BlogGang.com : : the_fool : 20/05/2005 Declare War...!!! In my bedroom.

20/05/2005 Declare War...!!! In my bedroom.

จริง ๆ มันมีเค้า มา 2-3 วันแล้วละครับ...
ผมสังเกตได้ถึง เสียง และ การมีอยู่ของพวกมันในห้องนอนของผม... ทั้ง ๆ ที่ ไม่เคยได้รับรู้ถึงการมีอยู่ของพวกมันมาก่อนเลย...
มันใกล้ตัวผมมากกว่าที่เคยคิด...
และแล้ววันที่ต้องประจันหน้า เปิดสงครามเต็มรูปแบบก็มาถึง...
...
พวกมันคือ...
...
...
...
...
...
ยุง ครับ...
...
...
เมื่อ 2-3 วันที่แล้ว (ประมาณ วันที่ 16 -17) ผมเริ่มเห็นพวกมันมาบินผ่านตาบ้าง แต่ไม่เยอะอะไร แบบตัว สองตัว...
ไอ้ผมก็ใช่ว่าจะเป็นคนในเมืองมาจากไหน ... แค่นี้มันไม่แปลกหรอก เดี๋ยวก็คงหายไป...
ที่เย็นใจอย่างงั้นก็เพราะ ตลอดเวลาที่ผมเคยพักอยู่ที่นี่ (ประมาณ 5 เดือน กลาง ต.ค.- กลาง ธ.ค. กับ กลาง มค.- กลาง เม.ย.)...
ไม่เคยเห็นถึงการมีอยู่ ของพวกมันเลย...
ยังเคยแอบคิดในใจว่า ชนบทก็ดีนะ เงียบ อากาศดี แล้วก็ไม่มีฝุ่น ไม่มีแมลง...
แต่ผมคาดการผิด !!!
...
อาจเนื่องด้วยช่วงที่ผ่านมาอากาศมันหนาวมาก (ถึงติดลบเลยครับ)
ทำให้พวกมันบินไม่ขึ้น มาถึงชั้นสามที่ผมพักอยู่...
...
พอมาคืนวันที่ 18 คราวนี้ พอจะนอน เสียงมาเลยครับ...!!!
หึ่ง ๆ มากวนใกล้หู...
...วันนี้ผมเริ่มรู้ตัวแล้วครับ ว่าผมกำลังจะเผชิญกับ...
...
"ภัยซ่อนเร้น"
...
...
พอรุ่งเช้าวันที่ 19 ...
ผมตื่นมาพบกับรอยตุ่มยุงกัดเป็นตุ่ม ๆ ตามใบหน้าและหลังมือ...
ผมก็คิดอยู่ว่าจะต้องหาทางป้องกัน เช่น รูตามมุ้งลวดที่ขาด หรือ แอ่งน้ำขังในห้องน้ำ...
แต่พอตกเย็น กลับจากทำงาน มันลืมหมด กลับมานั่งเล่นเน็ตอย่างสบายใจ...
...
พอถึงเวลานอน ประมาณ เที่ยงคืนวันที่สิบเก้า มาเลยครับปิดไฟปุ๊บ ยังไม่ทัน 5 นาที เสียงหึ่ง ๆ มาตอมใกล้ ๆ หูเลย...
ตอนนี้ละเริ่มนึกขึ้นได้ละ...
เอาวะ ! ลองปัดมือไล่ไปแบบเมื่อคืนวานละกัน หลับแล้วค่อยมาดูดเลือดนะยุงจ๋า ... ตอนนี้ขอนอนก่อน
...
ปรากฏว่า พวกมันไม่ฟังคำอุทธรณ์ครับ ปัดไปไม่ถึงนาทีก็มาอีก ลองดูซักสองสามที ก็ยังเหมือนเดิม
...
เหลืออดแล้วครับ(โว้ย!!)
...
ตอนนี้ลุกขึ้นเปิดไฟ เดินสำรวจไปทั่วห้อง ให้ตายเหอะ เท่าที่เห็นด้วยตามีไม่ต่ำกว่าสิบครับ...
ด้วยความโมโห + ง่วง... แรงมีเท่าไหร่ไล่ตบไปทีละตัว...
ผ่านไปซักครึ่งชั่วโมง ปฏิบัติการไล่ล่าของผม เก็บเป้าหมายได้ประมาณ 10 ตัว...
ผมดูด้วยตาไม่เห็นตาผนังแล้ว เลยปิดไฟเข้านอน...
คิดว่าคงได้หลับซักที...
...
แต่ไม่เป็นดังนั้นครับ...
รูปแบบการเข้าตีของมันยังเหมือนเดิม ปัดไล่ก็ไม่ไป...
นั่นแปลว่า มันมีมากกว่าที่ผมคิด นี่ผมดูถูกเจ้าภัยซ่อนเร้นพวกนี้เกินไปมาก ประเมินสถานการณ์ผิดหมด...
นี่ผมกำลังอยู่ในสถานะการณ์
...
"กองทัพยุงจู่โจม" หรือนี่...!!!
...
ผมคิดในใจว่า"เอาไงดีวะ"ง่วงก็ง่วง พรุ่งนี้ต้องทำงาน ขึ้นรบกับพวกมันต่อในสภาพที่เราอ่อนเปลี้ย มันสดชื่น เราอยู่ที่แจ้ง มันอยู่ที่มืด ... ยังงี้ไม่สามารถเป็นฝ่ายมีเปรียบได้แน่...
อดออมกำลังไว้ในสภาวะที่เรามีเปรียบดีกว่า
...
ว่าแล้ว ก็ตัดสินใจทำ ในสิ่งที่ตัวผมเองก็ไม่เคยคิดที่จะทำ...
ผมเปิดผ้าห่มออก ถลกขากางเกงขึ้น !!!
ด้วยหวังว่า มันจะกระจายกำลังไปโจมตีที่แขนและขาบ้าง ทิ้ง หน้าและ หู ของผมให้ว่างเว้น เพื่อจะได้นอนหลับเก็บกำลังไว้...
พร้อมคิดในใจว่า ...
"เมื่อพวกมรึง เล่นกันเต็มรูปแบบอย่างนี้ ก็ไม่มีเหตุผลให้ต้องอลุ้มอล่วยกันอีกต่อไป ตรูขอประกาศนะบัดนี้ว่า จะขอทำสงครามกับพวกมรึง จนกว่าจะ วอดวายกันไปข้างนึง...ง...ง"...
... แล้ว ไม่นานก็หลับไป ...
...
...
ตื่นเช้าวันที่ 20 ...
ผมไม่ลืมคำประกาศสงครามที่ให้ไว้
เอาวะ ไปทำงานสายก็เอา
ผมเริ่มสอดส่ายสายตา หา กองกำลังที่เข้าโจมตีผมเมื่อคืน..
ทั้งในห้องนอน ห้องน้ำ และห้องทำงาน (จริง ๆ ไว้เล่นเน็ทละก็เก็บของ)...
เจอเป็น ตบ...
...
ซักพัก พวกที่เห็น พักพวกเดียวกัน เริ่มตายลงอย่างใบไม้ร่วง เริ่มดำเนินกลยุทธแบบกองโจร คือ
"เอ็งมาข้ามุด เอ็งหยุดข้าแหย่ เอ็งแย่ข้าตี เอ็งหนีข้าตาม"...
หนีขึ้นไปหลบบนเพดานหรือในซอกกันหมด...
... คิดว่าผมจะเลิกรังควาญนะซิ... ฮึ ๆ ไม่มีทาง ...
ผมเริ่มด้วยการไล่สะบัดผ้าม่าน และก็ เขย่า สิ่งของตามซอกหลืบต่างๆ ที่คิดว่าพวกมันจะอยู่...
สำหรับพวกที่อยู่บนเพดาน ผมก็ใช้ "ผ้าขี้ริ้ว" ปัดไล่มันลงมา ซึ่งบางตัวปัดได้จังหวะไปหน่อย ก็ตายติดเพดานไปเลยก็มี...
...
... ทำไมผมต้องแลกกับการไปทำงานสาย ...
...
เพราะผมรู้ดีว่าตอนนี้เป็นโอกาสที่ผมได้เปรียบมากที่สุด...
แสงสว่างที่มากพอ จะให้ผมจับเป้าหมายได้...
อีกทั้ง มันเพิ่ง อิ่มหมีพีมัน (จากเลือดผม... กรอดดดด) ทำให้มันเคลื่อนที่ได้ไม่เร็วนัก...
...
สงครามการตอบโต้ของผมในเช้านี้ จบลงด้วยชัยชนะของผมอย่างไม่มีเงื่อนไข เก็บเป้าหมายได้ ประมาณ 20 ตัว ในเวลา ครึ่งชั่วโมง...
เอาหล่ะยกแรกจบไปแล้ว เดี๋ยวตอนเย็นเจอกัน...
...
ตอนเย็น หลังเลิกงาน ก่อนผมกลับห้อง ได้แวะซุปเปอร์มาเก็ต ตั้งใจจะไปซื้อ เทปมาติดปิด รอยรั่วของมุ้งลวด แต่หาไม่ได้ (ตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้ยังไม่ได้เปิดมุ้งลวดบานที่ขาดเลย)
ได้เพียง ยุทโธปกรณ์เชิ่งรับ "อาร์ท ไฟฟ้า" (ถ้าใครรู้จักแสดงว่าอายุไม่ห่างกัน...อิอิ)...
หลายคนคงสงสัยว่า ทำไมผมไม่ซื้อ ยาฉีด มาฉีดพวกมันเลย (วะ)...
ผมพยายามหลีกเลี่ยงอาวุธเคมีหนัก เท่าที่จะเลี่ยงได้ครับ...
นี่เป็นดินแดนของเรา หากไม่เหลือบ่ากว่าแรงผมไม่ต้องการให้มีสารพิษตกค้าง (ลงบนของกินของใช้ของผม)
...
พอมาถึงห้อง เดินสำรวจไปรอบ ๆ
พวกมันยังกล้าเสนอหน้ากันอยู่อีก...
คงคิดว่ากลางคืนแล้ว เป็นเวลาของมันแล้วงั้นซิ
... แต่มันประเมินผมต่ำไป ...
ประสปการณ์ จากสงครามเมื่อเช้า ให้อะไรกับผมเยอะ...
ทักษะการจับจังหวะ และ การหาแหล่งหลบซ่อนของพวกมัน...
...
# หมายเหตุ 1: ระหว่าง ไล่ล่า ในใจก็คิดถึงเรื่องบาป ... คิดว่า เรามีอารมณ์โกรธ ผสมอยู่ในการกระทำด้วย ไม่ใช่ทำด้วยความจำเป็นอย่างเดียว...
แต่ก็เพียงแว๊บเดียวครับ ... เพราะ ผมต้องรักษาความรู้สึกชอบธรรมในการทำสงครามครั้งนี้ไว้ ดั่ง"ซุน วู" กล่าวไว้ว่า
...
"ความชอบธรรมในการทำสงคราม(ไม่ว่าจะเป็นความชอบธรรมจริง ๆ หรือ สร้าง หรือ ติ๊ต่างขึ้นมาเอง) เป็นหนึ่งในห้าสิ่งสำคัญที่จะชี้ว่า ผ่ายใดจะเป็นผู้ชนะในสงคราม"
...
#
สงครามภาคเย็น จึงจบลงด้วยการไล่ยำผ่ายเดียว...
ผ่ายกองโจรเสียหายอีก 20 นาย...
...
คืนนี้ผม ใช้เจ้า "อาร์ทไฟฟ้า" แล้วก็หลับอย่างเป็นสุข...
...
...
วันนี้เช้า(21)...
ผมตื่นมา เดินสำรวจไปรอบห้อง เจอ กลุ่มกองโจรอีก 2 ตัว
ผมยิ้มในใจถึงการประสบความสำเร็จ ในสงคราม เพราะ มันลดลงจากเมื่อวานมาก...
วันนี้ผมทำงานอย่างมีความสุขจริง ๆ
...
...
ในที่สุด ผมก็ผ่านมันมาได้...
สงครามไม่เคยให้คุณกับใคร...
การนองเลือด(ผม)... จะจบสิ้น
ผมจะได้นอนอย่างเป็นสุขซะที...
...
...
แต่เอ๊ะ นั่น มันอะไรที่อยู่ที่ข้างฝาหน่ะ...
(เข้าไปดูใกล้ ๆ) ชิบหา- แล้ว... นี่มันพวกยุงตัวเล็ก ๆ คงเพิ่งเปลี่ยนจากลูกน้ำนี่หว่า...
ขนาดมันเล็กมากครับ ... ถึงว่ามองผ่าน ๆ ไม่เห็น
(มองไปรอบ ๆ ) ชิบหา- กำลังสองละทีนี้ ... ไม่น้อยเลย เท่าที่เห็น ไม่ต่ำกว่า 20 นะเนี่ย...(แล้วที่ไม่เห็นอีกหล่ะ...)
...
หรือว่า
...
ผมจะโดน...
...
"ยุง ชำระแค้น"...
...
ซะแล้วเนี่ย
...
...
...
...
...
...

Create Date : 21 พฤษภาคม 2548

Last Update : 22 พฤษภาคม 2548 0:36:26 น.

5 comments

Counter : 622 Pageviews.

โห..โคตรยาวเลย ทรหดมากๆ ฉงฉานยุง... เสียชีวิตไปหลายสิบนาย

โดย: EvEning IP: 203.156.98.30 วันที่: 21 พฤษภาคม 2548 เวลา:20:37:03 น.

นอนในมุ้งก้อสิ้นเรื่อง อิอิ
เป็นเรา จะรมมันด้วยควันบุหรี่ อิอิ

โดย: โอม IP: 203.152.3.139 วันที่: 21 พฤษภาคม 2548 เวลา:20:44:18 น.

งั้นต้องตั้งชื่อบล็อกว่า "All about ยุง"

ฮ่าๆๆๆ

แต่ผมก็เข้าใจอะนะ เมื่อคืนโดนกองทัพยุงจู่โจมเหมือนกัน เปิดประตูไว้แป๊บเดียวเอง
ต้องไปเอาพัดลมมาเป่าไล่ แล้วทนหนาวเอา T T
********************
ปล. เพิ่งเช็คเมลอะ

โดย: ช่างไม้ IP: 203.151.193.66 วันที่: 22 พฤษภาคม 2548 เวลา:12:08:35 น.

ส่งเมล์ไปบอกให้เข้ามาคอมเมนต์ ไอ้เราก็คิดว่าอะไร อุตส่าห์ถ่อสังขารณ์เข้ามาดู ที่แท้ก็คนทะเลาะกะยุง

นี่บอกเป็นนัยๆรึเปล่าว่า จะให้ส่งมุ้งไปให้

สารเคมีน่ะ เลี่ยงได้มันก็ดีอยู่นะ แต่ถ้าจำเป็นก็เอามาใช้เถิด ใช้เท่าที่จำเป็นก็ได้นี่ ทางสายกลางน่ะ รู้จักเอาสารพิษเข้าร่างกายบ้าง จะได้เป็นภูมิคุ้มกันไง เหมือนกับคนกินเหล้าไง กินน้อยเป็นยา กินมากตายห่-

แล้วคิดว่าอาร์ทไฟฟ้ามันไม่มีสารตกค้างเหรอ ผมไม่เชื่ออ่ะ เพราะผมเคยใช้แล้ว ปรากฎว่าผมแสบตาอ่ะครับ

อ้อ ไอ้นี่อ่ะ ... จุดสามจุดนี่ต้องการให้เป็นเอกลักษณ์เหรอ เยอะจริงๆ

ปล. คนทะเลาะกับยุง เล่าเรื่องยังกับหนังสงคราม

โดย: คนรักหมวย IP: 203.151.140.115 วันที่: 22 พฤษภาคม 2548 เวลา:20:33:14 น.

ยาวมาก แต่ก้อขอชมว่าท่านแน่มาก ที่อาจหาญไปสู้กับยุง ระวังมันไปบอกเพื่อนบ้านยุงมารุมคุณนะ คนอาจจะสู้ไม่ได้

อิๆๆ โดนบังคับให้อ่านอะ ฮือๆๆๆๆ

โดย: หนู jeab IP: 203.144.252.236 วันที่: 27 พฤษภาคม 2548 เวลา:21:34:16 น.