ถึงพี่แมน พี่ชายที่เคยคิดว่าไม่อยากมี แต่ตอนนี้ไม่อยากให้แมนจากไป

วันนี้ที่เขียน blog คือวันที่ 8 สิงหาคม 2554

เคยเป็นกันมั้ยคะ ความรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ทำอะไรดีๆให้คนๆนึงในช่วงเวลาที่เค้ายังอยู่ พอเค้าจากไปแบบไม่มีวันกลับมาก็รู้สึกแย่ว่า น่าจะดีกันกว่านี้ เวลาที่มีอยู่มันน้อยจริงๆ แต่เราทำไมไม่ทำมันตอนที่เค้ายังอยู่ เรื่องนี้เป็นเรื่องของพี่แมน พี่ชายเราเอง ขอใช้สรรพนามที่ใช้พูดกันเสมือนว่าได้คุยกันอยู่นะ

ถึง พี่แมน

ตั้งแต่จำความได้ กูกะมึง ทะเลาะกันมาแต่เด็ก ไม่มีใครยอมใคร อยู่บ้านเดียวกันไม่ได้ ต้องเถียงกัน คอยเอาชนะกันตลอด บางครั้งกูก็รู้สึกแย่กับการกระทำของมึงที่ทำกับคนในครอบครัว หาเรื่องให้คนในบ้านเดือดร้อนตลอด ซึ่งกูไม่เข้าใจว่ามึงใช้ชีวิตแย่อย่างนี้ได้ยังไง เมื่อไหร่จะโตซะที ไม่มีความรับผิดชอบ ทำอะไรก็ไม่ทน ชอบโกหก หลอกเอาเงินกูอยู่เรื่อย กูแทบจะนับครั้งที่คุยดีๆกะมึงได้เลยนะ เพราะมันน้อยมาก

ทุกครั้งที่มึงบอกว่ามึงทำงาน กูก็รู้สึกดีใจกะมึง แต่สุดท้ายทุกครั้งมันกลายเป็นเรื่องหลอกลวงซะงั้น แต่กูกลับรู้สึกชินชา ทำไมมึงถึงยอมให้คนอื่นเอาเปรียบเสมอ แต่กับคนในบ้านมึงกลับเอาเปรียบทุกคน ไม่ว่ากับ ปาป้า มาม้า และกับกู แต่ปาป้า มาม้าก็อภัยและช่วยเหลือมึงตลอดจนกูรู้สึกน้อยใจ อิจฉา เค้าเคี่ยวเข็ญให้มึงเรียนสูงๆแต่มึงก็ไม่เอา แต่กับกูที่อยากเรียนจะเป็นจะตายกลับบอกว่าไม่ต้องเรียนแล้ว จนกูต้องดิ้นรนหางานหาเงินมาเรียนเองแต่เด็ก ไม่เข้าใจจริงๆกับเหตุผลที่ว่า พวกเค้ารู้ว่ากูดูแลตัวเองได้ แต่ตอนนั้นกูแค่ 17 เองนะ พอครอบครัวแตกแยก พ่อแม่หย่ากัน แล้วมึงทำอะไร มีลูกก็เอามาให้กูรับผิดชอบ แล้วเวลามึงเมาก็มาหาเรื่องด่าว่าชี้หน้ากูว่า "กูไม่ใช่น้องมึง"

มึงรู้ตัวรึป่าวว่ามึงทำให้ชีวิตวัยรุ่นกูหายไป กูไม่มีช่วงเวลานั้นเลย เพราะต้องมารับผิดชอบอะไรเยอะแยะซึ่งไม่ใช่เรื่องของตัวเองเลย เหมือนมึงเป็นจุดด่างพร้อยในชีวิตกู เจอใครดีๆ คนดีๆ หรือแม้แต่เพื่อนกูเค้าเห็นเค้ารู้จักมึงเค้าก็เข้าใจว่าทำไมกูถึงเซ็งจิต ปัญหาในชีวิตกูเกิดจากมึงทั้งสิ้น 90%
หลายครั้งนะที่มึงทำตัวให้กูรู้สึกเกลียดเข้าไส้ ถึงกับต้องด่า ว่า แช่ง ไม่ขอเป็นน้องมึงในทุกชาติ ขอให้หมดเวรกรรมกันในชาตินี้ มึงมีครบ 32 แต่ไม่ทำอ่าอะไรเลยให้มึงพิการไปเลยดีกว่า หรือไม่ก็ให้มึงตายๆไปซะกูยอมจ่ายค่าเผาผีมึงทีเดียวไปเลย

อันนี้รู้ว่ารุนแรง มันเป็นความเกลียดชังสะสมมาตลอดระยะเวลา 10กว่าปี แต่ใครไม่เคยเจอคงไม่เข้าใจ มันทำให้รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

จนเมื่อเร็วๆนี้ ความรู้สึกความทรงจำแย่ๆเกี่ยวกับแมนมันหายไปหมดเป็นปลิดทิ้ง เมื่อสามเดือนที่แล้ว เราทะเลาะกันอีกแล้ว กูเปิดใจกะมึง คำพูดของมึงที่มันฝังใจกูมาตลอด 10 ปี คือ กูไม่ใช่น้องมึง ทำให้มึงตกใจว่ากูจำมันทำไม ตอนนั้นมึงเมา มึงแย่และเลว มึงขอโทษที่มึงพูดอย่างนั้น มึงพูดว่ากูเป็นน้องมึง มึงรักกู ตอนนั้นมึงรู้มั้ยว่ากูดีใจมาก กูไม่เคยรู้สึกว่าเคยมีพี่ชายมาก่อน กูรู้สึกอิจฉาคนอื่นๆที่เค้ามีพี่ชายดีๆคอยดูแล จนถึงตอนนั้นที่มึงพูดมันออกมา คำพูดแค่นั้น คำขอโทษ กูร้องไห้ มึงก็ร้องไห้ กอดๆเดียวที่มึงให้อยู่ตอนนั้นทำให้กูรู้สึกหายโกรธ เกลียดมึงทันที

กูเข้าใจว่ามึงสุขภาพไม่ดี ทำงานที่ไหนก็คงลำบาก กูซื้อบ้านไว้ให้มาม้าที่กูไปอยู่ดูแลไม่ได้เพราะกูต้องทำงาน กูให้มึงกลับไปอยู่้บ้านนะ อยู่ช่วยดูแลมาม้า อยู่เป็นเพื่อนเค้า กูเพิ่งจะคุยกะมาม้าเองว่า มึงไม่ต้องทำงานแล้วล่ะ เพิ่มมึงอีกคนกูดูแลได้ กูให้เงินเดือนมึงเอง มึงไม่ต้องดิ้นรนหางานทำแล้ว แต่มาม้ากะกูยังไม่ทันบอกเรื่องนี้ มึงก็มาป่วยซะ

เดือนกรกฎาคม เดือนเกิดมึง มึงเพิ่งจะบอกกูเองว่า หลังวันเกิดมึง 18 กรกฎาคม หมอดูทักมาว่ามึงจะหมดเคราะห์ ชีวิตมึงจะดีขึ้น กูฟังแล้วกูรู้สึกยินดีกะมึงมาก กูก็เฝ้ารอดูว่าจะเป็นยังไง กูยังจำใบหน้าที่ยิ้มแย้มและมีความหวังว่ามันจะดีขึ้นนั้นได้เลย มาม้าบอกกับกูว่า มึงไปตักบาตรวันเกิดมากับพระ 2 รูป ทำบุญใส่เงินไป 60 บาท แล้วกลับมาเล่าให้มาม้าฟังแบบอารมณ์ดีด้วย กูก็นั่งคิดว่า ร้อยวันพันปี มึงไม่เคยคิดจะทำบุญ ปีนี้มาแปลกตื่นมาตักบาตรไหวด้วย ดีแล้ว เวลามึงกลับจากเล่นเกมอยู่ร้านเน็ตยันเช้า กลับมาบ้านจะชอบซื้อน้ำเต้าหู้ กะปาท่องโก๋มาแบ่งมาม้ากินด้วย มีแต่เรื่องดีๆทำให้กูรู้สึกหายกังวลใจที่มึงอยู่เป็นเพื่อนมาม้าได้

แต่พอมาวันที่ 23 กรกฎาคม มาม้าโทรมาบอกกูว่ามึงปวดท้องฉับพลันเป็นกระเพาะทะลุ ต้องรีบเข้าโรงพยาบาลเข้าผ่าตัดฉุกเฉิน ในใจกูรู้สึกว่า เป็นอีกแล้วนี่ผ่าตัดด้วยโรคนี้รอบที่ 2 แล้วนะ เมื่อ 5 ปีก่อนก็เป็น เดี๋ยวมึงก็จะหาย มึงตายยากจะตาย มึงรู้มั้ยว่า มาม้าห่วงมึงมากเค้านอนเฝ้ามึงที่โรงพยาบาลหลังผ่าตัดดูแลทั้งวันทั้งคืน พอกูพาลูกมึงมาเยี่ยมมึงที่โรงพยาบาลหลังผ่าตัดแล้ว มึงยังคุยกะกูรู้เรื่องอยู่เลย แต่มึงต้องถูกมัดข้อมือติดกับเตียงคนไข้เพราะชอบเอามือไปแกะแผล โดนแผล จนหมอกะพยาบาลเค้าต้องใช้่วิธีนี้ มึงบอกว่าไม่ให้กูบอกพ่อเดี๋ยวเค้าจะเป็นห่วงกูก็ไม่บอกนะ ตอนเค้าโทรมาถามถึงมึงนินทามึงขำๆว่าสงสัยมึงงอนไม่ยอมไปหาเค้าหลายวันแล้ว กูต้องโกหกเค้าว่ามึงไม่เป็นไรยังมีเงินใช้อยู่เลยไม่ได้ไปหา กูยังบอกให้มึงหายเร็วๆอย่าเป็นอะไร จะได้ไปหาเค้า อย่าเอามือไปโดนแผลนะ เราจับมือ กุมมือกันแน่นมาก มึงก็รับปากกู แต่กูก็ต้องกลับมาดูงานที่บ้านให้มาม้าแทน สัญญาว่าเดี๋ยวมาหาอีกทีวันศุกร์นะ ตอนนอนหลับคนเดียวในบ้านพอนึกถึงมึงกูก็ร้องไห้ อยากให้มึงหายดีเหมือนเดิม กูสงสารมึงไม่อยากให้มึงเป็นอย่างนี้เลย

พอมาวันพฤหัสบดีที่ 28 กรกฎาคม 2554 ตอน 9 โมง มาม้าโทรมาว่าให้มาโรงพยาบาลให้มาดูเอง กูรู้ว่ามาม้าร้องไห้อยู่ มาม้าบอกว่ามึงแย่ลงเพราะหมอบอกว่าติดเชื้อในกระแสเลือดซะแล้ว พอได้ยินกูก็ใจแป้วทันที มันตกลงไปอยู่ที่พื้นยังไงอย่างนั้น เมื่อวานเพิ่งได้ดูข่าวว่าฟ้าหญิงสิ้นพระชนม์ด้วยอาการติดเชื้อในกระแสเลือดมาหมาดๆ ไม่คิดว่าพี่ชายตัวเองจะมาเป็นอีกคน พอกูได้ไปเห็นมึง มึงเห็นใช่มั้ยว่ากูร้องไห้ ตอนที่เขียนถึงมึงตอนนี้ กูก็ร้องไห้ เพราะกูคิดถึงมึง

มาถึงเวลานี้ คงต้องบอกทุกคนแล้วล่ะนะแมน มันไม่ได้แล้ว อาการมึงทรุดหนักทันตาเห็น ตาค้างแล้ว ลิ้นแข็งแล้ว โทรไปบอกพ่อ พ่อก็อึ้งจะมาหาทันทีที่โรงพยาบาล แต่แมนบอกพ่อว่า ไม่ต้องมาเดี๋ยวแมนไปหาพ่อเอง แต่พ่อก็รีบเดินทางมาทันที ลูกของมึงก็มา ทุกคนที่รักมึงมากันหมดเลย กูอยู่ข้างๆมึงตรงนี้ข้างเตียงนี้ กูเอาพระหลวงปู่ศุขให้มึงกำไว้ มึงกำไว้แน่นเลย ตอนนี้มึงพูดไม่ได้แล้ว แต่มึงยังรู้สึกใช่มั้ย มือที่จับมือมึงอยู่เป็นมือกูนะ กูอโหสิกรรมให้มึงนะทุกสิ่งอย่าง กูขอถอนคำด่า คำว่า คำสาปแช่งต่างๆทั้งที่ตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจไว้ ณ ที่ตรงนี้ ไม่ให้ติดตัวมึงไปในภพหน้า ลูกของมึงกูสัญญาว่าจะรักและเลี้ยงดูมันเป็นอย่างดี มึงมองหน้ากู กูรู้ว่ามึงร้องไห้ กูรู้ว่ามึงอยากขอบใจ กูรู้ว่ามึงอยากขอโทษ กูรู้ กูให้อภัยมึงแล้ว มึงเคยบอกกับมาม้ากับกูว่า ถ้ามึงเป็นอะไรไปหนักๆ มึงจะไม่รับการรักษา ไม่ต้องการสอดท่อใดทั้งสิ้น มึงขอไปเองดีๆ มาม้าเค้าทำตามที่มึงขอแล้วนะ บ่าย 3 โมงแล้ว กูยังอยู่ข้างๆมึงนะ เฝ้ามองเครื่องวัดชีพจรไม่ห่าง มันค่อยๆแผ่วลง จนต้องทำใจ...
กูจะไม่ให้น้ำตากูหล่นบนตัวมึงนะ มึงจะได้ไม่ห่วงกู กูจะร้องไห้แค่วันนี้ เพราะที่เหลือหลังจากนี้ หลังจากมึงไป กูต้องเป็นคนจัดการดูแลทุกคนอีก

จนนาทีสุดท้าย 4 โมง 45 พี่แมนไปแล้ว หมดลมไปเงียบๆ พร้อมจับมือของกูด้วย กูยังอยู่ข้างๆมึงตลอดนะ มึงไม่ได้ไปอย่างโดดเดี่ยว กูเรียกทุกคนบอกทุกคนว่ามึงตายแล้ว ทุกคนต่างเข้ามาและร้องไห้ให้มึง มึงคงเห็นแล้วนะที่มึงเคยคิดว่าไม่มีใครรักมึงเกลียดมึง มันไม่จริงเลย

มาถึงตอนนี้ กูรู้ดีว่า มึงไม่มีโอกาสได้มาอ่านข้อความนี้ กูก็แค่รู้สึกเสียใจ เสียดาย ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา กูกะมึง..เราน่าจะเป็นพี่น้องที่ใครต่างก็อิจฉา เราน่าจะพูดดีๆกันกว่านี้ กูน่าจะยอมรับมึงให้เร็วกว่านี้ มึงน่าจะดีให้เร็วกว่านี้ กูน่าจะฟังมึง มึงน่าจะจริงใจกะกู ทุกสิ่งอย่างน่าจะเกิดให้เร็วกว่านี้ กูกะมึงจะได้มีเวลาที่ดีให้จดจำให้มากขึ้น ให้นานขึ้น กูมีอะไรหลายอย่างที่อยากทำกะมึงเยอะแยะ กูอยากเปิดร้านเน็ตร้านเกม แล้วให้มึงมาดูแลเหมือนที่มึงเคยพูดเอาไว้ กูอยากพามึงกะคนในบ้านนั่งรถไปเที่ยวกันแบบครอบครัวอื่นเค้าทำกันมั่ง กูอยากถ่ายรูปครอบครัว ถ่ายรูปคู่กะมึงเยอะๆเป็นรูปพี่น้อง 2 คนซึ่งกูไม่มีเลย
กูมีแค่รูปในเฟสตอนชวนมึงมานั่งกินเหล้าตอนสงกรานต์ เสื้อที่มึงใส่สีน้ำตาล bad girl เป็นเสื้อตัวเดียวที่กูซื้อให้มึงเมื่อนานมาแล้ว มึงก็ยังเก็บไว้ใส่เป็นเสื้อตัวโปรดมึงเสมอ เสื้อที่เปลี่ยนให้มึงตอนตายก็คือเสื้อตัวนี้ที่มึงไม่เคยทิ้งมันเลย เพราะกูรู้ว่ามึงชอบมัน กูดีใจ

สิ่งเล็กน้อยพวกนี้ มันกลายเป็นสิ่งที่ชีวิตกูพลาดไปแล้ว เพราะกูไม่มีมึงอีกต่อไปแล้วนับจากนี้ จะไม่มี miss call จาก Man จะไม่มีโทรศัพท์มาขอเงินทุกวันแล้ว จะไม่มีคนไปช่วยพ่อถือของ จะไม่มีคนมาขอเงินมาม้าไปเล่นเกม จะไม่มีแมนคอยเตือนลูกเรื่องผู้ชาย จะไม่มีใครอยู่ดูบ้านเวลามาม้ามาหากู ไม่มีแล้ว ไม่มีมึงอีกแล้ว





กูเขียน blog นี้ด้วยความคิดถึงพี่ชายคนนี้ พี่แมน กูรักมึงนะ รู้ใช่มั้ย กูรักมึงนะ ขอให้มึงแคล้วคลาดปลอดภัย ไปสู่สุขติในภพที่ดีๆ ขอให้กูได้เกิดมาเป็นน้องมึงอีกนะ มึงจะอยู่ในใจกูเสมอ กูรักมึง พี่แมน

Create Date : 08 สิงหาคม 2554		1 comments
Last Update : 8 สิงหาคม 2554 11:39:13 น.
Counter : 1190 Pageviews.
Share Tweet