~ ต อไ ม้...หน้าบ้านของฉันครั้งหนึ่งเคยได้ชื่อว่า....ต้ น โ ม ก ~
//www.geocities.com/lovebotany00/flower_mog.html
ตอไม้ หน้าบ้านของฉัน ครั้งหนึ่งเคยได้ชื่อว่า
ต้นโมก
หลายปี ก่อนฉัน ซื้อต้นโมกเล็กๆสองต้น ปลูกไว้ที่หน้าบ้านข้างละต้น
ผ่านวัน ผ่านคืนผ่านร้อน ผ่านหนาว ต้นโมกน้อยๆ แตกกิ่งก้าน ทีละเล็กละน้อย เติบใหญ่
สูงขึ้น
สูงขึ้น
กิ่งน้อยๆของต้นโมก โอบกอดรัดแน่น เข้าหากัน ประหนึ่ง สายสัมพันธ์ของ ความรักความอบอุ่น
ต้นโมกของฉัน สองต้นเติบโตสูงใหญ่ งดงามยาม ต้องสายลม แสงแดด
แต่แล้ว ความงดงามก็พลันมลายหายไป ในเช้าวันหนึ่ง
วันตัดแต่งต้นไม้
คนงานกลุ่มใหม่ ไม่ใช่กลุ่มเดิม
ฉันแอบหวั่นใจเล็กๆ
แต่ก็ไม่เอะใจ เพราะ คิดว่ามีคนคอย สั่งการอยู่แล้ว น่าจะไม่มี ข้อผิดพลาดใดๆเกิดขึ้น
ชั่วโมงนึงผ่านไป ฉันลงมาจากห้องนอน เดินไปที่ประตูหน้าบ้าน
เบื้องหน้าที่ฉันเห็น ทำให้ฉันรู้ว่า ฉันคิดผิดอย่างรุนแรง
ประตูรั้วบ้านสีขาว ต้นโมกที่เคยยืนเด่นเป็นสง่า
บัดนี้เหลือแต่ตอ
ฉันเงยหน้า มองท้องฟ้า น้ำตาค่อยๆเอ่อ
ฉันกล้ำกลืน มันลงไปในหัวใจ
เย็นมากแล้ว ลูกชายกลับบ้าน ยิ้มแย้มทักทายว่า "มี้ มี้ วันนี้บ้านดูสะอาดตา โล่งจังเลย"
ฉันได้แต่ยิ้ม มองตาลูกชาย เขามองตอบ แววตาสงสัย "มี้ มี้เป็นอะไร"
ฉันน้ำตาเอ่อ อีกรอบ "เขาตัดต้นโมกของมี้ไปแล้ว"
ลูกชายจ้องหน้าฉัน แล้วยิ้มน้อยๆปลอบใจเบาๆว่า
"แต่ เขาไม่ได้ขุดรากมันไปใช้มั้ยมี้ งั้นเดี๋ยวมันก็โตนะ"
ฉันยิ้มทั้งน้ำตา มองไปที่หน้าต่าง เอาเหอะนะ อย่างน้อย
เหลือแต่ตอก็ยังดี รอวันเติบโต ถึงจะอีกหลายปีก็เหอะ
....................................
จริงๆแล้ว น่าจะเป็น ความผิดของฉันเอง ที่ไม่คอยดู ยามที่เขาตัดแต่งต้นไม้
ความไว้ใจว่า น่าจะมีคนอื่นที่รู้ว่า สิ่งไหนควรทำหรือไม่
อันนี้น่าจะเป็นข้อเตือนใจ ให้ฉันได้ว่า บางทีการที่เราคิดเอาเองว่า เขาน่าจะรู้ บางทีเขาก็อาจจะไม่รู้ก็ได้
ต้องสื่อสารให้ชัดเจน เป็นดีที่สุด จะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลัง
Create Date : 29 พฤศจิกายน 2551 |
|
12 comments |
Last Update : 29 พฤศจิกายน 2551 10:02:30 น. |
Counter : 735 Pageviews. |
|
|
|
พ่อบ้านชอบกระแนะกระแหนว่าอีกหน่อยคงจะได้ลอดซุ้มเข้าประตูแทน
เพราะต้นไม้มันเลื้อยมาจะปิดประตูบ้าน
หน้าบ้านแม่ปูต้นไม้ที่ปลูกรอบๆบ้านมันสูงปิดบ้านแทบมิด (คือชอบอย่างนี้ค่ะ)
แต่มันก็รกด้วยเลยตัดใจให้พ่อบ้านเล็มๆลงบ้าง
แค่ให้เค้าเล็มๆนะคะ พอออกไปดูต้องตะลึงตาค้าง
พ่อบ้านตัดซะเตียนเตี้ย
โอย กว่าต้นไม้จะโตให้เราได้ชื่นชมใช้เวลาตั้งหลายปี ยืนซึมน้ำตาตกในไว้อาลัยให้ต้นไม้อยู่พักนึง เฮ้อ..พ่อบ้านก็ใจเสีย แม่ปูก็เลยไม่อยากต่อว่ามาก
ใช้เวลาหน่อย แต่เดี๋ยวเค้าก็โตขึ้นมาอีกนะคะ ไหนๆก็ตัดไปแล้ว ทำใจให้สบายค่ะ..