Lanla~ 92 : น้ำหน้าแบบนี้โดนแท็กกะเค้าด้วยแฮะ -___-"

ง่า เห็นชาวบ้านชาวเมืองเค้าโดนแท็กกัน
ไอ้เราก็นึกว่าจะรอดแล้ว
เพราะว่ามันก็อยู่ในช่วงที่โดนกันไปเกือบหมดแล้ว

แต่แล้วพี่คูต้าวก็มาแท็กเราซะงั้น

ตายละวา เอาเรื่องอะไรมาเล่าดีเนี่ย
ทำเอาเครียดเหมือนกันนะคะคุ๊ณณ

นั่งคิด นอนคิดไป 3 คืน ก็ได้มา 5 เรื่องดังนี้

* ลูกน้องตัวแรก

ที่บ้านมีแมวอยู่หลายตัว ซึ่งไม่มีตัวไหนที่แบบหามาเลี้ยงเอง ส่วนใหญ่จะเก็บมาหรือมีคนเอามาให้ ยกเว้นแต่เจ้าโอวัลติน แมวจากหลังบ้าน ที่เราเห็นมันครั้งแรก ก็รู้สึกถูกชะตา เราชอบหน้าใหญ่ๆ และตัวกลมๆของมัน



ถึงมันจะเป็นแมวแก่แล้ว (ตอนเจอกันทีแรกโอลันอายุประมาณ 3-4 ขวบแล้ว) แต่เราก็พาไปทำหมัน แล้วก็ชวนให้เข้ามาอยู่ที่บ้าน พอโอลัน (ชื่อเล่นของโอวัลติน) มาปุ๊บ เจ้านี่ก็กลายเป็นลูกน้องที่เราต้องรับผิดชอบ (เพราะเราเป็นคนพามา) ทั้งค่ายา (บางทีแม่ก็ช่วยจ่าย) ค่าอาหารแมว ซื้อปลอกคอให้ โอลันเป็นแมวน่ารัก นิสัยค่อนข้างดี แต่มือไวไปหน่อย ชอบฝากแผลให้เจ้าของ

โอลันอยู่กับเราได้ประมาณ 3 ปี ก็จากไปด้วยโรคนิ่ว เพราะกินอาหารแมวเยอะเกินไป ประกอบกับแก่แล้วด้วย แต่ทุกวันนี้โอลันก็ยังอยู่ในใจเราเสมอ


** นกตัวแรก

ที่บ้านมีนกอยู่ตัวนึง จำได้ว่าตอนนั้นน้องเป็คนจับมาจากหลังบ้าน ตั้งแต่ตอนเราเพิ่งย้ายมาอยู่ที่บ้านนี้ใหม่ๆ (จนถึงตอนนี้ก็เกือบๆ 20 ปีแล้ว) แล้วพวกเราก็ตั้งชื่อให้ว่า "เอี้ยง" (ทำไมนกต้องชื่อเอี้ยงเนอะ) แล้วก็มารู้จากหนังสือนกที่หลังว่า เจ้าเอี้ยงเนี่ย จริงๆแล้วเป็นพันธุ์ กิ้งโครงคอดำ มีหลายคนบอกว่า มันพูดได้ แต่ต้องคลุกข้าวกับพริกให้กิน เราก็สงสาร ให้มันกินอาหารนกไปแหละดีแล้ว

แต่ถึงจะไม่พูด เอี้ยงก็รู้เรื่องมากๆ เวลามีใครมาหน้าบ้าน เอี้ยงจะส่งเสียงบอก หรือถ้าคนในบ้านจะออกไปข้างนอก เอี้ยงก็จะร้องทัก เสียงเจื้อยแจ้วมากๆ จนบางครั้งก็ปวดหู

เอี้ยงอยู่กับบ้านเรานานมากๆ เป็นสิบๆปีได้ แต่ตลอดเวลาเอี้ยงไม่เคยบินเลย มันจะคอยดึงปีกตัวเองทิ้งเสมอ เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนกัน

จนเมื่อซักสอง-สามปีก่อน ช่วงที่อากาศหนาวมากๆ ลุงเอี้ยงก็จากพวกเราไปอย่างสงบ คงจะแก่แล้วก็หนาวด้วยมั้ง ขนาดเราเอาผ้าคลุมกรงตั้งหลายชั้น แต่ลุงเอี้ยงก็แก่มากแล้วจริงๆ ทำเอาบ้านเราเงียบเหงาไปเลยเหมือนกัน เมื่อไม่มีเสียงของลุงเอี้ยงอีก

*** ดูฟุตบอลในสนามครั้งแรก

อันนี้เป็นหนึ่งในเรื่องที่เราประทับใจมากๆ ตอนนั้นเราเพิ่งเป็นแฟนทีมอาร์เซนอลได้ไม่เท่าไหร่ แล้วก็ยังไม่เคยไปดูการแข่งขันฟุตบอลในสนามจริงๆเลยซักครั้ง
แต่มีอยู่วันนึง (จำไม่ได้แล้วว่าปีไหน) มีการจัดแข่งขัน ฟุตบอลนัดพิเศษ ระหว่างทีมชาติไทย กับทีมอาร์เซนอลขึ้น ที่สนามราชมังคลากีฬาสถาน



เป็นครั้งแรกที่เข้าไปดูบอลในสนามจริง เป็นครั้งแรกที่ได้เจอนักเตะทีมชาติไทยตัวเป็นๆ และนักเตะของอาร์เซนอล (ตอนนั้นกำลังคลั่งซีแมน) เป็นครั้งนึงที่เราได้ทำอะไรหลายๆอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ตั้งแต่วันที่อาร์เซบินมาถึงไทย อาทิ แห่กันไปรับที่สนามบิน,ตามไปเฝ้าที่โรงแรม,เข้าไปร่วมงานแถลงข่าว,ไปยืนกรี๊ดซีแมนอยู่ข้างสนาม
(และเมื่อซีแมนหันมาโบกมือให้เรา ตามเสียงเรียก เราก็น้ำตาไหลพราก จนน้องตกใจ 5555)

วันนั้นจำผลการแข่งขันไม่ได้แล้ว แต่ก็เป็นเหตุการณ์ และบรรยากาศที่เราประทับใจมากๆเลยทีเดียว

**** ดูคอนเสิร์ตครั้งแรก

เรื่องนี้เหตุเกิดสมัยสาวๆ เอ้ย สมัยเด็กๆ ประมาณ ม.3 ได้ ตอนนั้นเพลงไทยคงไม่มีอะไรนอกจากพวกกลุ่มเด็กหนุ่มหน้าตาดีมั้ง เราก็เลยชอบกลุ่มนักร้อง 6 คน ที่มีนามว่า UHT (Under Hood Teenages) ตอนอยู่ที่โรงเรียน เรากับเพื่อนสนิทก็จะเล่นกันกิ๊วก๊าวกับเรื่องราวของ 6 คนนี้ไปตามเรื่องตามราว

แล้วเค้าก็มีจัดคอนเสิร์ต ทีนเอจ เฟสติวัล ที่สนามกีฬาทบ. เพื่อนๆชวนเราไป บัตรก็ถูก 50 บาทเองมั้ง
ตอนนั้นสนามกีฬา ทบ.อยู่ไหนเราก็ไม่รู้จัก แต่บ้าจัดอยากไปดู แอบหนีที่บ้านไปดูด้วยแหละ



พอไปถึงตื่นเต้นกะบรรยากาศคอนเสิร์ตได้ซักพัก (ไปถึงตั้งกะเที่ยง คอนเสิร์ตมี 4 โมง) ก่อนหน้านั้นก็เดินดูในงาน แล้วก็รีบไปนั่งจองที่ข้างหน้า (ไม่ค่อยบ้าเล้ย)

พอคอนเสิร์ตเริ่มเท่านั้นแหละ จากตอนแรกที่นั่งกันหลวมๆสบายๆ ก็กลายเป็นโดนข้างหลังเบียดมา อัดแน่นเป็นปลากระป๋อง ยิ่งพอพวกยูเอชทีออกมา โอยเราแทบตาย

ยิ่งคนที่อยู่ข้างหน้าติดแผงกั้น ได้ข่าวว่าเป็นลมไปหลายคน เราทนอยู่ดูแค่ยูเอชทีเล่นจบ (2 เพลงเองมั้ง) แล้วเราก็รีบเผ่นกลับ เพราะว่าเย็นมากแล้ว (ตอนนั้นยังเป็นเด็กดี ไม่กลับบ้านมืด) แค่ช่วงเวลาประมาณครึ่งชั่วโมงที่อยู่ในคอนเสิร์ต เราต้องยืนแหงนหน้าขึ้นไปบนฟ้าเกือบจะตลอด เพราะว่าหายใจไม่ออกเลย แล้วก็ไม่รู้สึกว่าคอนเสิร์ตนี้สนุกเลยซักนิด

พอกลับมาถึงบ้าน (โดยที่แม่ยังไม่รู้ ว่าลูกสาวแอบไปดูคอนเสิร์ตมา) ก็เห็นว่าคอนเสิร์ตนี้มีถ่ายทอดสดด้วย

แล้วตูจะไปเสี่ยงตายทำไมล่ะนั่น .....

***** รักครั้งแรก (เหรอ)

เย้ เรื่องสุดท้ายแล้ว อันนี้รับรองว่าไม่มีใครรู้แน่นอน (แม้แต่เพื่อนตอนประถมเราก็อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำ) ตอนสมัยประถม เวลาสอบ เราซึ่งได้เลขที่หลังๆ จะต้องเด้งออกมานั่งสอบนอกห้อง ซึ่งเป็นเรื่องที่เราชอบมาก

เพราะมันไกลหูไกลตาครู (ลอกสบายว่างั้น) ทีนี้ตอนสอบกลางภาคของป.6 เทอมสุดท้าย ก็มีเพื่อนผู้หญิงห้องข้างๆ เอากระดาษแผ่นนึงมาให้ แล้วบอกว่ามีคนฝากมา
พอเราเปิดดู มันเป็นรูปวาด แต่จำไม่ได้แล้วว่ารูปอะไร แล้วก็ลงชื่อคนวาดมา อ๊ะ ผู้ชายนี่หว่า

แต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไร พอสอบวันถัดๆมา ก็จะมีตาคนเจ้าของภาพเนี่ยมาด้อมๆมองๆแถวๆโต๊ะสอบเรา (ที่อยู่นอกห้องบ่อยๆ) แต่ก็ไม่มีอะไร

จนกระทั่งล่วงเเลยมาถึงสอบปลายภาค เราก็ได้รับซองจากเพื่อนข้างห้องคนเดิม พอแกะซองดูก็เจอแหวนวงนึง พร้อมกระดาษ มีข้อความประมาณว่า เราแอบชอบเธอมานานแล้ว ฯลฯ (จำไม่ได้ซะละ ) ด้วยความตกใจทั้งกะจดหมายและแหวน และด้วยความที่เป็นเด็กดีอยู่ในกรอบมาตลอด เราก็กลัวว่าแม่หรือพ่อหรือยายจะมาเห็นจดหมายกะแหวนเข้า (แต่ก็ยังอุตส่าห์เอามันกลับบ้านนะ) เราเลยตัดสินใจเอาของทั้งหมด ทิ้งลงใต้ถุนบ้าน (ที่มีแต่น้ำเน่า)

พอมาคิดๆดูตอนนี้แล้ว พูดได้คำเดียวว่า เสียดายว่ะ 5555555

เอาล่ะ เป็นอันจบภารกิจของเราแล้ว และก็เราก็ขอหยุดแท็กลูกโซ่ไว้ที่เราละกันเนอะ

ปล. ใช้เวลาอัพบล็อกนี้ตั้งกะ 11 โมงเช้า ยันหกโมงเย็น มาราธอนสุดๆ
พี่คูต้าวนะพี่คูต้าว

Create Date : 17 มกราคม 2550 Last Update : 17 มกราคม 2550 18:15:57 น. Counter : 946 Pageviews.		14 comments
Share Tweet