แม่ผู้แก่เฒ่าเดินไม่ได้คนหนึ่ง เป็นที่น่ารำคาญใจของลูกชาย เหลือเกิน
สมันนั้นยังไม่มีสถานสงเคราะห์คนชรา จึงไม่รู้ว่าจะเอาแม่ไปฝากใครให้เลี้ยงแทน
ชายหนุ่มจึงตัดสินใจแบกเอาไปปล่อยป่าให้อยู่ตามยถากรรม
ระหว่างทาง แม่ไม่ถาม ไม่ว่าอะไร
ตั้งใจหักกิ่งไม้ตามทาง เรื่อยไป เข้าป่าลึก
ไกลมากแล้ว ลูกชายวางแม่ลงบนโขดหิน แล้วหันหลังเดินกลับทางเดิมไป
ตอนนี้เอง ที่แม่ตะโกนตามหลังลูกชายไปว่า
“ลูกเอ๋ย เดินตามรอยกิ่งไม้ที่แม่หักไว้ให้นะ จะได้ไม่หลงทาง…”

อ่านเรื่องสั้นของชายขอบแล้วประทับใจเรื่องนี้มาก"ฅน"

วัยเยาว์เจ้าขี่จักรยาน ตุ๊กตาหน้าหวาน ของเล่นเจ้า
ขี่อวดแม่ให้รู้ว่าเก่งไม่เบา พอล้มเจ็บหัวเข่าเจ้างอแง
.
วิ่งมาหาพร้อมน้ำตาหยาดใสใส เสียงสะอื้นร่ำไห้ กอดเอวแม่
ให้แม่เป่าให้แม่จูบลูบดูแล และเหมือนแผลเจ้าหายได้ทันใจ
.
ข้าวทุกคำต้องย้ำให้แม่ป้อน ทั้งที่เจ้าจับช้อนกินเองได้
ก่อนนอนขอฟังนิทาน แม่เล่าไป เรื่องแม่ไก่กับลูกไก่กลายเป็นดาว
.
เจ้าถามแม่กี่คำถามเจ้ารู้ไหม ความสงสัยของเจ้ามากเกินกล่าว
โลกกว้างขึ้นทุกวันพันเรื่องราว ซึ่งเจ้าก็จะก้าวพ้นเยาว์วัย
.
ถึงเวลาเจ้าเดินออกจากบ้าน ลืมสิ้นจักรยานวันขี่ได้
ตุ๊กตาลืมว่าชื่ออะไร มีแต่ใจของเจ้าดวงเสรี
.
ณ บ้านเก่าที่เจ้าเติบโตมา แม่ชรานั่งอยู่บนเก้าอี้
ตาฝ้าฟางมองเห็นไม่ค่อยดี ดวงตาที่รอวันปิดเปลือกตา
.
ช่วงชีวิตของแม่มอบให้เจ้า ฟูมฟักเฝ้าตั้งแต่วัยไร้เดียงสา
ถนอมเจ้าด้วยรักมอบวิญญาณ์ รอพบว่า วาระหนึ่งซึ่งเงียบนัก
.
วาระที่เจ้าเลิกขี่จักรยาน เลิกอ้อนแม่เล่านิทาน นอนหนุนตัก
เลิกกอดแม่แล้วบอกแม่ว่ารัก แม่ตระหนัก วาระนั้นในชีวิต