Bloggang.com : Manuela : บันทึกรัก เงินๆๆ

มาดั๊มรู้ มาดั๊มเห็น......

มีนาคม 2550

				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30	31

13 มีนาคม 2550

บันทึกรัก เงินๆๆ

บันทึกรัก เงินๆๆ

ตั้งชื่อซะชวนให้คิดลึก ที่จริงไม่มีอะไรหรอก แค่นึกถึงละครน้ำเน่าตอนเด็กแล้วเลยยืมมาเล่นเป็นหัวข้อ อย่าได้คิดมาก....
มาเข้าเรื่องดีก่า....

เพลงงานวัด

แสนสุขหัวใจเพลิดเพลิน เดินเที่ยวชมผู้คนมากมาย
เสื้อผ้าสีสด ของกินหลากหลาย เร่กันมาขาย มีโชว์สารพัน
ลูกโป่ง เมียงูทางโน้น สาวรำวงกระโปรงสั้นๆ
ชิงช้าอันใหญ่ เขาเรียกชิงช้าสวรรค์ สนุกสนานเที่ยวงานวัดไทย

.....................................................................................

ข้างบนนี้คือส่วนหนึ่งของ “เพลงงานวัด” ที่มีให้ฟังกันใน เงิน เงิน เงิน แน่นอน เป็นฉากที่เรียกกันแบบละครว่า crowd scene หมายฟามว่าฉากที่มีคนมากๆ อันนี้มาดั๊มว่าท่าจะสนุกเพราะรวมเอา ตัวละครทู๊กกกกกกกกกกกตัวมาไว้ในที่เดียวกัน แค่emsembleก็มากพ้นพรรนาแล้ว ยังจะ af อีก ฮู๊ยยยยย ปวดหัว(กบาล) แทนผู้กำกับเจงๆ เมื่อวาน (11มี ค.) ชาวบางรื่นสุขได้ซ้อม เงิน เงิน เงิน คืบหน้าไปมาก (มั๊ง! เข้าข้างตัวเอง) จนขึ้น ฉากสุดท้ายเสียที อ๊ะๆ อย่าเพิ่งดีใจไป มันยังไม่perfectหรอกนะหนู แค่marking ๆเอง ยังมีแก้(ผ้าเอาหน้ารอด) อีกกระจุย.....

เฮ้ย...เล่าข้ามshot อีกแระ...ทำไมไม่เริ่มจากช่วงบ่ายฟะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เอางี้ เริ่มใหม่ เทค2 scene 11 เอ้า 5 4 3 2 action - - - - - - - - - - - - -

ประมาณ 14.00
Ensemble กินข้าวเสร็จ เริ่ม warm เสียง อา อี เอ อู ฮ่า ฮ๊า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มีน้องจีน (ใช่มะ?) น้อง พชร กะ น้องลูกตาล (ส่วนตัวเราชอบน้องลูกตาลมาก เป็นเด็กมีแวว มีมานะ มีsenseของการแสดงสูง) มาซ้อมร้อง....(ไม่ได้ซ้อมกะเฮาอะ) พอซ้อมร้องเสร็จก็ต้องมาซ่อมท่าเต้น ปาดโถ้! จะไปยากอาราย อย่างพวกเราเต้นแอโรบิคหน้าบิ๊กซีกับปราจำ แค่เนี้ยซ้ำ 60 หนก็จำได้แล้ว อะจึ๊ย.....! ม่ายช่าย.....แม้ไม่เร็วมากแต่ก็ไม่ช้าขนาดน้านนนนนน แก้ไขพอกรุบกริบก็เต้นได้แล้ว emsemble มืออาชีพซะอย่าง ...สะ – บราย
วันนี้ทราบว่าน้อง af จะมาเย็นๆเลย เพราะต้องไป 07โชว์ก่อน อืม.....ประเด็นมาอีกแระ...คือไอ้เรื่องเดินสายโปรโมตเนี่ย ก็เข้าใจอะนะ ..แต่ เอาแต่โปรโมตแต่เบียดบังเวลาซ้อมมากไปมันก็ไม่ค่อยจา...(จงเติมคำในช่องว่าง)....ซักเท่าไหร่ พี่น่ะห่วง ไม่ใช่อาราย... ก็ยิ่งโปรโมตมากเท่าไหร่คนก็ยิ่งคาดหวัง แต่ไอ้ของจริงที่จะให้เค้าดูยังไม่ถึงไหนเรย...เป็นห่วงง่ะ....เอาเป็นโปรโมตน้อยๆแต่พองาม แต่ซ้อมเยอะๆดีมะ ของงี้ ปากต่อปากอยู่แร้ว ถ้ามันเจ๋งจริงคนเค้าจาบอกต่อๆกันเองแหละ......(พี่ pr ห้ามด่าหนูน้า )

ขึ้นย่อหน้าใหม่อีกแระ...งง ตัวเอง!! แต่ก็ดีกว่าอ่านต่อกันเป็นพรืดเนอะ ใครเห็นด้วยยกมือขึ้น (สลอนเชียว อิอิอิ : ))

กลับมา ๆ เข้าเรื่อง เมื่อวันเสาร์ ( 10 มีค.) af ก็ไปconcert ที่7สี มาซ้อมอีกทีบ่ายๆ ด้วยสภาพร่างไร้วิญญาณ............. ตุ้ย เอ๊ย ตื่นเถอะ ตา งี้ หมีแพนด้าเรียกพ่อได้เลย น่าจ๋งจ๋ายที่จุด มามะ มาให้มาดั๊มปลอบโยน...

อุ้ย! ลืมตัว ช่วงนี้มี แควนคลับมา sneak ใน blog ด้วย ลามเลียเจิดเจ้อไปจะโดนควานหาตัวรุมตบ (อย่ามาถาม อย่าตามหา ว่าจะจากไปไหน...) เก็บปากไว้ร้องเพลงเก็บแรงไว้เต้น และเก็บหัวใจไว้ใกล้บอยจะดีกว่า ฮิ้วววววววววววว !!!!!!!!! 5555555555 กล้าเน้ออออออออออ 5555555555

เห็นว่าต้องไปซ้อมที่ เวที7สีตั้งกะเช้า เมื่อคืนวันศุกร์ก็ซ้อมดึก อืม โรงงานนรกยังอาย น้องเลยเป็นzombie

เดินลอยๆ ไร้แววตา เห็นใจเด็กม๊าก มาก เพราะเด็ก มันน่าดูเอ็น เอ๊ย! เอ็นดู energy หายๆไงไม่รู้ แต่ก็เอาเหอะ เกิดเป็น af ก็ต้องงี้แหละ ...

... เราเห็นบอย แอบหลับใต้โต๊ะ มิ้นเอาหัวซุกเสื้อกันหนาวงีบ ตุ้ย แก้ง่วงด้วยเกมส์กด โจ(หวานใจเพื่อนป้า)ทำตัวบ้าพลังแบบน่าร๊าก (ไม่เขียนงี้เพื่อนป้าด่าเปิง) น้องพาส(หวานใจดี๊) น้องโด่ง(หวานใจเด็กป้า) น้องมิว(หวานคอแร้ง) น้องก้อ(หวานหมู) หมดยังหว่า...อีกคนครายฟะนึกไม่ออก ดูสิขาดยาบำรุงไปมื้อนึง ถึงกะ หลงๆลืมๆ....เซ็งเป็ด!
แก๊งหลังนี้มาซ้อมเตะต่อย โชว์แมน แหม ไม่ได้อยากมองเร้ยยยยยยยย แต่มันน่ามองหยอกซะเมื่อไหร่ เด็กอาราย ล่ำสัน กล้ามเป็นมัด อุ๊ย..น่าจากัดแขนเล่นเบาๆ น่ากระซิบเบียดกายกระแซะ แล้ววางมือแหมะไว้บนหัวเข่า.....พอเรย ๆ หื่นไปแล้ว!

ความจริงคือเค้าก็ซ้อมเต้นของเค้า เราก็นั่งพักดูเค้าเพลินๆ ไม่ได้คิดไร จิง จิ๊งงงงงงง..........มาดั๊มสาบานด้วยเกียรติของเนรตนารี (but I had never been)

จากนั้นเราก็ runthrough แปลเป็นภาษามนุษย์ว่า ซ้อมตั้งแต่หัวจดหาง (เท่าที่ทำไว้แล้ว) อันนี้เหนื่อยกว่าเดิม แรงก็ใกล้หมด แบตที่charge มาเมื่อคืนชักลดระดับตามกาลเวลา กระเพาะดันมาปวดขึ้นมาเสียนี่ ฮือ ๆๆๆๆ อยากร้องไห้ แต่ the show must go on ไม่ว่าจะปวดยังไง เราต้องอดทน เพราะเราคือseven babies fairy อะ..จ๊าก!

! ผิดเรื่อง ครับ วกกลับด่วน...
ใครอ่านแล้วรู้สึกว่าวันนี้(12มีค.)มาดั๊มเป็นอะไรทำไมเขียนไรเวิ่นเว้อก็ขอให้เข้าใจว่า มาดั๊มง่วงมากกกกกกกก และ เพลียด้วย เมื่อเช้าขับรถหลับในมาตลอดทาง หวิดจูบตอม่อ เกือบมาไม่ถึง office .....แหม....เมื่อคืน(11มีค.)เล่น...ซ้อมเสร็จเกือบเที่ยงคืนง่ะ เดี๋ยวจะบอกว่าทำไม!

กลับมาเรื่องซ้อมต่อ ขอทำตัวเป็นผ้าอนามัยแบบไหลย้อนกลับนิดส์นึงนะ เย็นวันเสาร์ (10มีค..) เรารักน้องก้อจังเรย น้องหิ้วถุงฝรั่งมาแบ่งให้กิน เข้าใจว่า แควนคลับให้มา แต่ แค่นี้น้องก็ได้ใจป้าไปโขเนื่องจากที่ผ่านมาอาหารการกินที่แควนๆเอามาฝาก af นั้นไม่เคยกระเด็นมาถึงปาก ไม่ได้อยากกินของเด็กหรอก เพราะเราก็หากินกันเองอยู่เสมอมิได้ขาด (ค่าตัวยังไม่พอกะที่กินเข้าไปเลย) แต่เมื่อวันเสาร์หมู่เฮาอยากผลไม้ขึ้นมาตะหงิดๆ กอรปกับแถวนั้นก็ลึกสุดซอย หาของกินลำบากมาก ครั้นจาไปซื้อ ส้มสูกลูกไม้ใน 7-11 ก็หามีไม่ เลยจำใจก้มหน้าก้มตากินคาโบไฮเดรต และ โปรตีนในรูปแบบ(ข้าว)กล่องประทังชีวิต

พอน้องก้อยื่นฝรั่งมาให้เท่านั้นความเกรงใจจึงไม่มาเป็นอุปสรรคในการกิน หมู่เฮาตาวาวรับถุงฝรั่งมาจกทันทีพลางส่งสายตาหวานฉ่ำยิ่งกว่าฝรั่งแช่บ๊วยให้น้องหนึ่งดอก.....ขอบคุณนะก้อ...พี่รักหนู(และแควนๆของหนู)...
หลังจากน้องก้อมากระชากใจเราไปได้แล้ว ตามมาติดๆครับ...น้าบอย.....หิ้วถุง sizzler อันประกอบด้วย Salad + Soup มาประเคนให้ ....แม้มันจะเป็นของที่บอยกินไม่ไหวแล้ว แต่ในท้องถิ่นทุรกันดารเช่นนั้น เหมือนสวรรค์มาโปรด บอยเริ่มมีปีกสีขาวงอกออกมาทันตาเห็น และวงแหวนเรืองแสงบนหัว

และเช่นเคย เราก็รับน้ำใจบอยไว้ (แบบไม่มีลังเล...ก็จายมานส่างมา) แต่ยังไม่ได้กินอยู่ดีอะหล่ะ เพราะอิ่มข้าวกะฝรั่งเขียวอื๋อของก้อ..
อนึ่ง... stage manager เรื่องนี้ช่างแข็งขันเป็นที่ยิ่ง พักกินข้าว 20นาทีปุ๊บเปิดไซเรน ส่งสัญญาณไฟ เรียกตัวเรากลับเข้าตู้แช่..ม่ายช่าย ห้องซ้อมต่อทันที ตดยังไม่ทันหายเหม็นกันทีเดียว...อา - -ร้าย...พักแค่เนี้ยะ...เหนื่อยนาเว้ย...มาเล่นเองมะ...ทั้งเต้นทั้งร้อง....ไม่หยุดมาตั้งกี่ชั่วโมง...เห็นใจกันบ้างเดะ...ตรูจะเม้าย่อยอาหารต่ออีกหน่อยมันจะเสียเวลาเท่าไหร่กันฟระ.....

.....<<<< อันนี้ความคิด >>>> ความจริงก็คือ เราทั้งหมดลุกขึ้นปฏิบัติปุ๊บ ๆ แบบไม่แง่งอน คอตกกลับเข้าห้องซ้อมที่มีอุณหภูมิติดลบโดยไม่ได้ปริปากอะไรออกมาให้ระคายเคืองคุณ stage manager ฮี ฮี .(.. ซ่าสั่นๆ ก็ยังไม่ค่อยมั่นใจ...)... พูดไปงั้นแหละ เรารักการซ้อมยิ่งกว่าอะไร ใครจะไปยอมพลาด ของหนุกๆ เน้อออ!!!!!!!!
เหมือนเดิมครับซ้อมแมร่งเข้าไป เหนื่อยโครดดดดดดดดดดดดด แต่เราไม่หวั่นเพราะอย่าลืมว่าเราได้พลังพิเศษจากฝรั่งของน้องก้อ....ก้อจ๊ะ...แอบหยดยาบ้าให้พี่ปะเนี่ยะ...คึกจังวุ้ย.. \\^^//

พอตกดึก เท่านั้นแหละโรคกระเพาะรุมเร้าจากการกินยาคลายกล้ามเนื้อพักก่อน เดชะบุญ ก่อนนอนเอาซุปที่นายบอยมาแหมะให้ไว้ไปอุ่นกิน ถึงได้กินยาหลังอาหารได้ (เวลาปวดกระเพาะมันกินอะไรไม่ได้เลย T_T) บอยช่วยมาดั๊มไว้...กราบแทบอกบอย.....ขอบคุณน้า....บอยรับไหว้ด้วยมือทั้งสองที่ประคองเราไว้ แล้วส่งสายตาที่คลอคลองด้วยน้ำหยดใสๆ..(ทำไมเหรอ...ไหว้แค่นี้ทำซึ้ง) แล้วพูดว่า...เหยียบเท้าบอยทำไมครับ...จ๊าก...ล้อเล่ง......

แต่........................................

เรื่องของกินกะเรื่องการซ้อมเนี่ยะต้องแยกแยะนะ จะมาถือว่าไม่ต้องตั้งใจมากก็ได้ แล้วเอาของกินมาล่อให้ใจอ่อนน่ะไม่มีทางเพราะมาดั๊มไม่เคยเห็นแก่กิน (ทุ้ย...นังสตอ..) ถ้า af วันไหนไม่ตั้งใจมาดั๊มก็จะไม่ช่วยนะจ๊ะ.....(แต่โดยทั่วไปบอยตั้งใจมาก...น่าชื่นชม)

ทีนี้ก็มาถึงประเด็นที่ค้างไว้ว่าทำไมเมื่อคืนซ้อมดื๊ก ดึก (หมายเหตุก่อนว่า ใครรัก af ก็ให้อ่านข้ามไปก่อนเพราะอาจแสลงใจ) เรื่องมันมีอยู่ว่า เราซ้อมกันหนักพอตัวเพราะต้องร้อยscene สุดท้ายที่ทำไว้ของ ensemble เข้ากับ af ไอ้ตอนซ้อมแยกกันก็เหนื่อยตับแลบแล้ว แต่เนื้อยยย เหนื่อยยยยยยกว่าเดิมไปอีกเพราะต้องรอ af มาmark blocking ด้วย เลยต้องทำแล้วหยุด แล้วทำ แล้วหยุด แล้วเพิ่ม แล้วต่อ แล้วหยุด แล้วแก้ แล้ว run แล้วหยุด...(พิมพ์เอง- -งงเอง).......อย่างนี้หลายต่อหลายครั้ง “ฉากนี้มันต้องมีพลังมากๆ เพราะมันเป็น climax ของเรื่อง” (ขอให้นึกหน้าอาจารย์เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์ตาม) ผู้กำกับอยากได้แบบพลังๆ อันนี้....ย่อมได้ ensemble บ้าพลังอยู่แล้ว จัดให้คร๊าบบบบ................................................

แต่ มันจะ save energy ได้มากกว่านี้ถ้าน้อง af ตั้งใจมากๆ สมาธิดีๆ และเล่นให้มันเต็มที่ตั้งแต่แรกไง...อืม พี่ก็เล่นซ้ำเล่นซ่อมไปพักใหญ่
จาก พลังเต็ม100 ต้องเล่นย้อนให้บ่อยๆมันก็ชักจะเหนื่อยจัด
ตอนนี้พลังชีวิตเหลือ 60
แต่พลังที่ส่งออกไปยัง100
พอเล่นซ้ำรอน้องๆ พลังเรา ก็เหลือ40
แต่ก็ยังอัดเข้าไป 100
สังเกตุได้ว่าตอนนี้ ensemble หน้าตาเหยเก...และมองตากันแบบ “ก รู รู้ น ะ เ มิ ง คิ ด ไ ร” ระหว่างที่ต้องเดิน slow motion สวนกันในฉากก็แอบส่งรหัสให้กันว่า “AF ค ะ ช่ ว ย เ ล่ น แ บ บ ตั้ ง ใ จ ห น่ อ ย สิ ต รู จ ะ ไ ด้ ไ ม่ ต้ อ ง เ ห นื่ อ ย ม า ก ข น า ด นี้” อันนี้มีบทวิเคราะห์จากเพื่อนๆ ensemble ที่สัญชาติญาณไว ชี้แจงพร้อมยกอรรถาธิบายประกอบไว้โดยละเอียดอย่างน่าสนใจว่า ที่พี่เค้าให้เราเล่นซ้ำเล่นซ้อนไหลย้อนกลับจนเกือบตาย (ห่ - -า )เช่นนี้เป็นจิตวิทยา ที่จะกดดันน้อง af ให้ตั้งใจและทำเต็มที่กว่านี้ เพราะถ้ายิ่งใช้เวลามากเท่าไหร่ ensemble ก็ยิ่งเหนื่อยขึ้นเรื่อยๆ แล้วสายตาเราที่มองน้องก็จะโหดขึ้น โหดขึ้นโหดขึ้น...ตามลำดับ...

ฮึๆ เพื่อนตรูคิดไปโน่น คิดจะจับสาวสวยอย่างชั้นมาบูชายัญ รึ ฝันไปเถอะ! (สะบัดบ๊อบใส่) บอกแล้วว่ามาดั๊มแยกแยะเสมอ งานคืองานค่ะ! อย่านึกว่าจะอ่อนให้... ยิ่งตอนนี้ผ้าผ่อนแทบจะไม่ใส่แล้ว ร้อนมาก ถอดอะไรได้ถอดแล้ว.......น้ำก็ไม่ได้กิน หิวข้าวก็หิว ................. จ า เ ป น ล ม ......ม่ายหวายแล้วโว้ย! เราเล่นฉากนี้มาต่อเนื่องกันเป็นชั่วโมงๆแล้ว...ยังไม่ได้หย่อนก้นเลย..... เฮ้อ เซ็งเป็ด...!!
เอ่อ...นี่ หนูคะ.......ไว้เจอกันคราวหน้าขอแบบตั้งใจ ทีเดียวผ่านเลยนะคะ ได้โปรด...ถ้าไม่เห็นแก่ใคร ก็เห็นแก่เจมส์กะปังคุงแล้วกัน …เง้อ??!!

แต่ที่มาเม้นต์เนี่ยะไม่ได้เพื่อทำลายล้างเด็กนาคะ อย่าแปรเจตนาเป็นอื่น บอกแล้วว่าเรามันลงเรือลำเดียวกัน ถ้างานออกมาไม่ดีพี่เองก็พลอยเสีย credit ไปด้วย ถือซะว่าน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า กิ้งก่าพึ่งเขียดแลนละกัน

ร่วมมือร่วมใจกันกว่านี้ก็จะดีค่ะ พี่ยังหวังจะเห็นน้องๆเติบโตขึ้น แข็งแกร่งขึ้นในทุกๆด้าน ที่สำคัญพี่ๆไม่หยิ่งค่ะ ถึงจะสวยขนาดนี้ก็เถอะ (เหรอ?)รับรองปรึกษาหารือได้ไม่เสียสตางค์ เพียงแต่จะเปิดใจให้พี่เข้าไปเป็นคนๆนั้นในใจเธอ....(อ๊วกกกกกกกกก...แควนคลับห้ามเคือง)

ปิดท้ายวันนี้ เอาเป็นว่า เราเป็น ensemble มืออาชีพค่ะ ยังไง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราก็จะเป็นหน่วยสนับสนุนที่ดีของน้องๆต่อไป แต่ขออย่างเดียวค่ะ น้องๆช่วยศรัทธากับสิ่งที่ทำด้วยนะคะ อย่าทำให้อาชีพที่พี่มุ่งมั่นฝึกฝนมาเป็นสิบปีไร้ค่าเลย เมื่อจะมุ่งเอาดีแล้ว ก็ให้ได้ชื่อว่าทำเต็มกำลังของตัวเองและใฝ่ศึกษา อย่าเห็นแก่ว่ารู้แล้ว เก่งแล้ว มีคนรักอยู่แล้วจึงเพิกเฉยเสีย...ชื่อเสียงเงินทองมันไม่จีรังหรอกค่ะ มาแล้วก็ไป แต่ความภูมิใจในตัวเองนี่สิไม่มีใครพรากไปได้ อย่าให้คิดได้ทีหลังแต่กลายเป็นว่า “รู้งี้...น่าจะ….” เลยค่ะ มันเสียดายเวลา.....

รักนะ...แต่ไม่แสดงออก

ปล.1 ซาร่า(เด็กไรวะ น่ารัก....โคดตลก)เป็นอะไรไม่รู้ นิ้วซ้นมั๊ง..ร้องเสียงหลงเลย....น่าจ๋งจ๋าน
...โธ่...ซาร่า.....
ปล.2 เพิ่งชมไปเมื่อคราวก่อนในปันติ๊บว่าน้องตั้งใจ แต่วันนี้มาติซะแล้ว...อธิบายได้ว่าเด็กๆตั้งใจบ้างไม่ตั้งใจบ้างค่ะ ขึ้นกับปริมาณการเดินสายของเค้า
ปล.3 แอบอ่านในกระทู้ “On Aof's Town *2786* อ๊อฟไป 07 show ชาวเมืองเป็นกำลังใจจ้า{แตกประเด็นจาก C5213064}” แล้วสยอง...อย่านะ...เค้ากลัวแล้ว...อย่าตามหาเค้านะ
ปล.4 หลังซ้อมฉากจบ บอยพูดว่าเริ่มเห็นความสำเร็จของ เงิน เงิน เงิน แล้ว...แต่พี่ก้องบอกว่า ยังเร็วไปไอ้น้อง…5555 จังหวะนรกมากๆ ขำ
ปล.5 มีคนcomment เรื่อง casting ตัวละครว่าไม่เหมาะ....เลยไปแอบสืบจากผู้กำกับมา ได้ความว่า...เป็นcast ที่เหมาะแล้ว และแทบไม่ได้แก้ไขอะไรจากที่เลือกไว้แต่แรก ต้นสังกัดค่อนข้างเห็นด้วยกะผู้กำกับ almost 100% อันนี้ละเอียดอ่อนมาก ไว้จะเล่าอีกที
ปล.6 ensemble ที่เด็กสุดอายุ 14 อยู่ม.2 และไม่รู้จักว่า af คือใคร มาก่อน...(อยู่ไหนมาฟะ............