Group Blog |
วััันอาทิตย์ที่24ของเรา วันที่ ๒๔ เมษายน ๒๕๕๔ วันนี้ต้องตื่นไปเรียนแต่เช้า ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอน ๗ โมง ถึงเวลานาฬิกาก็ดัง เสียงแจจุงแผดลั่นออกมาจากมือถือ แล้วก็ต้องเงียบลงด้วยมือของเรา นอนต่อ...กว่าจะตื่นอีที่นู่น ๘ โมงครึ่งแล้ว หยิบเอานาฬิกาหมีสีฟ้าขึ้นมาดู คิดว่าดูผิดแน่ๆ เลยคว้าเองมือถือมาเปิดดูอีกที นอนนิ่งๆอีกซักสองสามนาที พอคิดได้เท่านั้นแหละ เด้งตัวขึ้นจากที่นอนเลยเชียว คว้าเอาผ้าเช็ดตัวเดินเดินอาดๆไปเข้าห้องน้ำ ดีนะว่าเมื่อคืนเราสระผมเตรียมไว้ก่อนแล้ว ไม่อยากนั้นวันนี้ีหวังไปเรียนไม่ทันแหงๆ รู้กว่าจะใช้เวลาอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันไม่ถึง ๑๕ นาที อีก ๕ นาทีใช่เปลี่ยนเสื้อผ้า วันนี้ไม่ต้องเสียเวลาติดกระดุมให้วุ่นวาย เพราะใส่ชุดไปรเวทไปเรียนได้ ยืนมองเสื้อผ้าซักพัก ก็หยิบเอาเสื้อยืดสีฟ้าลายช้างสดใส ใส่คู่กับกางเกงยืดขาเดฟเล็กๆสีดำ เสร็จแล้วเตรียมกระเป๋า หยิบสมุดเล่มใหม่เล่มนึง เล่มเก่าหมด ก่อนจะวิ่งลงไปชั้นล่าง ทำขนมปังทาแยมช็อคโกแล็ตถั่วที่เฮียซื้อมา ขนมปังสองแผ่นมีแยมอยู่ตรงกลาง หวัดดีม่าเสร็จก็ออกจากบ้าน เสื้อหนาวกับกระเป๋าพาดอยู่บนไหล่ รักแร้อีกข้างหนีบสมุดสองเล่ม อีกมือถึงกุญแจบ้านกับกุญแจรถ ปากก็คาบขนมปังอาหารเช้า กว่าจะล็อคกรประตูบ้านห่วยๆเสร็จ เล่นเอาเจ็บมือไปหมด วันนี้ขับรถเร็วพอสมควร ขึ้นรถก็ยกมือไหว้พระ เปิดเพลงแก้ง่วง หยิบคันเร่งบึ่งตรงสู่มหาลัย...วันนี้วันอาทิตย์ นั่นเป็นโชคดีเพราะรถไม่ติด ใช้เวลาประมาณ ๑๕ นาที ถึงมหาลัย จอดรถหลังคณะเศรษฐศาสตร์ เดินลัดคณะวิศวะ เร่งฝีเท้าเดินดุ่มๆ ไปเรียน....ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามาทัน อาจารย์ยังไม่เข้า ชะเง้อหน้ามองหาเพื่อนๆ แต่ดูเหมือนเพื่อนจะเห็นเราก่อน โบกมาหยอยๆเรียก เดินลัดโต๊ะรุ่นน้องไปจนถึงที่ เพื่อนก็มองเราแล้วชี้นิ้วมาที่เสื้อประมาณว่าทำไมใส่เสื้อเด็กจัง เพื่อนไม่สนิทหรอก เค้าเลยไม่รู้ว่าเราแต่งตัวยังไง ก็ไม่รู้ว่าจะแต่งเลิศไปทำไม มาเรียนแค่เดี๋ยวเดียวก็กลับบ้านแล้ว รอซักแป๊บอาจารย์ก็มาสอน อ้อ...ระหว่างรอก็ทำการบ้านหนึ่งข้อที่ทิ้งไว้ไม่ยอมทำด้วย อาจารย์สอนเสร็จเร็วกว่าที่ควร ๑ ชั่วโมงได้ บอกว่าวันนี้วันอาทิตย์ไม่ดีใจหรอที่ปล่อยก่อน ตกลงค่ะดีใจก็ได้ จริงๆไม่เพราะอุส่าตื่นเช้ามาเรียน เรียนอีกหน่อยเป็นไรไป กลับบ้านถึงบ้านก็ยังไม่เที่ยง ถ้าเป็นปกติคงกำลังฝันหวานอยู่เลยเชียว แต่ไม่ได้นอนต่อนะ เปิดคอมเล่นเน็ต ตามข่าว JYJ คอนเสิร์ตที่ไต้หวัน อ่า...ไม่อยากจะบอกว่าที่บ้านเราสนุกกว่าเยอะ แสงสีเสียง อลังการกว่า เวทีดีกว่า แฟนๆเชีร์ยสนุกกว่า โปรเจคสำเร็จด้วยดีมากกว่า รวมๆแล้วบ้านเราเลิศกว่า ตามหารูปไปได้ซักพัก เฮียตื่นแล้วเดินเข้ามาถามว่าจะเล่นเกมส์เดอะซิมซ์มั้ย ถามแกมบังคับ เราก็เอ่ม...เดี๋ยวไปทำฟันก่อน วันนี้หมอนัด ว่าแล้วบ่ายโมงก็จัดการแปรงฟัน ตอนที่แปรงอยู่โทรศัพท์ดัง ร้านหมอโทรมาบอกว่าหมอว่างแล้ว ให้เราเข้าไปได้เลยถ้าสะดวก ก็เข้าไปเลย ไปถึงก็บังเอิญเจอลูกพี่ลูกน้องเข้าให้ นั่งคุยกันได้ซักแป๊บเดียวพี่เค้าก็เข้าไปทำฟัน พอพี่เค้าเสร็จก็ถึงคิวเรา หมอตรวจดูฟันจัดการใส่ยางใหม่ดึงซะตึงจนปากแทบเบี้ยว หมอนัดไว้ว่าครั้งหน้าไปหมอจะตัดเหงือที่คลุมฟันออก คงต้องเจ็บมากแน่ๆ เสร็จแล้วก็จ่ายเงิน กลับบ้านไปเบิกแม่สิทีนี้ ตังคหมดแล้วหนิ เสร็จจากนั้นแอบมาตามข่าวต่อ เห็นยังเงียบๆบวกกับเฮียเดินมาตามไปเล่นเกมส์ บอกแล้วว่าถามแกมบังคับ เลยตอบไปว่ากำลังปิดคอม แล้วจะไปเล่นนี่ไง ทีนี้จากตามข่าวนักร้องสุดรัก ก็หันไปเล่นเกมส์ที่ชอบที่สุดแทน จัดตกแต่งคอนโดสุดหรูไปกว่าจะได้เล่นจริงๆก็เย็นแล้วล่ะ พิถีพิถันเกินไปรึเปล่านะ ก็คนมันตั้งใจ ชอบความสวยงาม เย็นๆแม่ชวนไปซื้อของที่แม็คโคร แม็คโครหรอ...เราขอบาย นั่งเล่นเกมส์ต่อไปจนมันค้าง มันค้างจริงๆ ก็เลยต้องเลิก เล่นแล้วก็ติดลมอยากเล่นต่อแต่มันดันค้าง เลยต้องหันกลับมาตามข่าวนักร้องแสนรักต่อ เดี๋ยวเดียวป๊ากับแม่ก็กลับมา รีบปิดคอม ซับหน้ามันๆ โบกแป้ง เปลี่ยนกางเกงจากกางเกงอยู่บ้าน เป็นกางเกงนอกบ้าน แล้วไปกินชาบู ร้านที่เฮียไปกินบ่อยๆ ร้านนี้อาหารไม่เยอะ แต่น้ำจิ้มถั่วแบบญี่ปุ่นอร่อยมาก กินจนอิ่มแปร้เลยเชียว กลับบ้านมานอนผึ่งพุงดูโทรทัศน์ รายการของฝรั่งเกี่ยวกับหมอๆชอบดูมาก แต่ไม่ได้เรียนหมอนะ แปลกเนอะอืม...เกี่ยวกับคนอ้วนวันนี้ คนที่อ้วนมากๆจนลุกไปไหนไม่ได้ ท่าทางเค้าก็อยากจะผอม กับคนที่ตอนน้ีผอมแล้วสมใจ กับอีกคนที่จากอ้วนเป็นผอมแล้วก็อ้วนอีกครั้ง ก็เลยไม่รู้ว่าจะสงสารหรือยังไงดี โรคเสพติดอาหารนี่น่ากลัว พอจบก็ดูหนังกันต่อ เรื่องนี้เกี่ยวกับคนใช้สมองสั่งหุ่นยนต์แทนตัวเองในการทำทุกอย่าง โดนที่ตัวเอาอยู่แต่ในบ้าน นอนอยู่ในเครื่องเชื่อมต่อ ดูแปลกพิลึก อยากสวยอยากหล่อ อยากอ้วนหรือผอม จะขาวหรือดำ จะเด็กหรือว่าแก่ ก็ตามแต่ตังค์จะมีซืื้อหุ่นแทนตัวเอง แทบทุกคนบนโลกเป็นอย่างนั้น กังขังตัวเองในบ้าน แล้วใช่่หุ่นแทนตัวเอง ตลกชะมัด สามารถสั่งให้หุ่นมีไรกันด้วยก็ได้นะ เราจะรู้สึกด้วย แค่คิดก็สยองแล้ว อึ๋ย... ดีนะว่าหุ่นออกลูกให้ไม่ได้ ไม่งั้นคงแย่ แต่สุดท้ายแล้ว หุ่นก็โดนทำลาย มนุษย์ก็ต้องเรียนรู้ในการใช้ชีวิตนอกบ้านกันใหม่ คนสร้างหนังก็คิดได้ เก่ง...ดีจริง ขึ้นมานั่งดูทีวีอีกแป๊บเดียวก็ไปอาบน้ำสระผม กลับเข้าห้องมาเช็ดผม จัดการสิวบนหน้า เอาที่มันสุขออก ทายา เสร็จสรรพก็มาเปิดคอม ตามหาคนรักต่อ อ๋า...รูปออกมาเยอะเลย ชัดด้วย คลิปก็มี ดูไปหลายัน ถึงได้บอกว่าไม่สนุกเท่าบ้านเราไง ดูไปเรื่อยๆเฮียก็เข้ามาเมาท์นู่นนี่นั่น ตั้งแต่เรื่องรถ เรื่องพริตตี้ เรื่องเนื้อคู่ ยันเรื่องของที่บ้าน มีการนินทาระยะเผาขนจนไหม้เกรียมได้เลย แย่เนอะ ทีนี้เราฟังเฮียพูดอย่างเดียวก็เซง อยากจะเมาท์เรื่องของเราบ้าง อยากเมาท์เรื่องนักร้องให้ฟังบ้าง ก็คิดอยู่นาน ตั้งแต่บนรถ วันก่อน วันก่อนๆ หลายๆวันก่อน ก็ดูท่าเค้าไม่อยากฟัง แต่มันอยากเมาท์บ้างไรบ้าง ก็เลยขอซักนิด นิดเดียวจริงๆแล้วเฮียก็ไปนอน ว้า...วันหลังไม่พูดก็ได้ จะเมาท์ให้เจ้ฟังเจ้ก็บอกว่าไม่อยากฟัง แอบน้อยใจเล็กๆ จริงไม่เล็กหรอก เยอะเลย แต่ก็เข้าใจ มันออกจะน่าเบื่อ เหมือนตอนเฮียพูดเรื่องรถให้ฟัง อ้อ...นอกจากเรื่องสารพัดนั่นแล้ว เฮียยังเมาท์เรื่องฟุตบอลด้วย เป็นเรื่องแรกเลย นั่นล่ะ...จะสำคัญอะไร จำไม่ได้แล้วลืม อยากจะบอกว่า เราก็ไม่ใช่ผู้ฟังที่ดีเท่าไหร่ แอบเหลือบตามองคอมบ้างเป้นครั้งคราว แต่ก็ไม่ได้ลุกหนีไปไหน นั่งเมาท์กันจนเค้าพอใจแหละ ดึกแล้วตีสองกว่าถึงได้นึิกอยากเขียนเรื่องของวันนี้ ก็มาเปิดคอมนั่งพิมพ์ ควรจะใช้คำนี้สินะ เพราะเราไม่ได้เขียน ใช้เวลาอยู่นานนี่อีกยี่สิบนาทีจะตีสามแล้ว โชคดีนะเนี่ยว่าพรุ่งนี้เรียนบ่ายโมง กว่าจะตื่นคงสิบเอ็ดโมงนู่น...ไปล่ะบ๊ายบาย ฝันหวานนะ ปล.ทำไมเอาอันบันทึกเก่ามาลงนะ อ่า....ก็ของวันนี้ยังไม่ได้เขียนเลยหนิ
|
jejungmylove
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
||||||||||||
