เรามีความรู้สึกนี้ตั้งแต่วันแรกที่แม่แมวบ้านเราคลอดลูกคลอกนี้ออกมา.. ลูกของเขามีทั้งหมด 4 ตัว เราพยายามที่จะเลี้ยงและดูแลพวกเขาที่เกิดมาให้ดีที่สุดถึงแม้ว่ามันจะไม่ดีพอสำหรับทุกๆคนก็ตามเพราะเราก็เลี้ยงได้ตามที่มีความสามารถแค่เลี้ยงพวกเขาได้ก็ดีที่สุดแล้วในตอนนี้ และเพราะว่าเคยสูญเสียมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน เลยรู้สึกว่าครั้งนี้ขอนานๆนะขออยู่ด้วยกันนานๆอย่าพึ่งหายอย่าพึ่งตายจากกันไปก่อนนะช่วงระยะแรกๆพวกเขามาทำให้ครอบครัวเรายิ้มเพราะพวกเขาเต็มไปด้วยความน่ารัก ตลก และขี้เล่น และด้วยที่เราคิดมาตลอดว่าเขาต้องอยู่กับเรานานๆเราจะได้เห็นเขาเล่นกับเขาแบบนี้ไปอีกนานแต่กลับไม่ใช่อย่างที่เราคิดหวังไว้.. ความหวังเราต้องมาพังทลายลงในวันสิ้นปี สิ้นปีเหมือนสิ้นใจ (ใครจะว่าเราเกินไปก็ไม่เป็นไร.. เพราะมันความรู้สึกนั้นจริงๆนะตอนนั้น)

  31 ธันวันคม 2558 วันสุดท้ายของปีวันสุดท้ายของแมวเรา ช่วงนั้นเราปิดเทอมและได้กลับไปทำงานอยู่ที่บ้าน เย็นๆเลิกงานเคลียร์ร้านเสร็จค่อยจะกลับเข้ามาบ้านแล้วมาเล่นกับน้องแมวที่อยู่บ้านเรา และยิ่งน้องที่พึ่งเกิดใหม่ เขาน่ารักนะ หน้าตาซื่อๆใสๆตาโตๆขนฟูๆ หลงรักมากค่ะแมวเด็ก เรากลับมาบ้านก็ปกติเจอน้องแต่ละตัวร้องเหมียวๆรับเราขณะที่เราเดินเข้ามาในบ้าน แต่ก็แปลกเพราะมีน้องหายไปหนึ่งตัว เราก็คิดว่าเขาคงไปแอบหลับแอบนอนอยู่ที่ไหนเพราะเขาชอบไปแอบไปหลบนอนในที่มืดๆที่อุ่นๆเพราะช่วงนั้นกำลังจะหนาว เราก็พยายามหาทุกๆที่ที่เขาชอบไปนอนชอบไปเล่น ไม่ว่าจะบนห้องเรา ในห้องพี่สาวเรา ในชั้นวางของ ใต้บรรได หลงบ้าน ข้างบ้าน หรือแม้กระทั่งบ้านของเพื่อนบ้านที่ติดกัน แต่ก็ไม่เห็นยิ่งนานไปเรายิ่งกระวนกระวายว่าน้องหายไปไหนน้องไม่เคยหายไปนานขนาดนี้และเขาต้องหิวสิ เขายังไม่กินอะไรเลยไม่ใช่หรอ แล้วเขาหายไปไหนเราก็พยายามเอาอาหารไปเคาะเรียกตามที่ต่างๆแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีน้องเดินออกมาหาเรา จนเราต้องโทรศัพท์ไปถามพ่อกับแม่เราที่ออกไปสวนว่าเห็นน้องไหม แม่ก็บอกเราว่าก่อนแม่มาสวนก็ยังเห็นอยู่นะน้องเขาคงไปเล่นเดี๋ยวก็คงกลับ ในใจเราคิดแล้วเด็กขนาดนั้นจะออกไปเล่นไหนได้ข้างบ้านเขายิ่งเลี้ยงหมาไว้กัดแมวเรา.. แย่เนอะ ความรู้สึกเราตอนนั้นแย่มากอ่ะ โทรศัพท์หาพี่สาวพี่สาวก็บอกว่าก็เห็นอยู่นะบอกเราหาดีๆ.. เราก็วางสายจากทุกคนแล้วเดินหารอบบ้านอีกครั้งก็ไม่เจอจนตัดสินใจโทรศัพท์ไปถามอีกครั้งว่า น้องตายหรือเปล่า แต่ปิดบังเราไว้ไม่บอกเราใช่ไหม เพราะทุกครั้งที่น้องแมวในบ้านตายจะผ่านไปสองถึงสามอาทิตย์ทางบ้านเราค่อยจะบอกเราเพราะกลัวเราเสียใจร้องไห้ เพราะเราอ่อนแอเพราะเราแค่เห็นอะไรที่เกี่ยวกับสัตว์ที่เขาไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เราก็สงสารแล้วก็ร้องไห้ได้เลยในตอนนั้นและด้วยเหตุนี้ยิ่งทำให้เราร้องไห้เหมือนคนบ้าค่ะ คิดไปแล้วว่าน้องต้องตายแน่ๆเราหาน้องตั้งแต่เลิกงานมาห้าโมงกว่าๆจนมืดจนค่ำเราก็ยังไม่เจอจากที่เป็นบ้าอยู่แล้วค่ะ บ้ากว่าเดิม เพราะเรารัก เพราะเราไม่ชอบการสูญเสียถึงรู้ว่าสักวันต้องมีการสูญเสียแต่ตอนนั้นเรายังไม่พร้อมเรายังไม่อยากรับรู้ว่าน้องตาย แต่ก็อยากว่าอะไรที่ไม่อยากเจอยิ่งได้เจอ 

  อืม.. เราเจอค่ะ เจอเต็มๆสองตา เจอร่างน้องร่างที่ไม่มีเสียงร้อง ไม่มีความรู้สึก ไม่มีลมหายใจ ตอนนั้นมีเพียงแค่ร่างที่เต็มไปด้วยมด เลือดและร่างน้องที่เปียกคงจะเป็นน้ำลายของสิ่งที่ทำลายชีวิตน้องทำลายความสุขไปจากเรา เราพยายามเก็บทุกอย่างที่เป็นเราเก็บความรู้สึกเก็บอารมณ์เก็บความคิดว่าทำไมใครทำทำไมเกิดอะไรขึ้นทำไมเป็นแบบนี้.. แต่มันเก็บไม่อยู่กำแพงที่กั้นความรู้สึกหนาแค่ไหนมันก็พังได้ ใช่ค่ะมันพังและเราปล่อยน้ำตาปล่อยเสียงร้องไห้ออกมาดัง ความรู้สึกตอนนั้นคือเราสูญเสียสิ่งที่รักสิ่งที่ผูกพันธ์ไปแล้ว โทรศัพท์หาพ่อแม่พี่สาวบอกว่าน้องตายแล้วเราพูดวนๆอยู่แบบนั้นแม่น้องตายแล้วแม่น้องตายแล้วน้องตายแล้ว  ยิ่งคิดถึงวันนั้นยิ่งทรมานใจทุกๆครั้ง แม่กับพ่อเรารีบกลับมาบ้านเพื่อมาหาเรา ความรู้สึกตอนนั้นมันแย่มากจริงๆแย่มากๆแม่ได้แต่ปลอบใจเราว่าน้องไปสบายแล้ว น้องหมดเวรหมดกรรมแล้ว เดี๋ยวแม่น้องก็คลอดลูกออกมาให้เลี้ยงอีก อย่างร้องไห้หยุดร้องได้แล้วลูก .. สิ่งที่ทำลายความรักของเราไปความสุขของเราไปหมาญาติเรา หมาที่มันก็มาอยู่บ้านเราเกือบทุกๆวัน ได้แต่เสียใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำไมต้องเป็นน้องแมวเราทำไมต้องเป็นเขา เขายังเด็กอยู่เลยทำไมเขาต้องตายเร็วแบบนี้

  เราคิดถึงน้องนะ คิดถึงตลอดเวลา เวลากลับบ้านวันหยุดไปไม่เห็นน้องวิ่งเล่นกับเพื่อนเรายิ่งใจหาย เรายิ่งแย่ เราอยากให้น้องกลับมานะ กลับมาอยู่กับเราอีก แต่ก็คงได้แค่คิด ก็อย่างว่าไม่มีอะไรอยู่กับเราได้ยาวนานตลอดไปหรอก เขาเข้ามาอยู่กับเรา เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวเรา ก็เพียงแค่ชั่วคราว สักวันไม่เขาก็เราต้องจากไป เขาเข้ามาอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป  R.I.P พุงโลน้องพี่ 31.12.2015