มาดั๊มรู้ มาดั๊มเห็น......
มาดูเงินๆๆกันเถอะ
ว่าด้วยเรื่องlee junki
คิดถึงเพลงพวกนี้บ้าไหม
กุมภาพันธ์ 2550
>>
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
27 กุมภาพันธ์ 2550
มาดูเงินๆๆกันเถอะ ภาค2
เงิน เงิน เงิน ตอน เทศน์มหาชาติ
บันทึกรัก เงินๆๆ
มาดูเงินๆๆกันเถอะ ภาค2
ละครเวทีของAF
มาดูเงินๆๆกันเถอะ ภาค2
ขึ้นบล๊อกใหม่เพื่อความสดใสของชีวิต
แปะไว้เดี๋ยวมา.....
ต่อจากตอนที่แล้ว.....ว่าด้วยเรื่องชาว Ensemble vs AF
เมื่อค่ำวานนี้ที่studioห้องซ้อม เงินๆๆ the Musical เกิดปรากฏการณ์รวมตัวครั้งสำคัญของบรรดานักล่าฝันทั้ง3รุ่น เท่าที่พอนึกชื่ออกได้แก่ ว่าน ซาร่า เชอรี่-แอปเปิ้ล ลูกตาล จุ้มจิ้ม โจ ต้า ตูน ซีแนม เปรี้ยว ออฟ(กระรอกน้อย) และอื่นๆที่จำชื่อบ่ได้......(เวรกรรม) เพื่อร่วมในการซ้อมร้อง-เต้นกันคึกคัก คึกคัก คึกคัก...อืม...คึกเกินไป
เพราะบรรดาafนี่ข้าพเจ้าเล็งเห็นว่าซุกซนกันเป็นลิงเป็นข้างน่าปวดหัว.......เวลาซ้อมก็ทำเป็นเล่นอยู่นั่นจนผู้กำกับต้องปรามอยู่เนืองๆ ครูสอนท่าเต้นก็ทำท่าจะเป็นลมเพราะคนมาก เดินไขว่ไปมาน่าเวียนหัว แล้วยังต้องจับafใส่กระด้งกันอีก.....ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ได้มาซ้อมblockingกะ af ในห้องซ้อมแทนที่จะได้ไปซ้อมร้องเพลงกะเพื่อนๆด้านนอก แรกๆก็ไม่ได้คิดอะไร เข้ามาก็ตั้งใจเต็มที่เพราะข้าพเจ้าเชื่อว่า af คงเป็นมืออาชีพกันพอตัวแล้วด้วยได้ครูบาจากหลายสำนักมะรุมมะตุ้มสั่งสอนกันกว่า 3 เดือน ในบ้าน af จนข้าพเจ้าเชื่อว่า พวกหล่อนคงเห็นคุณค่าของเวลาว่าสำคัญเช่นไร และตั้งอกตั้งใจซ้อมให้ฉากนั้นสมบูรณ์ได้อย่างไม่ยากเย็น...........แต่...................เหตุการณ์หาเป็นเช่นนั้นไม่.........
บรรดา af นี่เห็นท่าว่าจะสนิทสนมกลมเกลียวกันมากไปเลยเอาแต่หยอกล้อเล่นหัวกัน ชงมุก หยอดมุก และ ตบมุกกันราวกับนักวอลเลย์ จะเล่นกันพอขำๆข้าพเจ้าก็คงไม่มาบ่นให้บรรดาแควนคลับเขาค้อนควับหรอก แต่มันเล่น เล่นเจงๆๆๆๆ ซ้อมได้นิดนึงก็ตลกกันเองอีกแล้ว...เฮ้อ...ครูเต้นก็ติงว่า จะซ้อมให้มันถึงเที่ยงคืนเลยหรือไง...มีสมาธิหน่อย....เท่านั้นแหละข้าพเจ้ายิ่งวิตกด้วยว่าสุขภาพเมื่อวานนี้ก็ไม่เอื้ออำนวยพอแรงแล้ว(ป่วยไปซ้อม) หากต้องมาซ้อมถึงเที่ยงคืนเพราะเจ้าลิงแสมพวกนี้เห็นที่คงเป็นศพก่อนได้เล่นบนเวทีจริง...by the way อี studio ผีนี่ก็เหลือเกิน เปิดแอร์แรงราวกับเห็นเราเป็นหมูชำแหละ จะให้แข็งตายหรือไงฟะ...ฮ่วย....
เอาเป็นว่าช่างมันก่อน....อีเรื่องอากาศเนี่ยะ เพราะเราคงต้องอยู่กะมันไปอีกพักใหญ่ก่อนจะได้ไปซ้อมที่ paragon ทำใจให้ชินแล้วหาเสื้อขนมิ้งค์+ผ้าผวยของferragamoมาพันให้หนาแน่นไว้เป็นพอ......
......วกกลับมาเรื่อง af ข้าพเจ้าก็พยายามทำใจว่าเด็กมันไม่เคยเล่นละครเวที...เลยไม่เข้าใจว่ามันต้องตั้งใจมากขนาดไหน ข้าพเจ้าได้แต่ส่งสายตาเป็นรหัสมอสให้กับน้อง อ. กะน้อง ล.ป. ที่รู้จัก(น้อง2คนนี่ทำหน้าที่ประสานงานและดูแลธุระทุกสิ่ง...เคยเล่นละครมาด้วยกันเลยมองตากันเข้าใจ)อย่างโหยละห้อย น้อง อ. กะน้อง ล.ป. ก็แสนจะรู้ใจส่งสายตาเวทนามาให้ข้าพเจ้าเหมือนจะบอกเป็นนัยว่าทนหน่อยนะพี่.... ระหว่างอดทนให้พวก af ย้ายก้นเข้า blocking และทวนกับเพลงอยู่หลายหนนั้น ข้าพเจ้าแทบจะขี้ฟันบูดไปเลยเพราะไม่รู้จะพูดอะไร...ด้วยไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวกะ af เดี๋ยวเด็กเขาไม่อยากคุยด้วยข้าพเจ้าจะดูบ้าดาราไป(แต่ตรูก็ไม่ได้บ้าดารานี่หว่า...ไม่รู้กลัวอะไร...พิลึกคน!) ระหว่างที่รอคอยอย่างหงอยเหงาใน blocking ของตนเอง น้องเปรี้ยวกะ ซาร่าก็ยิ้มให้บ้างเป็นระยะ ...เออ....ค่อยรู้สึกมีตัวตนขึ้นมานิดนึง.....น้องเปรี้ยวนี่มี่การทักทายข้าพเจ้านิดหน่อยเนื่องจากจำข้าพเจ้าได้จากการที่เคยไปเล่นละครเวทีให้ที่มหาลัยของเธอ เผอิญเธอได้ดูด้วย...ขอบใจที่ทักนะหนู....(น้ำตาซึม)...
มันมีค่าทางจิตใจต่อพี่จิงๆในเวลาที่หนาวเหน็บแบบนั้น.........
แล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึงแต่ถึงช้าไปหน่อย ข้าพเจ้าเกือยจะกลายเป็นหินไปแล้ว บทขอรับ บทของข้าพเจ้า.......เย่.................ได้ร้องซะที................
................แต่มันก็แปร่งๆอยู่นะ...........ข้าพเจ้าร้องเสียงเต็มเสียง...สุดพลังตามที่ได้ฝึกฝนมา แต่เจ้าพวก af ร้องแบบมีไมค์รับกันทุกคน........(ร้องเบาๆ แบบกันเองๆ) ...บางคนอาจไม่เข้าใจว่าเขาร้องอย่างนั้นแล้วมันหนักอวัยวะใดของข้าพเจ้า....จะไม่หนักได้ไง....ถ้าน้องร้องเบาอย่างนี้ actingก็ไม่ชัด พอไม่ชัด ก็ไม่สื่อความหมายสิ่งที่ร้องออกไป พอไม่สื่อก็ไม่ใช่ละคร พอไม่ใช่ละคร ก็กลายเป็นคอนเสิร์ต แล้วพอเป็นคอนเสิร์ตก็.................มาผิดงานน่ะสิพี่น้อง ปาดโถ้!
! นี่มัน musical นะหนู ที่น่ากลัวกว่าก็เพราะมีensemble บ้าพลังอยู่หลายต่อหลายตัวที่พร้อมแดรกซีนเด็กอย่างไม่มีปราณีปราศรัย เดี๋ยวจะกลายเป็นฉากของ ensemble ไปเสียฉิบ (อนึ่ง เรื่องนี้บรรดาแควนคลับอาจไม่รู้สึกเพราะไม่เคยเห็นใครนอกจากafอยู่ในสายตา แต่เชื่อเถอะว่าต้องมีคนที่ดูละครเวทีเป็นมาดูไม่มากก็น้อย แล้วเขาจะดูออกว่า ensemble แดรกซีนอยู่หรือไม่ ถ้าเป็นแบบนี้จริงล่ะก็ af จะน่าสงสาร......) ในกรณีแบบนี้ สำหรับนักแสดงที่ไม่เจนเวที อาจไม่เข้าใจคำว่า ตายกลางเวที
แต่ข้าพเจ้าและensemble บ้าพลังเหล่านั้นรู้เป็นอย่างดีว่าสิ่งนี้ส่งผลต่อความรู้สึกของตัวละครนั้นเองอยู่ไม่น้อย อยากไรก็เถอะจะให้ช่วยด้วยการให้ ensemble เล่นน้อยๆ (เบาๆ แบบกันเองๆ) ก็คงยากเพราะเห็นตัวแม่จอมพิฆาตอยู่กันเยอะ น้องคงต้องหาวิธี upตัวเองให้ได้แล้วล่ะ อิอิอิอิอิ........พี่จะหรี่ volumeให้นิดนึง
Create Date : 27 กุมภาพันธ์ 2550
Last Update : 27 กุมภาพันธ์ 2550 11:37:04 น.
2 comments
Counter : 640 Pageviews.
Share
Tweet
ท่าทางจะสนุกนะครับ แต่ว่าไม่เคยดูละครเวทีเลยอ่ะ
โดย: sak (
psak28
) วันที่: 27 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:13:37:01 น.
ขอบคุณค่ะ เล่าได้สนุกดีค่ะ เมื่อไหร่จะมาเล่าต่อคะ รออ่านอยู่ค่ะ
โดย: รักแล้วฯ (
รักแล้วรักเลยนะจะบอกให้
) วันที่: 12 มีนาคม 2550 เวลา:23:07:16 น.
ชื่อ :
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
Manuela
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
?
]
surviorx
Jeban
Webmaster - BlogGang
[Add Manuela's blog to your web]
SE. NET's songs
Bloggang.com
เพราะบรรดาafนี่ข้าพเจ้าเล็งเห็นว่าซุกซนกันเป็นลิงเป็นข้างน่าปวดหัว.......เวลาซ้อมก็ทำเป็นเล่นอยู่นั่นจนผู้กำกับต้องปรามอยู่เนืองๆ ครูสอนท่าเต้นก็ทำท่าจะเป็นลมเพราะคนมาก เดินไขว่ไปมาน่าเวียนหัว แล้วยังต้องจับafใส่กระด้งกันอีก.....ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ได้มาซ้อมblockingกะ af ในห้องซ้อมแทนที่จะได้ไปซ้อมร้องเพลงกะเพื่อนๆด้านนอก แรกๆก็ไม่ได้คิดอะไร เข้ามาก็ตั้งใจเต็มที่เพราะข้าพเจ้าเชื่อว่า af คงเป็นมืออาชีพกันพอตัวแล้วด้วยได้ครูบาจากหลายสำนักมะรุมมะตุ้มสั่งสอนกันกว่า 3 เดือน ในบ้าน af จนข้าพเจ้าเชื่อว่า พวกหล่อนคงเห็นคุณค่าของเวลาว่าสำคัญเช่นไร และตั้งอกตั้งใจซ้อมให้ฉากนั้นสมบูรณ์ได้อย่างไม่ยากเย็น...........แต่...................เหตุการณ์หาเป็นเช่นนั้นไม่.........
บรรดา af นี่เห็นท่าว่าจะสนิทสนมกลมเกลียวกันมากไปเลยเอาแต่หยอกล้อเล่นหัวกัน ชงมุก หยอดมุก และ ตบมุกกันราวกับนักวอลเลย์ จะเล่นกันพอขำๆข้าพเจ้าก็คงไม่มาบ่นให้บรรดาแควนคลับเขาค้อนควับหรอก แต่มันเล่น เล่นเจงๆๆๆๆ ซ้อมได้นิดนึงก็ตลกกันเองอีกแล้ว...เฮ้อ...ครูเต้นก็ติงว่า จะซ้อมให้มันถึงเที่ยงคืนเลยหรือไง...มีสมาธิหน่อย....เท่านั้นแหละข้าพเจ้ายิ่งวิตกด้วยว่าสุขภาพเมื่อวานนี้ก็ไม่เอื้ออำนวยพอแรงแล้ว(ป่วยไปซ้อม) หากต้องมาซ้อมถึงเที่ยงคืนเพราะเจ้าลิงแสมพวกนี้เห็นที่คงเป็นศพก่อนได้เล่นบนเวทีจริง...by the way อี studio ผีนี่ก็เหลือเกิน เปิดแอร์แรงราวกับเห็นเราเป็นหมูชำแหละ จะให้แข็งตายหรือไงฟะ...ฮ่วย....
เอาเป็นว่าช่างมันก่อน....อีเรื่องอากาศเนี่ยะ เพราะเราคงต้องอยู่กะมันไปอีกพักใหญ่ก่อนจะได้ไปซ้อมที่ paragon ทำใจให้ชินแล้วหาเสื้อขนมิ้งค์+ผ้าผวยของferragamoมาพันให้หนาแน่นไว้เป็นพอ......
......วกกลับมาเรื่อง af ข้าพเจ้าก็พยายามทำใจว่าเด็กมันไม่เคยเล่นละครเวที...เลยไม่เข้าใจว่ามันต้องตั้งใจมากขนาดไหน ข้าพเจ้าได้แต่ส่งสายตาเป็นรหัสมอสให้กับน้อง อ. กะน้อง ล.ป. ที่รู้จัก(น้อง2คนนี่ทำหน้าที่ประสานงานและดูแลธุระทุกสิ่ง...เคยเล่นละครมาด้วยกันเลยมองตากันเข้าใจ)อย่างโหยละห้อย น้อง อ. กะน้อง ล.ป. ก็แสนจะรู้ใจส่งสายตาเวทนามาให้ข้าพเจ้าเหมือนจะบอกเป็นนัยว่าทนหน่อยนะพี่.... ระหว่างอดทนให้พวก af ย้ายก้นเข้า blocking และทวนกับเพลงอยู่หลายหนนั้น ข้าพเจ้าแทบจะขี้ฟันบูดไปเลยเพราะไม่รู้จะพูดอะไร...ด้วยไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวกะ af เดี๋ยวเด็กเขาไม่อยากคุยด้วยข้าพเจ้าจะดูบ้าดาราไป(แต่ตรูก็ไม่ได้บ้าดารานี่หว่า...ไม่รู้กลัวอะไร...พิลึกคน!) ระหว่างที่รอคอยอย่างหงอยเหงาใน blocking ของตนเอง น้องเปรี้ยวกะ ซาร่าก็ยิ้มให้บ้างเป็นระยะ ...เออ....ค่อยรู้สึกมีตัวตนขึ้นมานิดนึง.....น้องเปรี้ยวนี่มี่การทักทายข้าพเจ้านิดหน่อยเนื่องจากจำข้าพเจ้าได้จากการที่เคยไปเล่นละครเวทีให้ที่มหาลัยของเธอ เผอิญเธอได้ดูด้วย...ขอบใจที่ทักนะหนู....(น้ำตาซึม)...
มันมีค่าทางจิตใจต่อพี่จิงๆในเวลาที่หนาวเหน็บแบบนั้น.........
แล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึงแต่ถึงช้าไปหน่อย ข้าพเจ้าเกือยจะกลายเป็นหินไปแล้ว บทขอรับ บทของข้าพเจ้า.......เย่.................ได้ร้องซะที................
................แต่มันก็แปร่งๆอยู่นะ...........ข้าพเจ้าร้องเสียงเต็มเสียง...สุดพลังตามที่ได้ฝึกฝนมา แต่เจ้าพวก af ร้องแบบมีไมค์รับกันทุกคน........(ร้องเบาๆ แบบกันเองๆ) ...บางคนอาจไม่เข้าใจว่าเขาร้องอย่างนั้นแล้วมันหนักอวัยวะใดของข้าพเจ้า....จะไม่หนักได้ไง....ถ้าน้องร้องเบาอย่างนี้ actingก็ไม่ชัด พอไม่ชัด ก็ไม่สื่อความหมายสิ่งที่ร้องออกไป พอไม่สื่อก็ไม่ใช่ละคร พอไม่ใช่ละคร ก็กลายเป็นคอนเสิร์ต แล้วพอเป็นคอนเสิร์ตก็.................มาผิดงานน่ะสิพี่น้อง ปาดโถ้! 
! นี่มัน musical นะหนู ที่น่ากลัวกว่าก็เพราะมีensemble บ้าพลังอยู่หลายต่อหลายตัวที่พร้อมแดรกซีนเด็กอย่างไม่มีปราณีปราศรัย เดี๋ยวจะกลายเป็นฉากของ ensemble ไปเสียฉิบ (อนึ่ง เรื่องนี้บรรดาแควนคลับอาจไม่รู้สึกเพราะไม่เคยเห็นใครนอกจากafอยู่ในสายตา แต่เชื่อเถอะว่าต้องมีคนที่ดูละครเวทีเป็นมาดูไม่มากก็น้อย แล้วเขาจะดูออกว่า ensemble แดรกซีนอยู่หรือไม่ ถ้าเป็นแบบนี้จริงล่ะก็ af จะน่าสงสาร......) ในกรณีแบบนี้ สำหรับนักแสดงที่ไม่เจนเวที อาจไม่เข้าใจคำว่า ตายกลางเวที 
แต่ข้าพเจ้าและensemble บ้าพลังเหล่านั้นรู้เป็นอย่างดีว่าสิ่งนี้ส่งผลต่อความรู้สึกของตัวละครนั้นเองอยู่ไม่น้อย อยากไรก็เถอะจะให้ช่วยด้วยการให้ ensemble เล่นน้อยๆ (เบาๆ แบบกันเองๆ) ก็คงยากเพราะเห็นตัวแม่จอมพิฆาตอยู่กันเยอะ น้องคงต้องหาวิธี upตัวเองให้ได้แล้วล่ะ อิอิอิอิอิ........พี่จะหรี่ volumeให้นิดนึง 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
