กายาเป็นเช่นขอนไม้

ชีวิตลอยคอกลางท้องเล
แรมรอนร่อนเร่ไร้จุดหมาย
ทุกก้าวที่ไปไม่มีทิศทาง...
ท่ามกลางโลกีย์ที่มอมเมา
กลางคืนเหน็บหนาวจนใจจะพัง
ชีวิตที่หวังคือใดกัน...

ตรึกตรองชีวิตที่มีมา
ดิ้นรนไขว่คว้ายึดมั่นเอาไว้
สมมุติด้วยใจสุดท้ายเลื่อนลอย...
รู้ตื่นจิตตนมุ่งคืนฝั่ง
จุดหมายที่หวังยังรอคอย
แรงแม้มากน้อยทุ่มเทสุดใจ...

เมื่อเรือธรรมลำใหญ่แล่นมา
ก็ขอให้อย่าช้าขึ้นเรือนั้นไป

เปรียบกายนี้เป็นเช่นขอนไม้
ต่อให้รักดูแลแค่ไหน
ผุพังไปพึ่งพาก็ได้ไม่นาน...
เปรียบกายนี้เป็นเช่นขอนไม้
อยู่อาศัยได้เพียงข้ามวัน
แต่จิตนั้นมิผันแม้วันผ่านล่วงไป...

รู้จริงเท็จแท้ด้วยธรรมา
บำเพ็ญศึกษามุ่งทวนกระแส
อย่าได้อ่อนแอพายุคลื่นลม
ปรับเปลี่ยนตนจริงในชีวัน
สองมือสร้างสรรค์ก่อนชีพสลาย
วาระสุดท้ายให้ได้คืนฝั่งธรรม...

เพลงพระโอวาทพระอาจารย์จี้กง
เพลง : กายาเป็นเช่นขอนไม้
ทำนอง : ขอนไม้กับเรือ