เมื่อวานนี้....หลังจากที่นั่งรถกลับถึงบ้าน

ขณะที่ ฉันกำลังเข้าบ้าน

 เห็นหมาไทยตัวสีน้ำตาลดูผอมโซ

กำลังขุดคุ้ยเศษหญ้าตามผืนดินกิน

ฉันเห็นมันด้วยความสงสาร

ฉันจึงเรียกให้พี่ชายฉัน หยิบขนม ยามาซากิที่ซื้อมา

มาให้เจ้าหมาน้อยตัวนี้

 แต่ทันใดที่พี่ชายวิ่งออกมา

เจ้าหมาน้อยก็ได้วิ่งตามผู้ชายแก่คนนึงที่มีลักษณะใจดีไป

ฉันคิดว่า..มันคงจะตามไปขออาหาร

ขณะที่ฉันและพี่ชายกำลังง่วนที่เอาของจากรถเข้ามาในบ้าน

เจ้าหมาน้อยก็เดินคอตกมาคุ้ยเศษหญ้าหน้าบ้านฉันตามเดิม

ฉันไม่รีรอที่จะวิ่งไปเอาขนมมา ให้พี่ชายฉันเพื่อนำไปให้เจ้าหมาน้อยที่อดโซ

พี่ชายฉัน..นำขนมจากมือฉันไปให้เจ้าหมาน้อย

ฉันยังคงเฝ้าดู..หมาน้อยตัวนั้นที่ค่อยๆแทะเล็มขนมปังราดช๊อกโกแล็ตชิ้นโต

 ด้วยความหิวโหย

ฉันมองมัน..จนกระทั่ง..ขนมปังราดช๊อกโกแล็ตชิ้นนั้นหายลับตา

เหลือไว้..แค่เพียง.."รอยยิ้มเล็กๆและความสุขที่ยิ่งใหญ่ของฉัน"

เจ้าหมาน้อยที่อิ่มกาย จะรู้มั๊ยว่า..

ฉันรู้สึกอิ่มใจและมีความสุขที่ได้ให้

มันเป็นการให้ที่ยิ่งใหญ่และมีความสุขเสียจริง