เรียกได้ว่าเป็นหนังช่วงเทศกาล OSCAR ที่ผมประทับใจที่สุดช่วงต้นปีที่ผ่านมาเลยก็ว่าได้ครับ กับเรื่องราวการเยียวยาหลังการสูญเสียแบบไม่ทันได้ตั้งตัวของครอบครัวหนึ่ง ที่ลูกชายโดนรถชนตายหลังจากวิ่งไล่ตามหมาออกไปหน้าบ้าน

แม้เวลาจะผ่านไปกว่า 8 เดือนแล้วแต่ทั้งสองคนก็ไม่สามารถที่จะเยียวยาหรือประคับประคองให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ฝ่ายสามีที่เอาแต่นั่งดูวีดีโอลูกชาย รวมไปถึงการเข้ากลุ่มบำบัดที่กล่าวถึงเด็กน้อยผู้จากไปตลอดเวลา คิดว่าการที่เราไม่สามารถลืมลูกได้ก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร ผิดกับฝ่ายภรรยาที่ต้องการก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยการนำของไปบริจาค ต้องการขายบ้าน และที่แปลกที่สุดคงหนีไม่พ้นการไปทำความรู้จักกับเด็กหนุ่มที่ขับรถชนลูกชายของเธอตาย

Becca: Does it ever go away?
Nat: No, I don't think it does. Not for me, it hasn't - has gone on for eleven years. But it changes though.
Becca: How?
Nat: I don't know... the weight of it, I guess. At some point, it becomes bearable. It turns into something that you can crawl out from under and... carry around like a brick in your pocket. And you... you even forget it, for a while. But then you reach in for whatever reason and - there it is. Oh right, that. Which could be aweful - not all the time. It's kinda...
[deep breath]
Nat: not that you'd like it exactly, but it's what you've got instead of your son. So, you carry it around. And uh... it doesn't go away. Which is...
Becca: Which is what?
Nat: Fine, actually.

นี่เป็นประโยคที่ตัวภรรยา คุยกับแม่ของเธอที่ก็สูญเสียลูกชายหรือน้องชายของเธอไปเช่นกัน แม้จะต่างกรรมต่างวาระ แต่สุดท้ายแล้วสิ่งที่ไม่ต่างกันก็คือความเจ็บปวดที่ยังคงค้างคาอยู่ในใจเสมอ

ผมเองก็เคยสูญเสียพ่อครับ เพียงแต่ว่าตัวผมเองนั้นพอจะมีเวลาให้ได้ทำใจนานพอสมควร พ่อไม่ได้ไปแบบปุบปับ แต่การตายของพ่อนั้นทำให้ผมได้เห็นอย่างชัดเจนว่าชีวิตคนเรานั้นแสนเปราะบางเพียงใด วันนั้นพ่อผมออกมาจากโรงพยาบาลและนั่งอยู่บนรถ แกไม่ได้พูดอะไรนั่งหลับตาเหมือนคนหลับทั่วไป แต่แล้วก็มีสัญญาณบางอย่างได้บอกว่าพ่อจากไปแล้ว ผมจับมือพ่อไว้และลองจับชีพจรดู แม้ผมจะไม่ได้ภาวนาให้ชีพจรนั้นเต้นอยู่แต่ก็อดใจหายไม่ได้ แม่ผมบอกว่าพ่อโชคดีมากเลย เพราะได้ตายขณะที่ครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้า อยู่บนรถที่เดินทางจากโรงพยาบาลกลับบ้าน มีแม่และผมคอยจับมือคนละข้าง พี่ชายเปิดเพลงคลอเบาๆ เราต่างนิ่งเงียบแต่เจ็บปวดและใจหาย

แต่อย่างว่าแหล่ะครับ ทุกคนคงเคยมีช่วงที่ด่ำดิ่งลงไปในหลุมกระต่ายแสนลึก ไม่ว่าจะมาจากการสูญเสียอะไรไปก็ตาม หรือผิดหวังจากการใช้ชีวิต ถ้าเรามัวแต่ขดตัวและคิดว่าการที่จะปีนขึ้นไปมันยากน่าดู จะตะโกนขึ้นไปก็คงเสียแรง ใช่ครับมันอาจจะยากและเสียแรงเปล่า แต่อย่างน้อยมันก็ดีกว่าที่เรามานั่งหดตัวอยู่ใต้หลุมโดยไม่ทำอะไร แม้เราจะปีนขึ้นมาได้เพียงเล็กน้อย แต่แสงสว่างที่ลอดเข้ามาสัมผัสก็ทำให้มีหวัง ว่าถ้าเราลองตะโกนออกไปคนข้างบนอาจจะได้ยินเราก็เป็นไปได้.....