หยดน้ำหวานในหยาดน้ำตา 

อุรุดา โควินท์

ฉันสะดุดกับชื่อเรื่องเป็นอันดับแรก อ่านคำโปรย แล้วก็เก็บไว้ในลิสต์ที่น่าสนใจ

ให้หลังเกือบหนึ่งปี หนังสือเล่มนี้จึงได้มาอยู่ในมือฉัน คงเป็นเวลาที่เหมาะสม

ฉันเปิดอ่านหน้าแรกโดยมีลูกชายและลูกสาวอยู่ไม่ห่าง 

(ตามภาพประกอบ) อบอุ่นดีแท้

ฉันมีอารมณ์ร่วมไปกับเรื่องหลายอย่าง อาทิ ในตอนต้น ที่คุณอุรุดา ลาออกจากงาน ด้วยความรู้สึกไม่อยากตื่นไปทำ … ใช่ ฉันเองก็รู้สึกแบบนั้น (ในบางวัน) 

แม้กระทั่งการออกไปเผชิญโลกด้วยตนเอง ก็ช่วยเติมเต็มความรู้สึก

 “อยากทำแต่ทำไม่ได้” ของฉันได้เป็นอย่างดี 

ฉันไม่เคยอ่านนวนิยายลักษณะนี้มาก่อน ที่ผ่านมา นวนิยายในความรู้สึกของฉันก็คือเรื่องแต่ง อาจมีเค้าโครงมาจากเรื่องจริงบ้าง เมื่ออ่านไปแล้ว จะมีบางช่วงบางตอนที่มันขัดใจ แบบว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ในโลกความจริง 

แต่เรื่องนี้ต่างออกไป ให้ความรู้สึกที่เรียลมาก 

ก็พี่ตัวเอกสองคนเขามีตัวตนจริงๆ นี่เนอะ 

ขอบคุณเรื่องนี้ที่ช่วยเติมเต็มชีวิตของฉัน ในวันที่กำลังเหนื่อยล้าเต็มที

และหวังว่าสักวันหนึ่ง ฉันจะได้พบ หุบเขาฝนโปรยไพร บ้างเหมือนกัน