ทาเอโกะตัดสินใจลางาน 10 วันเพื่อไปเที่ยวยังต่างจังหวัด ซึ่งเป็นสถานที่ที่เธอเคยไปเมื่อปีก่อน โดยเมื่อปีที่แล้วเธอไปช่วยชาวบ้านดำนา ส่วนคราวนี้เธอมีจุดประสงค์หลักจะไปช่วยชาวบ้านเก็บดอกดาวเรือง...

ระหว่างทางชีวิตในวัย 10 ขวบของเธอกลับย้อนขึ้นมาอีกครั้ง ประสบการณืแรกทั้งหลายหลั่งไหลมาแบบไม่รู้ตัว เธอไม่เคยลืม...การได้กินสัปประรดครั้งแรก การได้รู้จักประจำเดือนและการซื้อผ้าอนามัยครั้งแรก การมีรักครั้งแรกกับเด็กหนุ่มนักเบสบอล การโดนพ่อบครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิต รวมไปถึงการแสดงละครเวทีครั้งแรก ที่แม้จะมีบทพูดประโยคเดียว แต่เธอกลับสร้างความประทับใจจนนักศึกษามหาวิทยาลัยติดต่อเธอไปเล่นละคร แต่พ่อของเธอไม่อนุญาต

17 ปีผ่านไป เธอเป็นพนักงานบริษัทสาวโสดที่เพิ่งผฏิเสธการแต่งงานไป เธออยู่ตามลำพังที่คอนโดเล็กๆในเมือง และชอบชนบทเป็นชีวิตจิตใจ

หลายๆประสบการณ์ที่เธอได้ผ่านมา ถ้าเธอตัดสินใจที่จะเลือกเปลี่ยนมัน หรือเลือกเดินไปในอีกทางหนึ่ง ชีวิตของเธอทุกวันนี้คงจะเปลี่ยนไป หลายอย่างทำให้เธอรู้สึกผิดและจมติดอยู่กับมันอย่างถอนตัวไม่ขึ้น โดยเฉพาะกับนักเรียนจอมสกปรกที่ย้ายเข้ามากลางเทอม จนเธอไม่กล้าที่จะทำให้ชีวิตเดินหน้าไป

ชีวิตคนเรานั้นช่างน่าแปลก แม้หลายอย่างจะเป็น "เพียงอดีต" ที่ผ่านมาและผ่านไป แต่ในใจเรากลับไม่เคยลืม และมันมักจะมาหลอกหลอนเราเสมอไม่รูปแบบใดก็แบบหนึ่ง เราไม่สามารถที่จะทำใจลืมมันได้เลย...

แต่สิ่งที่ย้อนแย้งอย่างชัดเจนในตัวหนังคือ "วัตถุนิยม" ที่คนเราทิ้งการเกษตรเข้าไปอยู่ในเมืองเพื่องานที่ดีกว่า คนเราทิ้งชีวิตชนบทที่แสนเรียบง่ายเข้าไปอยู่ในเมืองอันแสนวุ่นวาย คนเราพุ่งเข้าหาเทคโนโลยี และให้ความสำคัญกับสิ่งใหม่ๆมากกว่าสิ่งเก่าๆอย่าง "การเกษตรกรรม"

ทาเอโกะสับสนอย่างแรงเมื่อเธอถูกคะยั้นคะยอให้แต่งงานกับหนุ่มคนหนึ่งที่ละทิ้งการงานในเมืองไปทำการเกษตรแบบไม่ใช้สารพิษ เธอบอกกับตัวเองว่า "ปากเธอบอกว่าชอบชีวิตชนบท แต่ปีหนึ่งเธออยู่ที่นี่แค่ 10 วันเธอชอบมันจริงๆเหรอ? เธอสามารถที่จะใช้ชีวิตแบบนี้ได้จริงๆเหรอ? หรือสิ่งที่เธอรู้สึกนั้นคือสิ่งที่เธอคิดขึ้นมาเอง ในระยะเวลาสั้นๆที่ชีวิตได้ผ่อนคลายจากการงาน ได้ปลดปล่อยจากสิ่งที่ผูกอยู่ในชั่วเวลาหนึ่งหรือว่าเธอชอบมันจริงๆ?"

ตอนชบของหนังที่ตัวเธอในวัย 10 ขวบ และเพื่อนๆของเธอมาช่วยกันพาเธอกลับมายังหมู่บ้านทั้งๆที่เธอขึ้นรถไฟจากมาแล้ว ยิ่งช่วยเน้นย้ำในเรื่องการอย่านำอดีตมาเป็นฝันร้ายที่ทำให้เราไม่กล้าเดินหน้าต่อไป ถ้าเธอไม่ตัดสินใจลงรถไฟกลับมาเธออาจจะเสียใจตลอดชีวิตก็เป็นได้

อย่าให้อดีตขีดอนาคต แต่ก็อย่าลืมว่าเราเคยผ่านอะไรมาบ้าง???

แล้วตอนเด็กๆหล่ะ คุณได้วาดตัวเองเอาไว้ว่าจะโตเป็นผู้ใหญ่แบบไหน??? และวันนี้คุณได้เป็นอย่างนั้นหรือยัง

ชีวิตมันสั้นยิ่งนัก อยากทำอะไรควรที่จะรีบทำ เพราะเวลาไม่เคยคอยใคร เราไม่สามารถรั้งเวลาเอาไว้ได้.....

CARPE~DIEM