------
เมื่อคืนยารักษาไบโพล่าร์หมดกะทันหัน ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะหมอสั่งจ่ายยาพลาดหรือเปล่า แต่ตั้งใจว่าวันนี้จะทำเรื่องบัตรทองที่คลีนิคท่าพระให้เสร็จ วันพรุ่งนี้จะได้เอาใบส่งตัวไปให้โรงพยาบาลศิริราชรักษาต่อแล้วก็จะได้ไปเอายาด้วยเลยในราคาสิทธิ์บัตรทอง จะได้ไม่ต้องเสียค่ายาเป็นพันอีก

แต่กลายเป็นว่าเราต้องไปทำเรื่องที่โรงพยาบาลเพชรเกษม 2 ซึ่งอยู่เลยซีคอนบางแคไปอีก เลยตัดใจ ไม่ไหวแล้วกลับไปพักก่อน เพราะเมื่อคืนไม่ได้นอน แปดโมงเช้าเจาะเลือดไปหลอดนึง เพลียและมึนหัวมาก

หลับตอนบ่ายสอง...ทันทีที่หลับตา เอฟเฟ็คท์ของการขาดยาก็เริ่มปรากฏ
------

เราฝันว่าเราอยู่ที่บ้านที่กำแพงเพชร พร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่พี่สาว และอาโกวกับอาม่า แลดูมีความสุขดี

ในฝันเราทำอะไรผิดไม่รู้ล่ะ น่าจะเป็นเรื่องเรียน เพราะในฝันเป็นตอนประถม และตอนประถมเราเกเรมาก พ่อตีเราไม่ยั้ง จนสุดท้ายเราทนไม่ไหวหนีออกจากบ้านทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เตรียมอะไรออกไปเลย มีแต่ตัวเปล่า ๆ

หลังจากนั้นในฝันเราเจออะไรหลาย ๆ อย่างที่เด็กวัยนั้นไม่ควรเจอ เราฝันว่าเดินไปเรื่อย ๆ จนเหนื่อย นอนพักใต้สะพานลอยก็โดนวัยรุ่นแถวนั้นแกล้ง จนต้องหนีหัวซุกหัวซุน

ไปเจอร้านคาราโอเกะแถวริมถนนสายเอเชีย ก็เลยแวะไปขอข้าวกิน เจ้าของร้านผู้ชายถามว่าเรามาจากไหน เราไม่ตอบเพราะมัวแต่กินด้วยความหิว เจ้าของเขาเอ็นดูเรามาก เขาเลยให้เราค้างคืนที่ร้านได้

เจ้าของร้านพาเราไปอาบน้ำ แล้วพาเข้าห้องนอน บอกเราว่ามีเตียงเดียวนะ เราก็บอกว่าไม่เป็นไร เพราะง่วง เลยเผลอหลับไป

จากในฝัน ภาพเราจะเป็นมุมมองเราเป็นบุคคลที่ 1 ตอนเราหลับภาพเลยกลายเป็นมุมมองบุคคลที่ 3 เราเห็นเขาชัดเจน เขาถอดเสื้อผ้าออก ถอดกางเกงเราออกด้วย...

...หลังจากนั้นก็น่าจะรู้นะว่าเขาจะทำอะไรเรา

เราสะดุ้งตื่นพยายามหนีออกจากห้อง แต่เปิดประตูไม่ออก หันหลังกลับไป เขายังเปลือยร่าง เพียงแต่ในมือเขามีมีด เขาเดินมาที่เรา ช้า ๆ จิกหัวเราที่ไร้ทางสู้ขึ้นมาดันคางให้ให้เชิดหัวขึ้น เอาคมมีดประทับไว้ที่คอ น้ำตาไหลออกมาพร้อมการร้องขอชีวิต แต่ดูสีหน้าเขาสิ เขาแสยะยิ้ม ก่อนที่จะกดคมมีดลงไป
------

แล้วเราก็สะดุ้งตื่น ดูนาฬิกาเป็นเวลาทุ่มครึ่ง เหงือแตกจนเตียงเปียกไปหมด สัมผัสถึงไอร้อนผ่าว ๆ ท่ามกลางอากาศที่เย็นเยือกจากเครื่องปรับอากาศ หายใจหอบราวกับไปออกกำลังกายมาอย่างหนักหน่วง

สองมือสัมผัสที่คอ...ยังอยู่ดีไม่มีรอยเลือด

เราร้องไห้ออกมาแบบไอ้บ้าเลย ฟูมฟาย กลัวการขาดความรัก กลัวว่าทุกคนที่เรารู้จักจะหายไปแล้วเราต้องอยู่คนเดียว ร้องไห้เกือบชั่วโมง

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เราไม่ได้ฝันร้ายแบบนี้ มันหลายปีมากแล้วที่เราฝันว่าเราหนีออกจากบ้านจริง ๆ ไปเผชิญโลก เพราะต้องการพยศพ่อ

สำหรับเรา พ่อคือผู้กุมอำนาจใหญ่สุดในบ้าน ตอนเด็ก ๆ พ่อเป็นคนที่ดุมาก ๆ และเคร่งครัดเรากับพี่สาวในทุกเรื่อง แต่ด้วยความที่พี่สาวเราใกล้ชิดกับอาม่าซึ่งเป็นผู้อาวุโสที่สุดในบ้าน ทำให้ตอนนั้นเรารู้สึกว่าพี่สาวมีอาม่าคอยเป็นเกราะป้องกันแทนเสมอ

ส่วนเรา...ไม่มีใครช่วยได้ แม่กับโกวหรอ อย่าหวังเลย เราใช้ชีวิตอย่างกดดันมาโดยตลอด

บอกตามตรงว่าเราเพิ่งเลิกกลัวพ่อแบบที่เปิดอกคุยได้ก็ตอนหลังจากที่พ่อป่วยเป็นเบาหวานแล้วแผลลามจนเกือบต้องตัดขาทิ้ง ตอนนั้นเรารู้สึกว่าพ่อเริ่มใจดีขึ้น

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรไปที่บ้าน อาโกวรับสายเพื่อฟังเรื่องราวทั้งหมด แล้วก็ปลอบเรา บอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวก็หาย ก่อนจะวางสายไป

พรุ่งนี้คงต้องไปเอายาแล้วล่ะ ไม่งั้นอยู่ลำบากแน่ ๆ
คืนนี้คงไม่กล้านอนอีกตามเคย และคิดว่าคงไม่มีใครอยากคุยเป็นเพื่อนเราตอนดึก ๆ แน่ ๆ คงต้องเอาชนะความเหงาและฟุ้งซ่านให้ได้สินะ
...

Create Date : 05 เมษายน 2560
Last Update : 5 เมษายน 2560 22:37:10 น.		1 comments
Counter : 600 Pageviews.
Share Tweet