เ$!-*ความสัมพันธ์ที่ไม่เคยจางหาย*@#? ความสัมพันธ์ที่ไม่เคยจางหาย “วันนี้เป็นยังไงบ้างวะ กูซื้อข้าวต้มร้อนๆมากฝากว่ะ” หนุ่มคนหนึ่งกล่าวขึ้น พร้อมกับยิ้มที่ดูจริงใจ หลังจากเปิดประตูเข้ามา เขาอายุสัก 25-26 ปีได้ ใบหน้าเต็มของเขาไปด้วยความเหนื่อยล้า “เฮ้ย ไอชิน เราเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้วว่ะ” หนุ่มอีกคนกล่าวขึ้น เขานอนอยู่บนเตียงสีขาวบริสุทธ์ “ไม่รู้สิ ชั่งมันเถอะ” ชินเดินมาแกะข้าวต้ม ใส่ถ้วยให้ไอชาย พร้อมกับยกไปให้มันกิน ชายกินข้าวต้ม ด้วยความเอร็ดอร่อย “อื้มๆ อร่อยแหะ คุ้นๆนะ มึงซื้อจากร้าน ข้างเซเว่นปะ” “ร้านที่มึงชอบกินอะ” “มึงกะชั่งรู้หลาวนะ” “เหอะๆ” ชินหัวเราะ “มึงรู้ได้ไงอะ ว่ากูอยู่นี่” “ก็กูโทรมาหามึง พอดี เขากะบอกว่า มึงอยู่นี่อะ กูก๊เลยรีบมา พอกูมาถึง ก็ตกใจเหมือนกันอะ กลัวมึงจะรับไม่ได้อะ” “อื้ม” ชาย ตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน “แล้วมีใครมาเยี่ยมมึงยังอะ” “ยังเลย มันกะบอกว่า ไม่ว่างบ้าง ติดธุระบ้างอะ กูก็เฉยๆอะ” ชายนึกในใจ เขารู้ดีว่า สภาพของเขาตอนนี้ ใครๆกะไม่อยากมาหาเขา เมื่อก่อน เขาเป็น หน้าตาดีทีเดียวและมีฐานะดี มีหญิงสาวมาติดตรึม แม้แต่แฟนสาวคนปัจจุบัน ก็ไม่มาดูแลเขาอีกเลย หลังจากได้เห็นเขาในสภาพนี้ เพื่อนๆที่สนิทก็ไม่มาเยี่ยมเยียน เพราะ เมื่อรู้ว่า เขาอยู่ ในสภาพนี้แล้ว คงหมดประโยชน์สำหรับพวกเขาแล้ว พวกเขาทั้งหมดหวังกอบโกยผลประโยชน์จากกิจการที่ชาย เป็นเจ้าของอยู่ ตอนนี้เขาไม่เหลือใครอีกแล้ว เขารู้สึกถึงความโศกเศร้าครั้งนี้ได้ดี มันเหมือนครั้งที่เขาสูญเสียพ่อและแม่ของเขาไป “ชินกูมีอะไรจะถามมึงหน่อยอะ” “ว่ามา” “ทำไมมึง ไม่ทำเหมือนคนอื่นว่ะ” ชายถาม ด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอ ชินเงียบไปพักนึง จึงตอบชายไป พร้อมกับรอยยิ้มที่มีความสุข “ก็กูเป็นเพื่อนมึงไง เพื่อนย่อมไม่ทิ้งเพื่อน ถามอะไรแปลกๆๆนะมึง มันไม่สำคัญหรอก ที่เราจะเป็นเพื่อนกันมากี่ปี แต่มันอยู่ที่ว่า เรามีความทรงจำที่ดีต่อกันมากี่ปีแล้ว ถึงบ้างครั้งมึง ทำอะไรให้กูโกรธบ้าง แต่มันก็ไม่อาจลบความทรงจำที่ดีต่อกันได้หรอก” “อื้ม ขอบใจว่ะ เพื่อน” “งั้นกูไปก่อนนะ ต้องไปทำงานอีก งานเยอะอยู่ว่ะ” ขณะที่ชินกำลังเปิดประตู ชินก็หันหลังกลับมาบอกชายว่า “ความทรงจำที่ดี มันเก็บอยู่ ตรงนี้ และมันยังคงอยู่ตรงนี้ ตลอดไป” พร้อมกับ ชี้ไปที่หัวใจ แล้วเดินออกไป “เออ” ชายตะโกน ชาย รู้สึกดีขึ้นมากๆ ถึงเขาต้องขาขาดทั้ง 2ข้าง แต่เขาก็ดีใจที่เขาไม่ได้อยู่เดียวดายอยู่บนโลกนี้เพียงคนเดียว อย่างนี้ก็มีไอชินนี้แหละ ที่ยังเข้าใจมันอยู่ และเคียงข้างมัน ในวันที่โหดร้าย เช่นนี้ “อย่างน้อย ก็มีคนที่เป็นห่วงว่ะ” ชายพูด พร้อมกับน้ำตาแห่งความสุข ที่ไหลลงมา คชินทร์ +++++++++++++++++++++++++ เป็นยังไงบ้างกับงานเขียนชิ้นที่ 2 ของเรา   Create Date : 22 เมษายน 2550 21 comments Last Update : 2 พฤษภาคม 2550 20:41:04 น. Counter : 551 Pageviews. Share Tweet

เม้นๆๆๆโย่ว เป็นไงบ้างคร่ะพี่ปั๊ปอิอิ เม้นเพื่อพี่เรยนะเนี้ย   โดย: น้องพลอย IP: 125.24.26.82 22 เมษายน 2550 22:12:58 น.

สุดยอดเลยจ้า เหมือนนักเขียนมืออาชีพจิงๆเลยนะเนี่ย ทำเอาน้ำตาซึมไปตามๆกัน แต่อย่าเก็บความทุกข์ไว้คนเดียวจิ บางทีความสุขของเราก็เป็นความสุขของคนรอบข้างเหมือนกันนะ อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนดีๆ อย่างเราไง 555+ มีอะไรก็เล่าได้นะ มีสุขก็แบ่งกัน มีทุกข์ก็แบ่งกัน   โดย: คนเล็กๆ IP: 203.113.71.100 22 เมษายน 2550 22:19:49 น.

โหยย ซึ้งกิงจายเย้ยยย ฟามทรงจำดีๆของเพื่อน มานจะอยู่ในจัยของเราตลอดเน้อ....   โดย: นายน์9 IP: 222.123.45.132 22 เมษายน 2550 22:29:41 น.

อื้อ ซึ้ง กินใจ หวังว่าเพื่อนเราทุกคนคงรักกันแบบนี้นะ   โดย: awa IP: 58.136.197.154 22 เมษายน 2550 22:31:21 น.

"อย่าเก็บความทุกข์ไว้กัยตัวเอง เล่าหรือระบายให้คนอื่นฟังบ้าง มันจะดีขึ้น" ประโยคนี้ ที่ว่ามันเห็นเเก่ตัว ความจริงมันขึ้นอยู่กับ คนที่เราจะเล่าให้ฟังมากกว่า ว่าจะคิดยังไง ถ้าเกิดเค้าพร้อมที่จะช่วยด้วยความจริงใจ มันก็ไม่ใช่ความ เห็นเเก่ตัว หรอก ปล.เรื่องนี้ ให้ข้อคิดดีจัง   โดย: อูรี ยองวอนี ซารางึลแฮโย IP: 203.113.71.106 22 เมษายน 2550 22:38:03 น.

ขอบคุณคร้าบบ อื้มๆๆ มันเป็นแง่คิดอีกมุม เลย อิอิ   โดย: BP ersanob 22 เมษายน 2550 22:42:14 น.

มันก็ขึ้นอยู่กับว่าถ้าเรามีความทุกข์แล้วคนที่เราระบายให้ฟังมันเป็นใครอ่ะ (เลือกผู้ฟังหน่อยละกัน) ปล. เราจะมีเพื่อนแบบนั้นซักคนมั๊ย ?   โดย: Altarf - Acubens IP: 61.47.110.216 22 เมษายน 2550 22:49:26 น.

ถึงเป็นเพื่อนสนิท เรากะไม่อยากเล่าความทุกข์ให้มันฟังอะ ขอบคุณสำหรับแง่คิดอื่นๆนะ   โดย: BP ersanob 22 เมษายน 2550 22:57:29 น.

ดำเนินเรื่องดี การใช้ภาษาก็ใช้ได้ ส่วนบทสนทนาให้ความรู้สึกเป็นกันเองดี จะคอยติดตามผลงานนะ ประทับใจมาก   โดย: morningmoon IP: 203.113.71.107 23 เมษายน 2550 21:45:11 น.

ฮึ่มๆๆ ซึ้งโดนจายย   โดย: legebriwen 24 เมษายน 2550 12:00:42 น.

บล็อคเจ้า ทำข้าอยากจะร้องไห้   โดย: Kaekoe 25 เมษายน 2550 7:52:56 น.

คิดว่าเรื่องจริงซะอีก   โดย: พลทหารหน้าตาย (กองพันทหารราบ ) 25 เมษายน 2550 23:02:50 น.

อ่านแล้วซึ้งครับพี่ปั๊ป น้ำตามซึม รอตอนต่อไปนะ   โดย: ฟาง IP: 203.172.46.84 25 เมษายน 2550 23:58:46 น.

อะไรกันเนี่ย... แต่งเก่งมากๆเลย ไม่น่าเชื่อว่าพี่ปั๊ปจะแต่งได้ขนาดนี้(ดูจากหน้าตาแล้ว ไม่น่าจะได้ ....ล้อเล่นนะจ๊ะ) อ่านแล้วน้ำตาคลอเลยอ่ะ ยิ่งเพิ่งจากเพื่อนมาด้วย เห็นคุณค่าของเพื่อนขึ้นเยอะเลย ...เพื่อนย่อมไม่ทิ้งเพื่อน... (คำว่าเพื่อนปลิวว่อนเลยแฮะ) เป็นกำลังใจให้ต่อไป แต่งต่ออีกเยอะๆเลยน้า   โดย: PETSHA IP: 58.8.185.24 27 เมษายน 2550 21:38:57 น.

เข้ามาแร้วรักชาติขึ้นวะ   โดย: telefam23 IP: 58.181.153.9 27 เมษายน 2550 21:40:09 น.

งืมๆ ^^ หวาดดี ไม่ได้เจอกานตั้งนานแนะ หวังว่าเพ่คงบายดีอ่าน่ะ บล็อกแนว๊ะมากเยย เน้อ..... ((ไม่รู้จาเขียนรัยตต่อ)) แฮ่ๆ ไว้จามาเม้นให้ใหม่ก็แร้วกานเน้อ หุหุ   โดย: C#omPoO IP: 58.8.183.5 1 พฤษภาคม 2550 18:57:07 น.

ไม่สำคัญว่าจะคบเป็นเพื่อนกันมากี่ปี แต่สำคัญอยู่ที่ว่ามีความทรงจำดีๆระหว่างกันกี่ปี......ถูกต้องที่สุดเลย ชอบในความหมายของเรื่องที่สื่อออกมาได้ตรงใจ คำพูดระหว่างทั้งคู่ก็ทำให้เราสามารถนึกถึงเพื่อนที่เรารักที่สุดได้เลย....เพราะขณะที่เราสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง เราก็อยากเห็นว่ามิตรภาพที่เราได้มานั้นจริงแท้แค่ไหน   โดย: ปุ๊กนะ IP: 203.156.36.236 3 พฤษภาคม 2550 20:54:46 น.

ทำไมพี่ชอบแต่งเรื่องๆเศร้าจัง มีไรในใจป่ะเนี๊ยะ (แต่หนุกดี สงสัยจะชอบแต่ง)   โดย: OoStorm of BluebloodoO IP: 222.123.99.7 26 พฤษภาคม 2550 21:21:49 น.

เยอะแรง คร้านอ่าน + คร้านเม้นท์   โดย: บูม โย่ว ! IP: 117.47.104.91 24 พฤศจิกายน 2550 21:15:38 น.

อ่านแระ ซึ่งๆ ตกลงไอชายเนี้ยมันเป็นอารายอ่า งง แล้วก็ ตกลงชายมันอยู่ รพ. ใช่ป่ะ แล้วอยู่ รพ.ไหนอ่า เด๋วบูมไปตรวจอาการให้ 555+ (แพทย์ศาสตร์ รามคำแหง วุ้ย) อ่ะล้อเล่ง ก็ดีนะ บูมไม่เค๊ยไม่เคยอ่านบทความที่ดีแบบนี้มาก่อง ไปเคยจิงๆน้า ไม่ได้ fake (มั้ง)   โดย: บูม คนเดิม 55+ IP: 117.47.104.91 24 พฤศจิกายน 2550 21:21:49 น.

หนุกดีฮับ แต่มีคำหยาบด้วยอ่ะ ชอบมากมาก ไม่ใช่เรื่องของเกย์ใช่ป่าว อิอิ   โดย: ปุ้ม IP: 203.172.80.85 30 พฤศจิกายน 2550 18:07:12 น.