ฉันเลยสอนเขาวิธีสวดพระนามพุทธะ และให้สวดครั้งละ 1-2 ชั่วโมง ต้องสวดด้วยความตั้งใจและศรัทธา ชัดถ้อยชัดคำ จึงจะเกิดประสิทธิผล

      วันนั้น พอดีฉันจะต้องไปบรรยายธรรมที่ซินจุ๊ก แต่หลัง จากนั้นได้ข่าวการป่วยหนักของคุณลุงเจียงแล้ว เลยยกเลิกไปซินจุ๊ก กะว่าจะไปเยี่ยมพวกเขา ก็มาคิดว่าตอนนี้จุ้งพานคงกำลังสวด พระนามพุทธะอยู่ รอจนถึง 20.00 น. จึงไปบ้านคุณลุงเจียง ท่าน พอเห็นฉันพูดว่า "อาจารย์คั่นจื้อ เชิญนั่ง ๆ อาจารย์คงมีงานยุ่งนะ หลายวันนี้ใม่เห็นอาจารย์มาเยี่ยมผมเลย วันนี้อาจารย์ฉานหยุน ให้ลูกประคำ 2 พวง ลูกไปหยิบมาให้อาจารย์ดูสักหน่อย"

      ฉันพูดกับคุณลุงเจียงว่า" ทุกแง่ไม่เที่ยง ทรัพย์สมบัติและ บุตรธิดาล้วนเป็นของลวงทั้งนั้น พวกเราไม่ควรหลงใหลโลกีย์มากนัก แดนสุขาวดีจึงเป็นสถานที่ที่พวกเราควรไป จิตของพวกเราอย่าสับสนนะ บัดนี้ฉันจะสวด "นำ-โมว-ออ-นี-ทอ-ฮุก" มาจาก "นโม อมิตาภพุทฺธาย"  ให้คุณลุงฟังนะ คุณลุงต้องปล่อยวาง วางทุกสิ่งทุกอย่างลงให้หมด แล้วสวดพร้อมกันนะ"

      ฉันเลยชวนครอบครัวคุณลุง มีคุณป้า ลูกสาว ลูกเขย ลูกชาย และลูกสะใภ้ รวม 7 คน สวด "นำโมออนีทอฮุก" พร้อมกัน เวลาได้ผ่านไปประมาณ 30 นาที ทันใดนั้นคุณลุงเจียงลุกขึ้นนั่ง พนมมือขึ้น ขาทั้งสองขัดสมาธิ ตาสองข้างมองขึ้นฟ้า และอมยิ้ม แล้วเอนกายนอนลงไป วิญญาณของคุณลุงก็จากไปด้วยความสงบ ในท่ามกลางเสียงสวด "ออนีทอฮุก" พูดตรง ๆ ขณะนั้นฉันยัง ตกใจเลย ไม่นึกว่า พุทธานุภาพจะอัศจรรย์เช่นนั้น

      ลูกหลานคุณลุงเจียง ผลัดกันสวดพระนามพุทธะต่อไป สวดจนถึงรุ่งขึ้น 8 โมงเช้า ลองใช้มือแตะที่หน้าผาก ยังอุ่นอยู่ ร่างกายอ่อนนิ่ม หน้าตาสดใส

      ฉันถามจุ้งพานว่า "เมื่อวานนี้ เธอเข้าบ้านแล้วได้สวด "นำโมว ออ นี ทอ ฮุก" ให้พ่อฟังหรือเปล่า ?"
      เขาตอบว่า" สวดครับ ๆ ผมยืนอยู่ข้างกายคุณพ่อ เช้า สวด 2 ชั่วโมง บ่ายสวดอีก 2 ชั่วโมง คุณพ่อพอใจมาก บอกว่า ลูกเอ๋ย ใครสอนเธอสวดน่ะ ผมตอบท่านว่า นั้นเกิดจากจิตสำนึก ของผมเองครับ นับจากนั้นผมจะสวด "นำโมว ออ นี ทอ ฮุก"  ให้คุณพ่อฟัง ขอให้คุฌพ่อหายป่วยเร็ว ๆ" คุณพ่อรู้สึกพอใจมาก เที่ยงทานข้าว เหลว ๆ ไป 1 ชาม ความเจ็บปวดรู้สึกลดลงไปครึ่งหนึ่ง หมอ บอกว่า จะมีชีวิตอยู่ได้อีก 7 วัน ไม่นึกว่าเพียงไม่กี่ชั่วโมง ลุงเจียง ก็จากโลกนี้ไปจุติยังแดนสุขาวดีอย่างสงบในท่ามกลางเสียงสวด "นำโมว ออ นี ทอ ฮุก" 

      ลุงเจียงละสังขารไปในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2503 ในเดือนมิถุนายน ฉันเดินไม่ระวังหกล้มจนแขนหักเป็น 3 ท่อน ปวดมาก จนนอนไม่หลับ ถึงเวลาตี 2 ก็ยังไม่หลับ ทันใดนั้น เห็นคน ๆ หนึ่ง รูปร่างใหญ่โตลงมาจากท้องฟ้ามายืนต่อหน้าฉัน ฉันเห็นแค่ท่อนบน ส่วนท่อนล่างมีเมฆปิดบังอยู่ คนนั้นเกิดพูดว่า" อาจารย์คั่นจื้อ มือของอาจารย์เจ็บปวดมากนะ นั่นเพราะดวงไม่ดี แต่บัดนี้ เคราะห์ภัยได้ผ่านพ้นไปแล้ว จะไม่มีอะไรแล้ว
      ฉันเงยหน้าขึ้นมอง คน ๆ นั้นคล้ายกับคุณลุงเจียง ฉันจึง ถามว่า "คุณลุงเจียง ลุงไปจุติที่แสนสุขาวดีหรือยัง ? "
      ลุงเจียงตอบว่า" จุติแล้ว ๆ" แล้วหันหลังค่อย ๆ ลับ สายตาไป ฉันมองไปที่นาฬิกาตี 3 พอดี แปลกนะมือไม่ปวดแล้ว อีกหลายวันก็หายเป็นปกติ
      เป็นครั้งแรกที่ฉันพบเห็นคนที่ไปจุติแดนสุขาวดี

      ปี 2504 ในวันตายครบ 1 ปีของคุณลุงเจียง ครอบครัว ลุงเจียงได้ย้ายบ้านไปอยู่บ้านใหม่ คุณป้าเจียงให้ฉันไปช่วยงาน ทำบุญบ้าน และช่วยสวดมนต์โปรดบรรพบุรุษตระกูลเจียง วุ่นไป 1 วัน คืนนั้นฉันฝันเห็นคุณลุงเจียงอีก ก็ถามปัญหาเดิม" คุณลุง เจียงไปจุติแดนสุขาวดีแล้วหรือยัง" ลุงเจียงก็ตอบอย่างเช่นเคย "จุติแล้ว ๆ" จากนั้น 6 ปี ฉันไม่ฝันถึงลุงเจียงอีกเลย ฉันเสียใจ และตำหนิตนเองว่า ทำไมไม่ถามลุงเจียงว่า แล้วตัวฉันจะมีโอกาส ไปจุติยังแดนสุขาวดีไหม และเมื่อไหร่จะได้ไป..

ที่มา //thai.mindcyber.com/modules.php?name=Sections&op=viewarticle&artid=274&page=10