-

5-7 เมษายน 2551

หยุดสามวัน คุยกันว่าไปไหนดี ก็พอดีกับเพื่อนที่ระยองชวนไปเที่ยวบ้าน
พวกเราก็เลยเฮระโลกันไป

ไปขึ้นรถทัวร์ที่เอกมัย ตอนแรกเพื่อนว่าให้ซื้อรถที่ช่องขายตัวช่อง 7 (นั่งไปหาสุวนันท์ได้เลย ดูมุกคุณนายสิ)
แต่พอดีกับที่เจ้าหน้าที่บอกว่า ไม่ต้องซื้อหรอก เต็มไปถึง สามโมงเย็น (ตอนนั้นเพิ่งบ่ายโมง)O_O
จนท. เลยบอกว่า
"เอางี้ มีอยู่คันนึงกำลังจะออก ไปขึ้นเลย จ่ายเงินบนรถ แต่นั่งหลังนะ" ชักจะยังไง ยังไงอยู่
ด้วยความซื่อ หรือโง่ส่วนตัวก็เกินจะกล่าว เพราะคิดว่า นั่งหลังคือเบาะแถวหลัง
ที่ไหนได้เป็นคล้าย ๆ เบาะเสริม คือเป็นที่นั่งแถวยาว ติดกับท้ายรถ ซึ่งแน่นอน พนักพิงก็คือ ตัวรถนั่นเอง
ตั้งฉากตรงแหนวเลย นั่งแล้วก็เมื่อย ขยับไปไหนก็ไม่ค่อยได้ เลยต้องทนกันไป สามชั่วโมง
หัวสั่นหัวคลอนอีกต่างหาก เพราะคนขับ ขับตัดเข้าป่ามะพร้าว
มาถามเพื่อนทีหลัง ได้ความว่า "เขาอาจจะขับเพื่อเลี่ยงถนนที่มีพิธีเช็งเม้ง"
ช่างเป็นสามชั่วโมงที่เหน็ดเหนื่อยและทรมานซะนี่กระไร ข้าวก็ไม่ได้กิน

พอถึงท่ารถเกือบห้าโมงเย็น T^T ปรี่ไปเข้าห้องน้ำ แล้วก็ไปหาร้านก๋วยเตี๋ยว กินรวบทั้งมื้อเช้ามื้อกลางวัน
โทรหาเพื่อนให้มารับ เพื่อนบอกว่า "เออ หลับอ่ะ เพิ่งตื่นเดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงไปรับ"
พอมาถึงยังมีหน้ามาบ่น
"เฮ้ย กินทำไม จะพาไปกินของอร่อย" (ไม่ทันแล้วเฟ้ย) -"-

คืนนั้นใช้เวลาไปกับการกินข้าวเย็นกับครอบครัวเพื่อนซึ่งน่ารักมาก ๆ ดูแลพวกเราอย่างดี
และเม้าท์กันทั้งคืน แถมดูซีรี่ส์ไปอีกหน่อย จนเพื่อนมันบ่น
"มาระยอง มาดูซีรี่ส์เรอะ" T^T

ตื่นเช้า เอ่อ ก็ไม่เช้าอ่ะ สิบโมงแล้ว ลงไปกินข้าว ไม่ต้องเสียเวลาอาบน้ำ (ล้างหน้าอย่างเดียวพอ)
เพราะพี่ชายเพื่อนผู้ใจดีจะพาเราไปทะเล โอ้เย โอ้เย โอ้ โอ้ เย
จริง ๆ ไม่ค่อยอยากเล่นหรอกนะ แค่ใส่ชุดเล่นน้ำนอนตั้งแต่เมื่อคืนเท่านั้นเอง


มาถึงทะเลแล้วจ้า ดี๊ด๊ากันใหญ่


ทะเลระยองที่ก้นอ่าว ใกล้ ๆ กับหาดแม่รำพึง น้ำใส คนน้อย แดดเปรี้ยง






เดินลงน้ำไปเลย เล่นกันให้ดำไปข้าง


น้องของเพื่อนวิ่งลงไปก่อนแล้ว ทำอย่างกะไม่เคยมา เป็นคนพื้นที่แท้ ๆ


ถอดรองเท้าทิ้งไว้ริมหาด พอขึ้นมาอีกที น้ำขึ้นจนเปียกรองเท้าแล้ว


ห่วงยางที่เราฝากชีวิตไว้


หัวใจในทะเล


วิ่งลงน้ำประหนึ่งโดนตามหนี้


ภาพดูมัวซัวเหมือนฝนจะตก แต่จริง ๆ แดดเปรี้ยงมาก
โทษตากล้องเลย ข้าเจ้าไม่เกี่ยว




ตกบ่าย พี่ชายยังใจดีเหมือนเดิม พาไปกินข้าว
เพื่อนคุยว่า ถ้าไม่ติดว่ามาทะเลนะ จะพาไปกินส้มตำที่อร่อยที่สุดในภาคตะวันออก -"-
แต่แบบว่ามันอยู่คนละทิศกับหาดอ่ะ เลยจ๋อยไป ร้านที่ไปกินก็อร่อยมาก ๆ แล้วล่ะ

กลับไปที่บ้านเพื่อนตอนเย็น ๆ ก็เดินเล่นรอบ ๆ บ้าน แล้วก็เริ่มเกา
เอ เป็นอะไรหว่า สักพัก เพื่อนเลยมาต้อนเข้าบ้าน บอกว่า "ยุงมันดุ ไม่มีใครเขามาเดินกันหรอก"
แล้วทันไหม ฮึ มาบอกตอนนี้มันทันไหม
คืนนั้นหมดไปกับการดูซีรี่ส์, the star และเล่นเกม จนค่อนคืนจึงได้หลับใหลกันไป

เช้าวันกลับ พวกเราตื่นกัน เอ่อ สายเหมือนเดิม แต่ก็ยังเร็วกว่าที่คาดนะเออ
อาบน้ำ เก็บกระเป๋าเตรียมกลับ เพื่อนเพิ่งมาบอกว่า
" เออ ลืมบอก ถ้ายุงกัดแล้วรีบอาบน้ำ เอาสบู่ถู ล้างพิษยุงก็จะช่วยได้" T^T

บอกช้าเกินไปไหมเธอ (เข้าใจอารมณ์พัดชาเลย)

ขากลับเพื่อนมาส่งที่ท่ารถตู้
เขาบอกว่ารถตู้เพิ่งออกไป แต่ถ้าน้องจะไป น้องขึ้นรถเก๋งเลย เดี๋ยวพี่จะพาไปดักรถตู้
เอ่อ จ๊ะ ขึ้นก็ขึ้น

อูย พี่ขา พี่รีบไปหรือเปล่าคะ ขับผ่าไฟแดงด้วย (คิดในใจ) แต่พี่คนขับกลับพูดลอย ๆ
"เดี๋ยวไม่ทัน" O_O (รู้ได้ไงฟะ ว่านินทา)

ขึ้นรถตู้ได้นี่แทบจะถอนหายใจ ปลอดภัยมาได้ไงเนี่ย
ใช้เวลาเดินทางเข้ากรุงเทพสองชั่วโมงเท่านั้น เพราะคุณพี่คนขับ(คนละคนกะคนเมื่อกี้)ตีนผีมาก
เหยียบได้เหยียบ เห็นเข็มไมล์ไม่กระดิกจาก 120-140 เลย
โอยหัวใจต้องวายแน่ ๆ
ถ้า......
ถ้า......
ไม่ได้หลับมาตลอดทาง อิอิ