ตะวันบนพื้นน้ำ ตอนที่ 10.2 สูญเสีย "สำนัก ไม่เหลือ สำนัก ลุง" ตะวันสาดแสงทอดอ่อนเข้าเบิกอรุณ ร่างบนเตียงยังคงไม่เปลี่ยนท่า นั่งงึมงำ บ่นซ้ำๆ จำเจ ชายหนุ่มเข้าห้องเมื่อย่ำรุ่ง สอดส่ายหาร่างบางอารมณ์พุ่งขึ้นอย่างมิอาจระงับ แม่คุณยังนั่งท่าเดิมชุดเดิม และอาการเดิม จะไม่ให้โมโหได้อย่างไง "สาม" แรงเขย่าไม่อ่อนโยน รุนแรงปนผสมอารมณ์ที่โหมขึ้น "ไปอาบน้ำ จะได้ไปเรียน" แววตาอ่อนล้าเบือนมาสบแวบหนึ่ง "ฉันหยุด" เบาบางแหบแห้ง "เจ้าเป็นอะไรของเจ้า" ตะคอกเลยคราวนี้ "ช่างเถอะ นายไปเรียนเถอะเดี๋ยวสาย" ยิ้มให้ "ไม่ต้องมาฝืนยิ้ม" แก้มถูกบีบ ชายหนุ่มผ่อนแรงลงกลัวแก้มใสเป็นรอย "ไปเถอะ เดี๋ยวสาย" "ช่างหัวมัน เจ้าไม่ไป ข้าก็ไม่ไป" กอดอดหน้าบึ้งราวกับเด็กสามขวบ "ไปเถอะ เดี๋ยวโบว์เหงา" ยิ้มอีกรอบ "..........." คำพูดถูกกลืมหายไปกับรสสัมผัสอย่างไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากโดนรุกรานลิ้นเรียวแทรกสอดอย่างชำนาญ (ห่วงเพื่อน เจ้าห่วงเพื่อนที่ไม่สนใจเจ้า เจ้า........) ความคิดภายในขัดแย้งอย่างเงียบเฉียบขีดแบ่งสองเส้นทาง อสูรหนุ่มต้องเป็นคนเลือกเดิน "เลิกฝืนยิ้มเดี่ยวนี้" การรับรู้เพียงแค่พยักหน้าตอบและกลับเข้าสู่อารมณ์เดิม เหม่อลอย หากอยู่ในภาวะปกติแก้มหนาของชายหนุ่มต้องแดงช้ำจากแรงฝ่ามือไปแล้ว ................................................................................................... รถคันงามแล่นออกจากหอพัก สีหน้า ท่าทาง แสดงออกหมด ความสุข ความรื่นรมย์ฉาบเต็มทั่วใบหน้า "แค่เริ่มต้น.......สาม "เสียงหัวเราะดังสะท้อนไปกับสายลม
.. "ท่านพี่ ลูกเรา" ความห่วงใยแผ่ล้น "ชะตากรรม ไม่อาจฝืน" "ท่านพี่" ใจนางร้อนราวไฟลน "เราจบกับโลกทางนั้นนานแล้วเนวี" บนปุยเมฆขาวสองร่างตะคองกอดเฝ้ามองสรรพสิ่งเบื้องล่างได้เพียงรับรู้ไม่อาจแก้ไขอะไรได้เลย ชะตากรรมกำลังหมุนวน ทางไหนเล่า ใครจักรู้ ------------------------------------------------------------ ยามสนธยาแผ่กระจายโอบอุ้มทั่วทุกทิศทางรถสมรรถนะสูงแล่นกลับเข้ายังที่พัก วิญญาณไก่ถูกสังเวยอยู่ในกล่องโฟมสองกล่องพร้อมน้ำจิ้มรสดีควบคู่กับน้ำซุบเหลืองใสชายหนุ่มหาซื้อจากข้างทาง เพื่อบริการใคร บางคน ก๊อก แก๊ก แอ๊ด เสียงบอกถึงการมาของอีกคน เตียงยับยู่ยี้จากแรงนอนทับของคนใช้ไอร้อนจากผ้าปูทำให้รู้ว่าคนนั่งเพิ่งลุกไปได้ไม่นานเสียงจากฐานที่มั่นเป็นตำตอบที่ถูกเฉลย ซ่า ซู่ หลังบานประตู ร่างอรชรกำลังพันผ้าขนหนูผืนนิ่ม เช็ดทั่วทุกบริเวณเปียกปอน เสื้อยืดสีน้ำเงินกับกางเกงขาสั้นคลุมเข่าสีเขียวเข้ม ภาพแรกมุ่งเข้าสู้สายตาของอสูรหนุ่มตาใสบวมช้ำผ่านการใช้งานอย่างหนัก ปากแดงแตกระแหง ผมยาวถูกขมวดเป็นก้อนอยู่ภายใต้ผ้าขนหนูขาวบริสุทธิ์ ภายในคืนเดียวร่างอันบอบบางสามารถทรุดโทรมได้ถึงเพียงนี้ "กินข้าวกัน" อีกฝ่ายเพียงพยักหน้ารับรู้ เดินราวกับหุ่นเชิดเข้าประจำที่นั่ง มือขวาตักข้าวเข้าปากดวงตาเหม่อลอย มือหนาโบกสะบัดไปมา เรียกสติ ไร้ผล แค่ลุกไปอาบน้ำได้ก็บุญแล้ว ข้าวพร่องลงเพียงสามสี่ช้อนไก่ยังไม่ถูกสังเวยเข้าปากสักคำ มือบางหยิบจานเตรียมเก็บล่าง หมับ!! จานข้าวถูกวางลงอีกครั้ง "แค่นี้มันจะอิ่มไหม มานี่เลยนั่งลง" ร่างบางถูกกดลงบนพื้นห้อง "อ้าม"ช้อนแรกจ่อตรงริมฝีปาก คนป้อนส่งสายตา (กินเข้าไป) หากเป็นเวลาปกติ ช้อนข้าวคงกระเด็นเป็นแน่ "อ้าม"ช้อนสองส่งรออย่างต่อเนื่องไม่ช้าข้าวมันไก่ก็อันตธารลงท้องหญิงสาวตามเจตจำนงค์ของคนป้อน "นี่อีก"คนป้อนยังไม่ยอมปล่อย น้ำซุบร้อนๆล่อนลงลำคอเป็นอันดับถัดมา จานชามถูกเก็บอย่างเรียบร้อยจากฝีมือของร่างสูง โต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กถูกพับเก็บเข้าข้างฝา ที่มาของโต๊ะมายังไงหญิงสาวยังไม่รู้เลยแต่นั้นไม่อยู่ในห้วงความคิดในเวลานี้ "นอน พรุ่งนี้ไปเรียน" ไม่รอรับการตอบรับ ร่างบางถูกช้อนอุ้มวางบนเตียงนุ่มสัมผัสปกป้อง ถนุถนอม ไร้การขัดขืน ไร้การต่อต้าน จนทำให้สิ่งมีชีวิตในห้องเริ่มหงุดหงิด ทั้งที่น่าจะชอบเพราะหญิงสาวว่าง่ายเสียเหลือเกิน หากความรู้สึกอีกส่วนกลับแย้งอย่างเงียบเชียบ น่าเบื่อ ใครก็ได้นำเจ้าคนเดิมกลับมาที (ใช้เวทย์ลบความทรงจำ) ความคิด1 ("ได้ไง ผิดเป้าหมาย") ความคิด2 (ใช้เลย) ("อย่าลืม เป้าหมาย") ใช่ เป้าหมาย มือหน้าหยุดสัมผัสแก้มใส ดวงตาวาวโรจน์ยามทอดมองร่างในนิทรารอยยิ้มแบบเดิมกลับมา ยิ้มเย้ยทุกสิ่ง เจ้าคือเป้าหมายข้า สายตาหลงเหลือเพียงไออุ่นของความห่วงใยก่อนความเข้มข้น ของความอาฆาตจะเข้าแทนที่ไล่บี้ไออุ่นแรกจนสลายไปกับร่างชายหนุ่ม
..10 ขอบคุณที่คลิ๊กเข้ามาอ่านน๊า
|
สมาชิกหมายเลข 1579565
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Group Blog All Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
