บันทึกการเดินทางฉบับสุดท้ายก่อนย้ายบ้าน.
มันคือความใฝ่ฝันของนายคนโต..ที่อยากเดินทางพร้อมเพื่อนๆ จะได้มีเรื่องไว้คุยกัน...นายเคยบ่นให้ฟังว่า เล่าให้เพื่อนฟังว่า ได้ไปไหนมาบ้าง แล้วไม่มีใครเชื่อ บ้างก็หาว่าโม้ ไม่น่าเชื่อถือ และบ้างก็บอกว่า ให้ป้าพาพวกเราไปบ้าง ไปกันทั้งหมดนี่เลย.

จ้ะ ก่อนจะได้เดินทาง คราวที่เขาป่วยแล้วมารักษาตัว เขาก็เลยทำข้อตกลง เรื่องที่ให้ทุกคนเก็บตังค์
เป็นค่าพาหนะ โดยเก็บจากเงินที่ได้รับเป็นค่าขนม
วันละ ๑๐ บาท หนึ่งเดือน ก็จะได้ ๓๐๐ บาท
เขียนแผนเสร็จก็ปลอมลายเซ็นป้า ให้เหตุผลว่า
ถ้ามีลายเซ็นป้ายืนยัน แผนนี้ก็จะน่าเชื่อถือกว่าไม่มี.

ดู๊ดู..น่าเอ็นดู กว่าจะถึงเวลานัด อิป้าก็ใช้มุกนี้งัดข้อเด็กได้หลายครั้งทีเดียว.

เวลานัดหมายของเราคือ หลังจากสอบเสร็จแล้ว

แต่ด้วยความโชคร้าย สภาพบ้านเมืองไม่เอื้ออำนวย
หนึ่ง ภูกระดึงเกิดไฟป่า จนไม่สามารถเข้าไปได้
สอง เกิดโรคระบาด ไวรัสโควิด19

ดูจากตัวเลขยอดผู้ติดเชื้อแล้ว
อิป้าคิดเลย เราต้องรีบตัดสินใจ เพราะโอกาสที่จะถูกเคอร์ฟิวมีสูง เมื่อยอดผู้ติดเชื้อถึงเพดานที่กำหนด.

เวลาเหมาะเหม็ง เราก็กลับไปรับเด็กๆ
แล้วก็กลับมาประเมินสถานการณ์

ก่อนจะไปรับเด็ก สอบถามสถานที่แล้วว่า
ยังเข้าได้ปกติใช่ไหม คำตอบคือ ยังเข้าได้
แต่นทท.มีน้อยมาก.

แล้วเราก็ดันทุรังไปกันจนได้
วันเดินทาง อิป้ายังแข็งแรงดี.

นายเขาก็ดีใจตามประสาเขา
มีความอินดี้ เป็นตัวของตัวเอง
ถูกหักคะแนนบ่อยสุด
เกณฑ์นี้ นายจะเข้าใจกติกาดี เพราะเราใช้กันทุกๆ
การเดินทางของเรา

เขารู้ว่า ถ้าเขาทำตัวน่ารัก เขาจะได้ในทุกสิ่งที่ต้องการ
เขามีความสุขนะ ได้เจอคนมีชื่อเสียงและเขาก็รู้จัก
ถึงแม้จะต้องมีเรื่องให้เอ็ดกันบ้าง

ปีหน้าเราก็มีนัดกันอีก และเขาบอกกับเพื่อนๆ ว่า
ถ้าจะไปปีหน้า เขาก็จะกลับมา.

นายเป็นคนเข้ากับคนง่าย ไม่ค่อยน่าเป็นห่วง.

จะโตแค่ไหน นายก็ยังเป็นนาย
ยังชอบเล่นน้ำน้อยๆ และยังกวนตีนเหมือนเดิม.

รัก.