1
2 3 4 5 6 7 8
9 10 11 12 13 14 15
16 17 18 19 20 21 22
23 24 25 26 27 28 29
30 31
เรื่องไม่ลับฉบับเอ๋อๆ ตอน เศร้าใจ ขาลง และ งงกะชีวิต
กราบสวัสดีงามๆพ่อแม่เพื่อนพ้อง ที่แวะเข้ามาเยี่ยมเยือน กันนะเจ้าคะ ไม่ได้อัพซะนานค่ะ แต่ไม่ได้หายไปไหนนะเจ้าคะ ปั่นโอที จนเหนื่อย จะเก็บตังค์ไปรับปิงยาหนะเจ้าค่ะ เฮ้อ!!!! ขอถอนหายใจแรงๆกะเรื่องราวที่กำลังจะพิมพ์ลงไป เพราะพยายามแล้วชีวิตช่วงขำไม่ออกจิงๆอ่ะ ตอนนี้กำลังงงกับชีวิตค่ะ งงกับที่ทำงาน และก้องงกับสถานะของตัวเองที่เปงอยู่ อยู่ๆก้อมีคนมาบอกว่า เราถูกปลดจากตำแหน่งซีเนียร์ และคนที่บอกก้อเปงเพื่อนสนิทของเรา ไม่ใช่ซุป หรือ ผู้จัดการใดๆ เพื่อนก้องง เราก้องง เลยโทรถามซุป เค้าบอกว่า ...ลืมบอกเรา.... เอากะเค้าสิคะ ในใจหนึ่งบอกกะเราว่า ........ เค้าเหงเราเปงตัวอะไรนึกอยากจะให้เปงก้อให้เปง ถึงแม้ตอนนั้นจะไม่เต็มใจก้อเถอะ แต่พอทำได้สักพัก นึกอยากเอาออกก้อเอาออก เราก้อมีหัวจิตหัวใจ อย่างน้อยก้อบอกเราก่อนสิ อยางน้อยก้อบอกเราว่าเราทำผิดตรง นี้ พลาดตรงนั้น ไม่สมควรที่จะเปงต่อไป...แค่นี้แหละค่ะที่ต้องการ อีกใจหนึ่งเราก้อคิดว่า.... แหม ก้อแค่ตำแหน่งหนึ่ง ดีซะออกเราจะได้กลับบ้านเร็วๆจะได้ไม่ต้องเอาเรื่องคนอื่นมาคิดว่าเปงแบบนั้นแบบนี้ จะได้ไม่ถูกเปงนายด่านที่คอยโดนด่า ตอนที่เพื่อนในกะทำผิด ดูสิประโยชน์มีมากมายยิ่งก่าตอนเปงซะอีก ปลอบใจตัวเองไปข้างๆคูๆ นั่งทำงานตรงเคาร์เตอร์ฝั่ง Domestic( ผู้โดยสารขาออกภายในประเทศ) จุดพักผ่อนที่ใครๆเรียกร้อง ทำงานไป นั่งน้ำตาคลอเบ้าไป ผู้โดยสารถาม ก้อตอบไป ทั้งๆที่พะอืดพะอม นึกตอนนี้ก้อขำ ผู้โดยคงงงว่าเราเปงอะไร เคืองคอนเเทคเลนส์หรอ พยายามดึงสติกลับมา พยายามคุยกะผู้โดยให้เยอะมากที่สุดถามนิดเดียวตอบซะเปงกิโล สูดหายใจลึกๆ ถอนหายใจยาวๆ ปลดปล่อยคำว่า ทำไม ออกไปจากหัวสมอง ให้หมด หลับแล้วตื่นมาเช้านี้ คำถามในหัวยังแอบสงสัยกะ คำว่า ทำไม จะมีใครเฉลยหรือยัง .. ตอนนี้ไม่ต้องการ .... เราจะสรุปเอาเองว่าเราคงทำได้ไม่ดีพอ ..... เรารู้ตัว เราเด็กไปกะตำแหน่งนี้ ....... เรารู้ตัว คำถามที่อยากรู้ ไม่อยากถามแล้ว ละทุกสิ่งทุกอย่างไว้ในฐานที่เข้าใจ กลับมาเปงเมย์คนเดิมที่หัวเราะได้กะทุกเรื่อง เปงเราคนเดิม ที่สนุกกะงานเหมือนอย่างเคย เปงเหมือนอย่างเดิม ที่เริ่มต้นเปงมา อยู่กะเพื่อนๆที่น่ารักของเรา โดยที่ไม่ต้องมีอะไรมาขวางกั้น เส้นตำแหน่งบ้าบอที่ทำให้เพื่อนต้องระแวง ที่ทำให้เราต้องอึดอัด เราจะทิ้งไป อย่างไม่เหลือเยื่อใย และเรา ก้อกำลังจะเริ่มต้นสานต่อความฝันของเราต่อไป ให้เร็วกว่าเดิม เพราะ เริ่มงงกะที่นี่มากมาย ขอโทษด้วยนะเจ้าคะที่เอาเรื่องทุกข์อกทุกข์ใจมะระบายซะอืดเต็มหน้าจอ ยอมรับว่าดีขึ้นมากจิงๆได้ระบายเต็มๆมีไดอารีเปงของตัวเองมันดีอย่างนี้จิงๆเนอะ อะหุหุ วันนี้เข้ากะบ่าย คไปเจอกะอะไรๆอีก แต่ว่า ไม่กลัวแล้วค่ะ ไม่สงสัยแล้ว ไม่เสียความรู้สึกแล้ว ให้อภัยแล้ว อโหสิกรรมแล้ว ไปก่อนนะเจ้าคะ บับบาย ปล เอ๊ !!จะปลอบใจกันบ้างเปงกำลังใจ ก้อคงจะใจชื้นขึ้นเยอะ เลยนุเจ้าคะ อุอุ
Create Date : 07 ธันวาคม 2550
10 comments
Last Update : 21 กรกฎาคม 2551 17:43:09 น.
Counter : 337 Pageviews.
โดย: yxoxy 7 ธันวาคม 2550 9:41:47 น.
โดย: oj_nui IP: 125.27.60.222 7 ธันวาคม 2550 9:45:03 น.
โดย: ยูอิจิโก๊ะ IP: 125.26.242.50 7 ธันวาคม 2550 10:26:05 น.
โดย: มรรคณิชา 7 ธันวาคม 2550 11:13:54 น.
โดย: สมติ้งงงงเอง IP: 61.7.175.123 9 ธันวาคม 2550 21:18:46 น.
แคร์เปิดร้านตอนแรกก็กิจการรุ่งเรืองดี โดนพิษเศรษฐกิจ
ตอนนี้มีหนี้หลายล้าน แต่ก็พยายามนึกถึงคนที่แย่กว่าเรา
เข้าไว้ เรื่องของเราก็เล็กคะ อย่างน้อยๆ แคร์ก็ยังไม่ถึง
ขนาดที่ต้องขอทาน ^^
ก็เป็นได้แค่กำลังใจเล็กๆค่ะ สู้ๆนะคะยังสาวอยู่เลย