Bloggang.com : กระติก น้ำชา ลีลาวดี : สองมือ กับ หนึ่งหัวใจ

สองมือ กับ หนึ่งหัวใจ

..แว่วยินเสียงข่าวภาคเที่ยง โดยผู้ประกาศข่าวชาย ด้วยน้ำเสียงคล้ายท้องผูกไม่ได้ถ่ายสักเกือบสัปดาห์..บ่งบอกอารมณ์สลดหดหู่ก้นบึ้งของหัวใจ ..ความเน่าเฟะของสังคม มันสะสมทับทวีคูณความรุนแรงมากขึ้นทุกวัน ๆ

อนาจใจกับเนื้อข่าวบางส่วน เรื่องพวกนี้ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับเด็ก !!!

...เช้าของฉัน สดใสรับบรรยากาศร้อนระอุ ไม่ปราณีสิ่งมีชีวิตชนิดใดทั้งนั้น
จิบกาแฟ สัมผัสทักทายต้นไม้ ดอกไม้สีขาวเล็ก กระจิดริดของต้นเศรษฐีเรือนนอกส่งยิ้มหวานราวกับบอกว่า "ฉันเป็นสาวแล้ว" บานสะพรั่งอย่างสุดกลีบ อวดไม้พันธุ์อื่น ๆ ว่า ฉันก็ออกดอกเป็นนะ!! ...

เอาล่ะ ..อย่างน้อย วันนี้ก็ยิ้มได้แล้ว^^

......................

ล้อหมุน..ระยะทางโดยประมาณ สามสิบนาทีถึงจุดหมายปลายทาง..
สารพันคำถามผุดขึ้นในใจ มันเป็นคำถามที่ บางทีก็ไม่ได้ต้องการคำตอบ ..และบ่อยครั้งก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมต้องถามเช่นนี้
ทุกครั้งก็มักจะมีคำถามปลุกภวังค์ตัวเองว่า ..
ทำไมต้องรู้สึก?

..ทำไมต้องคิดอย่างนี้ด้วย??

..แล้วจะอยากรู้ไปทำไม???

...เธอจะอยากรู้ไปทำไมว่า ...
ฉันเกิดมาทำไม?

ฉันจะมีชีวิตอยู่ถึงเมื่อไร?

ทำไมต้องไปทำสิ่งที่ขัดกับความเป็นตัวเองด้วย?

ทำไมต้องเก็บความรู้สึกที่แท้จริงแล้วแสดงแต่ความรู้สึกอันเป็นธรรมดามนุษย์เขาต้องการ?

ทำไมเราต้องเป็นผู้หญิง?

ทำไมจึงไม่อยากได้อยากมีเหมือนใคร ๆ เขา?

ทำไมเขาจึงหายไป?

ทำไมยังคงคิดถึงเขาตลอดเวลา?

ทำไมต้องมาเจอกัน?

แล้วทำไมเราจึงต้องห่างกันอย่างนี้?

...เสียงเอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...
"ขับรถให้ดีกว่านี้ไม่เป็นเหรอ?"
"ยายป้านี่ก็จะไปไหนไม่รุ้จักศึกษาเส้นทางบ้างรึไง?" แอบถามในใจไม่ได้เปล่งเสียงออกมา

.............

ล้อหมุนต่อไป

ทำไมเราต้องมาเกิดด้วย?

ชาติที่แล้วเกิดเป็นอะไรนะ?

ทำไมคนพวกนั้นมันถึงหาเรื่องงี่เง่ามาให้ฉันแก้ไขได้ตลอดด้วยนะ?

วันนี้จะมีเรื่องให้ปวดกบาลแค่ไหนนะ?

แล้วทำไมต้องคิดอะไร ๆ ให้วุ่นวายด้วยนะ? ฯลฯ

ฮึ่มมมมมมมมมมมมมมมมมม...ม ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจ..

ช่างมันเถิดอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ..ไม่รู้ว่าตัวเองเกิดมาทำไมก็ไม่เป็นไร ถึงฉันจะไม่มีเหมือนอย่างที่ใคร ๆ เขาปรารถนาก็ไม่เป็นไร การไม่มีเหมือนอย่างเขา มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันต้องลำบากไปมากกว่านี้...

"ดี ๆ ลูก เดี๋ยวโดนน้าเขา"
"มา ..ให้น้าช่วย" พร้อมกันนั้นฉันเอี้ยวตัวไปฉุดมือเด็กน้อยอุ้มขึ้นมานั่งข้าง ๆ แววตานั้นสดใส ใส่ชุดสีแดง เกล้าผมแกะผูกโบว์สองข้าง สวมรองเท้าแตะประดับตกแต่งระยิบระยับ ราวกับแม่ดอกไม้กระจิดริดของฉัน มิมีผิด
..ยิ้มให้เด็กน้อยเช่นเดียวกับที่ยิ้มให้เจ้าดอกไม้ ^^

"ไป..ลูก ถึงแล้ว" สาวแม่ลูกอ่อนเตือนเด็กน้อย
"ไปแล้วนะ น้าคนสวย บ๊ายยยบาย" แม่เด็กน้อย ยิ้มหวานโบกมืออำลา...
"มาได้แล้ว แหม..โบกมืออำลาอาลัย แม่คุณเอ๊ยย" เสียงแม่ของเด็กน้อยเอ็ดเร่งให้รีบลงจากรถตู้โดยสาร ..ฉันยิ้มตอบพร้อมโบกมือลา
"โชคดีจ้า..หนูน้อยคนสวย"
ด้วยวัยแล้วคาดว่าไม่น่าจะเกินสี่ขวบ..เห็นเธอแล้วรู้สึกสะท้อนใจ เด็กสมัยนี้โตเป็นสาวเร็วแต่งตัวเก่ง จัดจ้าน สังคมจัด ..มันช่างล่อตาล่อใจเหล่าวายร้ายจิ้งจอกสังคมเสียจริง ๆ ..

...ขอบคุณแม่ดอกไม้สีขาว ขอบคุณแม่หนูน้อยที่ทำให้หัวใจของฉันนั้นยิ้มได้
อันที่จริงวันนี้มันก็เป็นเหมือนกับทุก ๆ วันที่ต้องตื่นพาหัวใจมาทำงานที่ต้องทำ และแบกหัวใจกลับไปพักให้หายเหนื่อยหนัก เพื่อกลับมาพาหัวใจเดินทางต่อไปในวันใหม่ ..แต่สิ่งหนึ่งที่มันต่างจากวันอื่น ๆ คือ การได้พบแม่หนูน้อย...และได้สัมผัสร่างของเธอ..พลังไออุ่น ๆ นั้นมันทำให้หัวใจของฉันพองโต รู้สึกมีคุณค่าที่ได้ตื่นขึ้นมาหายใจ ..
..ถึงฉันจะตอบโจทย์ในใจของตัวเองไม่ขาดเสียทีเดียวแต่มันยังพอช่วยให้ชีวิตมีเป้าหมายบ้าง ..อย่างน้อยที่สุด ถ้าไม่มีฉันบนโลกใบนี้..ก็จะไม่มีใครช่วยแม่หนูน้อยให้ขึ้นรถอย่างปลอดภัย ไม่สะดุดกระโปรงยาวของตัวเองล้มลง ..ถ้าฉันไม่ได้ตื่นขึ้นมาในวันนี้..เจ้าดอกไม้สีขาวจะบานเพื่ออวดโฉมให้ใครชม
...กับโลกเน่า ๆ ใบนี้ จะอีกกี่ร้อยพันปัญหาที่ต้องเจอ หากหัวใจยังยิ้มได้ ฉันพร้อมสู้เสมอ ด้วยสองมือที่มีอยู่นี่แหละ...

....จอดด้วยค่ะ....

Create Date : 04 มีนาคม 2554

Last Update : 4 มีนาคม 2554 20:46:33 น.

3 comments

Counter : 466 Pageviews.

แวะมาสวัสดีทักทายวันหยุดค่ะ^^

โดย: namfaseefoon

วันที่: 5 มีนาคม 2554 เวลา:20:55:45 น.

สวัสดีทักทายเช่นกันค่ะ ..คุณน้ำฟ้าสีฝน (ถูกต้องไหมคะ?)
^^ แต่ ..มันเป็นวันทำงานหนักของเรานิหน่าTT

โดย: Adija

วันที่: 6 มีนาคม 2554 เวลา:1:02:09 น.

ขอบคุณที่ไปเยี่ยม blog ผมนะครับ

โดย: อสูรกายไทฟอน

วันที่: 13 มีนาคม 2554 เวลา:0:06:42 น.