~ รู้สึกดี ~

Group Blog
 
<<
พฤศจิกายน 2551
 
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
30 
 
29 พฤศจิกายน 2551
 
All Blogs
 
~ ต อไ ม้...หน้าบ้านของฉันครั้งหนึ่งเคยได้ชื่อว่า....ต้ น โ ม ก ~




//www.geocities.com/lovebotany00/flower_mog.html





ตอไม้
หน้าบ้านของฉัน
ครั้งหนึ่งเคยได้ชื่อว่า

ต้นโมก



หลายปี
ก่อนฉัน
ซื้อต้นโมกเล็กๆสองต้น
ปลูกไว้ที่หน้าบ้านข้างละต้น



ผ่านวัน
ผ่านคืนผ่านร้อน
ผ่านหนาว
ต้นโมกน้อยๆ
แตกกิ่งก้าน
ทีละเล็กละน้อย
เติบใหญ่



สูงขึ้น

สูงขึ้น




กิ่งน้อยๆของต้นโมก
โอบกอดรัดแน่น
เข้าหากัน
ประหนึ่ง
สายสัมพันธ์ของ
ความรักความอบอุ่น



ต้นโมกของฉัน
สองต้นเติบโตสูงใหญ่
งดงามยาม
ต้องสายลม
แสงแดด



แต่แล้ว
ความงดงามก็พลันมลายหายไป
ในเช้าวันหนึ่ง



วันตัดแต่งต้นไม้


คนงานกลุ่มใหม่
ไม่ใช่กลุ่มเดิม


ฉันแอบหวั่นใจเล็กๆ



แต่ก็ไม่เอะใจ
เพราะ
คิดว่ามีคนคอย
สั่งการอยู่แล้ว
น่าจะไม่มี
ข้อผิดพลาดใดๆเกิดขึ้น



ชั่วโมงนึงผ่านไป
ฉันลงมาจากห้องนอน
เดินไปที่ประตูหน้าบ้าน



เบื้องหน้าที่ฉันเห็น
ทำให้ฉันรู้ว่า
ฉันคิดผิดอย่างรุนแรง



ประตูรั้วบ้านสีขาว
ต้นโมกที่เคยยืนเด่นเป็นสง่า

บัดนี้เหลือแต่ตอ

ฉันเงยหน้า
มองท้องฟ้า
น้ำตาค่อยๆเอ่อ


ฉันกล้ำกลืน
มันลงไปในหัวใจ





เย็นมากแล้ว
ลูกชายกลับบ้าน
ยิ้มแย้มทักทายว่า
"มี้ มี้ วันนี้บ้านดูสะอาดตา โล่งจังเลย"



ฉันได้แต่ยิ้ม
มองตาลูกชาย
เขามองตอบ
แววตาสงสัย
"มี้ มี้เป็นอะไร"


ฉันน้ำตาเอ่อ อีกรอบ
"เขาตัดต้นโมกของมี้ไปแล้ว"

ลูกชายจ้องหน้าฉัน
แล้วยิ้มน้อยๆปลอบใจเบาๆว่า

"แต่ เขาไม่ได้ขุดรากมันไปใช้มั้ยมี้
งั้นเดี๋ยวมันก็โตนะ"





ฉันยิ้มทั้งน้ำตา
มองไปที่หน้าต่าง
เอาเหอะนะ
อย่างน้อย



เหลือแต่ตอก็ยังดี
รอวันเติบโต
ถึงจะอีกหลายปีก็เหอะ



....................................






จริงๆแล้ว
น่าจะเป็น
ความผิดของฉันเอง
ที่ไม่คอยดู
ยามที่เขาตัดแต่งต้นไม้

ความไว้ใจว่า
น่าจะมีคนอื่นที่รู้ว่า
สิ่งไหนควรทำหรือไม่

อันนี้น่าจะเป็นข้อเตือนใจ
ให้ฉันได้ว่า
บางทีการที่เราคิดเอาเองว่า
เขาน่าจะรู้
บางทีเขาก็อาจจะไม่รู้ก็ได้

ต้องสื่อสารให้ชัดเจน
เป็นดีที่สุด
จะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลัง







































Create Date : 29 พฤศจิกายน 2551
Last Update : 29 พฤศจิกายน 2551 10:02:30 น. 12 comments
Counter : 728 Pageviews.

 
เข้าใจถึงความรู้สึกเลยค่ะคุณนางฟ้า
พ่อบ้านชอบกระแนะกระแหนว่าอีกหน่อยคงจะได้ลอดซุ้มเข้าประตูแทน
เพราะต้นไม้มันเลื้อยมาจะปิดประตูบ้าน
หน้าบ้านแม่ปูต้นไม้ที่ปลูกรอบๆบ้านมันสูงปิดบ้านแทบมิด (คือชอบอย่างนี้ค่ะ)
แต่มันก็รกด้วยเลยตัดใจให้พ่อบ้านเล็มๆลงบ้าง
แค่ให้เค้าเล็มๆนะคะ พอออกไปดูต้องตะลึงตาค้าง
พ่อบ้านตัดซะเตียนเตี้ย
โอย กว่าต้นไม้จะโตให้เราได้ชื่นชมใช้เวลาตั้งหลายปี ยืนซึมน้ำตาตกในไว้อาลัยให้ต้นไม้อยู่พักนึง เฮ้อ..พ่อบ้านก็ใจเสีย แม่ปูก็เลยไม่อยากต่อว่ามาก

ใช้เวลาหน่อย แต่เดี๋ยวเค้าก็โตขึ้นมาอีกนะคะ ไหนๆก็ตัดไปแล้ว ทำใจให้สบายค่ะ..


โดย: ปูขาเก เซมารู วันที่: 30 พฤศจิกายน 2551 เวลา:10:55:23 น.  

 

กาโดดกอดดดดดดดดดดดดดดดด
จุ๊บๆๆ คิดถึงเจ๊ค่ะ เจงๆๆ นะ
ไม่ค่อยได้เข้าบล็อคเลยค่ะ หลายอย่าง
หาเวลาจะไปหาทุกคน ไปไม่เคยจะครบ

เจ๊สบายดีน๊า หลานโบว์สบายดีป่าวคะ
คงโตเป็นหนุ่มขึ้นอีก
อากาศเย็นแล้ว เจ๊รักษาสุขภาพน๊า

จุ๊บๆๆ ^^...


โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie ) วันที่: 30 พฤศจิกายน 2551 เวลา:20:56:03 น.  

 
หาไม้กระถางมาตั้งเอาไว้ให้ชื่นใจแทนก่อนก็ยังดีนะป้าเจ้าหญิง


โดย: ชมจันทร์ วันที่: 2 ธันวาคม 2551 เวลา:9:53:43 น.  

 
แง...

อ่านแล้วนึกถึงตอนเสียต้นอินทนิลสีม่วงของหนูอะพี่

อันนั้นหายไปเลย
มันขุดไปทั้งต้นทั้งราก โฮ


โดย: แพนด้ามหาภัย วันที่: 3 ธันวาคม 2551 เวลา:11:19:28 น.  

 
ป้าเจ๊ขรา....ชอบโมกเหมือนกันเรย แต่บ้านเอ๋อเป็นทาวเฮาส์ เจ้าโมกน้อยจึงโดนจำกัดให้อยู่แค่ในกระถาง

แต่ก็กระถางไซส์ใหญ่สุดที่ร้านจะมีอะค่ะ

เห็นเวลามันออกดอกขาวพราวทั้งต้น ยิ้มจะมาจากไหนก็ไม่รู้อะ

และมีอีกต้นที่อยากปลูก "ปีป หรือ กาสะลอง" รอมีบ้านก่อน จะปลูกให้ได้


ปล. ฟูมฟักเค้าอย่างดี เด๋วก็กลับมาให้เราให้เห็นอีกน๊าป้าเจ๊นะ


โดย: err_or วันที่: 3 ธันวาคม 2551 เวลา:11:31:57 น.  

 
จะว่าเสียดายมันก็ห้ามกันไม่ได้น่ะคะเพราะว่าเสียดายจริงๆ เพราะว่าเรารักเค้า ดูแลเค้า พอมาเจอกับการตัดซะเหลือแต่ตออย่างนี้ก็เสียใจเหมือนกันนะคะ ...

แต่ก็เหมือนที่คุณเจ้าหญิงว่าน่ะคะ เหลือตอยังดีกว่าขุดรากถอนโคน ดูแลเค้าไปเรื่อยๆ สักวันเจ้าโมกขนาดเท่าเดิมก็จะกลับมาค่ะ

..............


ไอค่อกๆ แค่กๆ ก็ต้องระวังเยอะๆ นะคะ อย่าให้เป็นมากกว่านี้ ต้องทานยา พักผ่อนดักหน้าเยอะๆ ค่ะ ส่วนเราก็เหลือแต่ไอนี่ล่ะคะ .. ไม่หายสักที แถมมันยังหนักกว่าเดิมอีก กลัวล่ะว่าถ้าวันสองวันไม่หายคงต้องจี๊ดดดด ยา ..แงๆ น่ากลัวค่ะ


โดย: JewNid วันที่: 3 ธันวาคม 2551 เวลา:16:11:40 น.  

 
อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกเลยค่ะ

เป็นแม่เรา คงร้องไห้เลยน่ะ

แต่..เหลือแต่ตอแล้วเค้ายังโตได้อีกจริงๆ เหรอคะ?

ถ้าเป็นเช่นนั้นก็น่าดีใจนะ เหมือนได้เกิดใหม่เลยอะค่ะ


โดย: สาวไกด์ใจซื่อ วันที่: 3 ธันวาคม 2551 เวลา:17:04:58 น.  

 
สาธุ๊ ขอให้ต้นโมกกลับมาโตได้อีกรอบนะคะ เสียดายจังเลยค่ะ
ซื้อต้นใหม่มาลงดีมั๊ยคะ เห็นแต่ตอที่เหลืออยู่ทีไรมันจะพาลน้ำตาไหลทุกทีหน่ะสิคะ


โดย: คุณย่า วันที่: 3 ธันวาคม 2551 เวลา:21:34:36 น.  

 
สวัสดค่ะพี่เจ้าหญิง ขอโทษที่หายไปนานเลย
เห็นพี่ไปเมนท์ในบล็อกเก่าแล้วแปลกใจเล็กน้อย ขอบคุณมากนะคะ ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วล่ะค่ะ คิดมากไปไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง สู้ยอมรับมันจะดีกว่าเนอะ ขอบคุณนะคะ

ต้นโมกของพี่เจ้าหญิงน่าสงสารจัง ไม่เป็นไรนะคะ เก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆครั้งหนึ่งในชีวิตละกันนะ


โดย: juriojung วันที่: 3 ธันวาคม 2551 เวลา:23:55:47 น.  

 
ใจหายเนอะคะ เวลาต้องทำใจตัดต้นไม้ ยิ่งให้คนอื่นมาตัดด้วยแล้ว

เขาตัดจริง ๆ ทุกที

อย่างน้องว่านะคะ เขาแค่ตัดไม่ได้ถอนรากไป ยังไงต้นโมกก็ยังอยู่

แต่อาจใช้เวลาหน่อย คิดเสียว่าเราได้เห็นเขาเติบโต

เห็นเขาว่าต้นไม้ยิ่งตัด ยิ่งแตก ยิ่งงาม....

บางทีก็หลง ๆ ลืม ๆ ต้นโมกนี่มีดอกสีขาว หอม ๆ หรือเปล่าคะ


พรายทรายมาเช้าหน่อยนะคะ ช่วงนี้เวลาตัวเองมันเพี้ยน ๆ ชอบกล

ดีใจจังเลค่ะย คุณเจ้าหญิงกลับมาประจำหน้าบล็อกแล้ว


โดย: พรายทราย วันที่: 4 ธันวาคม 2551 เวลา:4:40:10 น.  

 
...



ชีวิตคนเราก็ต้องพบกับ ความเปลี่ยนแปลง และ ความไม่ได้ดั่งใจ อยู่เสมอๆอ่าเนอะพี่


ตอนนี้ก็เฝ้ารอวันที่ ต้นโมก จะเติบโตช้าๆอีกต่อไป





โดย: The Legendary Midfielder วันที่: 4 ธันวาคม 2551 เวลา:9:19:17 น.  

 
แอบมาราตรีสวัสดิ์ค่ะ


โดย: พรายทราย วันที่: 7 ธันวาคม 2551 เวลา:1:20:55 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

prncess
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]





I don't know,
but I believe
That some things are meant to be
And that you'll make a better me
Everyday I love you

I never thought that dreams came true
But you showed me that they do
You know that I learn something new
Everyday I love you

'Cos I believe that destiny
Is out of our control
(don't you know that I do)
And you'll never live until you love
With all your heart and soul.

It's a touch when I feel bad
It's a smile when I get mad
All the little things I am
Everyday I love you










~ขอบคุณน้ำใจ
เพื่อนๆบล็อกแกงค์
เอื้อเฟื้อของตกแต่ง
บล็อกทุกท่านค่ะ~



:รำลึกบล็อกเก่า:
~ สามปี...การกลับมาของเพื่อน และเรื่องสะเทือนใจ ~
~ Thank You For Loving Me ~
~เมื่อฉันเจอไวรัส....~
~พจนานุกรมอังกฤษ ฉบับ ชวนหวัว~
~ดนตรีคลาสสิกที่บรรเลงจบเพลงของ "ซีเนอดีน ซีดาน"~
~ แค่คิดเล่นๆ..หนังสือเล่มล่าสุดเล่มโปรดที่อ่าน~
~ กลิ่นของลมหนาว ~
~ คนนี้ :)) ~
~ Blog tag ...ภาคสอง ...รอบนี้เพื่อคุณเพื่อน. ~
~ ผ่านกาลเวลา ~
~ รักเราไม่เก่าเลย.... ช่วงเวลาหนึ่งของฉันในโรงพยาบาล~
~ ความตั้งใจ กับ น้ำตาแม่ ~
~ โปสการ์ดใบนั้น.... มิตรภาพที่ฉันไม่เคยลืมของเพื่อนอินเตอร์เนต ~
~ ดอกแก้วของเราบานแล้ว ~
~ ถ้าคนเราไม่มีหัว ~
~กีฬา..กีฬา..เป็นยา (หัวใจ) วิเศษ ...
~ ....บทสรุป..ค้นหา..พบเจอ...
~ ....บทหนึ่ง..บทนำ...
~ เรียงความสั้นๆ ของลูกชายคนหนึ่งถึง...แ ม่
~ จากลากันด้วยความสุขแบบนี้..เ จ็ บปวด
~ ผู้หญิงคนนี้ที่ฉันรัก....สุ ดหัวใจ




New Comments
Friends' blogs
[Add prncess's blog to your web]
Links
 
MY VIP Friends


 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.