สุดท้าย...ไม่เคยคิดว่า ภาพนี้จะเป็นลูกชายเรา ไท เบลล์พ่อรัตน์ ทั้งกอด ทั้งหอมลูก พูดคุยกับลูก ที่นอนสงบนิ่งในเครื่องแบบเต็มยศ โลงถูกคลุมด้วยธงชาติ ไม่มีอีกแล้ว ที่จะได้ยินเสียงพูดคุยโต้ตอบ ไม่มีอีกแล้วที่จะได้รับการโอบกอดจากลูก
หลับให้สบายนะลูก ไท เบลล์คำว่า แม่ ยังก้องอยู่ในหูที่ลูกเรียกถึงแม้เราเป็นแม่เลี้ยง ไม่ใช่แม่ผู้ให้กำเนิด แต่ความผูกรัก ความผูกพันและห่วงใยที่แม่มีให้ลูก ลูกมีให้ มันยากที่จะอธิบาย
ให้ภาพทั้งหมดเป็นผู้เล่าเรื่องนะคะ
หัวอกความเป็นพ่อ...ยืนมองดูศพลูกอย่างอาลัยอาวร
ขอขอบพระคุณพี่ ๆ คนไทย ที่มาร่วมไว้อาลัย กับลูกชายด้วยค่ะ
จะเก็บภาพเหล่านี้ไว้เป็นความทรงจำ
ขอให้ไปสู่สุติ
RIP