เคยสงสัยไหม ว่าทำไมเรามักจะไม่ได้รู้จักกับคนที่เราอยากรู้จัก และคนที่เรารู้จักมักจะไม่มีใครน่าสนใจ หรือไม่ก็ไม่ ใช่สเป็กเรา เคยได้ยินเรื่องอยู่เรื่องหนึ่ง... มีผู้ใหญ่เขาเล่นกับเด็กผู้ใหญ่กำเหรียญอยู่ในมือ แล้วถามเด็กว่าอยากรู้ไหม ในมือของท่านมีอะไร ถ้าอยากรู้ให้เขกพื้น 5 ที เด็กก็เขกอด้วยความอยากรู้ ผู้ใหญ่แบมือให้ดู เด็กก็ได้พบว่าเป็นแค่เหรียญธรรมดาเหรียญหนึ่งเท่านั้นต่อมาผู้ใหญ่กำมืออีก แล้วถามอีกเหมือนเดิมว่าอยากรู้ไหมว่ามือท่านมีอะไร คราวนี้เด็กไม่สนใจ ไม่อยากรู้แล้วจริงๆ คือเมื่อเด็กได้รู้แล้วว่าในมือผู้ใหญ่เป็นแค่เหรียญธรรมดาเท่านั้น ไม่มีอะไรพิเศษเลย เขาก็เลยไม่สนใจอีก...นี่แหละ คนเราก็เป็นแบบนี้ ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาไขว่คว้าเพื่อให้ได้รับรู้ เมื่อเราได้รู้แล้วว่ามันคืออะไร มันเป็น ยังไง เราก็ไม่สนใจมันอีก ถามว่าเหรียญในมือเปลี่ยนไปไหม ค่ามันน้อยลงไหม เปล่าเลย ค่าของมันเท่าเดิม ยังคงเป็นเหรียญๆเดิม ทั้งก่อนและหลังที่เราเห็น แต่ความรู้สึกของเราต่างหากล่ะที่เปลี่ยนไปก็เป็นเพราะความรู้สึกที่เอื้อมไม่ถึงไปไม่ถึงนั่นแหละที่ทำให้เราเห็นคุณค่าของ สิ่งที่อยู่ไกล ต่อเมื่อได้สิ่งนั้นมาแล้วได้รู้จักแล้ว เราก็ไม่รู้สึกเป็นพิเศษอีกบางคนที่เราแอบประทับใจ หรือแอบปลื้มมานานพอได้รู้จักพูดคุยกันแค่ไม่กี่คำก็รู้แล้วว่าคนนี้ไม่ใช่คิดอะไรไม่เหมือนกัน มองกันคนละด้าน...บรรดาคนของสังคม เป็นขวัญใจของคนมากมาย เพราะดูดี มีอารมณ์ขัน ทำให้ใครต่อใครพา กันปลื้มจนออกนอกหน้า แต่หากได้มานั่งจับเข่าคุยกันแล้วถ้าเขาไม่ได้มีความคิดหรือความเป็นตัวของตัวเองที่โดดเด่น เขาก็ แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ความคิดก็เหมือนคนอื่นๆความรู้สึกประทับใจในตอนแรกก็กลายเป็นเฉยๆไป...ในทางกลับกันบางครั้งกับคนที่เหมือนไม่มีอะไรน่าสนใจ หน้าตาธรรมดา มีชีวิตอย่างเรียบง่าย แต่แค่ได้คุยกันครั้งเดียว กลับรู้สึกดี รู้สึกว่า คนนี้มีอะไรไม่ธรรมดา เริ่มรู้สึกว่าน่าสนใจ และอยากเจอเขาอีกเรื่อยๆ ความดีในตัวต่างหากที่สำคัญเมื่อได้เรียนรู้กันและกันแล้ว ความน่ารัก ความมีน้ำใจความเสียสละต่างหากที่จะทำ ให้ไม่รู้จักเบื่อสิ่งเหล่านี้ต่างหากที่ทำให้อีกฝ่ายอยากค้นหา ติดตาม เห็นคุณค่า และไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไป ไม่ใช่เพียงรูปลักษณ์ภายนอก ที่เมื่อได้มาแล้วก็เท่านั้น เหมือนเดิม ไม่มีอะไรแปลกใหม่ ไม่มีอะไรให้น่าที่จะรัก น่าที่จะค้นหาอีก ในชีวิตหนึ่งของคนเราสามารถปิ๊งคนได้หลายคน ประทับใจใครได้หลายหน แต่จะมีสักกี่คนที่ใช่ ที่ตรงกับเราไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าในชีวิตจะได้พบกับคนที่ "ใช่เลย" ไหม บางครั้งเราอาจกำลังแอบปลื้มคนๆหนึ่งที่เราเพิ่งได้รู้จักอยากคุยอยากเจอหน้าตลอดเวลา แต่พอเจอปัญหา มีเรื่องอยากเล่า เรากลับรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนที่เราต้องการเรากลับเลือกที่จะคุยกับคนอีกคนที่เราสนิทมานานเพราะความรู้สึกมันบอกเองว่าคนๆนี้แหละถึงจะเป็นคนที่เราสามารถคุยได้ทุกเรื่องเข้าใจเรา เขา...ก็ยังคงเป็นเขาอย่างที่แล้วๆมา ไม่มีอะไรหวือหวาทุกอย่างเป็นของมันอย่างนี้มานานจนกลายเป็นเรื่องธรรมดา จนไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เราต้องการจริงๆ แปลก คนที่ใกล้ชิดกับเราที่สุดมักถูกมองข้ามไปเสมอ คุณเคยปล่อยเพชรให้ผ่านไปไหม หรือเคยคว้าเศษฝุ่นไว้ไหม
วันเวลาผ่านไปเหมือนโกหก ...หลายเว็ปบล็อคเกิดขึ้น คนมาหน้าหลายตาผ่านไปมาเข้าไปเว็ปบล็อคโน้น เว็ปนี้ผมเองก็มีไป post เอาไว้ที่ blogger ของ google เพราะมันทำงานได้งาน อัพโหลดได้จาก MS-WORD ไปยังหน้าเว็ปได้ทันที ขอเสียมีนิดหน่อย... แต่จริงๆ แล้วของไทยผมว่าที่นี่ดีที่สุด โหลดเร็ว host ในไทย.. แต่ข้อเสียก็มีนะ คือ เซอร์เวอร์ล่มเป็นพักๆ..
ขอสงวนสิทธิ์ข้อความและภาพ ตลอดจนชื่อคำขวัญ (slogan) และข้อความที่ปรากฏทั้งหมดในสื่อคอมพิวเตอร์แห่งนี้ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ปี พ.ศ. ๒๕๓๙ ห้ามมิให้นำไปดัดแปลง ต่อเติม ทำซ้ำ หรือเผยแพร่และอ้างอิงส่วนหนึ่งส่วนใด หรือทั้งหมดเพื่อการค้าโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร ผู้ละเมิดจะถูกดำเนินคดีตามที่กฏหมายบัญญัติไว้สูงสุด (ก๊อปเค้ามาเหมือนกัน อิอิ )
ล้อเล่น 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
