เรื่องเล่าคนสึนามิ : ตอนสึนามิรำลึก.. มีหรือไม่มี ?????
แรงคลื่นลม โถมถา เข้ามาใส่
วันแดดใส ชายหาด เลอะกลาดเกลื่อน
เสียงหวีดร้อง ดังลั่น สั่นสะเทือน
ภัยมาเยือน หนีหนี..วิ่งซี ไว
เหนื่อยล้านะ กับวันนี้ ของชีวิต
วนเวียนคิด หาแต่ ทางแก้ไข
สึนามิ เจ้ามา แล้วจากไป
ทิ้งซากให้ บางคน อับหนทาง...
--------------------------------------------------------------------------------
นับจากธันวาคม ๒๕๒๗ .. ประมาณสายๆ ของวันที่ ๒๗ ธันวาคม สีน้ำฟ้าก็ได้ลงจากภูเขาที่น่าจะสูงที่สุดบนเกาะพีพีแล้ว.. ลงมาก็ได้ขึ้นเรือที่ท่าเรือด้วยใจหวั่นระทึก..ไม่รู้ว่าที่ผจญมาเมื่อวานเขาเรียกมันว่า สึนามิ.. ไม่รู้จริงๆ
ก็ยังคงเว้นไว้..ไม่สามารถบอกเล่าเรื่องตอนผจญสึนามิเป็นตัวอักษรได้เลย พอเขียนได้สักสองสามบรรทัด.. หัวใจมักจะบอกให้สมองสั่งให้หยุดมือที่เคาะแป้นคีย์บอร์ดทุกครั้งไป แต่ถ้าให้บอกเล่าเป็นคำพูด..ก็เรียกว่า พอทนเล่าได้ หลายคนอาจจะได้ยินด้วยตัวเองและทางโทรศัพท์แล้ว
ในปีนั้น ๒๗ ธันวาคม ๒๕๔๗ ถึงท่าเรือก็เห็นคนเขาตั้งขบวนรับ ...ทั้งชาวบ้าน นักข่าว และทีมงานของคณะแพทย์ เขาตั้งขบวนรอรับผู้ประสบภัยที่รอดชีวิตจากคลื่นยักษ์สึนามิ ที่ถล่มเกาะพีพีน่ะ..ไม่ได้รอรับสีน้ำฟ้าหรอก..ตัวคนเดียว ไม่มีใครไปรอเลยจริงๆ ถ้าจะถามถึงพี่ น้อง เพื่อนฝูง ก็ไกลเกินกว่าจะเดินทางมาหาเราได้ปัจจุบันทันด่วนขนาดนี้ ซึ่งทว่าตายยังไม่มั่นใจว่าจะมีคนแจ้งตายให้หรือเปล่า..
ขาเดินลงจากภูเขา (เรียกว่าเขาวิวพ้อยท์ เขาที่หนีน้ำกันขึ้นไป นอนกลางดิน กินข้างกองไฟ) เราผ่านร้านที่ตัวเองเคยทำงานปีกว่าๆ นั้น น้านพซึ่งเดินแหวกทางซากปรักหักพังบอกว่า..แจมก้มหน้ามองพื้นไปนะ.. อย่ามองไปที่ร้านเลย.. น้าบอกเช่นนั้น และสีน้ำฟ้าก็เชื่อ..ถึงหน้าไม่บอกนับแต่เดินลงเขามาก็พยายามมองแต่พื้นมาตลอดทาง แต่ไม่วายไปสะดุดตากับผ้าขาวมัดห่อ..วางยาว รอให้คนมาเก็บอยู่ดี
กลับมาถึงฝั่งก็ งง ๆ นะ ถึงแม้ว่าจะอยู่เกาะพีพีแค่ปีกว่าๆ ก็เกิดสึนามิ ระยะเวลาหนึ่งปีกว่าๆ มันเหมือนกับชีวิตที่พบชีวาแล้ว.. มีงานทำ มีเงินหมุน และมีเงินจุนเจือครอบครัวมากกว่าเดิม เดือนๆ หนึ่งก็ส่งให้ทางบ้านหลายบาท จากเดิมที่แทบจะไม่เคยให้เลย มีอะไรใหม่ๆ ให้ชีวิตเยอะเลย แล้วทุกอย่างก็สูญหายไปกับตาเพียงข้ามคืน
กลับมา..ก็มาอยู่กับย่าและน้านพ.. น้าเขาซื้อบ้านทาวน์เฮ้าส์ชั้นเดียวไว้แถวๆ ท่าเรือน้ำลึกที่จังหวัดกระบี่ นอนได้สักคืน..เปล่าหรอก..นั่งเฝ้าดูข่าวหน้าจอโทรศัพท์จนหลับคาอยู่ตรงโซฟานั่นต่างหากล่ะ คืนหรือสองคืนไม่แน่ใจ..
พี่แสน.. หรือสหายแสน ก็โทรมาหาน้านพ บอกว่าให้มาดื่มกาแฟกันที่เจ้าฟ้าวัลเล่ย์บังกะโล พอดีเพื่อนในกลุ่มผู้ประกอบการของเรานี่แหละ เช่าต่อจากเจ้าของเดิมได้เดือนละไม่กี่พันบาท เขาใช้ตรงนั้นเป็นที่พบปะกันมาสองวันแล้ว.. ก็เลยขอไปด้วย ปรากฏว่าพี่แสนเรียกให้มาช่วยงาน เพราะน้าใช้คอมพิวเตอร์ได้ พิมพ์งานเร็ว ออกแบบงานพิมพ์ หรือพอพิมพ์จดหมายราชการเป็น ส่วนสีน้ำฟ้ากับพี่แสน นอกจากไปร่วมวงเหล้ากับน้าแล้ว เราไม่ได้สนิทสนมอะไรกันมากนัก
ปรากฏว่าหลังจากไปถึงแล้ว..อิฉันนี่ค่ะ..คนพิมพ์งาน น้านพกับพี่แสนและอีกหลายพี่ เขาพากันสุมศรีษะปรึกษา หารือ ถกเถียง วางแผน ช่วยกันคิด ช่วยกันพูดเท่าที่จะคิดกันออก และมีคนทำเป็น..
จากวันเริ่มต้นต่อมาเราได้เป็นแกนนำในกลุ่ม องค์กรความร่วมมือ ผู้ประกอบการรายย่อยแรงงานและชุมชม ที่ประสบภัยสึนามิเกาะพีพี อย่างที่หลายคนอาจจะเคยได้ยินสีน้ำฟ้าเล่ามาแล้วบ้าง จากนั้น...งานทั้งปวงก็หลั่งไหลเข้ามา ทำงานแต่ไม่ได้เงินก็มีความสุข มีคนทำอาหารให้ แบ่งปันกันไปในระหว่างเราๆ ผู้ประสบภัย ไม่ว่านายหัวหรือลูกปิ๊ง (ภาษาใต้...คล้ายๆ กับลูกน้องประมาณนั้น) ต่างร่วมกิน ร่วมอยู่ ร่วมมือกัน
ต่อมารัฐบาลหยิบยื่นทุนมาให้ เป็นค่าแรงงานวันละ 175 บาทจำได้แม่นเลย.. เรารับกันประมาณคนละร้อยยี่สิบ ที่เหลือก็เข้ากองกลาง เอาไว้เป็นค่ากับข้าว ค่าน้ำดื่ม ค่าเครื่องเขียน ค่าใช้จ่ายจิปาถะ รับค่าแรงครั้งแรก ตัดครึ่งเดือน (มั๊ง) จำได้ว่าเอาไปซื้อกางเกงขาสั้นตัวละ 99 บาทกับเสื้อสีดำคอวีตัวหนึ่ง..ค่อนข้างจะภูมิใจ ยืดได้หลายวัน เพราะก่อนหน้าไปเมียงมองๆ ที่เขากองเสื้อบริจาคแล้วใจมันไม่กล้า..สองคนกับน้าหยิบมาคนละ 1 ชุด กลัวคนอื่นจะไม่พอ คิดว่าเรายังพอหาได้ โชคดีที่ว่าเสื้อผ้าเก่าๆ ที่เราเคยทิ้งไว้ที่บ้านย่าสมัยไหนแล้วก็ไม่รู้ ย่าไม่ได้เอาไปบริจาค ก็ใส่อันเก่าๆ นั่นแหละ
ได้..เราพอ
ไม่กี่วันน้ากับกลุ่มพี่แสนก็กลับลงเกาะพีพี ครั้งแรกสีน้ำฟ้าไม่ได้ไปด้วย แต่ครั้งต่อๆ มาน้าบอกว่าเขาเก็บศพหมดแล้วจริงๆ แต่เหม็นนะ เพราะเหมือนทะเลพลิกเอาของเน่ามาทิ้งบนฝั่ง แมลงวันเยอะมาก.. ต้องปิดปาก ปิดจมูก ใส่แขนยาว ขายาว ก็เลยตัดสินใจตามลงไป แรกๆ ไม่ค้างคืนนะ..เป็นคนกลัวผีมากๆ (หรือจะให้ดีเรียกว่ากลัวใจตัวเองกับความมืดน่าจะตรงประเด็นกว่า)
ขึ้น-ลง บ่อยขึ้น ไปช่วยที่ศูนย์เจ้าฟ้าวัลเล่ย์ทุกวันที่ไม่ได้ลงเกาะ ไม่มีอาชีพเป็นของตัวเอง.. นานนับเดือน จนพี่แสนเอ่ยปากว่าลองทำเว็บไซต์ มีคนมารับงานบอกว่าค่าออกแบบหมื่นห้า หรือหมื่นแปดไม่แน่ใจ ก็เลยบอกพี่แสนว่า..ขอเวลาสามวันไปเรียนเพิ่มเติมแล้วจะทำให้เอง ไม่ต้องเสียเงินเยอะขนาดนั้น เอาไปทำอย่างอื่น พี่แสนก็เลยให้เบิกค่าเดินทางกับค่าที่พัก.. ตอนนั้นได้เพื่อนในเว็บ คุณเวทย์ นักเขียนคนเชียงใหม่แนะนำเพื่อนกึ่งน้องสาวให้รู้จัก พี่เขาเป็นครูสอนอยู่ภูเก็ตวิทยาลัย ขออนุญาตเรียกว่าพี่หลิน..
ช่างคอมพิวเตอร์ที่เกาะพีพี เขาก็มองหน้านะ..จริงๆ ก็ถูกของเขานั่นแหละ สามวันจะให้ทำเว็บเป็น..เป็นไปไม่ได้หรอก..จริงไหม..จะทำอะไรได้กับสามวัน .. เคยเล่าไว้ในไดอะรี่ออนไลน์ที่บล็อกแก๊งพันทิปแล้วว่าไปดมๆ เอาซึ่งไม่ได้รู้อะไรมากหรอก พี่หลินและน้องนักเรียนของพี่หลินถ่ายทอดทุกอย่างไม่ปิดบังอำพราง ทั้งกลเม็ดเคล็ดลับ เท่าที่โอกาสวันละ 2-3 ชั่วโมง (ช่วงนั้นปิดเทอม แต่มีนักเรียนมาเรียนพิเศษ)
ก็..แจมเรียนคนเดียวด้วยซ้ำ น้าไม่ค่อยตั้งใจเรียน ตอนหลังหน้าไม่เข้าห้องเรียนเลย ไปส่งแจมไว้กับพี่หลินแล้วก็กลับ พอครบสามวันเราก็กลับมาที่ศูนย์เจ้าฟ้าฯ พี่หลินให้โปรแกรมมาลงเครื่อง หุหุ แรม 64 นะคะ ทำเว็บครั้งแรกกับเครื่อง แรม 64 เป็น เครื่องของน้าที่ยกมาซ่อมบนฝั่งแล้วยังไม่ได้เอาลงเกาะเหลือรอดมา เรายกเครื่องมาให้ศูนย์ใช้ (ให้เขาสั่งแต่เรารับใช้ อิอิ) แล้วต่อมาคนอื่นๆ ก็ยกคอมพ์มาให้ยืม แจมทำเครื่องเดิมให้เครื่องที่มาใหม่กับน้า ทำไปทะเลาะกันไป...เช้าจนรุ่งเช้าอีกวันบางทีน้าไม่นอนเลย จำได้ว่านานที่สุดที่น้านั่งทำ 48 ชั่วโมง อย่าว่าแต่นอนเลย ข้าว น้าก็แทบจะไม่กินด้วยซ้ำ
หลังจากปล้ำๆ กับคอมพ์เก่าๆ ก็ได้ //www.tsunamiphiphi.com มาจนได้ (โดเมนนี้หมดแล้วไม่มีเงินต่อโดเมนค่ะ) ใช้เวลาประมาณ 1 อาทิตย์หลังจากไปตักตวงความรู้จากพี่หลินที่ภูเก็ต ทั้งโทร. ทั้งถาม ช่วงนี้ก็ได้คุณนายดอกไม้ เพื่อนนักเขียนจากเว็บบ้านกลอนไทยออนไลน์สอนให้ตลอด งานนี้น้านพรับความดีความชอบไป เพราะว่าทำแล้วทะเลาะกันเอง ก็เราเรียนมากับดรีมนี่(หว่า) น้าจะทำกับฟร้อนท์เพจ (ทำได้ซะด้วย)
คุณนายดอกไม้เลยจดโดเมนให้สีน้ำฟ้าเอาไว้ใช้ลองผิดลองถูก ให้ฟรีๆ เท่าที่เพื่อนคนหนึ่งจะพอมีกำลัง ให้ เพื่อนผู้ประสบภัยคนนี้ เลือกกันตั้งนานกว่าจะมาลงเอยที่ พี พี ออนไลน์
//www.phiphionline.com
ต้องขอบคุณอีกครั้งนะคะ ที่ให้โดยไม่คิดสตางค์ รู้สึกว่าเอาเปรียบคุณนายดอกไม้มาหลายครั้ง ทั้งขอให้จดและต่อโดเมนมาหลายหน ในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมา เขาก็แสนดี ช่วยเท่าที่เพื่อนคนหนึ่งจะให้กันได้..นี่เปลี่ยนมาเป็นเวอร์ชั่นที่ 8 แล้วล่ะยังเอาดีไม่ได้ ทุกวันนี้ฝีมือด้อยกว่าน้านพมาก ขนาดว่าสีน้ำฟ้ามีโอกาสเรียนคอมพิวเตอร์ธุรกิจถึงระดับ ปวส. มาแล้วนะ.. ยังแพ้น้านพซึ่งแรงมุทะลุ ดันทุรังของเขามีมากกว่า.. ตอนนี้เรามีกัน 50-60 เว็บเห็นจะได้ ขี้เกียจนับแล้ว ทั้งทำฟรีและได้เงิน หมดอายุโดเมนไปแล้วไม่ต่ออายุก็มากเหมือนกัน...
ถามว่ากดดันไหม..ที่เป็นผู้ประสบภัยสึนามิ.. ตอบไม่ถูก สับสนมีครั้งเดียวที่ร้องไห้..ร้องทางโทรศัพท์กับทิวลิปสีน้ำเงิน..เพื่อนออนไลน์ในห้องกวี เว็บพันทิป เขาโตกว่านะ.. ทั้งด้านความคิดอ่านและอายุ ก็เลยรู้สึกดีและอุ่นใจเวลาคุยกับเขา.
และเป็นหนเดียวที่ตบะแตก .. ส่วนเรื่องราวอื่นๆ ที่วิ่งมากระทบ ไม่มีระลอกไหนจะร้ายเท่าคลื่นสึนามิที่กวาดเอาความหวังและกำลังใจของผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังจะสร้างครอบครัวให้เป็นรูปเป็นร่างอีกแล้วล่ะ...
เคยสงสัยว่า..ทำไมเราไม่ตาย.. เราน่าจะตาย ว่ายน้ำก็ไม่เป็น จมอยู่ในน้ำ แต่ก็รอด ปอดไม่ติดเชื้ออีกต่างหาก..เพราะน้ำที่เราจมๆ กันอยู่สีเหมือนโอวัลติน สมัยเด็กๆ รุ่นเดียวกันกับสีน้ำฟ้าจะรู้..ที่เราเอาฝุ่นมาชงกับน้ำเล่นเป็นโอวัลติน...ประมาณนั้นเลย ถ้าถามต่อว่าเหม็นไหม.. ไม่รู้ ความจำในส่วนนี้หายไป บอกไม่ถูกจริงๆ
บ่นบ้ามา..มากมาย เพราะนี่ใกล้จะถึงวันที่ 26 ธันวาคม อีกรอบหนึ่งแล้ว พี่แพร จารุ มาถามถึงงานรำลึกสึนามิ .. ปีนี้เกาะพีพีข่าวว่ารัฐบาลเขาไม่ยุ่ง ผู้ว่าราชการจังหวัดคนนี้คนที่สามแล้ว หลังสึนามิมานี่.. กับท่านผู้ว่าฯ คนนี้ไม่เคยสนทนาเรื่องสึนามิหรือองค์กรฯ กับท่านเลย วันก่อนเจอท่านที่โบสถ์ ท่านไปงานชาวคริสตชนร่วมกับจังหวัดถวายพระพรแต่องค์สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเนื่องในวันครบรอบ ๕ ธันวามหาราช ตกใจ ตื่นเต้น ไม่รู้จะคุยอะไร..ประมาณนั้นแหละ
เอาไว้หากพบอีกจะลองถามท่านก็แล้วกัน.. แต่อีก 2-3 วันเองนี่นะ..คงถามท่านไม่ทันแล้วล่ะจังหวัดจะจัดงานไหม..
เอาเป็นว่ารายงานในส่วนของที่เกาะพีพีก็แล้วกัน พี่แสนมาที่บ้านวันก่อนบอกว่าเขาก็จัดนะ งานรำลึกสึนามิปีนี้ แต่ทำเล็กๆ ไม่มีดนตรี ไม่มีพิธีรีตรองอะไรมากเหมือนปีก่อน กาลเวลามันกลบเกลื่อนความทรงจำของใครหลายๆ คนได้เยอะแล้ว
โดยส่วนตัว..คิดว่าไม่รื้อฟื้นก็ดีนะคะ มันเศร้า.. นั่งเขียนต้นฉบับเรื่องนี้ก็ยังมีน้ำใสๆ ไหลอุ่นๆ ที่ตาหลายรอบแล้ว สึนามิไม่ผิดหรอกที่มาแล้วทำลาย... ที่ผิดก็คือความหวังในหัวใจของผู้หญิงคนหนึ่งที่รอดชีวิตมาแล้วคนนี้ต่างหาก...ผิดที่ไปตั้งความหวังมากมาย..
ช่างเถอะ..ไม่เป็นไรหรอก ชีวิตคนเราก็เท่านี้แหละ สีน้ำฟ้าดีใจที่ได้รู้จักชีวิตคนหลายๆ รูปแบบ
ทุกวันนี้ก็พออยู่ได้นะคะ..ยังมีงานทำ ยังมีข้าวกิน.. และที่ลืมไม่ได้ ตายไม่ได้ ก็เพราะยังมีภาระ ยังมีหนี้ก้อนโตให้สะสาง
ถ้าอ่านแล้วสับสน อย่าถือสาเลยนะคะ..สีน้ำฟ้าเป็นคนสติไม่ดีมานานแล้ว..รู้สึกเหมือนอาการกำเริบยังไงก็ไม่ทราบค่ะ...เอาไว้หายบ้า จะมาเล่าให้ฟังอีกนะ
|
วันที่: 20 ธันวาคม 2550 เวลา:10:30:35 น.
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed 
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
โชคดีที่เพื่อนๆญาติๆในพื้นที่ประสบคลื่นยักษ์ ทุกคนปลอดภัยดี