Bloggang.com : มีมีมากุโระ : พัฒนาการก่อนจะเริ่มเดิน

พัฒนาการก่อนจะเริ่มเดิน

เดือนที่เจ็ดความกลัวคนแปลกหน้าจะร้องไม่ให้อุ้มนอกจากปะป๊า กะ มะม๊า ทำไงดีถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปแล้วใครจะรักละจะลูก))) สงสัยต้องพาออกงานบ่อยๆ ทุกสวนสาธารณะ อามิไปหมด มะม๊าก็เข็นกับเข็นไปทุกวัน 2 เดือนผ่านไป.....ให้ไปดูที่ตอน8 เดือนต่อคะ

เดือนที่แปด ขึ้นเครื่องบินครั้งแรกไปเมืองไทย บินกันสองคนแม่ลูก ระทึกใจทั้งไปทั้งกลับ เสียดายค่าเครื่อง ก็ได้นอนในห้องน้ำแทนทั้งแม่ทั้งลูก ทรหดจริงๆๆๆ อามิเก่งไม่เมาเครื่องไม่เป็นอะไร นอกจากมีปัญหาเกี่ยวกับหวัดลงหู ดีนะที่ไปหาหมอทันไม่งั้น ลูกเป็นหูน้ำหนวกแน่ๆ ไปเมืองไทยที่เดิน ที่ยืนมันกว้าง อามิเกาะยืนแล้ว แต่ยังกระดืบๆ ไม่ค่อยคลานเท่าไร นั้งเองได้หลังตรงเชียว กลับไปตั้ง 4 เดือนเจอโรคเลื่อนของมะม๊า เพราะอามิต้องฉีดยา บางตัวของไทยด้วย เช่น ยาไวรัสตับอักเสบ เชื่อโรคนี้สามารถติดต่อได้ทางน้ำลาย การกินอาหารร่วมกัน วัคซีน HIP ที่เกิดจากยุงเป็นพาหะ ปะป๊าหน้าเป็นยักษ์ทุกวัน

รอเมื่อไรจะกลับ อดเห็นอามิยืน เดินครั้งแรกเลย น่าสงสาร ขอโทษไม่ได้แกล้งนะจำเป็น

เดือนที่เก้า ยังอยู่เมืองไทยจ้าๆๆๆๆๆๆ

จับนั้งกระโถนครั้งแรก ต้องกะเวลาให้

ทุกเช้าเป็นเวลา อามิก็ให้ความร่วมมือทุกครั้งที่จับนั้งกระโถน เบ่งกันตัวงอ เลยลูก

คลานเก่งแล้ว เรียกยาย ตา ได้ ไม่ร้องตามมะม๊าใครจะพาไปไหนได้หมดขอให้อุ้มเป็นพอ น้าพาไปเที่ยวยิ่งชอบ แต่ต้องแอบตา เพราะตาห่วงกลัวหลุด

เดือนที่สิบอามิต้องออกงานเยอะเนาะ ปะป๊าก็เข้ามาหา เลยพากันไปไหนไม่พ้นวัด ทั้งแจกทาน ทั้งงานศพ อามิไปหมด เที่ยวจริงทรหดมาก ไม่มีร้องงอแงกับใคร กับชอบคนเยอะ

ยืนแข็งแล้ว เดี๋ยวหัวปูดหัวโน้น ยายหัวใจจะวายทุกครั้ง ก็ดวงใจน้อยๆ ของยาย รอคอยนับวันนับคืนเลย กว่าจะได้เห็นหน้าอามิ

เดือนที่เอ็ดอามิก้าวเดินครั้งแรก จากความพยายามของยาย กลัวๆ กล้าๆ เหนื่อยออกเป็นเม็ดๆ พอหลังจากวันที่พยามก้าวแรก ก้าวสอง ก้าวสามตามมา ไม่ยอมอยู่เฉยๆ แต่ต้องให้ ตาหรือยายคอยรอรับ ที่อดใจหายไม่ได้ เราต้องเตรียมตัวกลับญีปุ่นกันแล้ว กลับกันสองคนแม่ลูก ช่วงนี่อามพูดได้แล้วเริ่มจำใครต่อใครได้ว่าชื่ออะไร สำคัญว่าตอนนี้ ติดยายนะสิ

หนึ่งขวบกลับมาญี่ปุ่น อามิร้องหาแต่ยาย เดินสำรวจทุกห้อง หายาย ไม่ยอมห่างมะม๊า ปะป๊าก็ไม่ยอมให้ใก้ลเลยกลัว เกาะติดมะม๊าทั้งเวลาตื่น เวลาหลับ ต้องหอบต้องอุ้มกัน กว่าจะปรับตัวได้ สองอาทิตย์ สาหัส เอาการนะ ที่ร้ายก็อากาศกลับมาเจอหนาว หวัดก็มาเยือน มะม๊าก็ยุ่งกับเก็บกวาดบ้าน ปะป๊าช่วยอะไรไม่ได้นอกจาก ตากผ้า ยังดีที่ช่วยคงน้อยใจยังไม่หาย ไม่เจอนานอยากกอดลูกก็ไม่ได้กอดสมใจ แล้วลูกยังกลัวอีก แต่มะม๊าไม่เข็ดหรอก เพราะปะป๊าโกรธง่ายหายเร็ว