ผู้หญิงคนนั้น

ผมรู้จักเธอมานานพอสมควรแล้วครับ

จะเริ่มยังไงดีล่ะ นี่เป็นการเขียนเรื่องความรู้สึกเป็นครั้งแรกเลยนะ
ข้อความต่อไปนี้นั้นอาจจะฟังดูวกไปวนมา ผมคงต้องปรับปรุงสำนวนเสียหน่อยนะครับก่อนที่จะมาบอกเรื่องความรู้สึกเกี่ยวกับอะไรอย่างเป็นทางการได้

ก่อนหน้านี้ไม่เคยบอกความรู้สึกของผมให้เธอฟังดังๆสักครั้ง
มันค่อนข้างเป็นเรื่องน่าอายนะ ผมว่า
จริงๆมีเพื่อนสนิทหลายคนที่รู้เรื่องนี้เพราะเคยเปรยๆให้ฟัง
แต่ก็นั่นแหละ พวกเขามองว่าเป็นเรื่องน่าขันมากกว่าจะคิดจริงจัง

ผมว่าผมหลงรักเธอตั้งแต่แรกๆที่ได้รู้จักกันนั่นแหละ
นานพอสมควรแล้วถ้าคิดออกมาเป็นเวลา ไม่รู้ว่าเธอดูดีตรงไหนเหมือนกัน
หลายคนบอกว่าเธอน่าเบื่อ รูปร่างหน้าตาก็ไม่ได้ดีเด่อะไร
แถมอยู่ด้วยแล้วอึดอัด แล้วก็มีบางสิ่งบางอย่างที่อธิบายไม่ได้
แต่ทำให้พวกเขาไม่สบายใจเวลาอยู่กับเธอ

ผมรู้สึกกับเรื่องพวกนั้นเหมือนกัน แต่ความรักมักทำให้เรามองข้ามอะไรพวกนี้ไปเสมอนะฮะ นอกจากที่ว่ามาข้างบนนั่นแล้ว เธอออกจะมีชีวิตชีวา แม้ว่าผมออกจะเห็นด้วยว่าเธอไม่ได้สวยอะไรมากมายแต่ก็น่ารักมีเสน่ห์  ความเป็นธรรมชาติแล้วก็นิสัยที่บ้านๆง่ายๆของเธอนี่แหละครับ

ผมจะบอกชื่อเธอล่ะนะ ชื่อจริงเธอยาวมากครับ ผมใช้ชื่อเล่นแล้วกัน
เผื่อญาติพี่น้องหรือเพื่อนๆเธอมาอ่านเจอ พวกเขาจะได้ไม่เอาไปบอกเธอยังไงล่ะ

เธอชื่อ กรุงเทพฯ ครับ

ผู้หญิงคนนี้รูปร่างกะทัดรัดนะครับ เธอออกจะตัวเล็กไปเสียด้วยซ้ำถ้าเทียบกับญาติๆของเธอ แต่เธอมีดีที่หุ่นครับ

ผมว่าถ้าเธอมาเห็นจะต้องโกรธผมแน่ๆ แต่เธอเซ็กซี่มากเลยล่ะครับ
จริงๆนะ คุณต้องมาเห็นตอนเจ้าพระยาไหลเอื่อยๆผ่านตัวเธอไป
ตอนพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน

อูยยย ถึงผมจะเคยเห็นแซนน์กับปารีสแค่ในรูป
(และแอบเห็นด้วยในใจไม่ได้ว่าปารีสเนี่ย สุดยอดจริงๆเลยนะ งั้นก็เถอะ ผมรักของผมนี่)

ผมว่าคู่ของผมก็ไม่น่าจะแพ้พวกเขาหรอกนะ แต่ผมว่าผมว่าผมเขียนต่อไปอีกไม่ได้หรอก โดนแบนแน่ๆเชียว

เราเปลี่ยนเรื่องกันดีกว่า

แม้ว่าเธอจะดูไม่ประสีประสาเรื่อง(ที่ว่าเขาว่าเป็น)ของชนชั้นสูง อย่างเช่น เทคโนโลยีต่างๆ หรือ ศิลปะทุกแขนง เธอออกจะมีนิสัยโก๊ะกัง ดูเปิ่นๆเฉิ่มๆ ออกจะเชยเสียด้วย

ยกตัวอย่างเช่น ป้ายเลี้ยวซ้ายผ่านตลอดที่ชอบติดอยู่ตามมุมเล็กๆแคบๆ หรือ สะพานลอยที่สร้างทับทางม้าลาย ป้ายทางหลวงที่ชอบบอกทางแบบเวิ่นเว้อ ป้ายรถเมล์ที่ชอบไปสร้างอยู่ตรงที่จะมีคำถามตามมาว่า สร้างเพื่อ ? หรือ แม่ค้าแผงลอยที่เก่งกว่าเทศกิจ หอศิลปะที่ดูเหมือนออฟฟิศร้าง ห้องสมุดและสวนสาธารณะรวมกันแล้วน้อยกว่าผับ

อะไรก็แล้วแต่ เธอก็ยังคงมีเสน่ห์เสมอ แม้เธอจะไม่ได้ดูโดดเด่นตลอดเวลาอย่างโรม ปารีส ลอนดอน

ทันสมัยแล้วก็ไฮเทคอย่าง นิวยอร์ก  วิคตอเรีย ไม่ได้น่ารักน่าหลงใหลขนาดโตเกียว เซี่ยงไฮ้ แต่ความไม่พอดี ไม่ดีที่สุดของเธอนี่ล่ะครับ
ใครจะปฏิเสธแล้วก็อดส่ายหัวอย่างเอ็นดูกับพฤติกรรมของเธอกันได้ล่ะครับ
(เช่น อยู่ถูกเลนแล้วแต่ก็ยังโดนเรียกวินมอไซค์ที่ไม่รู้จะรีบไปไหน รถเมล์ที่อยากขึ้นไม่มาพอไม่รีบวิ่งกันว่อน แท๊กซี่ที่ชอบทำมึนไม่ทอนตังเศษ อะไรพวกนี้ล่ะครับ)

เขียนมาเยอะขนาดนี้ก็เพราะความรักจริงๆล่ะครับ แต่ถ้าใครยังไม่เห็นด้วยหรือมีข้อแย้ง ผมก็รับฟังนะครับ
ผมอยากรู้น่ะครับ ว่าผู้หญิงที่ผมรักน่ะ คนอื่นคิดยังไงกับเขากันบ้าง
แต่ไม่ว่าจะยังไง ผมก็คงจะยังรักเธอตลอดไปล่ะครับ

แต่ถ้าคุณอยากรู้จักเธอล่ะก็ ง่ายนิดเดียวนะครับ ขึ้นรถเมล์แล้วก็นั่งไปหาสวนสาธาณะสักที่ เดินเล่นสักรอบแล้วก็หาของกินแถวนั้น
ผมบอกแค่นี้ดีกว่า ถ้าคุณเกิดรู้จักเธอขึ้นมาจริงๆแล้วจะมารักหลงเหมือนผมอีกคนก็แย่น่ะสิครับ ผมหวงเหมือนกันนะ

ปล.เอนทรี่วันนี้เวิ่นเว้อดีมาก เขียนหลังจากไปดูNew York, I love you มา อยากดูสวัสดี บางกอกจังเลย ไม่รู้เค้าจะทำแผ่นมั้ยเนอะ

สวัสดีปีใหม่ทุกท่านครับ

Create Date : 31 ธันวาคม 2552		2 comments
Last Update : 31 ธันวาคม 2552 16:41:48 น.
Counter : 586 Pageviews.
Share Tweet