เมื่อวานครับ เป็นวันที่เหนื่อยมากอีกวันครับ 

ที่จริงทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นอาทิตย์ที่เหนื่อยมาก

ทำไมน่ะหรอ ยายเสียครับ ยายเสียอาทิตย์ก่อนนู้น ก็เลยวุ่นกับงานศพ

แล้วก็วุ่นกับงานที่ต้องทำให้เร็วขึ้น เพราะว่าต้องเคลียร์งานให้จบก่อน 4-5 โมง

เพื่อที่จะได้ ฝ่ารถติดๆ แถวสะพานพระราม8 ไปวัด เพื่อไปเป็นเด็กเสริฟในงานศพ

เป็นตากล้อง เป็นเด็กต้อนรับแขก  เป็นลูกหลานเข้าพิธี 

เป็นนักพับกระดาษเงิน กระดาษทอง คือทำหลายหน้าที่น่ะ 

มันคงเป็นกุสโลบาย ให้ลูกหลานไม่ว่าง จะได้ไม่เศร้ามาก 

แต่ยังไง ลึกๆ มันก็เศร้าครับ

ไปส่งศพตั้งแต่เช้า  ไปบ้านบึง ชลบุรีครับ กว่าจะได้กลับมากรุงเทพฯ

ก็บ่ายแก่ๆแล้ว  ยังมาเคลียร์ค่าใช้จ่ายต่างๆอีก  กว่าจะเคลียร์เสร็จ เศร้าเลยครับ

ไม่ได้เศร้าเรื่องการตายที่เป็นธรรมดาของโลกหรอกครับ 

เศร้าตรงที่เห็นเงินที่จ่ายไปเนี่ยแล่ะ  ไอ๋หย๋า ทำไมมันแพงงี้อ่า 

คนตายจะเอาเงินจากไหนเนี่ย คนเป็นเนี่ยแล่ะต้องจ่าย วัดนี่เป็นธุรกิจที่ร่ำรวยกันจริงๆ

ไม่เสียภาษี ไม่มีใบเสร็จ เก็บไปไหนหมดนะ สงสัยจัง 

คิดอยู่นานหลายนาที นึกได้ พระเพิ่งสอนตอนสวดไงครับ นั่งฟังตั้ง 7 วัน 

ตายไปก็เอาไปไม่ได้ แม้แต่ร่างกายก็ไม่ใช่ของเรา  นั่นไง 

สงสัยจะสอนเอาไว้สำหรับตอนจ่ายเงินเนี่ยแล่ะ  เครียดไปก็เท่านั้น

กว่าจะได้เข้าบ้านก็แทบหมดแรงตายครับ เย็นออกไปกินข้าว

เพิ่งได้ว่างเปิด facebook เพียบเลย โอ้ว ลืมไปเลยนะเนี่ย

วันเกิดฉันนน ทำไมมันถึงไม่ได้จำ  หายเหนื่อยเลย หลังจากเจอกระหน่ำ

Happy Birthday มาร่วมร้อย บร๊ะ เอ้า อ่านกันหน่อย อ่านไปสนุกไป คำซ้ำๆเนี่ยแล่ะครับ

HBD, Happy Birthday, สุขสันต์วันเกิด แค่นี้แล่ะครับ วนๆกันมา หายเหนื่อยจริงๆครับ

กว่าจะได้นอน ตาจะหลับยังไล่อ่านอยู่เลย happy ดี ขอบคุณทุกคำอวยพร 

ขอบคุณทุกคนที่จำได้ เจ้าของวันเกิดยังลืมเล้ย เอาจริงๆ ขอบคุณ facebook

ที่มันช่วยไปเตือนคนอื่นให้ ฮ่าๆ