เล่าด้วยภาพจากละคร ทะเลสาปสีเลือด ( ตอนที่ 11-20) เล่าด้วยภาพ “ทะเลสาปสีเลือด” ตอนที่ 11 ลอบทำร้าย ตอนที่ 12 พิสูจน์ความจริง ตอนที่ 13 หลอกใช้ ตอนที่ 14 ไม่สำเร็จ ตอนที่ 15 นัชชา โดนจับตัว ตอนที่ 16 ดรัณ ไม่กล้าบอก ตอนที่ 17 พินัยกรรมปลอม ตอนที่ 18 เลขาส่วนตัว ตอนที่ 19 ปรับความเข้าใจ ตอนที่ 20 เผด็จศึก!!   Create Date : 03 เมษายน 2550 10 comments Last Update : 3 เมษายน 2550 14:50:11 น. Counter : 882 Pageviews. Share Tweet

เล่าด้วยภาพ “ทะเลสาปสีเลือด” ตอนที่ 11 ลอบทำร้าย วันเสาร์ที่ 24 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา 17.00 น. ไอทีวี ดรัณไม่พอใจที่เห็นกุลชาอาละวาดใส่นัชชา เลยเข้าไปต่อว่าก่อนจะพานัชชาไปประชุมด้วยกัน กุลชาเจ็บใจมากจึงคิดหาทางเล่นงานนัชชาอีกครั้ง ตกดึกทิพานันกำลังกลับบ้าน จู่ๆ มีชายลึกลับเข้ามาทำร้ายจนสลบ นัชชาจึงให้โมกขศักดิ์ช่วยสืบดูพฤติกรรมของดรัณ และสงสัยว่าคนร้ายจงใจฆ่าคนในบ้านทีละคนจริงๆ "ดรัณเข้ามาในห้องทำงานกุลชาเพื่อต่อว่าที่กุลชาเอาน้ำไปราดหัวนัชชาเพราะหึงหวง " คุณทำอย่างนั้นกับนัชชาทำไม " " มันฟ้องรัณเหรอคะ " " เค้าไม่ได้ฟ้องผมแต่ผมเห็น คุณทำเกินไปแล้วนะ คุณทำอย่างนั้นได้ยังไง ไม่อายคนอื่นเค้าบ้างเหรอ ทำอะไรไม่รู้จักคิดอ่ะ " " กุลคิดแล้วค่ะ กุลแค่ต้องการสั่งสอนให้มันรู้ว่า อย่ามาแย่งรัณไปจากกุล " " กุล ! " " รัณชอบเข้าข้างคนอื่นอ่ะ รัณชอบตำหนิแต่กุล กุลไม่เคยดีในสายตารัณเลย ใช่มั้ยคะ " " แต่ครั้งนี้คุณผิด คุณทำเกินไปอ่ะ อย่าให้ผมเห็นพฤติกรรมอย่างนี้ของคุณอีกครั้งนึงนะ ถ้าคุณทำอีก สงสัยเราคงคุยกันต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ " " นี่คุณ ไปไหนมาฮะ " " ก็นี่มันเวลาพักกลางวัน ฉันก็ไปกินข้าวน่ะสิ " " กินข้าวอะไรมาเอาป่านนี้อ่ะ คุณไม่รู้เหรอว่านัดลูกค้าไว้อ่ะ " " คุณนัดฉันบ่ายโมงไม่ใช่เหรอ แล้วนี่มันกี่โมงหัดดูบ้างสิ " " ก็จะไปตอนนี้อ่ะ ไปได้แล้ว ผมจะไปรอที่รถ " " เฮ้อ..นี่ผมจะบอกอะไรคุณให้นะ ว่าการทำงานแบบนี้มันต้องตรงต่อเวลา ไม่มีลูกค้าคนไหนเค้าเสียเวลามานั่งรอเรามากหรอกนะ แล้วนี่รายการที่ผมให้ไปอ่านมั้งยัง " " ยัง " " แล้วทำไมไม่อ่าน " " ก็ขี้เกียจอ่ะ " " เฮ้อ..โอเคๆ งั้นคุณนั่งอยู่เฉยๆนะ ผมจัดการเอง " นัชชาช่วยดรัณเสนองานลูกค้า จนลูกค้าพอใจและตกลง " เดี๋ยวก่อนสิ " " มีอะไร " " จะไม่ขอบคุณฉันหน่อยเหรอ ที่ทำให้บริษัมเราเสนองานผ่าน เป็นไง อึ้งไปเลยล่ะสิ ไม่คิดว่าฉันจะทำได้ดีขนาดนี้ใช่มั้ยล่ะ " " นี่คุณอย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย คุณยังไม่รู้อะไร แวดวงธุรกิจอย่างนี้มันมีอะไรไม่แน่นอนหรอก วันนี้เค้าอาจจะรับข้อเสนอของเรา แต่ถ้าวันหลังเค้าไปเจอบริษัทใหม่ที่ให้ข้อเสนอที่ดีกว่า เค้าอาจจะพลิกลิ้นที่หลังก็ได้ แล้วไหนจะคนที่รอแทงข้างหลังเราอยู่อีกล่ะ " " อ๋อ เหมือนที่คุณที่แทงข้างหลังลุงคุณงั้นเหรอ " " ขั้นรถผมหิวแล้ว " " ทำไมไม่ตอบล่ะ หรือไม่รู้ว่าจะแก้ตัวว่ายังไง " " ผมบอกให้ขึ้นรถหิวแล้ว " " ฉันไม่กิน ฉันอิ่มแล้ว คุณจะไปก็ไปสิ ฉันกลับแท๊กซี่เองก็ได้ " " ขึ้นรถ ! ผมสั่งให้คุณขึ้นรถ จะขึ้นเองหรือให้ผมอุ้มขึ้น " นัชชายังดื้อเงียบ แต่พอดรัณก้าวมาหาก็รีบขึ้นรถทันที " ทำไมไม่กินล่ะ " " ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันกินมาแล้ว คุณนี่พูดไม่รู้เรื่องจริงๆเลย หรือว่าต้องให้ฉันพูดกรอกหูใช่มั้ย ฉันกินมาแล้ว ฉันกินมาแล้ว ฉันกินมาแล้ว " " พอแล้ว ไม่กินก็ไม่ต้องกิน " " ฉันกลับก่อนได้มั้ย " " ไม่ได้ คุณต้องกลับกับผม " " เอ๊ะ..ทำไมคุณถึงชอบบังคับฉันจังนะ ฉันเบื่อจะตายอยู่แล้วแนจะกลับบ้าน " นัชชาลุกทันที ไม่สนที่ดรัณบอก แต่ดรัณก็ไม่ยอมง่ายๆเหมือนกัน ดรัณหันมาดึงบนัชชาให้นั่งลงที่ตักแล้วกอดเอวเอาไว้แน่น " ผมไม่ให้กลับ " " ปล่อยนะ ฉันจะกลับบ้าน " " คุณจะกลับไปนั่งดีๆ หรือคุณจะนั่งตรงนี้ล่ะ " " ปล่อย..นั่งเก้าอี้ก็ได้ คนบ้า.." นัชชาดูทีวีอยู่ก่อน พอดรัณมานั่งลงข้างๆก็กระเถิบหนี " กลัวผมรึไงฮะ " ดรัณเปลี่ยนช่องไปดูบอลซะงั้น " ฉันดูช่องนี้ก่อนนะคุณหัดมีมารยาทซะบ้างสิ " แล้วนัชชาก็เปลี่ยนช่องคืน " นี่มันบ้านผม ผมจะดูช่องไหนมันก็เรื่องของผม " ดรัณกับนัชชาเลยแย่งรีโมทกันไปมา จู่ๆหนังที่นัชชาเลือกดูก็เป็นฉากอีโรติค ดรัณเลยหยุดจ้องมอง สลับกับหน้านัชชาที่อึ้งจนนัชชาต้องยอมแพ้และขอไปนอนก่อน ดรัณเลยนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว จู่ๆทิพานันก็โดนทำร้ายจนต้องเข้าโรงพยาบาล ทักษ์ดนัยเรียกทุกคนในบ้านมาประชุมให้ระวังตัว ทุกคนลงความเห็นให้ตำรวจมาช่วยดูแล แต่ดรัณแย้งอยู่คตนเดียว " ผมไม่เห็นด้วย ผมว่าไม่จำเป็นอ่ะครับ แค่พวกเราดูแลกันเองก็น่าจะพอแล้ว " " จนป่านนี้แล้วคุณยังว่าไม่จำเป็นอีกเหรอ หรือต้องรอให้คนในบ้านเป็นอะไรไป คุณถึงพอใจน่ะ " " ถึงยังไงผมก็จะยืนยันคำเดิม ถ้าคนอื่นไม่เชื่อก็แล้วแต่แล้วกัน " นัชชารู้สึกผิดปกติ แล้วตามดรัณที่มีท่าทางพิรุธไปเงียบๆ ดรัณเข้าไปในห้องเก็บของ หยิบชุดของแม่มาดู แล้ววางลงที่เดิม คนใช้มาขอลาออกทั้งหมด เพราะมีตุ๊กตาที่ถูกแขนคอแล้วใส่ชุดของแม่ดรัณ " ฉันคิดว่า ฉันรู้แล้วล่ะคะว่าเป็นฝีมือใคร " " ใครเหรอหนูนัช " " คุณดรัณค่ะ เมื่อคืนฉันเห็นคุณดรัณไปในห้องเก็บของ แล้วหยิบชุดผู้หญิงชุดนี้ออกมาดู แสดงว่าต้องเป็นคุณดรัณที่ต้องการ ทำให้ทุกคนในบ้านตกใจกลัว " " ไม่จริงผมไม่ได้ทำ " " คุณนั่นแหละทำ หรือคุณจะเถียงว่าคุณไม่ได้เข้าไปในห้องเก็บของ แล้วก็ไม่ได้หยิบชุดออกมา " " ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้ทำ " " แต่ฉันเห็น " " คุณจะเอายังไงกับผมนี่ ก็ผมบอกว่าผมไม่ได้ทำ " ทักษ์ดนัยให้ดรัณพาทุกคนไปดูในห้องเก็บของเพื่อพิสูจน์ความจริง แต่พอไปถึงปรากฏว่าชุดนั้นหายไปแล้ว ทุกคนเลยลงความเห็นว่าเป็นฝีมือของดรัณ ทั้งเรื่องแมวตาย ทิพานันถูกทำร้าย และเรื่องตุ๊กตาด้วย แต่ทักษ์ดนัยยืนยันว่าชุดนั้นไม่ใช่ของดารา ทำให้ทุกคนเอาผิดดรัณตรงๆไม่ได้   โดย: 17gerrard 3 เมษายน 2550 14:31:59 น.

เล่าด้วยภาพ “ทะเลสาปสีเลือด” ตอนที่ 12 พิสูจน์ความจริง วันอาทิตย์ที่ 25 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา 17.00 น. ไอทีวี ตั้งแต่มีเรื่องทิพานันถูกทำร้าย และมีเสื้อเปื้อนเลือดมาอยู่ในบ้าน ทุกคนจึงเชื่อว่าเป็นฝีมือดรัณ เพราะนัชชาบอกว่าเห็นดรัณมีพิรุธ ทักษ์ดนัยเลยให้ดรัณพิสูจน์ความบริสุทธิ์ออกมา ดรัณโกรธที่นัชชาแอบเข้ามาในห้องเพื่อหาหลักฐาน จึงแกล้งปล้ำนัชชา ทางด้านกุลชาหวังเผด็จศึกดรัณให้ได้ จึงหลอกดรัณมาที่ห้อง " เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นฝีมือลูกรึป่าว " " ถ้าคุณพ่อไม่เชื่อผม ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่ผมจะแก้ตัว " " ไม่ใช่ว่าพ่อไม่เชื่อลูกนะ แต่พออยากจะถามเพื่อความแน่ใจ " " แต่ผมไม่มี่ความจำเป็นอะไรที่ต้องทำแบบนั้นนะครับ " " ตอนนี้บ้านเรามีแต่เรื่องวุ่นวายนะ มีคนจ้องจับผิดลูกอยู่ ลูกต้องระวังไว้นะ " " ครับพ่อ ขอบคุณพ่อมากนะครับที่ช่วยผม " " เกิดเรื่องขนาดนี้ รัณยังทำเป็นท้องไม่รู้ร้อนอีกเหรอค่ะ รู้มั้ยว่าเค้าพูดถึงรัณยังไงบ้าง " " ผมไม่สนใจหรอกกุล " " รัณไม่สนใจไม่ได้นะคะ คนพวกนั้นเค้าคิดว่ารัณเป็นคนทำ แล้วนี่คุณอาพลกำลังหาทางตัดรัณออกจากกองมรดกนะคะ " " ก็ช่างเค้าสิ " " รัณคะ รัณจะมาทำเฉยไม่ตอบโต้แบบนี้คนเค้าจะยิ่งได้ใจนะคะรัณ " " เฮ้อ..ผมไม่สนใจหรอก ใครจะคิดยังไงก็คิด จะทำอะไรก็ทำ " ดรัณเรียกให้ชัยกรมาพบ แล้วขอให้ไปช่วยดูแลที่บ้านด้วย นัชชาเข้าไปในห้องทรงภพเพื่อค้นหาหลักฐาน เลยเห็นดรัณ ที่เข้ามาเพื่อหาพาสเวิดในการเข้าคอมพิวเตอร์ของบริษัท ดรัณหยิบสมุดเล่มนึงไป ทำให้นัชชาสงสัยอยากรู้ว่าคืออะไร นัชชาตามไปที่ห้องแล้วหลอกว่ามีแขกมาพบ ให้ดรัณลงไปข้างล่าง " คุณทำอะไร " " คุณดรัณ " " มาทำอะไรหน้าห้องผม " " คือฉัน..." " มาจดๆจ้องๆอย่างนี้ จะจับผิดอะไรผมอีกเหรอ " " ป่าวค่ะ ฉันจะมาบอกคุณว่ามีคนมาพบ " " ใครมา " " ฉันก็ไม่รู้เเหมือนกัน คุณลงไปดูเองดีกว่า " ดรัณไปมองหาก็ไม่เจอ พอถามป้าทาก็บอกว่าไม่มีใครมา " ยายตัวแสบ ! " ดรัณรีบขึ้นมาก็เลยเจอนัชชากำลังนั่งเปิดดูสมุด " คุณทำอะไรอ่ะ " " นี่คุณคิดว่าผมจะจดแผนฆาตกรรมไว้ในสมุดเล่มนี้เหรอ มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกคุณ " นัชชาเห็นท่าไม่ดีจะเดินหนี แต่นัชชาฉุดแขนไว้ " คุณจะไปไหนน่ะ เข้ามาแล้วก็อยู่ด้วยกันนานๆหน่อยสิ " " ปล่อยนะ " " คุณเอารูปนี้มาจากไหน ผมถามว่าคุณเอารูปนี้มาจากไหน " " ฉันไม่รู้ " " ไม่รู้เหรอ คุณแอบเข้าไปในห้องคุณลุงใช่มั้ย " " ปล่อยนะ ทำเป็นแต่ว่าคนอื่น คุณก็เหมือนกันนั่นแหละ คุณก็เข้าไปค้นห้องนั้นมาไม่ใช่เหรอ " " อ๋อ แสดงว่าคุณแอบอยู่ล่ะสิ ทำไมผมไม่เห็นนะ ใช่สิ..คุณมันยอดนักสืบนี่ " " โอ๊ย..." ดรัณเดินหน้าเข้าหาจนนัชชาถอยไปล้มที่เตียง " งั้นลองดูอย่างนี้แล้วกัน ถ้าคุณเจออีกคุณจะทำยังไง " " ปล่อยนะ " " เก่งนักไม่ใช่เหรอ " " นี่คุณจะทำอะไร ปล่อยนะ " " โอ๊ย..." ดรัณจุกเพราะนัชาชาเข่าใส่....แล้วหนีไป " เอ้ยย..ล้อเล่นแค่นี้ไม่เห็นต้องเล่นรุนแรงขนาดนี้เลย " กุลชาบอกให้ดรัณไปพบลูกค้า แต่กลับพามาที่ห้อง " กุล นี่คุณพาผมมาที่นี่ทำไมอ่ะ " " กุลลืมเอกสารสำคัญน่ะคะ รัณไปเอาเอกสารเป็นเพื่อนกุลก่อนนะคะ " " มันจะดีเหรอครับกุล " " ดีสิคะ " " แล้วลูกค้าล่ะครับ " " เดี๋ยวกุลโทรบอกลูกค้าเองนะ " แต่อยู่ๆลูกค้าก็โทรมาเลิกนัด ดรัณจะกลับแต่กุลชาก็รั้งเอาไว้ " รัณขา มาถึงที่ห้องแล้วรัณจะรีบกลับทำไมล่ะคะ อยู่เป็นเพื่อนกุลก่อนนะ " " แต่ว่า..." " รังเกียจกุลเหรอคะ " " มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะกุล " " นะรัณ อยู่เป็นเพื่อนกุลก่อนนะคะ " " ก็ได้ครับ " " ร้อนจังเลยค่ะรัณ " " รัณร้อนหรือป่าวคะ "   โดย: 17gerrard 3 เมษายน 2550 14:32:25 น.

เล่าด้วยภาพ “ทะเลสาปสีเลือด” ตอนที่ 13 หลอกใช้ วันเสาร์ที่ 3 มีนาคม 2550 เวลา 17.00 น. ไอทีวี ดรัณรู้ข่าวนงลักษณ์แม่ของนัชชาโดนจับ จึงไปประกันตัวออกมาให้ นัชชาเลยเลี้ยงข้าวดรัณเป็นการตอบแทน ทศพรเห็นเข้าจึงไปบอกกุลชา ทำให้กุลชาโกรธมากจึงวางแผนหลอกใช้นงลักษณ์ให้ทำลายลูกสาวตัวเอง .....( บรรยายไม่ถูก ดูภาพเอาเอง รู้แต่ว่า อยากเป็นกุลชา 55+ ) .... " เอ่อ..กุล " ดรัณผลักกุลชาออก " เดี๋ยวผมกลับบ้านก่อนนะ " " ทำไมคะรัณ...กุลมันน่ารังเกียจมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ รัณถึงได้คอยออกห่างกุลอยู่เรื่อยเลยอ่ะ " " มันไม่ใช่อย่างงั้นนะกุล " " ถ้าไม่ใช่อย่างงั้น รัณก็กอดกุลสิคะ กอดกุลสิคะรัณ " กุลชารุกเข้าหาดรัณอีก ดรัณเกือบเผลอใจแต่ก็เรียกสติกลับมาได้ รีบผลีกกุลชาออก " ผมขอโทษนะกุล " ดรัณรีบหนีออกจากห้องกุลชาทันที " ไอ้รัณบ้า ! " แม่นัชชาโดนจับพนัน ดรัณไปช่วยประกันตัว เลยไปเจอกับนัชชาที่โรงพัก เพราะนัชชาตั้งใจมาแจ้งความจับดรัณ พอเห็นแม่กับน้องเลยต้องหยุดไว้ก่อน ดรัณไปส่งนัชชา แม่ น้อง ที่บ้าน แม่เลยชวนดรัณทานข้าวด้วย " นี่แน่ะ ! " แม่ตีนัชชาไป 1 ที " แม่มาตีหนูทำไมอ่ะ " " ไปอยู่ไหนมา ไม่มาดูดำดูดีฉันน่ะ ปล่อยให้แฟนแกเป็นธุระจัดการให้เนี๊ยะ " ดรัณได้ยินแม่พูดก็แทบสำลักน้ำเลยทีเดียว " แม่ ! คุณดรัณไม่ใช่แฟนนัชนะ เค้าเป็นหลานชายคุณทรงภพ " " คุณดรัณว่างมั้ยค่ะ อยู่ทานข้าวด้วยกัน " " แม่ ! คุณดรัณเค้าเป็นนักธุรกิจ เค้าไม่มีเวลามาทานข้าวกับเราหรอก " " ฉันถามเค้า ไม่ได้ถามแก ... ว่าไงคะ คุณดรัณ ว่างมั้ยค่ะ " " ว่างครับ " นัชชาแกล้งทำแกงเผ็ดให้ดรัณกิน " แกงเขียวหวานค่ะ เมนูยอดฮิตประจำบ้าน อร่อยสุดๆเลยนะคะ .." ดรัณไม่ว่าอะไรกินไปหน้าแดงไปเพราะความเผ็ด " อร่อยมั้ยคะ " นุชถาม " อ่อ อร่อยครับ อร่อยถึงใจจริงๆเลย " พอทานข้าวเสร็จ แม่ก็ชวนดรัณคุยต่อ และให้ดรัณช่วยซื้อที่ดิน นัชชารีบมาดึงแม่ออกไปต่อว่า แม่กับนัชชาเลยทะเลาะกันยกใหญ่ ดรัณมาเห็นก็เลยชวนให้นัชชากลับไปด้วยกัน นัชชาร้องไห้มาตลอดทาง ดรัณเลยหยุดรถปล่อยให้นัชชาร้องอยู่อย่างนั้น ดรัณไม่ปลอบใจ แต่ส่งผ้าเช็ดหน้าให้ และออกไปหาน้ำให้ดื่ม " ไม่กลัวผมใส่ยาพิษเหรอ " " จะใส่ได้ไงล่ะ ก็ฝามันยังปิดอยู่เลย " ดรัณอมยิ้มพอใจที่นัชชาไว้ใจ " ฉันต้องขอโทษคุณด้วยนะที่ทำให้คุณต้องกินแกงเผ็ดน่ะ " " ไม่เป็นไรหรอก ...มันก็อร่อยดีเหมือนกัน " " แต่คุณคงไม่อิ่มใช่มั้ย " " อือ..อิ่มนะ อิ่มน้ำน่ะ " " ไม่เป็นไร งั้นเดี๋ยวฉันจะไปเลี้ยงข้าวคุณเองนะ " ดรัณกับนัชชาเลยได้ยิ้มให้กัน อย่างชื่นมื่นเป็นครั้งแรก " ไปสิ ไปทานข้าวกัน " ดรัณเอ่ยชวน " น้องครับขอเล็กน้ำอีก 1 ที่ครับ " ( โห...คุณดรัณหรือบอยนี่ กินน่าอร่อยดีแท้ๆเร้ย ) " นี่ท่าทางคุณจะหิวมากเลยนะนี่ ใจเย็นๆค่อยๆกินก็ได้นะคุณ ฉันไม่แย่งคุณหรอก นี่คุณเคยมากินร้านอาหารข้างถนนแบบนี้หรือป่าวเนี๊ยะ " " อือ..ไม่เคยหรอก ชีวิตผมนะกินข้าวในร้านอาหารผมยังไม่มีเวลาเลย อยู่สองที่อ่ะ บ้านกับออฟฟิศ เป็นประจำทุกวัน " ( บอย เอ้ย ดรัณพูดไปกินไป ฮ่าๆ ตลกดี ) " คุณมากินร้านแบบนี้บ่อยอ่ะป่าว " " ก็แน่นอนสิ มันทั้งถูกแล้วก็อร่อยด้วยนี่ ฉันต้องเก็บเงินไว้เยอะๆ " " คุณจะเก็บเงินไว้เยอะๆไปทำไม ในเมื่อตายไปก็เอาไปไม่ได้ " ฉันจะสร้างบ้านในที่ของพ่อ พ่อฉันเคยมีความฝันว่าอยากมีบ้านเล็กๆ ฉันต้องทำให้ได้ " นัชชาเหม่อลอยคิดถึงพ่อ ดรัณฌลยได้ลอบมองไปยิ้มไป ' ซร้วบ ! ' นัชชาซดน้ำแกงซะดัง จนดรัณต้องทัน " หือ คุณเป็นผู้หญิงทำไมซดน้ำแกงดังขนาดนั้นอ่ะ " " คุณไม่เคยได้ยินเหรอไง ถ้าจะกินก๋วยเตี๋ยวให้อร่อยอ่ะ มันต้องซดน้ำแกงดังๆ มันถึงจะได้รสชาดน้ำซุบอ่ะ ลองดูซิ " ' ซร้วบ ! ' ดรัณลองบ้าง " ดังๆอีก " " ดังอีกเหรอ ลองดูนะ " ' ซร้วบบ ! ' ทีนี้ดังกว่าเดิม " อร่อยมั้ย " " อื๊อ..อร่อยจริงๆด้วย " ' ซร้วบบ ! ' ทีนี้ดังกว่าเดิมอีกๆ ฮ่าๆ " อือ...คุณไปทำอะไรที่ ส.น.อ่ะ " " ..ฉันไปเป็นเพื่อนหอกอ่ะ " " อ๋อ..." ดรัณกับนัชชายิ้มให้กันชื่นมื่น แม่โดนกุลชาหลอกให้เอาเอกสารไปให้นัชชาเซ็น เลยมาเอาเรื่องที่ออฟฟิศ จนเจอกับดรัณ ทำให้ดรัณรู้ความจริง ว่านัชชาโดนใส่ร้าย พอดรัณกลับมาบ้านก็เจอกับนัชชาที่ลากกระเป๋าจะกลับบ้าน " คุณจะไปไหนอ่ะ " " ฉันจะกลับบ้าน อยู่ที่นี่มีแต่คนจ้องจะจับผิด " " คุณไม่ต้องออกไปหรอก เพราะคนที่ผิดน่ะ ไม่ใช่คุณ พรุ่งนี้ทุกคนก็จะได้รู้ความจริงทั้งหมด เอาของไปเก็บซะ " " แต่ว่า.." " เชื่อผม ! " นัชชามาทำงานก็เจอกับกุลชาที่จะให้ยามไล่นัชชาออกไป " เร็วเข้าสิ ยืนเซ่ออยู่นั่นแหละ " ยามจะพุ่งเข้ามา แต่ดรัณส่งเสียงห้าม " หยุด ! " " รัณขา..รัณปล่อยให้มันเข้าบริษัทมาได้ยังไงคะ มันยักยอกเงินบริษัทนะคะ " " เงียบได้แล้วกุล ถ้าคุณไม่อยากอายไปมากกว่านี้ เดี๋ยวตามผมไปที่ห้องด้วย ผมมีเรื่องจะคุณกับคุณ " ดรัณสั่งกุลชา แล้วหันไปมองนัชชา " คุณด้วย ! " " อะไรกันคะรัณ มันยักยอกเงินบริษัท คุณไม่ไล่มันออก ใจดีไปหรือป่าวคะรัณ " " ผมไม่ได้ใจดีอะไรกับใครทั้งนั้นนะ ก็ผมรู้ไงมันไม่ใช่เรื่องจริง " " รัณหมายความว่ายังไงเหรอคะ " " คุณน่าจะรู้ดีที่สุดนะ คุณมาถามผมทำไมอีก " " นี่มันอะไรกันคะ คุณดรัณ " นัชชามองอยู่นานเลยถามขึ้นบ้าง ดรัณไม่ตอบแต่หันมาพูดกับกุลชาต่อ " ผมรู้เรื่องจริงหมดแล้ว " " รัณ...คะ " " เอาเป็นว่าผมจะไม่เอาเรื่องคุณแล้วกันนะ แต่คุณต้องไปเคลียร์เรื่องนี้ให้เรียบร้อย อย่าให้ใครมาเข้าใจนัชชาผิดอีก " นัชชาขยับจะถาม แต่ดรัณก็ดักคอไว้ " คุณไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น เอาเป็นว่าคุณพ้นข้อกล่าวหาแล้ว เดี๋ยวไปห้องประชุมกับผม " กุลชาบอกกับที่ประชุมว่าเป็นการเข้าใจผิด นัชชาเลยมาขอบคุณดรัณที่ช่วย แต่ดรัณทำเป็นไม่สนใจเท่าไหร่ " คุณดรัณคะ " " ฮึ.." " ขอบคุณนะคะที่ช่วยหาความจริงให้ " " ใครเจอแบบนี้ผมก็ต้องช่วยทั้งนั้นแหละ เพราะตัวผมน่ะไม่ชอบความไม่ถูกต้องอยู่แล้ว ว่าแต่คุณเถอะทำงานให้ดีก็แล้วกัน " พูดจบดรัณก็ลุกไปซะงั้น   โดย: 17gerrard 3 เมษายน 2550 14:32:47 น.

เล่าด้วยภาพ “ทะเลสาปสีเลือด” ตอนที่ 14ไม่สำเร็จ วันอาทิตย์ที่ 4 มีนาคม 2550 เวลา 17.00 น. ไอทีวี เพราะแผนการณ์ที่กุลชาหลอกใช้นงลักษณ์ไม่สำเร็จ ทศพลกับทิพานันจึงจ้างให้โจรมาทำร้ายนัชชา แต่ก็ไม่สำเร็จเหมือนกัน แถมทั้งคู่ยังขวัญกระเจิงเพราะถูกผีดาราหลอก งานนี้ทศพลจึงวางแผนใหม่ เพื่อจะกำจัดนัชชาให้ได้ นัชชาโดนลอบทำร้าย เลยมาชวนทิชาออกไปทำบุญ ทิชาเลยชวนดรัณไปด้วยกัน นัชชาเลยเรียกหอกมาเป็นตัวช่วยที่วัดด้วย พอทิชาเห็นหอกก็เลยลากตัวไปอีกทาง เปิดโอกาสให้นัชชาอยู่กับดรัณ แต่ดรัณก็ไม่วายหาเรื่องกัดนัชชาจนได้ " นี่คุณคิดจะให้เพื่อนคุณมาหลอกน้องสาวผมเหรอ ยายทิชายังเด็กอยู่นะ " พอไหว้พระเสร็จดรัณก็ไปเล่นกับเด็กๆในวัดช่วยสอยผลไม้ หัวเราะเริงร่า นัชชาเห็นก็เผลอยิ้มไปด้วย แต่พอทิชา กับหอกแซวให้ ก็รีบปฏิเสธทันที " เป็นไงล่ะพี่ ไม่เคยเห็นพี่รัณเวอร์ชั่นนี้ใช่ม้า จะว่าไปแล้วนี่ พี่รัณเค้าก็เป็นคนอ่อนโยนเหมือนกันเนาะ " " ช่าย " หอกเสริมทันที " น่ารักด้วยเนาะ " " ช่าย " " แล้วพี่อ่ะ ไม่สนบ้างเหรอ " " หือ..แหวะ อ่อนโยนกับเด็ก แต่ไม่เคยให้เกียรติแบบนี้อ่ะเหรอ จ้างให้พี่ก็ไม่สนหรอก เชอะ " พอกลับบ้าน ทิชาไปกับดรัณ ก็เลยยุให้ดรัณชอบกับนัชชาซะเลย ส่วนนัชชาก็ยุให้หอกชอบทิชา หอกเลยยุให้นัชชาชอบดรัณบ้าง " เฮ้อ...จะว่าไปพี่นัชเค้าก็น่ารักดีเนาะ พี่ไม่สนบ้างเหรอ ผู้หญิงดีๆอย่างพี่นัชอ่ะ หาไม่ได้ง่ายๆนะพี่ " " นี่..เราเป็นเด็กน่ะ อย่าแก่แดดนักเลย " " จริงๆนะพี่รัณ หนูอยากให้พี่รัณลงเอยกับพี่นัชอ่ะ นี่รับรองเลยว่าพี่อ่ะ ต้องมีความสุขที่สุดในโลก " " พี่ว่าตกนรกมากกว่ามั้ง นี่เธอไม่ต้องเชียร์พี่ซะให้ยากเลยนะ พี่ไม่หลงกลเธอหรอก " " คนเอาของดีๆมาเสนอแล้วดันไม่ชอบอีกนะ แล้วถ้ามีคนมาแย่งตัดหน้าพี่ไป แล้วอย่ามาเสียดายแล้วกันนะ เชอะ " " ตามสบายแล้วกันนะ นี่แล้วฝากไปบอกเค้านะ ให้อยู่ห่างๆพี่เข้าไว้ รับรองพี่มีความสุขแน่ " จู่ๆดรัณก็เปิดประตูพรวดเข้ามาให้ห้องนัชชาไม่เคาะประตู " นี่คุณ..หัดมีมารยาทซะบ้างสิ เข้าห้องคนอื่นทำไมไม่รู้จักเคาะ " " ผมจะมีมารยาทกับคนที่สมควรมีมารยาทด้วยเท่านั้น ลุกขึ้นได้แล้วเราต้องไปไซส์งานเดี๋ยวนี้ " " ฉันไมไป คุณมีสิทธิอะไรมาสั่งฉัน " " ไม่ไปใช่มะ " ดรัณไม่พูดป่าวแต่ก้าวเข้าหานัชชาด้วย " เอ่อ..ไปก็ได้ ยืนอยู่ตรงนั้นแหละ " ดรัณกำลังตรวจงาน จู่ๆก็มีกระสอบกำลังหล่นมาที่ตรงนัชชายืน ดรัณเห็นก็รีบเข้าไปผลักนัชชาออก " นัชชา ! ระวัง " จนตัวเองต้องรับเคราะห์แทน ทีแท้เป็นฝีมือของทศพล และทิพานัน ที่ลอบทำร้ายนัชชา พอทักษ์ดนัยรู้ก็เลยไม่พอใจ ขู่จะตัดทั้งสองคนออกจากกองมรดก ดรัณต้องนอนซมอยู่โรงพยายาบาล ทุกคนมาเยี่ยมและกลับไปยกเว้นกุลชา " กุล.." " คะ " " ทุกคนเค้ากลับไปหมดแล้วอ่ะครับ กุลยังไม่กลับเหรอ " " ยังค่ะ " " ทำไมอ่ะครับ ผมอยากพักผ่อนแล้วนะ " " ก็คืนนี้ กุลจะอยู่เป็นเพื่อนรัณไงคะ " " ที่นี่..มีพยายาบาลพิเศษนะ กลับเถอะ " " แต่ว่ารัณขา..กุลอยากอยู่เป็นเพื่อน..." " กุลครับ นะ ผมชอบนอนคนเดียวมากกว่าอ่ะ เวลามีคนอยู่ด้วยผมรู้สึกอีดอัด นอนไม่หลับล่ะครับ " " ก็ได้ค่ะ แต่ว่ารัณต้องพักผ่อนให้เยอะๆนะคะ จะได้หายไวไว " " ครับ " " กู๊ดไนท์ค่ะ " กุลชาจุ๊บแก้มดรัณลา ( อิจฉาๆๆ ฮ่าๆ ) " ครับ " ดรัณเห็นนัชชากำลังเข้ามาเยี่ยมเลยแกล้งทำเป็นนอนหลับ " ฉันต้องขอโทษคุณด้วยนะ เพราะฉันคุณถึงต้องเป็นแบบนี้ บอกตามตรงนะ ฉันเองไม่ชอบหน้าคุณเท่าไหร่หรอก แต่พอเห็นคุณช่วยฉันวันนี้ ฉันก็เสียใจเหมือนกัน หายเร็วๆนะ จะได้มาทะเลาะกันเหมือนเดิมไง " นัชชาพูดไปคนเดียว โดยไม่รู้ว่าดรัณแอบยิ้มพอใจอยู่คนเดียว พอดรัณตื่นเช้ามาก็พบว่ามีนัชชาที่นอนเฝ้าอยู่ ก็เลยลุกจากเตียงไปลอบมองใกล้ๆ นัชชารู้ตัว ดรัณแก้เก้อ รีบกลับมาที่เตียงทันที " คุณมานอนตรงนี้ได้ไงนี่ ผมบอกคุณแล้วไงว่าอย่ามายุ่งวุ่นวายกับผม " " แล้วนึกว่าฉันอยากมานักเหรอ พ่อคุณไม่ขอร้องฉันก็ไม่มาหรอก " " คุณพ่อ ! เหรอ ฮึ..ผมว่าคุณอยากสำนีกบุญคุณที่ผมช่วยคุณมากกว่ามั้ง เอ๊..เมื่อคืนคุณพูดว่าไงนะ ? " " อีตาบ้า...นี่นายไม่ได้หลับเหรอ " " ถ้าหลับ..ผมจะได้ยินเหรอ ? "   โดย: 17gerrard 3 เมษายน 2550 14:33:16 น.

เล่าด้วยภาพ “ทะเลสาปสีเลือด” ตอนที่ 15 นัชชา โดนจับตัว วันเสาร์ที่ 10 มีนาคม 2550 เวลา 17.00 น. ทีไอทีวี ทศพลเจ็บใจที่แผนฆ่านัชชาล้มเหลว เลยจับตัวนัชชามาจัดการเอง ดีที่ดรัณกับชัยกรตามไปช่วยไว้ได้ทัน แต่นัชชากลับโมโหดรัณ เพราะคิดว่ากำลังปกป้องคนในตระกูลตัวเอง ส่วนชัยกรรู้สึกดีกับนัชชา เลยสารภาพรักออกมา " เอ๊..เมื่อคืนคุณพูดว่าไงนะ " " อีตาบ้า..เมื่อคืนคุณไม่ได้หลับเหรอ " " ถ้าผมหลับ ผมจะได้รู้อะไรดีๆเหรอ " " นี่..! " นัชชาเดินไปตีดรัณ " โอ๊ย..เจ็บๆ โอ๊ย..ใจร้ายอ่ะ เจ็บนะ " แต่ต้องหยุดเพราะพยาบาลเข้ามาส่งอาหารเช้า " ผมหิวแล้วอ่ะ หยิบมาหน่อยสิ " ดรัณปรายตาเป็นเชิงสั่งแต่นัชชายังเฉย " ถ้าร่างกายผมไม่ได้รับสารอาหารน่ะ จะเอาส่วนไหนไปซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอล่ะ ห๊า..คุณ เคยเรียนป่ะ ส.ป.ช. อ่ะ " " แล้วคุณจะกินทั้งขี้ฟันเลยหรือไง " " ก็ช่วยพยุงผมไปแปรงฟันหน่อยสิ " " ถ้าผมล้มลุกคลุกคลานไปอ่ะ คุณก็ต้องช่วยผมขึ้นมาอยู่ดีอ่ะ ก็สู้ช่วยตั้งแต่ตอนนี้ คุณตะได้ไม่เหนื่อยไง " " ลุกสิ ! " " เดี๋ยวล้ม " ดรัณอ้างเพื่อจะประคองไหล่นัชชาไปห้องน้ำ " โอ๊ยๆ ...เดี๋ยวล้ม " " เสร็จหรือยังล่ะ " " นี่คุณ แปรงฟันไม่ใช่ขัดส้วม " " อ้าว..ไม่ใช่หรอกเหรอ " " นี่คุณก็เดินได้นี่ แล้วมาหลอกให้ฉันพยุงเหรอ " " อย่าบ่นหน่อยเลย เอาข้าวมาป้อนผมหน่อย " " คือว่า..เชือกถูกตัดจริงๆครับ " " นี่จะเอากันถึงตายเลยเหรอนี่ " " ผมว่าน่าจะเป็นฝีมือของคนในครับ " " แล้วนี่นายพอจะรู้มั้ย ว่าคนร้ายอ่ะ จงใจจะทำร้ายใคร " " ถ้าดูจากที่เกิดเหตุน่ะ ผมคิดว่า น่าจะเป็นคุณนัชชาครับ " " นายช่วยดูแลเธอหน่อยได้ไหม ฉันไม่อยากให้เธอเป็นอะไร " " ผมจะดูแลเธอยิ่งกว่าชีวิตของผมอีก " " แล้วนายช่วยสืบเรื่องนี้ด้วยนะว่าใครเป็นคนทำ " " ฉันไปห้างมาอ่ะ พอดีเจอโสมก็เลยซื้อมาฝาก อ้าว..แล้วแฟนคุณไม่อยู่เฝ้าแล้วเหรอ ไม่สนุกเลย " " ยังจะคิดสนุกอีกเหรอ ตัวเองถูกลอบทำร้ายแท้ๆ อ่ะ " " นี่คุณรู้อะไรมาเหรอ " " ไม่มีอะไรหรอก ผมแค่อยากให้คุณระวังตัวไว้เท่านั้นเอง " " คุณรู้แล้วใช่มั้ยว่าใครเป็นคนทำอ่ะ ทำไมคุณถึงไม่บอกล่ะ ห๊า ต้องให้คนตายอีกใช่มั้ย ถึงจะสะใจคุณอ่ะ นี่คุณจะปิดบังความผิดให้ใครอ่ะ ญาติคุณ หรือว่า ตัวคุณเอง " นัชชาพูดจบก็รีบออกไป " นะ..นัช..." ดรัณเรียก ก็ไม่ทันแล้ว ดรัณยิ้มที่เห็นนัชชามารับด้วย แต่ก็ยังอดกัดไม่ได้ " แค่กลับบ้านไม่เห็นต้องมาเลย " " งั้นฉันกลับก่อนดีกว่า " " อ้าว....จะรีบกลับไปไหนล่ะ มาแล้วก็ทำตัวให้เป็นประโยชน์หน่อยสิ " " โอ๊ยย..." อยู่ๆดรัณร้องขึ้นมา " เป็นอะไรครับ " " ไม่รู้สิ อยู่ดีๆก็เจ็บขา สงสัยต้องมีคนช่วยพยุง " " งั้นผมช่วยเองครับ " " นายจะช่วยได้ยังไงอ่ะ ก็นายต้องถือของไม่ใช่เหรอ มีคนว่างอยู่อ่ะ แค่ช่วยฉันแค่นี้ คงไม่เสียเกียรติรักษาการประธานบริษัท หรอกนะ " " ถ้าจะให้ช่วยก็ไม่ต้องมาแขวะก็ได้นี่คุณ " " โอ๊ย.." " อะไรเล่า " " เบาๆหน่อยสิ " " ไม่ได้ทำอะไรเลยอ่ะ " " โอ๊ะๆ โอ๊ย " " เดินดีๆหน่อยสิคุณ เดี๋ยวฉันก็พลอยล้มไปด้วยหรอก " " ก็ผมเจ็บอยู่นี่คุณ " " แหม..เจ็บอย่างนี้ น่าจะอยู่โรงพยาบาลต่ออีกสักเดือนนะคะ แล้วให้กุลชามาเฝ้าไข้ ฉันว่าคุณต้องหายดีแน่ๆเลย " " นี่ผมไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้นหรอกนะ งานบริษัทเยอะจะตายไป อันที่จริง คุณน่าจะอยู่ดูแลบริษัทนะ " " คุณไม่ต้องกลัวว่าฉันจะอู้หรอก ฉันก็แค่อยากมาขอบคุณคุณ " " ขอบคุณเรื่องอะไรอ่ะ " " ก็ที่คุณให้คุณชัยกรมาช่วยดูแลฉันไง แต่ไม่ต้องหรอกนะ ฉันดูแลตัวเองได้ " " คุณนี่มันอวดดีจริงๆนะ คุณไม่รู้หรอกว่าคุณต้องเจออะไรบ้าง " " แล้วคิดว่าฉันกลัวเหรอ " " ผมว่าคุณกลัวๆไว้บ้างก็ดีเหมือนกันนะ " " ขอบคุณที่เป็นห่วงแต่ฉันเป็นคนเอาตัวรอดเก่ง ฉันไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรฉันง่ายๆหรอก " ดรัณเห็นนัชชาถูกทศพลจับตัวออกไปก็รีบตามไปช่วยกับชัยกรทันที " ช่วยด้วยคะ ช่วยด้วย " " เสียงคุณนัชชา !! " ดรัณช่วยนัชชาได้แล้วก็ไปคุยกับ ทศพล " เฮ้ย ! ไอ้รัณ เข้ามาได้ยังไงวะ " " ผมขอเตือนคุณอาไว้ก่อนเลยนะครับ ว่าทำอะไรอย่าให้มันล้ำเส้น คุณอาอย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าคุณอาทำอะไรกับใครไว้นะครับ " " ฉันทำอะไรวะ " " ก็เรื่องที่คุณอาสั่งคนไปตัดถึงปูนฆ่านัชชา แล้วเรื่องที่พานัชชามาที่นี่อีกอ่ะ แค่นี้มันก็ทำให้คุณอาติดคุกหัวโตได้แล้วนะครับ " " แกพูดเรื่องอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง " " งั้นลูกน้องของคุณอาสองคนคงรู้เรื่อง ไม่เป็นไรครับ ยังมีภาพวีดีโอ ที่คนร้ายกับคนตัดถุงปูนคุยกันอีกด้วย แค่นี้คุณอาก็ดิ้นไม่หลุดแล้ว " " ไอ้รัณ แก..แกขู่ฉันเหรอ " " ผมไม่ได้ขู่ครับ ผมพูดจริง " " ผมขอเตือนคุณอาไว้ก่อนเลยนะครับ ว่าอย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอีก ถ้านัชชาเป็นอะไรแม้แต่นิดเดียว หลักฐานทั้งหมดส่งถึงตำรวจแน่ แล้วอย่าหาว่า ผมไม่ปกป้องคุณอา นะครับ " " เอ่อ..หลานรัก อย่าทำอย่างนั้นเลยนะ อย่างน้อยอาก็เป็นน้องชายแท้ๆของพ่อของหลาน เอ่อ..เลือดมันต้องเข้มกว่าน้ำใช่มั้ย " " ผมจะให้โอกาสอาอีกครั้งเดียวเท่านั้น " " ขอบใจมากหลานรัก แล้วอย่าเอาหลักฐานให้ตำรวจนะ อาสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรไม่ดีอีกแล้ว " " ก็ได้ครับ ผมจะให้โอกาสเป็นครั้งสุดท้าย " " คุณเป็นอะไรมากหรือป่าว ให้ผมตามหมอมั้ย " " ไม่ต้องหรอก คุณออกไปเหอะ " " แต่ว่าคุณ..." " คุณคงเสียใจที่ฉันยังไม่ตายน่ะสิ " " ผม.." " คุณกับคนในครอบครัวคุณอ่ะ ร้ายกาจเลือดเย็นเห็นชีวิตคนเป็นผักปลา ไม่มีมนุษยธรรม ฉันจะไปแจ้งตำรวจ " " อย่านะ ! คือผมสัญญาอ่ะ ว่าจะไม่เกิดเรื่องนี้กับคุณอีก ผมขอร้องนะ อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเลย " " คุณคิดว่า คุณจะปกปิด เรื่องของคนในตระกูลคุณได้หมดหรือไง ถ้าคุณทรงภพไม่ขอร้องไว้นะ ฉันจะลาออก ฉันไม่อยากยุ่งกับคนในตระกูลคุณอีกแล้วอ่ะ " " คุณออกไปซะเถอะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ " พอดรัณออกไป ชัยกรก็เข้ามาสารภาพรักนัชชา ทำให้ดรัณต้องแอบเศร้าอยู่คนเดียว   โดย: 17gerrard 3 เมษายน 2550 14:33:53 น.

เล่าด้วยภาพ “ทะเลสาปสีเลือด” ตอนที่ 16 ดรัณ ไม่กล้าบอก วันอาทิตย์ที่ 11 มีนาคม 2550 เวลา 17.00 น. ทีไอทีวี ดรัณรู้ตัวดีว่าชอบนัชชาเข้าแล้ว แต่ยังตามหาเรื่องนัชชาตลอดเวลา ทำให้กุลชาหึงจึงบอกว่านัชชาเป็นแฟนกับชัยกร ทางด้านทิพานันอยากได้เงินไปปรนเปอหนุ่มๆ จึงมาขอดรัณแต่กลับโดนปฎิเสธ ทิพานันโกรธคิดว่านัชชาทำให้อดได้เงิน จึงชวนกุลชาให้ร่วมมือกำจัดนัชชา ดรัณนั่งเซ็งๆอยู่คนเดียวคิดแต่เรื่องนัชชา กุลชามาชวนไปนอกบ้าน ดรัณก็ไม่ยอมไป แต่พอเห็นนัชชาจะไปกับชัยกร ก็เลยไปด้วยซะงั้น กุลชา นั่งเอาใจดรัณจนนัชชาหมั่นไส้ เหยียบเท้าดรัณเข้าให้ " คุณหึงผมเหรอ ฮะ " " ทุเรศ ใครจะไปหึงคนอย่างนายล่ะ อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย " " ชิส์ " ดรัณหมั่นไส้เลยแกล้งเหยีบเท้านัชชาคืนมั้ง นัชชาก็เลยเหยียบดรัณกลับคืนอีกรอบ " ยินดีด้วยนะ ที่หาแฟนใหม่ได้รวดเร็วทันใจดีเหลือเกิน " " ขอบคุณ..ก็คุณชัยกรเป็นคนดี แล้วก็หล่อด้วย ที่สำคัญอ่ะนะ ฉันถูกชะตากับเค้า " " ขอให้ไปตลอดรอดฝั่งละกันนะ อย่าตกม้าตายที่หลังละกัน ฮึ " " แน่นอน ฉันกับคุณชัยกรไปกันรอดอยู่แล้ว เพราะคุณชัยกรเค้าแสนดี เป็นสุภาพบรุษซะขนาดนั้นอ่ะนะ เป็นใครก็ต้องตกหลุมรักได้ง่ายๆ ไม่เหมือนคุณหรอก เย็นชา จืดชืด ไร้อารมณ์ " " ใช่สิ ผมมันจืดชืด ไร้อารมณ์ ไม่ได้ร้อนแรงเหมือนคุณลุงหรือว่าชัยกรนี่ คุณนี่มันเจนโลกจริงๆเลยนะ ผมถามจริงๆเหอะ คุณผ่านมาสมรภูมิแล้ว ฮะ " " นี่คุณ คุณไม่ติดใจรสจูบของผมบ้างเลยหรือไง ห๊า " " จูบห่วยๆของคุณน่ะเหรอ ไปหัดมาใหม่ดีกว่ามั้ย คุณดรัณ ! " " กุล ..มันไม่ใช่อย่างที่กุลเห็นนะ " " มันจะไม่ใช่อย่างที่กุลเห็นได้ไงคะ รัณจับมือถือแขนมันขนาดนั้นอ่ะ รัณสนใจมันใช่มั้ยคะ รัณชอบมันใช่มั้ยคะ " " ไม่ใช่...ผมไม่มีทางชอบยายนัชชาหรอก " " รัณขา รัณรับปากกุลได้ไหมคะ รัณจะไม่ใกล้ชิดกับมันอีกอ่ะ " " กุลเบาใจเถอะ ผมกับนัชชามันคงเป็นไปไม่ได้หรอก " จู่ๆ บริษัทที่นัชชาเคยไปคุยเกิดยกเลิกขึ้นมา นัชชากับดรัณเลยต้องไปเคลียร์ แต่นัชชาอารมณ์ร้อนไป เลยต้องเป็นหน้าที่ของดรัณที่ต้องเข้าไปพูดแทน แต่ในเมื่อตกลงกันไม่ได้ ก็ไม่มีการทำสัญญาอยู่ดี นัชชาเลยต้องนั่งเสียใจ แล้วดรัณเลยให้กำลังใจ " ช่างมันเถอะ ไม่ต้องคิดมากหรอก ถึงคุณไม่มาเค้าก็ไม่ต่อสัญญากับเราอยู่ดีแหละ มันอยู่ที่ข้อตกลง ถ้าตกลงกันไม่ได้ มันก็จบ เรื่องแค่นี้ อย่าคิดมาก " " จะไม่ให้ฉันคิดมากได้ยังไงล่ะ นี่มันแรกของฉันแท้ๆ มันก็ล้มเหลวไม่เป็นท่าเลย " " ความผิดแค่ครั้งเดียวอ่ะ มันไม่ใช่เรื่องยิ่งใหญ่ของชีวิตนะ ทำธุรกิจมันก็เหมือนเสี่ยงดวงนั่นแหละ เราไม่รู้ว่ามันจะออกมาดี หรือจะออกมาร้าย เราควรทำใจไว้ตั้งแต่แรกนะ " " ...ฉันไม่อยากให้ใครมาดูถูก... ฉันไม่อยากให้ใคมามองฉันว่าเป็นไอ้ขี้แพ้ " " ใครจะมองยังไงก็ช่างเค้าสิ ขอให้คุณมั่นใจว่าสักวันคุณต้องทำได้ เท่านั้นก็พอละ " " คติประจำตัวคุณหรือไง " " ก็ทำนองนั้น ผมน่ะล้มมาแล้วไม่รู้กี่ครั้ง แล้วแต่ละครั้งผมก็เอามันมาเป็นประสบการณ์ ทำให้ผมแก้ปัญหาได้ เอาความล้มเหลวอ่ะ มาเป็นบทเรียนชีวิต ไม่ใช่ตอกย้ำให้ตัวเองรู้สึกแย่ลงไป " " อารมณ์ดีขึ้นแล้วใช่มั้ย " " อือ.." " งั้นเราไปทานข้าวกันดีกว่า กองทัพทันต้องเดินด้วยท้อง ผมเลี้ยงเอง " " ทานเก่งอย่างนี้..ใครได้คุณเป็นภรรยา สงสัยจนตายเลย " " ไม่ต้องห่วงหรอก... ไม่ใช่คุณแน่ ๆ " " ถ้าเรามัวแต่ลดราคาแข่งกับรีสอร์ทอื่น เราต้องขาดทุนแน่ๆค่ะ เราต้องมาทำเป็นแพ็คเกจ อย่างเช่น แพ็คเกจสำหรับคู่ฮันนีมูน สำหรับครอบครัว สำหรับคนที่มากันหลายๆคน แล้วก็สำหรับวันหยุด แล้วเราก็ควรจัดเป็นหลายๆทริปให้คนเลือกกัน คุณว่าดีมั้ย " " ผมก็ว่าดีนะ ไม่เลวเลย เอาเป็นว่าคุณไปเขียงโครงการมาแล้วกัน ส่วนเรื่องบริษัททัวร์ใหญ่ๆ ผมจัดการเรื่องงบประมาณเอง " " เยี่ยมไปเลย ...งั้นฉันไปก่อนนะ " " ครับ ..เยี่ยมไปเลย " นัชชาหอบแฟ้มเยอะเลยลื่นล้ม ดรัณรีบเข้ามาประคองทันที " คุณ..เป็นอะไรหรือป่าว "   โดย: 17gerrard 3 เมษายน 2550 14:34:29 น.

เล่าด้วยภาพ “ทะเลสาปสีเลือด” ตอนที่ 17 วันเสาร์ที่ 17 มีนาคม 2550 เวลา 17.00 น. ทีไอทีวี พินัยกรรมปลอม กุลชายอมร่วมมือกับทิพานันและทศพลอุ้มฆ่าทนายความ เพื่อทำพินัยกรรมปลอมขึ้นมาเปิดแบ่งมอบทรัพย์สิน ทำให้ดรัณไม่พอใจที่นัชชาโดนปลดออกจากผู้จัดการมรดก เลยต้องการจะสืบหาความจริงให้ได้ " เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะเอาแผนงานของคุณไปขยายผล ผมว่าวิธีนี้น่ะ มันเวิร์คจริงๆเลย " " มันก็แน่นอนอยู่แล้ว ...งั้นฉันกลับก่อนนะคะ " " แล้ว..คุณกลับบ้านทางไหนเหรอ ? กลับบ้านด้วยกันมั้ย ? " ดรัณยิ้มเขินกับนัชชา แต่จู่ๆชัยกรก็โผล่มาแทรกกลางซะงั้น " สวัสดีครับคุณดรัณ ... คุณนัชครับผมมารับคุณนัชกลับบ้านครับ " " เอ่อ..." นัชชามองหน้าดรัณกับชัยกรสลับกันพูดอะไรไม่ออก " ไม่เป็นไรหรอก คุณกลับกับชัยกรเถอะ " ดรัณพูดจบก็หันหลังเดินหนีไปเลย ดรัณมายืนชะเง้อรอนัชชา เดินบ่นอยู่คนเดียวไม่รู้ว่าพ่อมาข้างหลังแล้ว " เฮ้อ..ผู้หญิงอะไรดึกๆดื่นๆยังไม่กลับบ้านมาอีก เฮ้อ " " เป็นอะไรไปอ่ะลูก เดินวนไปวนมาเหมือนหนูติดจั่นอย่างเงี๊ยะ รอใครอยู่เหรอ " " ไม่ได้รอครับคุณพ่อ พอดีผมหาของอยู่อ่ะครับ " " หาของอ่ะเหรอ ? ถ้าหาของอ่ะตามันต้องมองอยู่แถวๆพื้นอ่ะลูก แต่นี่ตาไปอยู่ที่ประตูนู๊น อย่างงี้เค้าเรียกว่ารอคนนะลูก " ดรัณรีบเมินหน้าหนี ทำงอนๆนิดๆที่พ่อรู้ทัน ( ฮ่าๆ น่าฮักเนาะ ) " เอ๊..นี่มันก็ดึกแล้ว ทำไมหนูนัชชาไม่กลับมาสักที " " ผมไม่รู้สิครับคุณพ่อ ไม่ได้สนใจซะด้วยสิ " " ฮึๆ " ทักษ์ดนัยยิ้มที่เห็นดรัณปากแข็ง " คุณพ่อยิ้มอะไรอ่ะครับ " " อ้าวพ่อยิ้มไม่ได้เหรอลูก " " พอดีผมมารอชัยกรเค้าอ่ะครับ มีเรื่องสำคัญจะคุยกับเค้านิดหน่อยอ่ะครับ " " ฮึๆ ครับ..." พ่อตอบไปยิ้มๆ ส่วนดรัณก็รีบเดินออกไปเลย " ไอ้ลูกเราคนนี้ ปากกับใจไม่ตรงกันเลย " ดรัณมานั่งกระสับกระส่ายดูเวลา จนกระทั่งเห็นนัชชาก้าวเข้ามาก็ทักขึ้น " ออกมาตั้งนานแล้วทำไมเพิ่งมาถึง " " เดี๋ยวนี้ คุณดรัณต้องคอยควบคุมความประพฤติพนักงานด้วยเหรอคะ " " ผมก็แค่อยากรู้อ่ะ เพราะการที่คุณอยู่บ้านคนอื่นแบบนี้ แล้วกลับดึกๆ คุณรู้มั้ยว่าผม.... คุณพ่อเป็นห่วงอ่ะ " " ฉันไปทานข้าวกับคุณชัยกรมา " " ข้าวที่นี่ก็มีกินนี่ หรือว่าข้าวที่นี่มันไม่อร่อย ใช่สิบรรยากาศมันคงดีกว่านี่ " " ดีกว่ามากด้วย เพราะอย่างน้อยก็ไม่ต้องเห็นหน้าบึ้งๆของใครบางคน " " คนว่าใครอ่ะ ห๊า ? " " มีอะไรรึป่าวครับ " ชัยกรเดินตามเข้ามาเลยถามขึ้น " ก็ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่อยากจะบอกนัชชาว่าบ้านหลังนี้เค้ามีกฎมีระเบียบ ถ้าอยากจะกลับดึกๆอย่างนี้ก็โทรมาบอกกันบ้างสิ อย่างน้อยเด็กที่บ้านเค้าจะได้ ไม่ต้องรอเก็บกับข้าว ทำอะไรหัดเกรงใจคนอื่นเค้าบ้าง " " ผมต้องขอโทษคุณดรัณด้วยนะครับ " ดรัณฟังจบก็เดินหนีไป แบบไม่สนใจที่ชัยกรพูดเท่าไหร่ จู่ๆทนายประจำตระกูลก็ถูกฆ่า ตามแผนของทศพลและทิพานัน ที่ปลอมพินัยกรรม ยกสมบัติให้ตัวเอง ซึ่งมีผลให้นัชชาต้องออกจากงานด้วย " เดี๋ยวก่อน คุณไม่เห็นจำเป็นต้องออกจากงานเลยนี่ ผมหางานตำแหน่งใหม่ให้คุณทำได้ " " ไม่เป็นหรอกค่ะ ฉันก็ไม่อยากทำงานที่นี่แล้วเหมือนกันน่ะ " " แต่คุณออกไปหางานใหม่อย่างเงี๊ยะมันไม่ใช่ง่ายๆนะคุณ " " ขอบคุณนะคะที่หวังดี แต่ฉันต้องพยายามทำให้ได้ " " ผมว่าทุกอย่างมันดูลงล็อคเกินไปครับคุณพ่อ เป็นไปไม่ได้เลยที่คุณลุงจะยกบ้านหลังนี้ให้อาพลอ่ะ คุณลุงเคยบอกว่าบ้านหลังนี้จะเก็บนี้ไว้ชั่วลูกชั่วหลาน ขืนให้อาพลอย่างเงี๊ยะ อาพลขายเล่นการเมืองหมดแน่ครับคุณพ่อ " " แต่ลุงภพเค้าอาจจะคิดว่า อาทศพลจะกลับตัวกลับใจก็ได้ " " ไม้แก่ดัดยากครับคุณพ่อ อย่างเงินในบัญชีให้อานัน มีหวังไม่ถึงปีเกลี้ยงบัญชีแน่ คุณลุงเค้าไม่ปล่อยให้ใครมาผลาญสมบัติเค้าง่ายๆหรอกนะครับ " " พ่อเองก็รู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกัน แต่ในเมื่อพินัยกรรมออกมาแบบนี้ เราก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากทำตามอ่ะลูก " " ผมว่ามีอะไรแปลกๆครับคุณพ่อ ผมจะลองสืบดู " " ลูกสืบได้แต่ระวังตัวไว้หน่อยแล้วกัน อย่าให้คนอื่นเค้ารู้ เดี๋ยวเค้าจะหาว่าลูกไม่พอใจในพินัยกรรม ยิ่งมีคดีของลุงอยู่ด้วย ยิ่งต้องระวังไว้มากๆ สงสารก็แต่หนูนัชชาแหละ ต้องมาเดือดร้อนกับเรื่องของพวกเรา " " ยิ่งเรื่องนัชชาคุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมไม่ยอมให้เค้ามาเหนื่อยฟรีๆหรอก ยังไงผมก็ไม่ยอมให้เค้าออกจากงาน โดยเด็ดขาด " " คุณมาทำไมอ่ะ " " ก็มารับคุณไปทำงาน " " ฉันไม่กลับฉันหมดหน้าที่แล้ว " " แต่ผมอยากให้คุณไปทำงานด้วย ในตำแหน่งเลขาฯของผม " " เรื่องอะไรฉันจะกลับไปให้คุณโขกสับอีกล่ะ " " เอ่อ..คุณคะ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เดี๋ยวแม่..จะค่อยๆพูดค่อยๆจากับนัชเองนะคะ " " ขอบคุณคุณแม่ด้วยนะครับ " " จ๊ะ " " นี่แก อย่าโง่ไปหน่อยเลยน่ะ คุณเค้าอุตส่าห์มาตามไปทำงานก็รีบไปซะ ข้าวสารจะไม่มีกรอกหม้อแล้วรู้มั้ย " " แม่อย่าพูดดังสิ " " อ้าวไม่พูดแล้วแกจะรู้สึกเหรอ เร็วๆสิแก อย่าให้คุณเค้ารอนาน " " เร็วๆสิคุณ ผมไม่อยากไปทำงานสายนะ " " อย่าไปถือสามันเลยนะคะ มันก็อย่างนี้ล่ะคะ ศักดิ์ศรีมันเยอะ เหมือนพ่อมันอ่ะคะ คุณดรัณค่ะ แม่ฝากดูแลด้วยนะคะ " " ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะดูแลเป็นอย่างดีเลย " " ขอบคุณค่ะ " " นี่คุณ ..คุณแน่ใจนะว่าจะทำแบบนี้ ถ้าพวกญาติคุณรุมด่าขึ้นมาอ่ะ ฉันไม่รู้ด้วยนะ " " คุณคิดว่าผมกลัวเหรอ ผมมีเลขาฯใหม่ทั้งปากจัด ทั้งไม่กลัวใครอย่างคุณน่ะ เรื่องแค่นี้น่ะ จิ๊บจ๊อย " " สวัสดีจ๊ะ นุชไปมหาวิทยาลัยเหรอ ? " " ค่ะ " " ไปกับพี่สิ ทางผ่านพอดีเลย เดี๋ยวพี่ไปส่ง " " อย่ามายุ่งกับน้องฉันนะ " " ใคร ? " " ก็น้องฉันไง " " ใครถามคุณ ? ผมถามน้องคุณก็ให้น้องคุณตอบสิ ว่าไงนุชไปกับพี่มั้ย ? " " ก็ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ " " ไป.." " อะไรกันคุณ มาทำงานกับผมแค่นี้ มันต้องลำบากใจขนาดนั้นเลยเหรอ " " ไม่ต้องมาหาเรื่องได้มั้ย ฉันไม่ได้คิดเรื่องคุณ ฉันเป็นห่วงน้องฉันต่างหาก " " น้องคุณดูไม่สดชื่นเหมือนเคยเลยนะ " " รู้จักสนใจคนอื่นเป็นด้วยเหรอ " " ฮึ..ผมจะสนใจเฉพาะคนที่ผมอยากสนใจเท่านั้นแหละ " " ไม่ต้องมาคิดอะไรกับน้องฉันนะ ฉันไม่ยอมหรอก " " ทำไม..หวงผมเหรอ " " ฉันกลัวว่าน้องฉันจะโดนแฟนคุณฉีกอกต่างหากล่ะ คนอย่างยายนุชอ่ะนะไม่ทันคนอย่างกุลชาหรอก " " ต้องคนอย่างคุณใช่มั้ยถึงจะทันอ่ะ " " นี่..ถ้าคุณจะหาเรื่องฉันอ่ะนะ พอเหอะ ฉันเหนื่อยแล้วฉันก็เครียดมากด้วย " " น้องคุณน่ะเค้าโตแล้วนะ ถ้าเค้าเจอปัญหาอะไรอ่ะ เค้าจะพยายามแก้ปัญหาด้วยตัวเค้าเองก่อน แต่ถ้ามันหนักหนาจริงๆอ่ะ เชื่อผมสิเดี๋ยวเค้าก็ต้องมาปรึกษาคุณ อ่อ แล้วอย่าเพิ่งไปเซ้าซี้เค้าล่ะ เดี๋ยวน้องเค้าจะเตลิดไปก่อน " " เอาเวลาสั่งสอนฉันไปสั่งสอนตัวคุณเองเถอะ " " ไม่เชื่อก็ตามใจ "   โดย: 17gerrard 3 เมษายน 2550 14:34:52 น.

เล่าด้วยภาพ “ทะเลสาปสีเลือด” ตอนที่ 18 เลขาส่วนตัว วันอาทิตย์ที่ 18 มีนาคม 2550 เวลา 17.00 น. ทีไอทีวี กุลชาแค้นมากที่ดรัณรับนัชชาเป็นเลขาส่วนตัว จึงขอร้องทศพลให้ช่วยกำจัดนัชชา แต่เพราะกลัวถลุงเงินไม่ได้เต็มที่ ทศพลเลยส่งดรัณไปดูแลรีสอร์ทเปิดใหม่ที่หัวหิน ดรัณเลยถือโอกาสชวนนัชชาไปด้วย ทั้งคู่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันและเริ่มเข้าใจกันมากขึ้น " รัณขา ม๊อนิ่งค่ะ " กุลชารอดรัณอยู่ในห้องทำงานพอเห็นดรัณก็รีบไปหา แต่เห็นนัชชามาด้วยก็อารมณ์เสียทันที " มาที่นี่ทำไม ห๊า " " นัชชาเค้าจะมาทำงานที่นี่ " ดรัณตอบ " มันถูกไล่ออกไปแล้วจะให้มันมาทำงานที่นี่ทำไมอีกคะ " " เค้าถูกปลดในตำแหน่งรักษาการประธานบริษัท แต่ไม่ได้หมายความว่าเค้าจะทำในตำแหน่งอื่นไม่ได้นี่กุล " " แล้วรัณจะให้มันทำงานในตำแหน่งอะไรไม่ทราบคะ " " เลขาฯของผม " " อะไรนะคะ เลขาฯของคุณ ! กุลไม่ยอมค่ะ " " แต่ผมตัดสินใจแล้วกุล .. นัชชาคุณนั่งรอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวผมให้คนจัดที่ให้ มีธุระอะไรจะได้คุยกันสะดวกหน่อย " " ไม่ได้นะคะ รัณจะให้นังนี่มาทำงานห้องรัณ คุยกันสองต่อสอง มองหน้ากันแบบนี้ กุลไม่ยอมค่ะ " " เฮ้อ.." " จะได้หรือไม่ได้อ่ะ คุณดรัณเค้าก็ตีดสินใจแล้วนะ ตอนนี้เธอไปเป็นส่วนเกินของห้องนี้แล้ว ออกไปสิกุล " " ตายแล้วแก ! รัณดูสิคะ มันกล้าไล่กุลออกไปจากห้องนี้น่ะ กุลไม่ยอมนะคะ รัณต้องจัดการให้กุลนะคะ " " กุล ! กุลออกไปก่อนเถอะผมจะทำงาน " กุลชาไปฟ้องทศพล ทิพานัน ให้ช่วยจัดการไล่นัชชาออก " หยุดก่อนไอ้รัณ ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก " " คุณอามีธุระอะไรกับผมครับ " " ได้ข่าวว่าจ้างเลขาฯคนใหม่เหรอ " " ใช่ครับ ผมจะให้นัชชามาช่วยทำงาน " " ฉันไม่เห็นด้วย ฉันไม่ไว้ใจนังคนนั้น จำไม่ได้แล้วเหรอ ว่ามันทำให้ลุงแกหลงใหลขนาดไหน จนเกือบจะยกสมบัติทั้งหมดให้กับมันไป ฉันไม่ต้องการให้ตระกูลเราเสียเงินแม้แต่บาทเดียวจ้างนังคนนั้นทำงาน เพราะฉะนั้นแกต้องไล่มันออกเดี๋ยวนี้ " " ผมเข้าใจครับคุณอา แต่คุณอาไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะไม่ให้คุณอาเสียเงินแม้แต่สลึงเดียวจ้างนัชชาเค้ามาทำงาน แต่ผมจะใช้เงินส่วนตัวของผมจ้างเองครับ " " ไอ้รัณ ! " " ที่นี้ผมมีสิทธิให้เธอมาทำงานที่นี่หรือยังครับ " " แกมันโง่ เหมือนกับลุงของแก เหมือนกับพ่อของแก " " ถ้าฉันทำให้คุณลำบากใจ ฉันลาออกเองก็ได้นะคะ " " คุณไม่ต้องคิดมากนะ คุณก็ทำงานของคุณไป " ทศพล กับ ทิพานัน คิดจะกำจัดดรัณให้พ้นทาง เลยจัดการส่งไปดูงานที่หัวหิน นัชชาตกลงใจไปกับดรัณด้วย " คุณ ฉันว่าที่เค้าส่งคุณไปหัวหินมันดูแปลกๆนะ ฉันว่าคุณโดนแกล้งอยู่แน่ๆเลย " " ช่างเถอะ ถึงเค้าจะส่งผมไปที่นั่น แต่เรื่องภายในบริษัทน่ะ ไม่มีทางเล็ดลอดสายตาผมไปได้หรอก " " แล้วคุณคิดว่า เค้าจะให้คุณรู้ง่ายๆหรือไง คุณน่าจะรู้จักญาติๆคุณดีนะ " " เรื่องนั้นน่ะ ผมไม่เป็นห่วงหรอก เพราะผมมีคนของผมอยู่แล้ว เฮ้อ...ว่าแต่คุณเถอะ จะไปกับผมหรือป่าว " " ฝากด้วยนะคะคู๊ณณ นี่..หนักนิดแบาหน่อยก็ให้อภัยกันนะคะ แม่อุตส่าห์เลี้ยงของแม่มาอย่างดีอ่ะ อยากจะได้คนดีๆมาช่วยดูแล " " แม่..หนูจะไปทำงานนะ ไม่ได้ไปเข้าห้องหอ " " เออน่า.." " ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะดูแลเป็นอย่างดีเลย " " เป็นอะไรเหรอคุณ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นน่ะ หรือว่าไม่อยากมากับผม " " ป่าว ฉันมีความรู้สึกว่าพักนี้ยายนุชดูแปลกๆอ่ะ " " แปลกยังไงอ่ะครับ " " ฉันเห็นยายนุชไปไหนมาไหนกับผู้ชาย แล้วก็ถ่ายรูปหอมแก้มกันลงมือถือด้วย ถ้าเป็นคุณ คุณจะทำยังไงเหรอคะ " " อืม...ผมก็จะดูเค้าอยู่ห่างๆ ไม่ระแวง ไม่จับผิด แล้วก็ไม่ดุเค้า แต่จะทำให้เค้ารู้สึกว่าเราน่าจะเป็นที่ปรึกษาให้เค้าได้ เดี๋ยวเค้าก็คงบอกเราเองแหละ " " ก็ได้ฉันจะลองทำตามที่คุณแนะนำดู ขอบคุณนะคะ " " เดี๋ยวเชิญคุณดรัณกับคุณนัชชาพักที่นี่ก่อนนะครับ " " ครับ " นัชชาพอรู้ว่าต้องพักที่เดียวกับดรัณก็หน้าเสียทันที " มีอะไรหรือป่าวครับ " " สงสัยคุณนัชชาเค้าคงไม่คิดอ่ะครับว่าต้องพักที่เดียวกับผม " " ไม่เป็นไรค่ะ ฉันพักได้ " " จะกินได้มั้ยนี่ " " จะกินได้ไม่ได้เดี๋ยวก็คอยดู รับรองภัตตาคารชั้น 1 ยังต้องชิดซ้าย " " ทานกันเลยดีกว่าครับ .. เอ๋า ทำไมไม่ทานล่ะครับ นี่คุณ คุณไม่ต้องกลัวผมแกล้งหรอกนะ ทานสิ ไม่ทานผมทานก่อนล่ะนะ" " อร่อยใช่มะ " " ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าคุณจะทำอาหารได้อร่อยขนาดนี้อ่ะ เอาสูตรมาจากไหนเหรอ " " พอดีแฟนเก่าผม..เคยทำให้ทานอยู่บ่อยๆอ่ะ ผมก็ลองจำสูตรเอามาทำให้คุณทานดูบ้าง " " คุณกับเธอคงรักกันมากใช่มั้ย " " คุณทานเถอะ เดี๋ยวมันเย็นหมด " " คุณเปิดประตูให้หน่อยสิ " " มีอะไรเหรอคุณ ? ฮึ " " ฉันปวดท้องอ่ะ คุณมียาแก้ปวดท้องมั้ย " " ผมไม่มีอ่ะ ถ้าคุณอยากได้คุณต้องไปส่วนกลางอ่ะ " " โหยย..ดึกแล้วอ่ะ ทางเดินก็มืดด้วย ฉันจะไปยังไงอ่ะ " " ป่ะ เดี๋ยวผมไม่ส่ง " " ฉันไปเองดีกว่า " " งั้นก็เอามืออกสิ ผมจะปิดประตู " นัชชาเดินไปคนเดียวมืดๆแต่เกิดกลัวผีขึ้นมา เลยวิ่งหนีมาชนกับดรัณ " ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย อ๊ะ ปล่อยนะ " " คุณ..คุณเป็นอะไร ? ไป เดี๋ยวผมไปส่ง ตามมา " " โอ๊ย.." นัชชานั่งพักเพราะเดินตามดรัณไม่ไหว " คุณ..เป็นไรอ๊ะป่าวอ่ะ " " ขอฉันนั่งพักแปปนึงนะ " " ทนไหวมั้ยอ่ะ ปวดมากมั้ย " " ไหวค่ะ " นัชชาฝืนลุกยืนแต่ก็ไม่ไหว " ผมว่าคุณไปหาหมอดีกว่านะ เดี๋ยวผมไปส่ง โอเคมั้ย " " ก็ได้ค่ะ " พอนัชชาตกลงดรัณก็อุ้มทันที " ทำอะไรอ่ะ ปล่อยฉันเดินเองก็ได้ ฉันเดินไหว " " อยู่เฉยๆเหอะ ป่ะ " " ไม่ต้องห่วงนะครับ แค่อาหารเป็นพิษ ให้แฟนคุณอยู่โรงพยาบาลสักคืนก็แล้วกัน " หมอบอก ทำเอาดรัณกับนัชชาทำหน้าไม่ถูก " เอ่อ..เค้าไม่ใช่แฟนผม .." " เค้าไม่ใช่แฟนฉันค่ะ " ดรัณกับนัชชารีบปฏิเสธพัลวัน " ปล่อยนะ ฉันขึ้นเองได้ " " คุณอย่าดื้อน่า เดี๋ยวคุณหมอมาเห็นเข้าจะหาผมดูแลแฟนไม่ดีนะ " " อย่ามาพูดบ้าๆนะ ฉันไม่อยากให้ใครเข้าใจผิด " " ถอยไปห่างๆเลย " " ผมไม่ปล้ำคุณหรอกน่า " " จะบ้าเหรอ ยังจะมีหน้ามาพูดจาแบบนี้อีก ฉันมานอนโรงพยาบาลอย่างนี้ อาหารฝีมือคุณแท้ๆเลย " " ผมขอโทษ " " แน่ใจเหรอว่าคุณรู้สึกผิดจริงๆน่ะ พูดให้มันนุ่มนวลกว่านี้หน่อยสิ " " ก็ได้ ครั้งนี้ผมผิดจริงๆอ่ะ ผม..." " เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะ พูดเพราะๆหน่อยนะ " " ผมขอโทษ " " พูดให้มันดังๆสมกับเป็นลูกผู้ชายหน่อยสิคะคุณดรัณ " " ผมขอโทษษษษษษ " ดรัณทั้งลากเสียงยาวทั้งเสียงดังจนนัชชาอดยิ้มไม่ได้ " ฉันพอใจแล้ว นอนดีกว่า ทำไมยังไม่ไปนอนอีกเล่า จ้องอยู่ได้ " " เฮ้อ " ดรัณทำเป็นไม่พอใจ แล้วไปนอนที่โซฟา ทั้งสองคนแอบมองกันและกันจนมาสบตากัน ดรัณเขินเอาผ้าปิดหน้า ส่วนนัชชาก็รีบหันหนีไปอีกทาง   โดย: 17gerrard 3 เมษายน 2550 14:35:23 น.

เล่าด้วยภาพ “ทะเลสาปสีเลือด” ตอนที่ 19 ปรับความเข้าใจ วันเสาร์ที่ 24 มีนาคม 2550 เวลา 17.00 น. ทีไอทีวี ขณะที่ดรัณกับนัชชาได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันสองต่อสองไม่เท่าไรกุลชาก็ตามมาแสดงเป็นเจ้าของดรัณถึงทะเล ทำให้นัชชาเข้าใจผิดอีกครั้ง ทิชา (ก้อย-กวิสรา) กับ หอก (เจมส์-นครินทร์) เลยช่วยกันวางแผน แยกกุลชาออกจากดรัณ เพื่อให้ดรัณได้มีโอกาสปรับความเข้าใจกับนัชชา ดรัณประคองนัชชาเข้าที่พัก " เดินระวังๆหน่อยคุณ " " คุณปล่อยฉันได้แล้ว ฉันเดินเองได้แล้ว " ดรัณแกล้งปล่อยนัชชาทันที ไม่ให้ได้ตั้งตัว " จะบ้าเหรอ ใครบอกให้ปล่อยเล่า " " ก็คุณบอกให้ผมปล่อยเอง บอกคุณเดินได้แล้ว คุณนี่ยังไงอ่ะ ฮะ อาหารเป็นพิษแค่นี้ ถึงขนาดความจำเสื่อมเลยเหรอ " " แต่ฉันไม่ได้หมายความว่าให้ปล่อยแบบนี้นี่ ให้เวลาคนอื่นเค้าตั้งตัวบ้างสิ " " ขอโทษๆ " นัชชาเห็นข่าวทศพรรถคว่ำก็ตกใจ " มีอะไรเหรอคุณ ? " " คุณดูนี่สิ " " ทศพร.." " คุณโทรไปถามเค้าหน่อยดีมั้ยว่าเป็นอะไรมากหรือป่าว " " ไม่เห็นต้องโทรเลย ก็หนังสือพิมพ์บอกอยู่แล้วว่าเจ็บนิดหน่อย " " แต่คุณก็ควรจะโทรนะ เพราะเค้าก็เป็นญาติคุณน่ะ " " คุณไม่ต้องมาอ้างเลย อยากโทรก็โทรเองสิ " " นี่ อย่ามาหาเรื่องกันได้มะ " " ผมไม่ได้หาเรื่องสักหน่อย อ๊ะ..ผมให้ยืมโทรศัพท์ โทรไปสิ " ดรัณส่งให้แล้วเมินไปอีกทาง นัชชาก็กดทันทีเหมือนกัน พอดรัณหันมาเห็นก็หงุดหงิดทันที " อะไรอ่ะ ! นี่คุณจะโทรจริงๆเหรอ ฮะ " " ก็คุณบอกให้ฉันโทรนี่ " " ไม่ต้องโทรเลย ปากเก่งอย่างนี้หายแล้วใช่มะ ป่ะ ไปทำงาน " ดรัณทำเมิน เดินหนีไปก่อน " นายนี่ นี่มันกวนประสาทจริงๆ " ตกเย็นนัชชาหนีไปขับเรือจนไปค้างกลางทะเลเพราะน้ำมันหมด ดรัณออกไปตามจนเจอนัชชาก็เลยช่วยกลับมา " ไงคุณ ? มาทำอะไรกลางทะเล ฮะ " " ฉันก็มาชมวิวอ่ะสิ " " ชมวิวกลางแดดเปรี้ยงๆนี่นะ " " ก็ฉันชอบแดดอ่ะ ผิวจะได้เป็นสีแทน " " โอเค งั้นก็อาบแดดผิวสีแทนของคุณไปละกัน ผมไปก่อนล่ะนะ " " เดี๋ยวสิ น้ำมันฉันหมดอ่ะ พาฉันไปด้วยนะ " " อะ..อะไรนะ ไม่ได้ยิน " " น้ำมันฉันหมด ไปด้วยได้ไหม " " อ่ะโห..คุณ จะขอร้องผมไปด้วย พูดจาเป็นมะนาวไม่มีน้ำอย่างเงี๊ยะ ใครที่ไหนเค้าจะให้ไปด้วยล่ะ ฮะ " " จะเอาคืนฉันใช่มะ " " โธ่คุณ...เอาคงเอาคืนอะไร ตกลงจะไม่พูดใช่มะ ถ้าไม่พูดอ่ะก็อาบแดดต่อไปละกัน ผมไปก่อนนะ บ๋ายบาย " " คุณดรัณ คุณดรัณขา พาฉันไปด้วยคนนะ น้ำมันฉันหมดน่ะ นะ " นัชชาเสียงอ่อน ดรัณอมยิ้มพอใจ " ก็ใครใช้ให้คุณไม่ขึ้นมาล่ะ มาสิครับ " ดรัณส่งมือให้นัชชา นัชชามองอยู่อย่างลังเล " ยื่นมือมาสิครับ " ดรัณดึงนัชชาขึ้นเรือ ทั้งสองยิ้มให้กัน " เยี่ยมไปเลย.." พอถึงฝั่ง ดรัณจับมือนัชชาให้ลงเรือ แต่ก็แกล้งปล่อยจนนัชชาล้มไปกับพื้น ซะงั้น " ดีๆนะคุณ " " โอ๊ย.." " อ่ะ ฮะ ฮ่า ๆ " ดรัณหัวเราะชอบใจ " นี่..นี่คุณแกล้งฉันเหรอ " " ผมไม่ได้แกล้งคุณ ขอโทษ " " งั้นคุณก็มาช่วยฉันลุกหน่อยสิ " " เออ ก็ได้ๆ โธ่เอ๊ย.." นัชชาคิดจะเอาคืนโดยดึงดรัณให้ล้มลงบ้าง แต่ก็พลาดท่าเจอ อุบัติเหตุรัก จนได้ " คุณจะไปไหนอ่ะ " ดรัณกับนัชชาพูดพร้อมกันทันทีที่เจอหน้ากันจังๆ หลังจากอาบน้ำแต่งตัวออกมาจากห้อง " ผมจะไปทำกับข้าวให้คุณทานอ่ะครับ " " อยากให้ฉันอาหารเป็นพิษอีกเหรอ วันนี้คุณไม่ต้องทำหรอก เพราะว่าเดี๋ยวฉันจะทำให้คุณทานเอง " " คุณแน่ใจเหรอ ไม่ใช่คุณอยากแก้แค้นผมคืนเหรอ ฮึ " " ฉันไม่ใช่คนใจดำกับคุณหรอกน่า นี่เดี๋ยวคุณรอกินอาหารระดับภัตตาคารได้เลย " " นี่อ่ะนะ อาหารระดับภัตตาคารของคุณน่ะ " " ก็ภัตาตาคารบ้านฉันเค้าทำกันแบบนี้นี่ จะกินไม่กินถ้าไม่กินนะ ฉันจะได้ เก็บ " " อ๊ะๆๆๆ กินสิ นี่อาหารระดับภัตตาคารเชียวนะ ไม่ได้หากินได้ง่ายๆ " " หือ..ไม่น่าเชื่อเลยนะว่ามาม่าผัดแค่นี้มันจะอร่อย " " จริงเหรอ หือ..อร่อยจริงๆด้วยอ่ะ " " นานๆมางี้ทีก็ดีเหมือนกันอ่ะเนาะ " " ใช่ สงบแล้วก็อากาศดี " ดรัณยิ้มสุขใจกับนัชชา " เยี่ยมไปเลย " แต่อยู่ๆความสุขก็มลายสิ้น เพราะกุลชามาหาดรัณถึงที่ " รัณ.." " อะไรเหรอคะ " " ป่าวอ่ะ ผมได้ยินเหมือนคนเรียกผม แต่สงสัยจะหูฝาดอ่ะ ไม่น่าตามมาได้ " " รัณขา " กุลชาก้าวขึ้นมาทำเอาดรัณถึงกับอิ่มเลยทีเดียว " กุล กุลมาได้ยังไงอ่ะครับ " กุลชาจะไปนอนห้องเดียวกับดรัณ แต่ดรัณไม่ยอม และยื่นคำขาดว่าถ้าไม่นอนห้องนัชชาก็ให้กลับไป แต่กุลชาก็มีเรื่องทะเลาะกับนัชชา จนนัชชาต้องออกไปนอนนอกห้อง ดรัณออกมาเจอนัชชานอนนอกห้องตอนดึก ก็เลยปลุกให้ไปนอนในห้องตัวเอง " คุณ ๆ เข้าไปนอนในห้องผมสิ " " ไม่เป็นไร คุณไปนอนเถอะ ฉันนอนที่นี่ได้ " " เชื่อผมสิ อย่าดื้อ " " แต่ว่า..." ดรัณเดินเข้ามาใกล้ นัชชาเลยรีบลุกโดยง่าย " ไม่เป็นไร เดียวฉันไปเองก็ได้ " " ไปนอนซะ " ตกดึก กุลชาหวังเผด็จศึกดรัณโดยลอบเข้าไปในห้อง แต่ต้องกรื๊ดดังเพราะไปเจอกับนัชชา ดรัณได้ยินเสียงก็รีบเข้ามา " กุล กุลเข้ามาในนี้ทำไมอ่ะ " " รัณ รัณหายไปไหนมาคะ แล้วปล่อยให้นังนัชอยู่ในห้องรัณได้ยังไงคะ หรือว่า..หรือว่าคุณกับนังนัชมีอะไรกันแล้วใช่มั้ยค่ะ กุลไม่ยอมอ่ะ กุลไม่ยอมด้วยอ่ะ " " นี่คุณจะบ้าเหรอ นัชชานอนข้างนอกไม่สบาย ผมก็เลยให้มานอนข้างใน ก็แค่นี้ " " ทำไมรัณใจร้ายกับกุลจังคะ รัณทำแบบนี้กับกุลได้ยังไงอ่ะ " " กุล เลิกไร้สาระสักทีนะ ..นัชชาขอโทษนะ คุณมานี่เลย " ดรัณดึงกุลชาไปนอกห้องทันที ระหว่างทำงานชัยกรโทรหานัชชา ทำให้ดรัณไม่พอใจเดินหนีไป กุลชาตามไปเอาใจ นัชชาหนีไปนั่งคนเดียว ดรัณหลบกุลชามากวนใจนัชชาจนได้ " สงสัยคุณต้องโดนตัดเงินเดือน โทษฐานเอาเวลางานไปคุยกับคนอื่น " " งั้นคุณก็ต้องโดนตัดเงินเดือนเหมือนกันอ่ะ โทษฐานเอาเวลางานไปอี๋อ๋อกับแฟน " นัชชาพูดจบก็จะเดินหนี แต่ดรัณไม่ยอมดึงข้อมือเอาไว้ " เดี๋ยวก่อนสิ " " ปล่อยนะ ไม่กลัวกุลมาเห็นหรือไง " " ทำไมผมต้องกลัวด้วยอ่ะ ก็ในเมื่อกุลกับผมไม่ได้เป็นอะไรกันอ่ะ " " กอดกันขนาดนั้นยังจะมาบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันอีกเหรอ คุณอย่ามาโกหกฉันหน่อยเลย " " ผมไม่ได้โกหกผมไม่ได้รักเค้าอ่ะ " " งั้นคุณรักใคร ? " " ผม..." ดรัณพูดไม่ออก ทั้งสองมองหน้ากันนิ่งบรรยากาศกำลังจะดี แต่ดรัณก็พูดจนนัชชาต้องรีบสะบัดตัวถอยห่างออกมาจนได้ " ผมจะรักใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยอ่ะ แต่คุณสบายใจได้เลยนะ ว่าผู้หญิงคนนั้นน่ะ มันไม่ใช่คุณ " " ฉันก็เหมือนกันอ่ะ ผู้ชายที่ฉันรักอ่ะ ก็จะไม่ใช่คุณแน่ๆ " " ผู้ชายคนนั้นน่ะ ชัยกรใช่มั้ย ? " " ก็อาจจะใช่ " " นี่..ถ้ารักกันมาอ่ะ ให้ผมย้ายเค้ามาอยู่ที่นี่ด้วยกันเลย เอามะ " " ก็ดี เพราะฉันก็คิดถึงเค้ามาก ขอบคุณล่วงหน้านะคะ " ดรัณอึ้ง เหวอ แต่ก็ก้าวเข้าหานัชชา ค่อยๆก้มลงจะจูบ แต่ก็มีเสียงทิชาเรียกมา ทำให้ทั้งคู่รีบแยกจากกันทันที " พี่รัณ " นัชชาเขินรีบเดินหนีไปทันที " ทิชา คุณโมขศักดิ์มาได้ไงนี่ ? " " ตอนแรกทิชากะมาเซอร์ไพร์ส พี่รัณ กับพี่นัชอ่ะคะ แต่ว่า...ถูกพี่รัณเซอร์ไพร์สซะเองอ่ะ " โมขศักดิ์ ตีไหล่ ทิชาทันที " มาตีเค้าทำไมล่ะ " " ก็คุณอ่ะ พูดจาอะไรไร้สาระ พูดจาไม่รู้จักกาลเทศะเลย ดูสิหน้าพี่ชายคุณอ่ะเขินหมดแล้ว " ดรัณหลบมานั่งยิ้มอยู่คนเดียว ทิชาตามมาจ้องหน้า " มองอะไรยายทิชา หน้าพี่มีอะไรติดเหรอ " " มีสีแดงๆติดที่หน้าอ่ะพี่ดรัณ " " จริงเหรอทิชา " " จริง มันเป็นสีแดงๆรูปหัวใจด้วยอ่ะ " " นี่แน่ะ แก่แดดดีนะเราอ่ะ " " ใครบอกทิชาแก่แดด ทิชาอ่ะ โตเป็นสาวแล้วนะพี่รัณ พี่รัณชอบพี่นัชเหรอ " " พูดอะไรยายทิชา พี่นัชเค้ามีแฟนแล้วก้คุณชัยกรไง " " โหย..ใครบอกว่าพี่ชัยกรเป็นแฟนกับพี่นัช เค้าไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย " " จริงเหรอ " " จริง " ดรัณยิ้มพอใจ ทิชาเลยแซว " อั้นแน่ " " เดี๋ยวจะโดนนะเราอ่ะ "   โดย: 17gerrard 3 เมษายน 2550 14:36:12 น.

เล่าด้วยภาพ “ทะเลสาปสีเลือด” ตอนที่ 20 เผด็จศึก!! วันอาทิตย์ที่ 25 มีนาคม 2550 เวลา 17.00 น. ทีไอทีวี กุลชาเจ็บใจที่ดรัณไม่สนใจใยดี เลยแอบย่องหวังจะเผด็จศึกดรัณให้สำเร็จสักที แต่ทำเอากุลชาแทบช็อค เมื่อคนที่นอนอยู่บนเตียงกลายเป็นนัชชา ทิชาและหอกรู้ว่านัชชายังไม่หายงอนดรัณ เลยหลอกให้ทั้งคู่มาเจอกัน ทิชา กับ โมขศักดิ์ ร่วมมือกันหวังให้ดรัณคืนดีกับนัชชา เลยหลอกให้ทั้งสองคนไปเจอกัน " ที่แท้ก็เป็นแผนของคุณนั่นเอง หลอกให้ยายทิชาพาผมที่นี่ " " จะบ้าเหรอ ฉันจะไปทำอย่างนั้นทำไมเล่า คุณนั่นแหละ หลอกให้เพื่อนฉันพาฉันมาที่นี่อ่ะ " " ตลกแล้วคุณ ผมไม่ทำอย่างนั้นหร้อก ผมไม่ได้พิศวาศคุณซักหน่อย " " เชอะ ยังกะฉันพิศวาศคุณตายนักแหละ " " แล้วคุณคิดว่าเป็นฝีมือของใคร " ดรัณกับนัชชาหยุดคิดสักพักก็พูดขึ้นพร้อมกัน " อ๋อ..รู้ละ " " ตกลงว่าคุณไม่ได้อยากเจอฉัน ส่วนฉันก็ไม่ได้อยากเจอคุณ งั้นฉันไปก่อนนะ " ดรัณดึงมือไว้ไม่ยอมให้นัชชาไป " เดี่ยวก่อนสิคุณ ในเมื่อน้องสาวผม และก็เพื่อนของคุณน่ะอยากอยากเราสองคนอยู่ด้วยกัน ทำไมคุณไม่คิดตอบสนองความต้องการของเค้าบ้างล่ะ ฮึ " " จะบ้าเหรอ ฉันไม่เล่นกับคุณด้วยหรอก ฉันไปแล้วนะ " นัชชาจะเดินแต่สร้อยข้อมือก็ไปติดกับสายนาฬิกาของดรัณ " โอ๊ย..." นัชชาจะดึงออก แต่ดรัณก็ยื้อไว้อีก " เบาๆหน่อยสิคุณ " พอจะแกะสายที่พันกัน หัวของดรัณก็ชนกับหัวของนัชชาเข้าให้ " โอ๊ย..." ทั้งคู่ร้องพร้อมๆกัน " นี่คุณจะบ้าเหรอ ฉันก้มอยู่ไม่เห็นหรือไง ก้มลงมาได้เล่า " " สงสัยดวงเราสองคนจะต้องอยู่ด้วยกันแล้วแหละ " ดรัณไม่พูดป่าว แต่ถือโอกาสจับมือนัชชาไว้แน่นยิ่งขึ้น " ปล่อยนะ " " ไม่ปล่อย..เดี๋ยวสายนาฬิกาขาด " ทั้งคู่ตัดสินใจนั่งลงข้างๆกันมองดาวบนท้องฟ้า ดรัณได้โอกาสกระเถิบเข้าใกล้นัชชายิ่งขึ้น " คืนนี้ดาวสวยจังเลย คุณว่ามั้ย " " ใช่...สวย " ดรัณตอบทั้งๆที่มองหน้านัชชา ไม่ได้มองท้องฟ้าเลย " มองหน้าฉันแล้วจะไปรู้ได้ยังไงเล่า " " คุณหนาวเหรอ " นัชชาพยักหน้า ดรัณเลยปล่อยมือ ไปโอบบ่านัชชาแทน " อุ่นขึ้นมั้ย ? " นัชชาเพิ่งรู้ตัวว่ามือหลุดออกจากรัณแล้ว ก็ลุกขึ้น " หลุดแล้วนี่ ฉันไปก่อนนะ " ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างเป็นสุข กุลชาหลอกนัชชาไปขังในห้องเก็บของ พอดรัณรู้ก็รีบเข้าไปช่วย ระหว่างที่ถูกขังมีวิญญาณมีบอกว่าเกิดเหตุร้ายกับทักษ์ดนัย นัชชาเลยบอกดรัณให้รีบกลับบ้าน " นัชชา ! คุณเป็นอะไรหรือป่าวอ่ะ " " รีบกลับกรุงเทพเถอะค่ะ คุณทักษ์ดนัยกำลังอยู่ในอันตราย " ดรัณโทรไปที่บ้าน ป้าทาบอกข่าวว่าทักษ์ดนัยโดนทำร้ายก็เลยรีบตรงไปโรงพยาบาลทันที " คุณหมอครับ คุณพ่อผมเป็นยังไงบ้างครับ " " ผมเสียใจด้วยนะครับ คุณทักษ์ดนัยขาดอากาศไปเลี้ยงสมองหลายนาที ผมไม่แน่ใจว่าคุณพ่อคุณจะฟื้นขึ้นมาได้หรือป่าว " ดรัณนั่งเศร้าเสียใจ นัชชาจึงเข้ามาให้กำลังใจเขา " ฉันต้องขอโทษคุณด้วยนะ ที่ทำให้พ่อคุณเป็นแบบนี้อ่ะ " " มันไม่ใช่ความผิดของคุณ เราทำดีที่สุดแล้ว " " แต่ฉันแน่ใจนะคะ ว่าพ่อของคุณจะไม่เป็นอะไร " " คุณรู้เรื่องที่เกิดขึ้นได้ยังไง " " ฉันก็ไม่แน่ใจนักหรอก รู้แค่ตั้งแต่มาอยู่บ้านคุณน่ะ เหมือนมีใครสักคนต้องการจะบอกอะไรฉันอยู่ " " ใครเหรอ ? " " เค้าไม่ใช่คนแต่เป็นวิญญาณ " " เหลวไหล ไม่มีวิญญาณอะไรทั้งนั้นน่ะ " " ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อนักหรอกนะคะ แต่ฉันก็พิสูจน์ให้คุณเห็นแล้วไม่ใช่เหรอ " " แล้วเค้าคนนั้นเป็นใครเหรอ " " ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ รู้แต่ว่าเธอเป็นผู้หญิง " ดรัณกับนัชชาเข้าไปเยี่ยมทักษ์ดนัยในห้อง ดรัณร้องไห้จับมือพ่อไว้แน่น นัชชามองภาพตรงหน้าแล้วก็อดร้องไห้ไม่ได้ " ขนาดคนดีๆอย่างคุณ ยังมีคนมาทำร้าย ไม่ต้องห่วงนะคะ นัชจะต้องหาคนที่ทำร้ายคุณมาให้ได้ " " คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ถ้าคุณเกิดเป็นอะไรไป ผมจะทำยังไง "   โดย: 17gerrard 3 เมษายน 2550 14:36:39 น.