Group Blog All Blog
|
อยู่กับลูก อ๊ะ ๆ คิดว่าอยู่ผิดกลุ่มละสิครับ ปล่าวครับ เอาเรื่องสั้นมาฝาก เขียนโดย โสภณ เปียสนิท จากสกุลไทยรายสัปดาห์ ฉบับที่ 2660 ประจำวันอังคารที่ 11 ตุลาคม 2548 สำหรับคุณพ่อคุณแม่ของลูกเล็ก ๆ ครับ "พ่อจ๋า วันนี้พ่อไม่ตีใช่ไหม?" "ลูกกาญจน์" กล่าวประโยคนี้พร้อมช้อนสายตาวิงวอน เหมือนจะร้องไห้ขึ้นมองสบตาผม ทันทีที่รู้ว่า คุณแม่มอบหน้าที่การสอนหนังสือลูกให้ผมดำนินการ สายตาเช่นนี้กัดกินความรู้สึกส่วนลึกของหัวใจอย่างเงียบ ๆ ผมตีลูกคนเดียวของผมได้หรือนี่ คำว่า "รักลูกให้ตี" หมายถึงการตักเตือนให้ระวัง อย่าตามใจลูกจนเกินความพอดี การตักเตือนนั้นสามารถนำหลักจิตวิทยาครูที่มีอยู่สามขั้นมาใช้ได้ "น้ำใส ใบยอ และกอไผ่" น้ำใสคือการเสริมแรงด้วยการยิ้มแย้มแจ่มในแนะนำให้ตั้งใจศึกษาเล่าเรียน หากวิธีเสริมแรงเช่นนี้ไม่ได้ผลจึงค่อยใช้ขั้นต่อมา ใบยอ คือชมเชย ให้รางวัล หากยังไม่ได้ผล จึงค่อยใช้ขั้นที่สาม คือกอไผ่ หมายถึงลงโทษด้วยวิธีการต่าง ๆ เช่น การดุว่า ตำหนิ เฆี่ยนตี ลูกเหมือนเป็นนวัตกรรมหรือสิ่งประดิษฐ์ที่พ่อแม่จะสร้างไว้ให้แก่โลกนี้ ไม่ใช่สร้างไว้เพียงลูกเท่านั้น แต่สิ่งที่เราสอนลูกจะสืบต่อจากรุ่นสู่รุ่น สร้างลูกไว้อย่างไร ลูกมีแนวโน้มที่จะสร้างหลาน หลานสร้างเหลน เป็นต้น ไว้ในรูปแบบเดียวกัน ผมจึงควรจะสร้างแบบอย่างที่ดีให้ลูกได้สืบต่อ เหตุการณ์ที่ทำให้ผมเศร้าใจในวันนี้คือเมื่อวันก่อนผมรับหน้าที่สอนลูกทำการบ้านตามวาระ ลูกต้องฝึกเขียนเลขแปด ผมเริ่มด้วยการเขียนให้ดูซ้ำ ๆ กันหลายครั้ง ต่อจากนั้นจึงจับมือลูกเขียนเลขแปดอีกหลายครั้ง แล้วจึงทดลองให้ลูกเขียนให้ดู แต่ไม่ว่าจะวนเวียนสอนอย่างไร เธอไม่สามารถจะเขียนได้ ความหงุดหงิดค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในใจของผมเหมือนภูตผีร้ายอย่างเงียบเชียบ เสียงของผมเริ่มแข็งจนทำให้ลูกรับรู้ได้ด้วยสัญชาติญาณที่รวดเร็วว่องไว เธอเริ่มหน้างอ หมองคล้ำ หน้าคว่ำ เริ่มบ่ายเบี่ยงจะเล่นของเล่นบ้าง ขอวาดภาพแทนบ้าง ขอให้อ่านนิทานให้ฟังบ้าง ผมเริ่มขัดใจมากยิ่งขึ้น ไม่ว่าจะทำอย่างไรเธอก็เขียนไม่ได้ ความอดทนของผมค่อย ๆ หดหายไปเรื่อย ๆ ใจคิดแต่เพียงว่าแค่ง่าย ๆ แค่นี้ทำไมทำไม่ได้ ก็แค่เลขแปดวนไปวนมาแค่สองที ในที่สุดจากเสียงแข็งก็กลายเป็นดุ "เขียนเลขแปดให้ได้นะ ถ้าไม่ได้ไม่ต้องนอน" ลูกทำหน้างอ น้ำตาคลอเบ้า เอ่อล้นขอบตาพร้อมจะย้อยลงสู่พื้น แต่เปล่า...ผีร้ายแท้ ๆ ที่ดลใจ น้ำตาของลูกไม่อาจเรียกความเอ็นดูเอื้ออาทรกลับคืนมาได้ "พ่อ หนูง่วงนอนแล้วนะ ดึกแล้วด้วย" เธออุทธรณ์ "ต้องเขียนให้ได้ก่อน ถ้าไม่เขียนโดนตี" เสียงแข็งหนักขึ้น พูดพร้อมกับเดินไปหยิบไม้แขวนเสื้อมาถือไว้ในมือ ความกลัวถูกตีเพิ่มปริมาณยิ่งขึ้น เธอก้มหน้าลงบนแขนน้อย ๆ ที่พ่อเคยเฝ้าลูบไล้ด้วยความทะนุถนอมวางทับลงไปบนกองหนังสือเบื้องหน้า น้ำตาไหลพรากลงเปื้อนหนังสือ สมุดและเครื่องเขียน แทนที่จะมีเมตตา ผมจับแขนเธอด้วยโทสจริต เกร็งกล้ามเนื้อแขนและดึงเธอขึ้นมา "อย่าร้องเดี๋ยวโดนตีหนักนะ" เธอกลั้นสะอื้นอย่างยากเย็น แต่เพราะอารมณ์แห่งเด็กวัยสี่ขวบกว่า ๆ ไหนเลยจะยับยั้งการร้องไห้ได้ง่าย ๆ ความอดทนของพ่อที่เคยรักลูกปานดวงแก้วตาดวงใจขาดผึง ผมใช้ไม้แขวนเสื้อตีลงบนแผ่นหลังเล็ก ๆ อันละเอียดเนียนของลูกอย่างแรงสามครั้งซ้อน ตีไปปากก็พร่ำไป "บอกให้เงียบ ๆ" คงไม่มีเด็กอายุสี่ขวบเศษที่ไหนถูกไม้แขวนเสื้อฟาดลงไปบนแผ่นหลังจะเงียบได้ ลูกกลั้นเสียงร้องไห้เบาลงอย่างยากเย็น คงเป็นความหวาดกลัวอย่างแรง เธอคงเฝ้านึกในใจว่า พ่อที่เคยพร่ำบอกว่ารักลูกมากที่สุดในโลกของเธอคนเดิมหายไปไหน พ่อใจยักษ์คนนี้มาแทนได้อย่างไหร เธอออกอาการถอนสะอื้นตัวโยน แต่ยังฉลาดพอที่จะรู้ว่าควรทำตัวอย่างไรไม่ให้ถูกตีซ้ำเติม เธอค่อย ๆ จับดินสอลากไปมาอยู่บนกระดาษเปื้อนน้ำตา สติของผมเริ่มกลับคืนมา มองลูกที่ก้มหน้าก้มตาเขียนตัวอะไรต่ออะไรเท่าที่จะนึกได้เพื่อป้องกันตัวเองไม่ให้ถูกตีอีก ผมนั่งนิ่ง ความสำนึกและความสงสารคืนมาอย่างช้า ๆ ค่อย ๆ ทวีจำนวนมากยิ่งขึ้น ผมนึกด่าพวกมันอยู่ในใจว่าเมื่อสักครู่ไปอยู่ที่ไหน ก่อนที่ฉันจะตีลูกสาวคนเดียวของฉันแกไปอยู่เสียที่ไหน ผมสังเวชตัวเองที่โตจนป่านนี้ไม่รู้จักความอดทน แม้ผมร่ำเรียนท่องบ่นมานักต่อนักขณะนั้นมันหายไปไหน เหตุใดผมจึงคิดเอาแต่มุทะลุทำการณ์ด้วยอำนาจแห่งโทสะได้มากถึงเพียงนี้ ผมคิดเอาง่าย ๆ ว่า มันเป็นแค่เพียงเลขแปดธรรมดาที่ลูกต้องเขียนได้ ลืมไปว่าผมอายุ 44 ปี คิดแทนลูกน้อยวัยสี่ขวบเศษมันจะง่ายเท่ากันได้อย่างไร แค่นี้ทำไมผมคิดไม่ได้ในตอนนั้น ทำไม ยิ่งคิดผมยิ่งไม่เข้าใจ เขียนเลขแปดง่ายสำหรับคนอายุ 44 ปี แต่สำหรับเด็กวัยสี่ขวบแล้ว "ตีอูฐเข้ารูเข็ม" (ภาษิตฝรั่ง) น่าจะง่ายกว่า มือของลูก ป้อม ๆ เล็ก ๆ เพิ่งจะเจริญเติบโต กล้ามเนื้อยังทำงานไม่เต็มที่ การจับดินสอให้ได้ด้วยความมั่นคงยังลำบาก แล้วไฉนจะบังคับให้เขียนลากไปมาตามอารมณ์ได้เหมือนนิ้วมือของคนอายุอย่างพ่อของเธอได้เล่า ไม่มีวันแน่ เพราะมันผิดธรรมชาติ เรื่องแค่นี้ผมไม่เข้าใจ ทั้งที่เคยแอบคิดว่าผมเป็นคนฉลาดช่างเป็นความคิดของคนเขลาแน่แท้ ผมรักลูกจับจิตตั้งแต่ได้เห็นหน้าครั้งแรก เมื่อวันที่ 3 มกราคม 2543 ผมถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูลูกน้อยด้วยความรักและอาทร เพราะเธอคือผลิตภัณฑ์สิ่งเดียวที่ผมประดิษฐ์ขึ้นมาได้ด้วยความร่วมมือของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งก็คือคุณแม่ของเธอ ตลอดระยะเวลาสี่ปีกว่า ๆ ผมบอกว่ารักลูกนับครั้งไม่ถ้วน แต่วันนี้ผมตีลูกด้วยเหตุผลของคนที่เอาแต่ใจตัว ช่างเป็นเหตุผลของซาตานแท้ ๆ ลูกขีดเขียนวกไปวนมาง่วนอยู่จนเต็มหน้ากระดาษ ดวงตาหรี่ปรือเพราะเลยเวลานอนของเธอมานาน อารมณ์ของผมเปลี่ยนไป ผมสงสารลูกจับใจ "เธอคิดผิดหรือเปล่า ที่มาเกิดเป็นลูกของผม" เธอคงเห็นผมเงียบไปเนิ่นนาน จึงได้หันมามองหน้าผมอย่างจงใจ ดวงตาสองคู่สี่ข้างของเราสบประสานกันอย่างจัง ของตาของข้างของเธอยังรื่นเรื่อด้วยหยาดน้ำใส ๆ แววตาของผมคงอ่อนโยนจนเธอรับรู้ในส่วนลึก เธอหันกลับไปที่สุดเขียนวงกลมเล็ก ๆ ซ้อนกันสองวง แล้วหันมาถามผมด้วยรอยแห่งความลังเลว่า "เขียนอย่างนี้ได้ใช่ไหมพ่อ" ผมมัวแต่คิดสงสารละสำรวจความบกพร่องของพ่อแย่ ๆ จึงตอบช้า เธอจึงพูดต่อว่า "ให้หนูเขียนอย่างนี้นะพ่อ" ผมพยักหน้าอนุญาตมองเห็นรอยยิ้มสองแก้มแต้มน้ำตา เธอขมีขมันเขียนวงกลมเล็ก ๆ ซ้อนกันอีกหลายชุดเพื่อเอาใจผม เขียนเลขแปดแบบใหม่ของเธอได้ตัวหนึ่งก็หันมาถามคำหนึ่ง "ได้นะพ่อ ดีนะพ่อ สวยนะพ่อ.."ไปเรื่อย ความน่ารักของลูกทำให้ผมขอบตาร้อนผ่าว น้ำตาแห่งความสำนึกผิดทำท่าทางจะเอ่อล้นออกมา ไม่ได้หรอกผมต้องเก็บมันไว้ข้างใน ลูกเอ๋ยพ่อผิดไปแล้ว พ่อขอโทษ หลายวันผ่านไป ผมได้รับมอบหมายจากคุณแม่ให้สอนลูกอีกครั้ง ลูกหน้ามุ่ยเศร้าหมองเมื่อรับรู้ว่าถึงวาระของพ่อสอนหนังสือ เธอมองหน้าผมเหมือนจะร้องไห้แล้วจึงกล่าวประโยคที่ผมเขียนไว้ข้างต้น ผมจึงตอบคำถามลูกด้วยความเสียใจกับการกระทำของตัวเองว่า "วันนี้พ่อใจดี ไม่ตีหรอก" เพียงแค่นี้ลูกก็ยิ้มร่า หยิบอุปกรณ์เครื่องเขีย กระดาษ มาวางบนโต๊ะทำท่าทีเหมือนว่าอยากจะเรียนเขียนอ่านเต็มที ร่องรอยของความโหดร้ายรุนแรงที่พ่อฟาดไม้แขวนเสื้อลงบนหลังของเธอสามครั้งแม้จะจางหายไปแล้ว แต่บาดแผลในใจของลูกยังคมแจ่มชัดฝังลึก หลังจากนั้นมาเธอจะถามคำถามนี้ก่อนทุกครั้งที่ผมสอนหนังสือ บาดแผลที่พ่อตีหลังเธอยังฝังร่องรอยไว้จิตของเธออีกนานเท่านาน ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาคิดถึงกันนะครับ เดี๋ยวมีเวลาจะแวะไปเยี่ยมทุกคนเลยครับ
หวัดดีคุณพ่อ ultra 7...
ไว้มีลูกเป็นของตัวเอง จะมาเล่าบ้างนะคะ  =) โดย: hunjang
 วันที่: 24 ตุลาคม 2548 เวลา:22:44:32 น.อัพบล็อคซะดึกเชียวค่ะ
วันนี้ ไม่มีน้องตงตงเหรอคะ ไม่ได้เห็นนานละ เป็นหนุ่มน้อยไปแล้วมั๊ง  โดย: Black Tulip
วันที่: 24 ตุลาคม 2548 เวลา:22:57:18 น. แวะมาทักทายน้องตงตงค่ะ ^^ แต่วันนี้เจ้าตัวไม่มาโผล่บนบล็อกแฮะ โดย: chirala (chirala
) วันที่: 24 ตุลาคม 2548 เวลา:23:10:16 น.ไม่อ่านนะคะ แค่แวะมาบอกว่า ดีใจที่อัพบล็อคซะที เห็นหายไปนานมากเลยค่ะ คิดถึงตงตง
โดย: mungkood
วันที่: 24 ตุลาคม 2548 เวลา:23:20:37 น.โห.. ตีลูกเล็กๆด้วยไม้แขวนเสื้อ
ทำไมโหดอย่างนี้เนี่ย พ่อเราไม่โหดงี้หรอก พ่อเราใช้แค่ไม้หน้าสามเอ๊ง.. โดย: ชมทะเล
วันที่: 24 ตุลาคม 2548 เวลา:23:38:19 น.สวัสดีคุณพ่อตงตงค่ะ
ได้แต่อ่านเรื่องลูกของคนอื่น ^^ ...  โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie
) วันที่: 24 ตุลาคม 2548 เวลา:23:47:23 น.โห...พี่ เล่นเอาเราน้ำตาไหลเลย
นึกถึงเมื่อก่อนเราเองก็เคยทำ แต่ไม่ใช่เรื่องทำการบ้านนะ แล้วก็ไม่ใช่เรื่องตี แต่ทำร้ายจิตใจลูกอย่างแสนสาหัส ถึงเหตุการณ์จะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม ทุกวันนี้ ยังจำได้ กับแววตาของแจมมี่ ที่มองเราในวันนั้น เสียใจมาก และสัญญากับตัวเองไว้ว่า จะไม่ทำโทษลูก ด้วยการทำร้ายจิตใจลูกอีกเลย โดย: พฤษภาคม 2510
วันที่: 25 ตุลาคม 2548 เวลา:1:46:09 น.ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากทำร้ายลูกหรอกเนอะ แต่บางที อารมณ์ มันพาไป เฮ้อ สิ่งที่ยากยิ่งกว่าเลี้ยงลูกก็ คือการ ดูแล อารมณ์ตัวเองให้มั่นคงนี่แหละค่ะ โดย: แม่น้องภู IP: 58.147.2.49 วันที่: 25 ตุลาคม 2548 เวลา:1:56:01 น.
เรื่องพวกนี้มีผลต่อจิตใจเด็กเล็กๆ มากนักค่ะ..
น๊อตเอง.. ก็จำเรื่องราวที่พ่อตีบ้าง ขู่บ้าง (แม้จะด้วยความเป็นห่วง) ได้แม่นยำจนทุกวันนี้.. โดย: nods
วันที่: 25 ตุลาคม 2548 เวลา:15:35:38 น.แวะมาเยี่ยมค่ะ
โดย: เฉลียงสีชมพู IP: 161.200.255.163 วันที่: 25 ตุลาคม 2548 เวลา:18:23:28 น.
ของหนูก็มีแหละลุง เรื่องแม่สอนการบ้าน แม่เล่าให้ฟังว่า หนูเขียนค.ควายไม่ เพราะว่าค.ควาย มันต้องเขียนหัวออกอ่ะ หนูเขียนไม่ได้ แม่ตีเหมือนกัน เหอๆๆ
โดย: ถึงหนูจะไม่สวยแต่หนูก็จนนะคะ (ถึงหนูจะไม่สวยแต่หนูก็จนนะคะ
) วันที่: 10 ธันวาคม 2548 เวลา:16:32:59 น.สวัสดีจ้าา เก๊าแวะมาทักทายจ้าาา
 doctorlife ulthera ยกกระชับ ศัลยกรรมเสริมจมูก เสริมจมูก Acne Clear Cellulysis sparsha ให้ใจ สุขภาพโดย: สมาชิกหมายเลข 5736232
 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2563 เวลา:16:15:17 น.สวัสดีน๊าาา ทักทายจ้าาาา อิอิ
 สปาชา sparsha A Moment of Bride เจ้าสาว เสริมจมูก ศัลยกรรมเสริมจมูก ศัลยกรรมจมูก Freeze Shaping สลายไขมันด้วยความเย็น ลดเซลลูไลท์ Leg Squeezing ผิวเปลือกส้ม FIS หน้าท้องใหญ่ ตัวเล็กแต่มีพุง Body Contouring ลดสัดส่วนทั้งตัว ลดปีกด้านหลัง เนื้อปลิ้นรักแร้ เนื้อปลิ้น Build Muscle สร้างกล้ามเนื้อ กล้ามเนื้อหน้าท้อง TM Former สลายไขมันหนา สลายไขมัน ลดไขมัน Lock Shape รักษารูปร่าง Renew Perfect Body สลายไขมัน ลดสัดส่วน Oxy Peel ทำความสะอาดหน้า ทำความสะอาดหน้าแบบล้ำลึก ยกกระชับ Ulthera ปรับรูปหน้า ปัญหาผิวหย่อนคล้อย Beauty Shape สลายไขมันแบบเร่งด่วน ลดไขมัน ลดเซลลูไลท์ ผิวเปลือกส้ม Anti Cellulite & Slim Program Hip Shape สลายไขมันสะโพก กระชับผิว Sexy Mama แม่หลังคลอด รอยแตกลาย ปรับรูปร่าง ด็อกเตอร์ไลฟ์ doctorlife ศัลยกรรมเสริมจมูก ศัลยกรรมจมูก เสริมจมูก Cellulysis สลายไขมัน ulthera ยกกระชับ Acne Clear รักแร้ขาวเนียน เลเซอร์กำจัดขนถาวร กำจัดขน ร้อยไหม Freeze V Lift กำจัดไขมันด้วยความเย็น PRP ผิวหน้า PRP ผมบาง ผมร่วง เลเซอร์กระชับช่องคลอด กระชับช่องคลอด Love Fit Freeze Shaping สลายไขมันด้วยความเย็น Cell Repair ผิวขาวใส ลดสัดส่วน ปรับรูปร่าง TM Former Perfect Shape สลายไขมันแบบเร่งด่วน ฟิลเลอร์ Filler รักษาหลุมสิว Subcision Dual Yellow เลเซอร์หน้าใส Love Fit ปัญหาปัสสาวะเล็ด ปัสสาวะเล็ด Oxy Bright ทำความสะอาดรูขุมขน Bye Bye Fat ลดไขมัน Luminous แสงสีฟ้า รักษาสิว ฆ่าเชื้อสิว ABO Active 3D Toxin IV Drip เพื่อสุขภาพและความงาม Viva Lift ยกกระชับผิว ให้ใจ สุขภาพโดย: สมาชิกหมายเลข 6102669
วันที่: 15 กันยายน 2563 เวลา:16:34:40 น. |
ultraman seven
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] บล็อคของคุณพ่อลูกสองที่ ชอบเลี้ยงปลา และเชียร์ลิเวอร์พูลสุดหัวใจ Friends Blog
Link |
||||||||||||
คิดถึงนะคะ สบายดีมั้ยคะ
จะได้เม้นท์เปนคนแรกป่าวเนี่ย...อิ อิ
หงส์แดงเล่นเปนไงคะวันที่แพ้ฟูแล่มอ่ะ พอดีเปิ้ลไม่ได้ดูอ่ะ....
ปล.ฝากบอกน้องตงตงด้วยนะคะว่าพี่เปิ้ลคนนี้คิดถึง...อยากดูรูปน้องเค้าอีกค่ะ...อัพหน่อยนะคะพี่ยอดมานุด