ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ดูเหมือนว่าชีวิตเราช่วงนี้มันว้าวุ่นพิกล เหมือนคนกำลังดวงตกหรือดวงซวยอะไรซักอย่าง แง่มๆๆๆ ทำไมมันเป็นอย่างนี้ฟะ ไม่ว่าจะทำอะไร มันดูไม่ดีไปหมดในสายตาคนรอบตัว ทั้งๆ ที่เราก็ไม่เคยไปเบียดเบียนใครให้ต้องทุำกข์โศกกกซักหน่อยเลย แต่ก็ดันมีคนชอบมาติฉินเราจนได้ แหม่ๆ เป็นไปซะทุกเรื่องซะด้วย คงได้แต่เซังแล้วก็ทำใจว่าเดี๋ยวช่วงเลวๆ แบบนี้มันก็จะผ่านพ้นไป ใช่ว่าชีวิตจะไม่เีคยผ่านมาเจอช่วงเวลาซวยๆ แบบนี้ซะเมื่อไหร่ เออ.. ปลอบใจตัวเข้าไป เด๋วอะไรๆ มันก็คงจะดีขึ้นเอง     

      คิดถึงที่รักว่ะ ไม่ได้คุยกันสองสามวันแล้ว ทั้งๆ ที่ว่าจะตั้งใจอ่านหนังสือเพื่อเพิ่มพูนทักษะ แต่จนแล้วจนรอด หยิบขึ้นมาอ่านได้ไม่กี่หน้า ก็ต้องวาง จิตใจมันไม่สงบ ทำอะไรไม่ได้เลย ไม่สามารถทั้งจำและเข้าใจอะไรได้เลย ยิ่งรู้สึกตอกย้ำในใจว่า ทำไมกุโง่จริง (มาถึงตอนนี้..เซ็งหนักกว่าเดิม เฮ่อ..) สิ่งที่พอจะทำได้ตอนนี้ คือพักผ่อนสมอง ด้วยการพยายาม เรียบเรียงข้อมูลลงบล็อก ทำไปเรื่อยๆ พอได้เพลิน จากนั้นถ้ารุ้สึกใจสงบขึ้นแล้ว จะพยายามอ่านหนังสือ จริงๆ แล้วอยากจะถามปัญหาเรื่องภาษาที่ยังไม่ค่อยเข้าใจ เอาลงไว้ในบล็อก แต่ยังไม่กล้า กลัวไม่มีคนมาช่วยตอบ แง่มๆ ทำไงดีฟะ เด๋วไปพยายามแวะดูบล็อกคนอื่นๆในหมวดภาษาต่างประเทศก่อนดีฝ่า เผื่อเก็ทไอเดียอะไรเพิ่มเติมว่าจะทำอะไรได้บ้าง!!! เพราะฉะนั้น สรุปว่าพอก่อนสำหรับการอัพไดฯ ในวันนี้ของเรา พรุ่งนั้ เจอกันใหม่(ถ้าว่าง) เด๋วไปหาแอบอ่านบล็อกชาวบ้านก่อนดีกว่า อิๆๆๆ