-4- ความจริงที่เจ็บปวด

“บอกริทได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น” เรืองฤทธิ์ยืนกอดอก จ้องมองพี่ชายด้วยแววตาคาดคั้นเอาคำตอบ

“พี่ขายบริษัทของเราให้เค้าแล้ว รวมทั้งบ้านหลังนี้ด้วย” วาโยอ้อมแอ้มตอบ ไม่กล้าสู้หน้าน้องชาย

“พี่วาโยขายบ้านหลังนี้งั้นเหรอ มันเป็นไปได้ยังไง ริทรู้ว่าธุรกิจของเรามันไม่ดีนัก แต่ทำไม ริทไม่เข้าใจ แล้ว....”

“มันไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ ริทจะโวยวายไปทำไม ก็พี่ขายให้เค้าไปแล้ว ถ้าไม่ทำแบบนี้ เราจะถูกฟ้องล้มละลายนะ จะให้พี่ทำยังไง” วาโยพยายามแก้ตัวด้วยเหตุผลที่ขาดน้ำหนักจะให้เรืองฤทธิ์เชื่อคำพูดเค้าได้

“แล้วทำไมไม่บอกริทก่อน เราจะได้ช่วยกันหาทางแก้ไข ริทไม่เชื่อว่าธุรกิจเราจะขาดทุนถึงขั้นนั้นได้ พี่วาโยปิดบังอะไรริทอยู่รึเปล่า”

“ก็พวกเราใช้เงินตั้งเยอะแยะมากมายตอนคุณพ่อป่วย พี่ก็หมุนไม่ทันสิ”

“พี่วาโย...พี่พูดออกมาได้ยังไงว่าเป็นเพราะคุณพ่อ พี่ยังเป็นคนอยู่รึเปล่า สารภาพกับริทมา พนันบอลใช่มั้ย”

เรืองฤทธิ์น้ำเสียงอ่อนลง รู้สึกทดท้อกับสิ่งที่ได้ยินจากปากพี่ชาย

“เออๆ มันก็มีได้มีเสียนิดหน่อยแหละ พี่ก็แค่เอาเงินของบริษัทไปหมุนก่อน แล้วหุ้นส่วนเค้าขอตรวจสอบ แล้วจะให้พี่ทำยังไง อยากให้เค้าฟ้องพี่ติดคุกหรือไง เจ้ามือโต๊ะบอลก็มีแต่พวกมาเฟียทั้งนั้น อยากให้พวกมันอุ้มพี่ไปเผานั่งยางหรือไง อยู่ๆ ไอ้ภาคินมันยื่นมือเข้ามาช่วยก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ธุรกิจของเรา ทำต่อไปก็มีแต่เจ๊งกับเจ๊ง เศรษฐกิจช่วงนี้เป็นยังไงก็รู้ๆ กันอยู่”

“พอเถอะ เลิกแก้ตัวเถอะพี่วาโย เราต้องย้ายออกจากบ้านนี้เมื่อไหร่” เรืองฤทธิ์กระพริบตาถี่ๆ ขับไล่น้ำตา ช้ำใจกับสิ่งที่เค้าได้ฟัง ความตกต่ำของความเป็นอยู่ครอบครัว ยังไม่เลวร้ายเท่ากับความต่ำช้าของจิตใจพี่ชายคนโต

“ไม่ต้อง ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ไอ้ภาคินมันจ้างพี่บริหารธุรกิจของเราต่อ บ้านหลังนี้ เราก็อยู่ต่อไปได้”

“ริทไม่เข้าใจ ก็ไหนพี่บอกว่า...” เรืองฤทธิ์สงสัยในสิ่งที่เค้าได้ยิน อยู่ๆ ภาคินที่หายไปนานถึงเก้าปีก็มาปรากฏตัวที่นี่ในวันนี้ ในฐานะเจ้าของบ้านและเจ้าของบริษัทของครอบครัวของเค้า

“เออ มันก็มีเงื่อนไขนิดหน่อยแหละ แต่พี่ตกลงกับมันแล้วเรียบร้อย ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว พี่ก็อยากจะขอร้องริทตรงนี้เลยล่ะกัน เพื่อครอบครัวของเรา จะว่าพี่เห็นแก่ตัวก็ได้ ริทเรียนแพทย์ ค่าใช้จ่ายก็ไม่ใช้น้อยๆ จูเนียร์ก็เพิ่งเข้ามหาลัย ถึงเซนจะเป็นแค่ญาติห่างๆ แต่มันก็ยังเรียนหนังสืออยู่ ยังหาเงินใช้เองไม่เป็นสักคน ป้าส้มอีกคน เลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กๆ ริทจะปล่อยให้แกกลับร้อยเอ็ดทั้งที่ไม่มีลูกหลานคอยเลี้ยงดูงั้นเหรอ พี่ไม่ได้ให้เงินเดือนแกนานแล้วนะ เงินเก็บที่แกมี พี่ก็ขอหยิบยืมมาหมุนหมดแล้ว มันถึงคราวจำเป็นจริงๆ แล้วนะริท”

“เงื่อนไขที่ว่าคืออะไร...” เรืองฤทธิ์กอดอกตัวเองแน่นขึ้น สูดลมหายใจลึกยาว เริ่มจะหมดความอดทนกับพี่ชายเต็มที

“ก็พี่ขายบริษัท ขายบ้าน แล้วก็...เอ่อ....” วาโยหลบสายตา เดินวนกลับไปกลับมาอย่างยากจะเอื้อนเอ่ยคำใดต่อ

“พี่วาโย!! หยุดเดินได้แล้ว” ร่างเล็กกระชากแขนพี่ชายสุดแรง ให้หันกลับมาเผชิญหน้า

“ไอ้ภาคินมันต้องการริท พี่ก็ไม่รู้ว่าทำไม มันอาจจะแอบชอบริทมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วก็ได้ ใครจะไปรู้เล่า” วาโยตอบส่งๆ แล้วรีบเดินหนีเรืองฤทธิ์ไปอยู่อีกมุมห้อง

“ริทจะคิดมากทำไม มันก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไรซะหน่อย พี่รุจเค้าก็ไปเรียนเมืองนอก ห่างกันอย่างนี้ริทแน่ใจได้ยังไงว่าเค้าจะไม่มีคนอื่น เราโชคดีแค่ไหนแล้วที่ไอ้ภาคินมันยื่นมือมาช่วยไว้ทัน แค่เสียสละนิดๆ หน่อยๆ เพื่อครอบครัว แค่นี้ทำให้พี่น้องไม่ได้เหรอ ไม่เห็นแก่พี่ ก็เห็นแก่จูเนียร์บ้าง จะให้พวกเราทุกคนหมดอนาคตไปกับความสารเลวของพี่คนเดียวหรือไง มาเฟียโต๊ะบอลมันไม่ได้ขู่ฆ่าพี่คนเดียวนะ มันบอกว่าถ้าไม่ได้เงิน มันจะทำร้ายจูเนียร์ด้วย น้องชายของเรานะริท นายทนได้เหรอ พี่ขอร้องเถอะนะ นายเสียสละเพื่อพวกเราสักครั้งนะริท” วาโยพยายามบีบน้ำตา สะอึกสะอื้นร่ำไห้กับหนทางตีบตันในชีวิต ที่มีเพียงเรืองฤทธิ์คนเดียวเท่านั้น ที่เป็นเหมือนแสงสว่าง

ร่างเล็กทรุดลงกับพื้น น้ำตาที่เคยรื้นกลับเหือดแห้งหายไปหมด

“พี่เก่งบอกให้ริทเสียสละงั้นเหรอ แล้วสิ่งที่พี่ทำกับริทล่ะ ออกไปจากชีวิตพวกเราซะ ริทไม่อยากเห็นหน้าพี่เก่งอีกแล้ว” ร่างเล็กพยายามยันตัวเองลุกขึ้นยืน ก้าวขาช้าๆ อย่างมั่นคงกลับไปที่ห้องรับแขก

“โธ่เว๊ย! แค่ขอร้องให้ช่วยนิดๆ หน่อยๆ มันจะสึกหรออะไรนักหนาวะ แล้วจะให้กูทำยังไง ก็ไอ้ภาคินมันไม่ได้อยากได้กูเป็นเมียนี่หว่า” วาโยปาดน้ำตาที่พยายามบีบออกมาอย่างลวกๆ ก้าวตามเรืองฤทธิ์ออกไป

.............................................................................

Create Date : 22 มีนาคม 2554 Last Update : 17 สิงหาคม 2554 21:54:33 น. Counter : 220 Pageviews.		0 comments
Share Tweet