญ่ เขาเข้าใจเธอทุกอย่าง

และยอมให้เธอผ่านเข้าไปรับรู้ทุกสิ่งที่ต้องการ

เธอพร่ำเพียรสิ่งใดมา ก็แทบเป็นแค่เศษเสี้ยงธุลีเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

อย่างนี้กระมังที่เรียกว่า 'ผู้เป็นใหญ่' มิต้องมีสิ่งใดบ่งบอก

หรือเรียกหาบริวารมาแวดล้อม

เพียงได้ปรากฎเงาของเขาขึ้นมา สรรพสิ่งรอบข้าง ก็พร้อมจะแซ่ซ้องสรรเสริญนาม

ทุกคนรู้สึกมั่นคง เมื่อได้เห็น 'มหาคุรุเทวา' เหมือนอย่างที่เธอเป็นอยู่เวลานี้

เธอพึมพำชื่อนั้นอีกหลายครั้ง แม้ยามนี้เขาจะไม่ได้มาปรากฎตัวตามว่า

ด้วยเจ้าของนามคงรับรู้...เสียงเรียกนี้เธอเพียงปรารถนาจะขานชื่อนั้นซ้ำๆ

ให้ติดอยู่บนริมฝีปาก และติดตรึงลงไป ทุกห้วงลมหายใจของเธอ

"อขิทโร ฌัลล์ ...อขิทโร ฌัลล์!"

5. อขิทโร ตอน มหาคุรุเทวา ปรัยวสาน ๒

(คำโปรยหลังปก)

เมื่อเสร็จจากสิ่งนั้น เขานับอขิทโรออกมาสิบเม็ดที่อยู่ส่วนบนของสร้อยมาลิน

ร่ายโองการแห่งอัสตระของตนออกมาเสียงดังราวกับผืนแผ่นดินจะแตกแยกเป็นเสี่ยง

"โอม...อขิทโร ขิทารัง มนุษยานัง อัสตระ มหามนตร์"

ร่างสูงเดินเหยียดตรงไปยังกำแพงสูงใหญ่ด้านทิศเหนือ

ใช้ดวงตาเพ่งมองศิลาบนกำแพง กำแพงศิลาหนา หนัก บิดขยับตัวไปมา

แล้วเกิดเป็นร่องกัดเซาะ ราวกับถูกกดสลักด้วยเหล็กจาร

ปรากฎลายเส้นเป็นอักขระให้เห็นเด่นชัด ประกาศโองการแห่งมหาคุรุเทวา...

จงภาวนานามแห่งข้า

มหาคุรุแห่งเทวา จักนำอขิทโร อัสตระมฤตยูสมัย

ดลสรรพสิ่งดับสิ้นไป เบิกยุคนวกาล

เมื่อน้ำท่วมฟ้า พายุไป แผ่นดินไหว

หินก้อนใหญ่ ณ ท่าสำเภาแห่งสุวรรณภูมิ ปรากฎ

ประกาศแห่งข้าผู้เป็นอนันต์ จักดลสรรพสิ่งดับ สิ้นพลัน!

จดและจำไว้ หากผู้ใดต้องการเข้ามาทำร้ายพวกเราเหล่าอขิทโร

จงตอบสนองพวกมันอย่างสาสม เพื่อเป็นการประกาศอำนาจแห่งเรา ผู้เป็นมหาคุรุเทวา

ให้พวกมันขยาด และเกรงกลัว ข่มขู่มันด้วยอัสตระ

หากมันผู้ได้อ่าน ยังขืนติดตามข้าไปยังสุวรรณภูมิ

ข้าจะสังหารมันมิเพียงชีวิต แต่จักทำลายมันให้หมดสิ้นยุคสมัย

ตามคำภีร์ยิ่งใหญ่ของอขิทโร!!

[ความเห็นส่วนตัวหลังอ่าน]

          หลังจากที่อ่านจบทั้ง 5 เล่ม มีความรู้สึกว่า "ใจหาย" เพราะจะไม่ได้พบเจอกับตัวละครทุกตัวอีก ดังเช่นที่คุณ "วรรณวรรธน์" ผู้แต่งได้กล่าวเอาไว้ตอนท้ายของเล่ม เป็นเนื้อเรื่องที่อ่านแล้วได้ความเป็นธรรมชาติของมนุษย์มากเล่มนึงเลยทีเดียว

          "อขิทโร ตอน ลูกปัดมนตรา" สำหรับตอนแรกนี้เป็นเรื่องราวของการกำเนิดลูกปัดอขิทโร การขุดค้นพบ รวมถึงการกำเนิดของนางเอกของเรื่องด้วย หว่าหว้า , หวายิน หรือวาร์จิน คือชื่อของนางเอกตามแต่ละยุคแต่ละสมัย (ชื่อจะเยอะไปไหน ฮ่าๆๆ) บุคลิกของนางเอกของเรื่องออกแนวมีจิตสัมผัสพิเศษ กำเนิดมาแล้วหลายยุคหลายสมัย ซึ่งอ่านแล้วก็เพลินๆดีค่ะ ดำเนินเรื่องเรื่อยๆไม่ได้หวือหวามากมาย มีตื่นเต้นบ้างในบางช่วงบางตอน โดยรวมๆถือว่าเพลินดีค่ะ

          "อขิทโร ตอน ลูกปัดสิเน่หา"  สำหรับตอนที่สองนี้ เนื้อเรื่องส่วนใหญ่เน้นไปที่การเดินทางและสงครามในยุคโบราณ ผู้แต่งพยายามอธิบายถึงการเดินทาง การค้าขายและศาสนา ออกแนวประวัติศาสตร์กันเลยทีเดียว ขอบอกตามตรงว่า อ่านผ่านๆเลยจริงๆ อาจจะเป็นเพราะว่าโดยส่วนตัวไม่ได้ชอบอ่านหนังสือหรือนวนิยายแนวประวัติศาสตร์ต่างชาติซักเท่าไหร่ ทำให้พออ่านเล่มสองนี้จบ ก็เก็บลงกล่องพักการอ่านอขิทโรไปเลยชั่วคราว เพราะรู้สึกว่าเนื้อเรื่องอ่านแล้วชวนให้ง่วงนอนมาก แต่เล่มนี้น่าจะเหมาะสำหรับคนที่ชอบอ่านแนวประวัติศาสตร์โบราณมากกว่าค่ะ

          "อขิทโร ตอน อุบัติมหาคุรุเทวา" หลังจากที่พักอ่านอขิทโรไปได้สักระยะ (แว๊บ..ไปอ่านเรื่องอื่นๆก่อนค่ะ อิอิ) ก็ได้เวลาปัดฝุ่นอขิทโรเล่มสามกันแล้ว ตอนนั้นคิดแค่เพียงว่า อ่านๆให้จบๆไม่อยากค้างๆคาๆเท่านั้นเอง แต่...พอได้จับอขิทโรเล่มสามขึ้นมาอ่าน เล่มนี้เริ่มเข้าท่าเข้าทางแฮะ พระเอกของเรา "อขิทโร ฌัลล์ หรือ นายฌัลล์" ของเรานั้นเริ่มจำความได้ เริ่มรู้ว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน ทำไมจึงต้องมาคอยติดตามนางเอกของเราอยู่ตลอดเวลา พอพระเอกฌัลล์ของเราเริ่มจำทุกอย่างได้ ก็สนุกสิคะ คราวนี้เริ่มวางหนังสือกันไม่ลงเลยทีเดียว ตอนนี้ทำให้ได้รู้ที่มาที่ไปของพระเอกและการได้เป็นมหาคุรุเทวาอย่างชัดเจนขึ้น (เริ่มมันส์ละ)

          "อขิทโร ตอน มหาคุรุเทวา ปรัยวสาน ๑-๒" ขอรวบทั้งสองตอนสุดท้ายนี้เข้าไว้ด้วยกันนะคะ เพราะเนื้อเรื่องต่อเนื่องกัน สำหรับสองเล่มสุดท้ายนี้ บอกได้คำเดียวค่ะว่าครบรส ทั้งเปรี้ยว หวาน มัน เค็ม จริงๆ (พูดซะเป็นน้ำซุปก๋วยเตี๋ยวเลย) เป็นตอนที่นางเอกได้รู้ถึงชาติกำเนิดของตนเองในอดีต ที่ตนเองนั้นเป็นถึงเทวะทูตวาร์จิน เป็นสาวพรหมจรรย์ที่ไม่มีชายใดสามารถแตะต้องได้ แม้กระทั่งพระเอกของเรา เพราะหากแตะต้องหรือล่วงล้ำความสาวเมื่อใด ปีศาจร้ายจะออกมาทำลายล้างโลก เอาล่ะสิ คราวนี้จะทำยังไง ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นว่าพระเอกนางเอกของเราจะรักกันได้ยังไง ไหนจะเกิดการต่อสู้กันในอดีตชาติระหว่างพระเอกและเหล่าตัวร้ายทั้งหลาย และนางเอกในชาติปัจจุบันที่โดนตามล่าหมายเอาชีวิต ที่เกือบจะเอาชีวิตตัวเองไม่รอดด้วยสาเหตุเพราะลูกปัดอขิทโร ทำให้ได้ลุ้นระทึกจนวางหนังสือแทบไม่ลง นอกจากได้ลุ้นระทึกแล้ว ยังมีฉากของพระเอกและนางเอกที่มีหวานนิดๆให้ได้จิกหมอน อ่านไปอมยิ้มไป และฉากดราม่าที่อ่านแล้วสะเทือนใจจนน้ำตาคลอ (คือแบบว่าเจ็บปวดแทน อินจัด!) ส่วนพระเอกและนางเอกจะได้รักกันยังไงจะลงเอยแบบไหน แล้วปีศาจที่จะออกมาทำลายล้างโลกหากมีผู้ใดล่วงเกินนางเอกของเราจะมีจริงมั้ยและเป็นใคร ต้องลองอ่านดูค่ะ รับรองไม่ผิดหวัง มีหักมุมบ้างเล็กๆก็สร้างความเร้าใจไปอีกแบบค่ะ...