BlogGang.com : : ณัฐกร : เรื่องสั้น ปริศนาใต้บาดาล

เรื่องสั้น ปริศนาใต้บาดาล

สวัสดีขอรับ เริ่มเลยก็ขอทักทายกับสมาชิกชาวแม้..เหม็น เอ๊ยไม่ใช่! แม็ดเมน เป็นลำดับแรก หลายๆ ท่านคงแปลกใจพอสมควร ว่าทำไมท่านบ.ก.รวี เจ้าของคอลัมน์พานวรรณกรรมตัวจริงถึงได้หายหน้าไป แล้วก็มีบุคคลแปลกๆ (แต่หล่อนะ) มาประจำการแทน ฮี่ๆ นั่นก็เพราะผมใช้ .44 แม็กนั่มกระบอกส่วนตั๊วส่วนตัวจี้ยึดมาอะดิ ก๊ากกกกๆ ^ ^~ ล้อเล่นครับผม คนตรวจเซ็นเซ่อร์ด้วย เดี๋ยวสาวๆ จะพาลเสียวไปกันหมด หุหุ ที่จริงแล้วท่านประธาน เอ๊ย ท่านบ.ก. ได้ให้พื้นที่ส่วนนี้ใส่พานมาให้ผมรับหน้าที่แทน ก็ต้องขอน้อมรับด้วยความยินดี และตั้งใจทำงานให้สมกับที่ได้รับความไว้วางใจ แม้จะไม่ได้ค่าเรื่องสักบาทก็ตาม อืมๆ (น่าฟ้องกระทรวงแรงงานฯ นะ) ถ้าสำนวนออกขัดหูขัดตาและแปลกพิศดารไปบ้างก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย…

ฮะหยิเมะ มาชิเตะ ภาษาญี่ปุ่น ที่ไม่ได้หมายถึง ฮามาสิวะ ไม่งั้นกูเตะ! แต่ประโยคนี้แปลเป็นภาษาไทยได้ว่า ยินดีที่ได้รู้จักครับ

ที่ยกประโยคทักทายเป็นภาษาญี่ปุ่นมา ไม่ใช่ว่าผมอยากกระแดะอะไรหรอก แต่หนังสือที่ผมหยิบยกมาแนะนำในแม้..เหม็น วะ! ติดปากอีกแล้ว โทษที ในแม็ดเมนฉบับนี้เป็นผลงานประพันธ์โดยชาวญี่ปุ่น ชื่ออันระบือนามที่ไม่ใช่กระบืองามของเขาก็คือ ซุสุกิ โคจิ เป็นไงครับร้องอ๋อกันหรือยัง? บางท่านคงยังงงๆ กันอยู่ละซี่ แต่ถ้าผมบอกว่า เขาคนนี้เป็นผู้แต่งนิยายชุด ริง คำสาปมรณะ ล่ะ?!

ดังนั้น พานวรรณกรรมฉบับนี้ผมขอภูมิใจเสนอ.อ.อ.อ (ใส่เสียงแอ็กโค่) เรื่องสั้นชุด ปริศนาใต้บาดาล

หนังสือรวมเรื่องสั้นซึ่ง JBOOK สำนักพิมพ์ในเครือ BLISS Publishing เป็นผู้นำมาให้คนไทยได้ผ่านสายตา และได้รับการแปลโดย คุณวราภรณ์ พิรุณสวรรค์ สาวโสดผู้รักการดำน้ำเป็นชีวิตจิตใจ ผลงานแปลที่ผ่านมาของเธอคือ เรื่อง เบิร์ธเดย์ ปริศนาของผู้สูญหาย หรือรวมเรื่องสั้นภาคพิเศษของ ริงคำสาปมรณะ นั่นเอง

แต่ก่อนอื่นผมก็ขอนำประวัติของนักเขียนเรื่องลึกลับสยองขวัญฝีมือฉมังผู้นี้มาให้ทราบกัน ซึ่งกว่าผมจะหาข้อมูลลับสุดยอดเหล่านี้มาได้ก็ด้วยความยากลำบากเลือดตาแทบกระฉูด ประหนึ่งต้องลงทุนลงแรงไปแอบฟังแอบจดอยู่ใต้เตียงคนเขียน ที่กำลังทำอะไรๆ อยู่กับภรรยา (เล่นไพ่มั้ง) ก็ไม่ปาน อิๆ ว่าเข้าไปโน่น! ที่จริงก็แค่เปิดอ่านท้ายเล่มเท่านั้น แหะๆ

ซุสุกิ โคจิ ผู้สำเร็จการศึกษาด้านวรรณคดีฝรั่งเศสจากมหาวิทยาลัยเคโอ เริ่มประพันธ์งานเขียนเรื่องแรกที่ชื่อ ระคุเอ็น (สรวงสวรรค์) ซึ่งก็ทำให้เขาโด่งดังในทันที เพราะได้รับรางวัลชนะเลิศการประกวดนิยายแฟนตาซีแห่งประเทศญี่ปุ่นในปี 1990 แล้วนิยายเรื่องต่อมาคือ ริงกุ หรือ เดอะริง กับเรื่อง สไปรัล หรือ ราเซ็น ซึ่งเป็นภาคต่อ ก็ได้รับคำยกย่องชมเชยจากสื่อมวลชนญี่ปุ่นว่าเป็น “สุดยอดนิยายสยองขวัญแห่งศตวรรษใหม่” ทั้งนี้ก็ด้วยแนวการเขียนที่แหวกแนวไปจากเรื่องสยองขวัญทั่วไปโดยสิ้นเชิง จนได้รับความนิยมและก่อให้เกิดกระแสการแต่งเรื่องใหม่แบบ ‘ซุสุกิ ฮอร์เรอร์’ ขึ้น จนมีนักเขียนจำนวนมากหันมาเขียนแนวนี้ แบบฉบับในการประพันธ์ของเขานั้น มุ่งเน้นไปที่โครงเรื่องอันเร้าใจ สอดแทรกกลิ่นไอของแฟนตาซีวิทยาศาสตร์ ในบรรยากาศหรือโทนเรื่องน่ากลัวอย่างเยียบเย็น (บรื๋ออ~!) และกระนั้นเองที่ทำให้เขาดังเป็นพลุแตกไปทั่วโลก กลายเป็นหนังสือขายดีในหลายประเทศ ถูกนำไปสร้างเป็นละครทีวี แม้กระทั่งฮอลลีวู๊ดยังขอซื้อลิขสิทธิ์นำไปสร้างเป็นภาพยนตร์ฉายทั่วโลก และผมได้ข่าวแว่วๆ เหมือนมีพรายมากระซิบข้างหู ว่าภาคสองใกล้จะลงโรงแล้ว! ไม่พลาดแน่ครับงานนี้

เอาละครับ ขอกลับมาพูดถึงความน่าสนใจของปริศนาใต้บาดาลกันต่อ ก่อนที่จะออกทะเลไปมากกว่านี้ เอ.. ที่จริง ออกทะเล ก็ถูกแล้วครับ เพราะเรื่องนี้ผู้แต่งพาไปออกทะเลจริงๆ

ปริศนาใต้บาดาล รวบรวมเรื่องสั้นลึกลับกระตุกขวัญสำหรับคนชอบหลอนไว้ถึง 7 เรื่อง 7 รสด้วยกัน ในส่วนของคำนำนั้น ซุสุกิซังได้กล่าวไว้ว่า เรื่องสั้นชุดนี้แต่งขึ้นจากประสบการณ์ของตัวเองที่ได้พบเรื่องราวประหลาดต่างๆ จนนำมาจินตนาการเป็นเหตุการณ์สยองขวัญไว้หลายรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นแนวผีวิญญาณ แนวผจญภัย แนวสั่นประสาท ฯลฯ ทว่า ทั้งหมดล้วนรวมกันอยู่ภายใต้แนวคิดที่ว่า สารพัดความน่าสะพรึงได้ซุกซ่อนอยู่ ณ ก้นบึ้งผืนน้ำอันมืดมิด!!

ดังนี้เอง 7 เรื่องสั้นใน ปริศนาใต้บาดาล จึงดำเนินเนื้อเรื่องเกี่ยวพันกับ “น้ำ” ชวนคนอ่านแปรเปลี่ยนทัศนคติของ“น้ำ” เสียใหม่ จากปัจจัยหลักในการดำรงชีพ ชำระล้าง หรือส่วนประกอบของพิธีกรรมทางศาสนา ให้ “น้ำ” เป็นสิ่ง ปกปิด , ซ่อนเร้น และนำพา ความลึกลับ ความน่ากลัว จนขนพองสยองเกล้า! ผู้แต่งเก่งในการเล่นกับอารมณ์หวาดหวั่น หวาดระแวง และความกลัวในสิ่งลึกลับอาถรรพ์ของคนอ่านได้อย่างยอดเยี่ยม (จนผมไม่กล้าอ่านในตอนดึกๆ คนเดียว) การเริ่มเรื่องได้อย่างมีเสน่ห์น่าติดตาม การผูกเรื่อง การบรรยายรายละเอียด และการหักมุมอย่างมีชั้นเชิง จนอดทึ่งในจินตนาการของเขาไม่ได้

จุดเด่นของเรื่องนี้อีกอย่างคือ การปูพื้นบรรยากาศเขย่าขวัญ สั่นประสาท ได้อย่างเยียบเย็น ค่อยๆ คืบคลานดักล่อดึงผู้อ่านให้ติดกับดักความเวทนา พอรู้สึกตัวก็ตกไปอยู่ในหลุมแห่งความประหวั่นพรั่นพรึงเสียแล้ว! ผู้แต่งมีวิธีการนำเสนอได้อย่างแยบยลมากในการสร้างสิ่งที่มองไม่เห็น หรือเหนือธรรมชาติ ด้วยการไม่บรรยายให้เห็นชัดตรงๆ และให้ผู้อ่านจินตนาการเพิ่มเอาเองได้หลายชั้น หลายมุมมอง

เรื่องสั้นแรก น้ำที่เวียนว่าย สร้างความหลอนได้ในระดับชวนแหวะ ใครเล่าจะคาดคิดว่า “น้ำ” ที่มาจากก๊อกในห้องพักของสองแม่ลูก บนแมนชั่น 7 ชั้นตรงพื้นที่ฝังกลบของอ่าวโตเกียว จะแฝงความหลอนจนสามารถจู่โจมมโนสำนึก สร้างภาพก่อจินตนาการให้วิ่งพล่านเตลิดไปทั่วสมองคนอ่านได้ขนาดนี้

เรื่องที่ 2 เกาะร้าง ผู้แต่งให้ “น้ำ” นำพาทุกสรรพสิ่ง เช่นตอนหนึ่งในเรื่องบรรยายไว้ว่า --ตนสามารถทิ้งเมล็ดพันธุ์ไว้แห่งใดแห่งหนึ่งบนโลกได้สำเร็จโดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้ พลังซึ่งทำให้เมล็ดพันธุ์ที่ลอยมาติดเกาะเติบใหญ่ขึ้นไม่ได้สำแดงผลกับพืชเพียงอย่างเดียว หลักฐานพิสูจน์ความจริงปรากฏอยู่ตรงหน้าเคนสุเกะตอนนี้เอง--

เรื่องที่ 3 ใต้ท้องเรือ ไม่ว่าสิ่งที่มองไม่เห็นจะน่ากลัวเพียงใด แต่ทว่า “มนุษย์” เองนั่นแหละเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด ฮิโรยูกิชาวประมงผู้ขยันขันแข็ง มีลูกชายอยู่ 1 คน ลูกสาวที่ผิดปรกติไม่ยอมพูดจาอีก 1 คน และบิดาที่ความจำเสื่อมจากประสบภัยในทะเล วันหนึ่งหลังจากฮิโรยูกิตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ก็พบว่าภรรยาของเขาได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย “เห็นเมียของฉันไหม” ผู้ไม่มีมนุษยสัมพันธ์และนิสัยแย่อย่างเขากลับต้องเที่ยวเดินถามหาไปทั่วท่าเรือ ทว่าเมื่อความจริงปรากฏ ไม่น่าเชื่อว่ามันช่างโหดร้ายและเกี่ยวโยงไปถึงพ่อแม่ของเขาได้อย่างน่าพิศวง!

เรื่องที่ 4 ล่องเรือ การแหวกว่ายภายใต้ท้องน้ำอันดำมืด ไม่ใช่เรื่องแปลกหากมี “อะไร” มาฉุดขาคุณไว้ ให้จมดิ่งลึกลงไปๆ นี่คือความรู้สึกหากได้อ่านเรื่องสั้นนี้ เอโนะโยชิได้รับการเชื้อเชิญให้ไปร่วมล่องเรือสำราญสุดหรูจากรุ่นพี่ที่ชื่ออุจิชิมะและภรรยา โดยหารู้ไม่ว่า มันเป็นการวางแผนชักชวนให้ทำธุรกิจขายตรง แต่สุดท้ายแล้วการหว่านล้อมเป็นอันต้องล่มไป เพราะ “อะไร” บางอย่างใต้ท้องน้ำมาหยุดไว้

เรื่องที่ 5 เรือผีสิง เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “อย่าเก็บสิ่งที่ไม่รู้ขึ้นมาจากทะเล!” เมื่อเรือจับปลาทูน่าไดนะนะวาคาโชมารุ ได้พบกับเรือสำราญลำหนึ่งกลางทะเล ไม่มีใครเลยอยู่บนเรือลำนั้น ไม่มีร่องรอยใดๆ ให้สืบสาว กัปตันได้ตัดสินใจลากกลับเข้าฝั่ง และได้ให้คาซึโอะช่างเครื่องรับหน้าที่เฝ้าเรือสำราญลำหรูคนเดียว ตอนแรกเขาคิดว่าช่างเป็นเรื่องโชคดีเหลือเกิน แต่ที่ไหนได้ เมื่อตื่นมาตอนเที่ยงคืนแล้วพบว่า ไม่ได้มีเขาเพียงคนเดียวที่อยู่บนเรือลำนี้!

เรื่องที่ 6 วอเตอร์คัลเลอร์ ไม่น่าเชื่อว่า “น้ำ” ที่หยดติ๋งจากเพดานของตึก เมมฟิสต์ อดีตดีสโกเธคที่ปัจจุบันผันตัวมารับใช้เป็นสถานที่แสดงละครของคณะ ไครินมารุ จะสามารถผูกเรื่องสร้างปมให้กับอดีตนักแสดงผู้ถูกถอดบทอย่าง คามิยะ ได้มากมายจนยากแยกแยะว่าอันไหนคือเรื่องจริงอันไหนคือการแสดง

เรื่องที่ 7 ป่าลึกใต้ทะเล เป็นเรื่องสั้นที่ซึ้งกินใจที่สุดในบรรดาทั้งหมด แสดงให้เห็นถึงความมุมานะ การดิ้นรนเอาชีวิตรอด จาก “น้ำ” ที่ถูกปิด ของชายผู้หนึ่งซึ่งได้เข้าไปสำรวจภายในถ้ำที่ยังไม่มีผู้ใดเคยเหยียบย่างมาก่อน

ปริศนาใต้บาดาล อ่านแล้วไม่ทำให้เสียอรรถรสเลย คุณวราภรณ์ทำหน้าที่ในการแปลได้อย่างดี สำนวนรื่นไหลไม่ติดขัด พิถีพิถันในทุกรายละเอียด ทั้งด้านข้อมูลและการขัดเกลาภาษา สำหรับผู้ที่ชอบอ่านเรื่องสั้นสั่นประสาทรับรองไม่ผิดหวัง เพราะนอกจากจะได้เสพรสแห่งความหวาดผวาแล้ว ยังได้รับรู้ถึงภาพสะท้อนวิถีชีวิตของสังคมญี่ปุ่นอีกด้วย

ปัจฉิมลิขิต กรุณาอ่านหนังสือเรื่องนี้พร้อมกับแกล้มซาซิมิ เพื่อให้ได้บรรยากาศ บันไซ! ยิ่งขึ้น
ปัจฉิมลิขิต (อีกนิด) งวดหน้าจะได้ลงอีกหรือเปล่าก็อยู่ที่ท่านบ.ก.รวีแล้วขอรับ อิอิ

Create Date : 24 ธันวาคม 2547

Last Update : 24 ธันวาคม 2547 0:08:57 น.

0 comments

Counter : 1299 Pageviews.