DIARY ของ ไอ้ขี้แพ้...

 
พฤศจิกายน 2551
 
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
30 
 
12 พฤศจิกายน 2551
 

สองคำสั้นๆ แบ่งปัน..เท่านั้นเอง

“ป้ายหน้ามีคนลงไหมครับ” เสียงพี่กระเป๋ารถเมล์ตะโกนถามแข่งกับเสียงลมที่พัดอื้ออึงเข้ามาในรถเมล์ ผมนั่งให้ลมตีจนผมยุ่งปิดบังดวงตาที่แสดงความงุนงงปนเอ๋อเล็กน้อย ด้วยไม่รู้ว่าจะตอบพี่เค้ายังไง เพราะผมผู้ชายตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง หอบหิ้วหนังสือสามถุงใหญ่จนตัวเอียง มานั่งรถเมล์เก่าๆ คันหนึ่งโดยไม่รู้จุดหมายปลายทาง ผมไม่รู้ว่าจะลงป้ายไหน
รู้แต่ป้ายนั้นมีชื่อว่า..แบ่งปัน

ความคิดนี้เกิดขึ้นเมื่อคืน ขณะผมดูข่าวภาคค่ำ ข่าวแรกเป็นข่าวมหาเศรษฐีนายอะไรสักอย่าง บริจาคเงินนับร้อยล้านให้มูลนิธิช่วยเหลือเด็กในอัพฟริกาใต้ มีการแถลงข่าวใหญ่โต กล้องและไมค์เป็นร้อย ๆ ตัว แย่งกันสัมภาษณ์เขา ข่าวถัดมาเป็นคุณหญิงอะไรสักคน บริจาคคอมพิวเตอร์ให้แก่เด็กบนดอยหลายสิบเครื่อง โดยมีผู้ติดตามทั้งตำรวจ ตชด.คุ้มกัน คณะไฮโซและกลุ่มนักข่าวไปทำข่าวเป็นขบวนรถยาวเหยียด ข่าวสุดท้ายเป็นข่าวบันเทิง ดาราดาวรุ่งพุ่งแรงทั้งหลายรวมตัวกันไปเลี้ยงอาหารและร่วมเล่นเกมส์กับเด็ก ๆ ในบ้านเด็กกำพร้า หน้าตาดาราเหล่านั้นล้วนสวยหล่อฉูดฉาดบาดใจ
และแน่นอนบวกนักข่าวอีกกลุ่มใหญ่

และเรื่องนี้..ที่จะยังไงก็ไม่มีวันได้เป็นข่าวแน่นอน ผู้ชายธรรมดา ๆ คนหนึ่งไม่มีเงินเป็นพันล้าน ไม่ได้อยู่ในสังคมไฮโซ ไม่ได้หล่อเท่ห์อะไรเลย เดินทางด้วยรถเมล์โทรมๆ ทุลักทุเลหอบหนังสือสามถุงโตจนเหงื่อโชก
ไปบริจาคให้โรงเรียนใดสักโรงเรียนหนึ่งเท่านั้นเอง

เหตุผลที่ผมทำ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่า ความหมายของคำว่าแบ่งปัน ที่ผมนิยามด้วยตนเองว่า มันคือการให้นั่นเอง ให้โดยไม่จำกัดว่าต้องให้เงินเป็นสิบล้าน จึงจะแปลว่าการให้ ให้แต่สิ่งของแพงๆ เท่านั้นจึงจะมีค่าสำหรับผู้รับ สำหรับชายคนนั้นแล้วการแบ่งปันคือการให้อะไรก็ได้ที่เป็นสิ่งที่ดีและคนให้เต็มใจให้กับคนรับ
แค่นั้นก็คือความหมายทั้งหมดของคำว่าแบ่งปันแล้ว

ข่าวที่ผมเห็นเมื่อคืนทำให้ผมรู้สึกดีที่เด็ก ๆ บนดอยจะได้มีคอมพิวเตอร์ไว้ใช้ แต่ภาพที่ผมเห็นข้างถนนเมื่อวานซืนที่เด็กชายมอมแมม ผอมซูบสองคน แบ่งขนมปังให้กันคนละครึ่ง ก็ทำให้ผมรู้สึกดีได้ไม่ต่างกัน
ข่าว แบรต พิทท์และแอนเจลินา โจลี รับบุตรบุญธรรมเพิ่ม ทำให้ผมดีใจกับเด็กคนนั้น เท่าเทียมกับที่ผมดีใจเมื่อเห็นรถปิกอัพครอบครัวหนึ่งรับนักท่องเที่ยวแบบแบคแพกเกอร์ข้างทาง
บนโลกที่ทุกคนแข่งขัน ทุกคนท้อแท้ ทุกคนพบปัญหา ใครจะไปรู้ เพียงแค่เราโทรศัพท์กลับไปคุยกับเพื่อนเก่า ย้อนถึงวัยเด็กสุดแก่น คุณครูสุดเฮี้ยบ ปลายสายของเราอาจวางมือจากยานอนหลับเป็นกำมือ เมื่อเขานึกได้ว่า ชีวิตก็ยังมีความทรงจำที่สวยงาม ใครจะไปรู้ เพียงแค่เราอ่านเจอคำคมหรือข้อความที่มีความหมายดีๆ แล้วจำมาบอกใครสักคน คนๆ นั้นอาจเกิดแรงบันดาลใจจนสร้างธุรกิจพันล้านก็เป็นได้

ผมชอบเวลาได้รับข่าวว่าจะมีใครได้แต่งงาน แม้ว่าผมจะไม่รู้จักคู่บ่าวสาวก็ตาม งานแต่งงานเป็นงานที่ทุก ๆ คนมีความสุข ปีใหม่อาจมีบางคนเศร้าที่ไม่ได้กลับบ้าน สงกรานต์อาจะมีเด็กๆ เซ็งอดเล่นน้ำ แต่งานแต่งคืองานที่ทุก ๆ คนแบ่งปันความสุขร่วมกัน ทุก ๆคนได้รับข่าวดีจากคนที่เรารักเช่นกัน ผมคิดว่าการแจกการ์ดแต่งงานก็เป็นการแบ่งปันความสุขเช่นกัน

การฟังเพลงแล้วรู้สึกว่ามันเพราะจัง อยากให้คนอื่นได้ลองฟังบ้าง ได้อ่านหนังสือที่มีความหมายดีๆ เลยซื้อมาฝาก ได้ฟอร์เวิร์ดเมลล์น่ารักๆ ดูแล้วหายเครียด เลยส่งต่อ ไปเที่ยวเกาะ น้ำใสฟ้าสวย เลยส่งโปสการ์ดมาเล่า เหล่านี้ผมคิดว่าล้วนเป็นความหมายของคำว่าแบ่งปันทั้งนั้น ไม่ว่าจะส่ง จะให้อะไร คุณก็ได้เพิ่มบันทึกความทรงจำดีๆ แก่คนรับแล้วล่ะ

พื้นที่บนโลกที่หดแคบลง ประชากรที่เพิ่มมากขึ้น โลกของเราเริ่มจะอึดอัด แออัดยัดเยียด เบียดกันจนแทบจะไม่มีอากาศหายใจ ลองแบ่งปันความรู้สึกดีๆ ให้คนข้างๆ ดูเถอะครับ แล้วโลกที่แคบจนเรายืดแขนได้ไม่สุดใบนี้ ก็จะกว้างขึ้นจนคุณสูดลมหายใจได้เต็มปอดเลยทีเดียว............

ปล.สุดท้าย จุดหมายปลายทางของผมวันนั้นจบลงโดยหาโรงเรียนไม่เจอ เลยลงรถเมล์แล้วนั่งมอ’ไซค์รับจ้างตากแดดหัวแดงไปบริจาคหนังสือที่ตลาดหลักทรัพย์ซะอย่างนั้นเลย...





Create Date : 12 พฤศจิกายน 2551
Last Update : 12 พฤศจิกายน 2551 14:16:22 น. 0 comments
Counter : 189 Pageviews.  
 
Name
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Opinion
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet

Kimjiboy
 
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




[Add Kimjiboy's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com