กรุงเทพเมืองน่าอยู่จริงหรือ??      เรื่องราวความเลวร้ายต่างๆ ที่เป็นเรื่องการสร้างภาพหลอกลวงของผู้บริหารจากฝ่ายข้าราชการประจำที่บริหาร กทม.แก่นักการเมืองที่มาจากการเลือกตั้งทุกยุคทุกสมัย โดยอาศัยความไม่รู้ การมึนๆงงๆต่อปัญหาภายนอกที่รุมเร้าจนไม่มีโอกาสหันมามองดูการบริหารภายในกทม. คนภายนอก ความปลิ้นปล้อนหลอกลวง ฟอนเฟะ หมักหมม การเล่นพรรคเล่นพวก การข่มเหงรังแก ผู้ที่ไม่ใช่คนภายในของตน ซุกซ่อนอยู่ภายใน กทม. มีอยู่มากมาย ภายนอกดูเสมือนไม่แตกต่างกันกับผู้ดี นักบริหารที่ีเอาใจใส่ประชาชน ขยัน โดยที่ประชาชนยังไม่รู้ หรือ ไม่ได้สนใจ ดูได้จากปัญหาต่างๆที่เป็นนโยบายหลักๆ นโยบายสำคัญๆ อันเป็นปัญหาพื้นฐานของกทม.ที่จะทำให้ กทม.น่าอยู่ ไม่สำเร็จสักเรื่องเดียว เช่นปัญหาเรื่องสุนัขจรจัด ปัญหาหาบเร่แผงลอย ปัญหาขยะตามที่ว่างริมทางต่างๆ ปัญหาวัชพืชลอยในคลองต่างๆทั่วกทม. และในลำน้ำเจ้าพระยา ปัญหาชุมชนแออัด ปัญหาการจราจรของประชาชนทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นตามถนนหนทาง ตามตรอก ซอยทั้งที่เป็นซอยเอกชน หรือซอยสาธารณะ ปัญหาคอรัปชั่น เรื่องความสะอาด ความเป็นระเบียบเรียบร้อย ปัญหาเรื่องการลดปริมาณขยะที่เคยประกาศปาวๆ เดี๋ยวนี้เงียบหายไปไหน เหล่านี้ และอีกมากมาย ที่ยังไม่รวมปัญหาเรื่องน้ำท่วมน้ำขัง ที่อยู่ชั่วนาตาปี ในกทม.ปัญหาเรื่องการคอรัปชั่น ของตั้งแต่หัวยันหาง โดยผู้บริหารทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ไม่รู้ไม่ชี้ (ไม่มีหลักฐานปรากฏ) แต่เมื่อมีการร้องเรียนหรือมีการกลั่นแกล้งร้องเรียน ก็โยนความผิดไปให้เจ้าหน้าที่ อย่างกระทรวงสาธารณสุข อย่างไรอย่างนั้น ไม่ได้ผิดแผกแตกต่างกัน เพียงแต่ว่า ที่กทม.เป็นเสมือนเมืองลับแล ที่เขาทำกันอย่างเหนียวแน่น ถามว่าทำไมนักการเมืองที่เข้ามาบริหารกทม.ถึงไม่เคยมียุคใดสมัยใด สามารถเข้ามาจัดการแก้ไขสิ่งเหล่านี้ได้เลย เสมือนหนึ่งไม่รู้ไม่เห็น ?      คำตอบ..ว่างๆ ในช่วงวันปีใหม่ หรือวันเกิดของผู้บริหาร ท่านลองเข้าไปแวะดูที่หน้าห้องผู้ว่าฯ ปลัด กทม. และรองต่างๆ ดูเอาเองเถิด ของขวัญ ของฝากเพียบ ไม่ต้องพูดถึงราคาค่างวด รับรองว่าเกินกว่า 4 พันแน่นอน ถามว่า เมื่อเป็นแบบนี้ ผู้ว่าฯ และผู้บริหารต่างๆที่เข้ามาบริหารกทม.จะไม่ลืม หรือแกล้งลืมสัญญาที่เคยประกาศต่อสาธารณะชน ประกาศหาเสียงกับประชาชนหรือพี่น้องชาวกทม.ที่ยังคงหัวปักหัวปำ กับปัญหารถติด ทางเท้าสกปรก เกะกะกีดขวาง รกรุงรังด้วยหาบเร่แผงลอย ตามตรอก ซอย ชุมชน หมู่บ้านต่างๆทั่วทั้งกทม. จะเต็มไปด้วยสุนัข เห่าหอนเสียงอื้ออึง ยามราตรี ที่แสนจะหนวกหู น่ารำคาญ ส่วนช่วงเช้า ช่วงเย็น ก็คอยไล่เห่าไล่กัด คนที่กำลังวิ่งออกกำลังกาย ขี่จักรยานที่ผ่านไปมา ตามนโยบายของ กทม. มิหนำซ้ำยังคุ้ยเขี่ยขยะที่ฃาวบ้านบรรจงทิ้งอย่างดีในถังขยะหน้าบ้าน ริมถนน แม้แต่ริมทางก็เต็มไปด้วย ขยะ เศษวัสดุ ก่อสร้างที่มีการลักลอบทิ้ง เกลื่อนกลาดไปหมด แทรกสอดด้วยเสียงจากรถขายของเคลื่อนที่ วิ่งโฆษณา ขายของแข่งกันส่งเสียงดังกันทั้งวัน ตามตรอก ซอย หมู่บ้าน อย่างอิสระเสรีเหนืออื่นใด      นี่คือกรุงเทพฯ คือเมืองสวรรค์ น่าอยู่จริงๆ ท่านผู้ว่าฯ เมื่อไรจะแอบเสด็จจากหอคอยงาช้างที่แวดล้อมด้วยข้าราชการขี้เหม็นที่รายงานเท็จทูลพร้อมกับของฝากกำนัลที่มีราคาเกินกว่า 4 พัน (แน่อยู่แล้ว) (www.sanamluang.bloggang.com) การเมือง"กะล่อน"ในกทม. เลยมีแต่"ซ่อง"ไม่มีพิพิธภัณฑ์ คอลัมน์ สยามประเทศไทย โดย สุจิตต์ วงษ์เทศ "ใน กทม. มีพิพิธภัณฑ์เด็ก ซึ่งแท้จริงแล้วเป็นความคิดริเริ่มของเอกชน กทม. ใช้วิธีจ้างเหมาบริษัทเอกชนเข้ามาบริหารจัดการ ซึ่งบริษัทนั้นก็ทำได้ดีตลอดมา แต่ประสบการขาดทุนมาอย่างต่อเนื่อง เพราะไม่ได้รับการสนับสนุนจาก กทม." อาจารย์ นิธิ เอียวศรีวงศ์ เขียนข้อความที่ยกมานี้ในมติชน บทความเรื่องเทศบาลเมืองยะลา (วันจันทร์ที่ 12 มกราคม 2552 หน้า 6) เพื่อยกย่องเทศบาลเมืองยะลาที่บริหารจัดการงานวัฒนธรรมให้ชุมชนชาวเมืองยะลาในเขตเทศบาลได้ดีจนสมควรเป็นแบบอย่างที่ดีแก่องค์การปกครองส่วนท้องถิ่น (อปท.) ทั่วประเทศ แล้วย้ำเรื่องพิพิธภัณฑ์เด็กของ กทม.ต่อไปอีกว่า "ไม่ว่าพิพิธภัณฑ์เด็ก กทม.จะมีคุณภาพอย่างไร ก็ไม่เกี่ยวกับ กทม.มากไปกว่าชื่อและเครื่องมือหาเสียงของนักการเมืองที่แข่งขันกันชิงตำแหน่งที่มีอำนาจบริหารเงินงบประมาณเป็นพันๆ ล้านเท่านั้น"      นักการเมืองของพรรคการเมืองที่ได้รับเลือกเข้ามาบริหาร กทม. เมื่อสมัยที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ นอกจากจะใช้พิพิธภัณฑ์เด็กเป็นเครื่องมือหาเสียงด้วยวิธีน่ารังเกียจคือ กะล่อน, หลอกล่อ, ดีแต่พูด good but mouth แต่ไม่ทำอะไร รับปากพล่อยๆ โดยไม่ทำอะไรเลย แล้วยังใช้โครงการอื่นๆเป็นเครื่องมืออีก เช่น ห้องสมุดประชาชน, กรุงเทพฯศึกษา, พิพิธภัณฑ์กรุงเทพฯ, ฯลฯ แต่ไม่ได้ทำประวัติศาสตร์ท้องถิ่นกรุงเทพฯตามที่โฆษณาไว้ เนื่องเพราะงานประเภทนี้หาเปอร์เซ็นต์ใต้โต๊ะจากบริษัทออแกไนเซอร์ลำบาก เพราะไม่ใช่งานอีเวนต์ที่ละลายเงินงบประมาณคราวละหลายสิบล้าน เช่น ปลูกเรือนไทยบ้าๆ บอๆ ในสวนสราญรมย์ให้รกสวน แล้วใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้ ฯลฯ โชคดีที่ข้าราชการผู้ใหญ่กล้าหาญ ตัดสินใจยกเลิกบริษัทออแกไนเซอร์ทำงานสมโภชเสาชิงช้า มิฉะนั้นคงวอดอีกหลายล้าน รูรั่วขนาดใหญ่ใน กทม. มีประจักษ์พยานอีกมาก ดังที่มีผู้รวบรวมรายการโกงใน กทม.ไว้ในบทความเรื่อง "ปราบโกง" กทม. !!! พิสูจน์น้ำยา---สุขุมพันธุ์ โดย ราม ปั้นสนธิ (ไทยโพสต์ ฉบับวันอังคารที่ 13 มกราคม 2552 หน้า 2) สรุปว่า ตามธรรมเนียมของ กทม. โครงการต่างๆต้องมีจัดซื้อ จัดจ้าง ด้วยกลวิธีเอื้อประโยชน์ให้ตัวเองและพวกพ้อง แล้วยังมีกินตามน้ำในรูปแบบจ่ายเงินใต้โต๊ะ และค่าน้ำร้อนน้ำชาเพื่อให้ได้งานอันเป็นที่รู้กันทั้งโลก ถ้าเทียบผู้บริหาร กทม.กับเทศบาลเมืองยะลาที่อาจารย์นิธิเขียนไว้ จะเห็นว่ามีแนวทางต่างกันไกลมาก เริ่มจากเทศบาลเมืองยะลาจัดวงฟีลฮาร์โมนิคขนาดใหญ่ของเยาวชน แสดงให้ประชาชนรื่นรมย์ แล้วยังสร้างห้องสมุดเยาวชนที่มีแนวทางถูกต้องอีกต่างหาก      กทม. เป็นหน่วยงานท้องถิ่นแห่งแรกที่จัดตั้งวงออเคสตรากับวงดนตรีไทย ตั้งแต่สมัยคุณชำนาญ ยุวบูรณ์ (สวนสามพราน) เป็นนายกเทศมนตรี หลายสิบปีมาแล้ว ตามแบบวงฟีลฮาร์โมนิคของเทศบาลในประเทศทางยุโรปและอเมริกา แต่นักการเมืองที่ช่วงชิงอำนาจบริหารงบฯหมื่นๆ ล้านของ กทม. ไม่เคยสนใจเรื่องอย่างนี้ เลยไม่มีวงฟีลฮาร์โมนิคเหมือนเทศบาลเมืองยะลา เพราะไม่มีส่วนเกินใต้โต๊ะ รวมทั้งไม่อัจฉริยะ ทุนนิยมตะกละตะกลามของบางพรรคการเมือง ก็อีหรอบเดียวกับทุนนิยมสามานย์ของอีกบางกลุ่มการเมืองที่แล้วมา ที่โหยหาแต่กำไรที่ได้จากการเอาเปรียบคนอื่น เบียดเบียนคนอื่น ด้วยการบังคับให้คนกรุงเทพฯต้องจำทนเข้าห้างสรรพสินค้า เพราะผู้บริหาร กทม. ในทุนนิยมตะกละตะกลามไม่เคยลงมือทำพิพิธภัณฑ์, มิวสิคฮอลล์, ห้องสมุดมีชีวิต, ฯลฯ กลับทุ่มเทให้เสน่ห์กรุงเทพฯ ที่มีเซ็กซ์และซ่อง สำคัญกว่าหอศิลป์วัฒนธรรมกรุงเทพฯ ผมชอบและเคารพความคิดเริ่มแรกของวังสวนผักกาด ที่ถนนศรีอยุธยา ใน กทม. กับชอบวังตะไคร้ ที่นครนายก แต่ไม่เชื่อว่า กทม.จะมีพิพิธภัณฑ์กรุงเทพฯ และสวนสาธารณะ อันเป็นแหล่งเรียนรู้อย่างรื่นรมย์ เหมือนวังสวนผักกาดและวังตะไคร้แม้สักเท่ากระผีกริ้น เหตุที่ไม่เชื่อก็เพราะเข็ดหลาบจับจิตกับความกะล่อนหน้าซื่อตาใสของนักการเมืองบางพวกในพรรคนี้ ขอขอบคุณ ที่มา : มติชนรายวัน วันที่ 19 มกราคม พ.ศ. 2552 หน้า 20 สนามหลวงพยากรณ์ออนไลน์ H O M E   Create Date : 09 มกราคม 2553 1 comments Last Update : 9 มกราคม 2553 12:04:20 น. Counter : 2124 Pageviews. Share Tweet

ใครๆก็อยากเห็นพิพิธภัณฑ์ใหญ่โตใน กทม. มีคนแย่งกันเข้าคิวเพื่อชมพิพิธภัณฑ์ เราคงเคยชินกับการอบรมอย่างตะวันตก และคิดฝันว่าจะมีอย่างเขา ลืมไปว่าชาติพันธุ์มีความเป็นมาแตกต่างกัน ดูอย่างปัจจุบันมีใครบ้างอยากไปพิพิธภัณฑ์ อีกอย่างประเทศเราไม่ใช่ประเทศล่าอาณานิคม ข้าวของจะให้ชมก็มีไม่มากนัก ผมคิดว่าเราน่าจะภูมิใจที่เรามีพิพิธภัณฑ์ที่มีชีวิตมากมายใน กทม. อย่างชุมชนเก่าแก่ต่างๆ แม้แต่"ตลาดคลองถม" ผมก็ถือว่าเป็นของล้ำค่าเทียบเท่าพิพิธภัณฑ์ที่พวกนักวิชาการชอบยกย่องกัน   โดย: Insignia_Museum 9 มกราคม 2553 19:25:20 น.