Intro
โลกแห่งรักไร้เสียง Innocent chaostic world
...อีกฟากของกำแพงมี "คนคนนั้น" อยู่...
แม้จะเป็นผนังปูนหนาแต่น่าแปลกที่สัมผัสได้ถึงไออุ่น ชายร่างเล็ก ผมสีทอง ดวงตากลมโตสีดาร์กช๊อคโกแลต ให้ความรู้สึกหวานปนขม นั่งเอนหลังพิงแนบความแข็งกร้านนั้น ศีรษะสวมเฮดโฟนอันใหญ่ฟังท่วงทำนองหนักหน่วงแนวฮาร์คคอร์จากเครื่องเล่นที่วางอยู่บนพื้นข้างตัว หลับตาพริ้มราวกับกำลังสดับรับฟังบทเพลงซิมโฟนี่หมายเลข 5
อีกด้านหนึ่ง...แนบสนิทเป็นระนาบเดียวกันกับแผ่นหลังเหยียดตรงของชายผมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาสีเดียวกันกำลังไล่จับคอร์ดกีตาร์ท่วงทำนองมืดหม่น แสงไฟสลัวในห้องส่งให้ปลายนิ้วกรองตัวโน้ตอึมครึม แต่ถึงอย่างนั้น...
...ความรู้สึกอุ่นซ่านก็ซึมเข้าสู่หัวใจผ่านแผ่นหลัง
++++++++
...ถ้าตัวโน๊ตมีทั้งหมด 7 ตัว จะต้องใช้กี่บันไดเสียงถึงจะผสมออกมาได้ใกล้เคียงกับเสียงของหัวใจมากที่สุด...
ทุกๆเช้า บนรถไฟขบวนเดิม บนชานชาลาเดิม และคนคนเดิม ร่างเล็กผมทองยืนก้มหน้ามองพื้นราวกับกำลังพิจารณาหาส่วนประกอบทางเคมีของสีที่ทาเป็นเส้นเหลือง เข็มวินาทีบนหน้าปัทม์นาฬิกากระดิกทีละนิด วินาทีที่ 38 วินาทีที่ 39 วินาทีที่ 40...
รองเท้าหนังกลับสีน้ำตาลหยุดยืนอยู่ข้างๆห่างไปไม่กี่ก้าว ชายเสื้อโค้ทยาวสีขาวตัดกับกระเป๋ากีตาร์ทำจากหนังสีดำที่สะพายอยู่บนหลัง
เสียงประกาศจากนายสถานีดังจากลำโพง แล้วตัวขบวนรถไฟก็เลื่อนหยุดข้างหน้า
ขบวนรถไฟยามเช้าแน่นขนัดไปด้วยผู้คน ร่างเล็กถูกดันเข้าไปติดกับผนังประตูอีกด้าน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้รับการถูกเบียดแต่อย่างใด เพราะมีอ้อมแขนหนึ่งที่ล้อมกั้นไว้ราวกับจะปกป้อง
...เมื่อเงยหน้าขึ้นมา สบกับดวงตาสีดาร์กช๊อคโกแลตที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้ว รถไฟแล่นผ่านสามสถานี จนใกล้เข้าชานชาลที่สี่ ชายผมน้ำตาลจึงคลายวงแขนที่กั้นออกหลีกทางให้เขาปลีกตัวออกไป
เสียงฝีเท้าของตนปะปนกับคนรอบข้าง ในสภาพแวดล้อมของความวุ่นวายในเมืองใหญ่ แต่ในโสตสัมผัสนั้นกลับเงียบสงัด มือเรียวล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ทสีน้ำตาลที่สวมใส่ หยิบดอกไม้สีขาวที่ราวเพิ่งสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากผู้หยิบยื่นให้ในนั้น...
...กับข้อความสั้นๆ ด้วยลายมือเรียบง่ายที่ปลายริบบิ้นสีทอง
'อรุณสวัสดิ์...เคียวคุง...'
| Create Date : 13 มิถุนายน 2559 |
| Last Update : 13 มิถุนายน 2559 10:51:07 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 358 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
