หยิบยกเรื่องราวชีวิตรักในวัยเรียนมาเล่าให้ฟังกันมั่งดีกว่า ฉันและเธอเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเอกชน ด้วยความที่ตอนนั้นเราสอบมหาวิทยาลัยรัฐไม่ติด ตอนปี 1 ต่างคนต่างเรียน...

พอเข้าปี 2 เราได้มีโอกาสย้ายมาเรียนห้องเดียวกัน นั่นทำให้ฉันรู้จักเธอด้วยการแนะนำของเพื่อนสนิท(สนิท ณ ตอนนั้นที่มหาวิทยาลัย) ครั้งแรกที่เจอกันเธอชวนไปซื้อครีมบํารุงผิวหน้าด้วยกัน ผิวหน้าเธอใสมาก เราไม่มีอะไรทำ อยากรู้ว่าเธอใช้ครีมบํารุงผิวหน้ายี่ห้อไหนด้วย อยากเฮฮากับเพื่อนด้วยเลยไปด้วยกัน...

เธอชอบชวนคนอื่นไปนั่นไปนี่ ถ้าเธอชวนเธอจะไปด้วย แต่ถ้าเธอไม่ได้ชวน เธอจะไม่ไปไหนกับใครเลย ตอนนี้ฉันพยายามนึกเรื่องราวดีๆของเธอ นึกว่าเราเจอกัน พบกัน มีความรู้สึกดีๆให้กันได้ยังไง ตั้งแต่ตอนไหน...แต่ด้วยความที่เรื่องราวของเรามันจบมาสักพักแล้ว ผ่านมาเกือบ 1 ปีที่เราไม่ได้เจอ ไม่ได้พูด ไม่ได้คุย

ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน ฉันซื้อครีมบํารุงผิวหน้ายี่ห้อดังให้เธอเป็นของขวัญ พอวันเกิดฉันในปีนั้นคล้ายว่าเธอจะลืม ทั้งๆที่เธอชอบพูดว่าฉันสำคัญกับเธอมาก...เราเลิกสนิทกัน เลิกคุยกัน เพราะเราต่างคนต่างมีอีโก้ เธอเคยบอกชอบฉันแบบหมาหยอกไก่บ่อยครั้ง ประกอบกับฉันเห็นเธอชอบหยอกไก่คนอื่น นั่นทำให้ฉันไม่รู้ว่าตอนนั้นที่เธอขอฉันเป็นแฟน ในวันที่ฉันเพิ่งเลิกกับเเฟนคนก่อนหน้ามันเป็นคำพูดที่แท้จริงจากใจเธอหรือเปล่า...

ความไม่แน่ใจเหล่านี้ทำให้ฉันปฏิเสธเธอไป วันนั้นเราไปดูหนังกับเพื่อนตั้งหลายคน เธอจับมือฉัน เราเดินจับมือกันตลอด เธอบอกว่า "เราคบกันนะ เป็นเเฟนกันได้มั้ย" ตลอดเวลา ฉันรู้สึกว่าเธอพูดจริง แต่ฉันรู้เสมอว่าเราเข้ากันไม่ได้ เธอชอบหมดเงินไปกับครีมบํารุงผิวหน้า ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันเองมองว่าไร้สาระ

...จุดที่ทำให้ฉันปฏิเสธเธอ จริงๆไม่ใช่แค่เรื่องครีมบํารุงผิวหน้าอะไรนั่นหรอก มันเล็กน้อยเกินไป มันเป็นเพราะนิสัยที่เจ้าชู้ของเธอ เธอเป็นคนโอนเอนง่าย ถ้าเปรียบเทียบกับคำโบราณ คงต้องใช้คำว่า "ไม้หลักปักขี้เลน" เธออยู่ใกล้ใครดูเหมือนว่าเธอจะหวั่นไหวไปซะหมด

...หลังจากที่ฉันปฏิเสธ เราเข้าโรงหนัง ปกติเธอให้ฉันจับมือตลอด คราวนี้พอฉันจับมือเธอ เธอกลับสะบัดออก ไม่ให้จับ ตลอดการดูเรื่องนินจาเต่า ฮ่าๆ ฉันรู้ว่าเธอไม่พอใจ เธอต้องการทำให้ฉันเห็นว่า เราเป็น "เพื่อน" กันนะ เหมือนที่ฉันต้องการให้เป็นมาโดยตลอด...

จนใกล้จบฉันต้องกลับก่อน เพราะเดี๋ยวจะไม่มีรถกลับบ้าน ฉันกระซิบข้างหูเธอว่าจะไปแล้วนะ ต้องกลับก่อน ฉันจำไม่ได้ว่าพอได้ยินแบบนั้นแล้ว ฉันจับมือเธอ หรือเธอจับมือฉัน

...คงต้องพอเท่านี้ก่อน ถ้าคนที่ฉันคบปัจจุบันนี้มาเห็นบทความนี้ คงไม่ชอบใจแน่...

ตอนนี้การนึกถึงเธอไม่ได้ทำให้ฉันเจ็บปวดเหมือนเมื่อก่อน ฉันจะไม่ลืมเธอ แต่ก็จะไม่ขอรักเธอมากกว่าเพื่อน เหมือนอย่างที่เคยบอกแต่ก่อนมา และจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป