ในใจนึกถึงน้องเพียงคนเดียว ช่างเปล่าเปลี่ยวลึกๆในหัวใจ

นึกถึงนางเมื่อยามเป็นสิวผด น้องรันทดหัวใจเร่งปรึกษา

เราจึงได้รู้จักกันแค่ชั่วพริบตา เเละบังเอิญผ่านมาเรียนด้วยกัน

เจ้าครั้งนั้นยังเยาว์วัยไม่ทานสุรา คบกันมาเกือบ 3 ปี ฉันไม่ลืม...

จนตอนนี้เธอเปลี่ยนไปหมดจรด จากที่สดใสบริสุทธิ์ดั่งพฤกษา

ถึงตอนนี้ได้รู้ความจากเพื่อนเธอมา ว่าเธอนั้นเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

ท่ามกลางความเงียบเหงากับเเสงจันทร์...หัวใจนั้นคิดถึงเธอ ขึ้นมา น้ำน้อยๆค่อยๆล้นออกจากตา

ปล.แต่งกลอนอาจจะไม่เพราะเท่าไหร่ แต่งกันสดๆเลยอยู่ๆก็นึกถึงอดีตขึ้นมาซะอย่างนั้น พอดีเหงาๆส่องกระจกเห็นสิวผดเต็มหน้าผาก สงสัยวันนี้วิ่งตามรถเมล์ตากแดดมากเกินไปเลยเป็นสิวผดโดยที่ไม่รู้ตัว ไม่เป็นไร เดี๋ยวไว้อีกสักพักคงหาย เรื่องของเรื่องเห็นสิวแล้วนึกถึงเธอเลยนะ เพราะตอนที่เราคบกัน...เพราะเรามาหาหมอจะรักษาสิวผดเนี่ยล่ะ...ยังจำได้มั้ย

เราพบกันเพื่อเพียงผ่าน...ความรู้สึกดีที่เกิดขึ้นในวันนั้นคงมาจากความใกล้ชิดที่ทำให้เราสองคนหวั่นไหว สุดท้ายเมื่อความสัมพันธ์ที่คลุมเคลือและไม่ชัดเจน จนเกินคำว่าเพื่อนไป จึงทำให้วันนี้เราไม่มีกัน :)