|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | |
|
|
|
|
|
|
|
เรื่องที่ผ่านมาที่ได้พบเจอ เราเข้าใจผิดไปเองหรือเปล่า ?
วันนี้ได้รับเมล์จากเพื่อนคนหนึ่ง อ่านแล้ว รู้สึกว่าได้ข้อคิดที่ดีมาก ๆ เนื้อเรื่องอ่านง่าย เข้าใจง่าย และทำให้คิดว่าจากที่ผ่านมาที่เราโมโห ที่เราหงุดหงิด ที่เราเกลียดชังใครสักคน เราเข้าใจผิดไปเองหรือเปล่า เหมือนอย่างเหตุการณ์นึงที่จำได้ไม่มีวันลืม คือ หนิง เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่อนุบาล บ้านก็อยู่ซอยเดียวกัน แต่ซอยเรามีแยกเป็นตรอก ๆ ถ้าไม่บังเอิญก็ไม่ค่อยเจอหรอก ก็เรียนที่เดียวกัน นั่งรถโรงเรียนเดียวกันมาตลอด แต่ไม่เคยอยู่กลุ่มเพื่อนกลุ่มเดียวกัน คือ หนิงจะอยู่กลุ่มคนหน้าตาดี ดูไฮโซ ดูมีกะตังค์ เป็นเด็กกิจกรรมคุณครูรัก ส่วนเราจะอยู่กลุ่มเด็กหน้าตาบ้าน ๆ เพื่อนเราหลายคนเป็นเด็กเรียน พักกลางวันก็มานั่งอ่านหนังสือเรียน (ส่วนเราอ่านหนังสือการ์ตูนหรือไม่ก็ไปเล่นกับเพื่อนกลุ่มอื่นบ้าง) คือในใจก็มีแอบอิจฉาอยุ่บ้าง เพราะวันเสาร์ตอนประถมจะมีเรียนพิเศษ ปะป๊าก็จะขับรถพาเรากับหนิงมาเรียนที่โรงเรียน แล้วก็จะชอบชมหนิงให้ฟังตลอดว่า น่ารัก เรียนเก่ง ว่านอนสอนง่าย แบบว่าไม่เคยชมลูกตัวเองให้ชาวบ้านหรือกระทั่งลูกตัวเองได้ยิน ก็เลยมีน้อยใจปนไม่พอใจเพื่อนคนนี้อยู่บ่อย ๆ พอขึ้น ม.ต้น เราก็ขอที่บ้านขึ้นรถเมล์ ก็เลยเป็นจุดเปลี่ยนให้ยิ่งห่างเหินกับหนิงมากขึ้น พอใกล้จะจบ ม. 3 มีเพื่อนบอกว่า หนิงไปคบกับเด็กหัวโจก เกเรของห้อง คือเรากับหนิงอยู่คนละห้องกันด้วย เพื่อนคนนี้บอกว่าหนิงเป็นเด็กใจแตก เราก็เชื่อ แต่ปัจจุบัน เรามานั่งทบทวนเหตุการณ์แล้ว ไม่น่าจะเป็นแบบนั้น ตอนนี้ ได้เจอเพื่อนคนนี้บ้าง ปีละหน 2 หน แบบว่าเดินอยู่ในซอยเจอกัน แต่ไม่ทักทายกัน ไม่มองหน้ากัน มีอยุ่ครั้งนึงเราก็พยายามยิ้มให้ แต่หนิงก็ทำเป็นไม่เห็น แล้วตอนนี้หน้าที่การงานเขาก็ดีกว่าเราเยอะ มีดีกรีเป็นนักเรียนนอกด้วย ... จบแค่นี้แล้วกัน
มาเริ่มกันที่เรื่องคุกกี้ดีกว่า
ที่สนามบินนานาชาติระดับโลก มีนักธุรกิจหญิงแต่งตัวดี จำเป็นต้องรอเวลาถึง 3 ชั่วโมง
ในการเปลี่ยนเครื่องบินเพื่อไปจุดหมายปลาย ทาง
เธอจึงตัดสินใจเดินไปซื้อหนังสือ 1 เล่ม และคุ๊กกี้ 1 ห่อ และเตรียมหาที่ นั่งเพื่ออ่านและกิน ฆ่าเวลาไปพลาง ๆ เธอมองหาที่นั่งได้ 1 แห่ง
เมื่อ นั่งลงก็เตรียมหนังสือและคุ๊กกี้
เพื่ออ่านและกินไปพลาง ๆ เธอสังเกตเห็นว่า ข้าง ๆ เธอมีชายหนุ่มซึ่งนั่งเหยียดกายอย่างไม่สนใจใคร ว่าจะมีใครนั่งอยู่ ข้าง ๆ เขาสักครู่หนึ่ง
ขณะที่เธออ่านหนังสือ
ชายหนุ่มก็หยิบขนมคุ๊กกี้ออกจาก ถุง ซึ่งวางอยู่ระหว่างคนทั้งสอง แล้วกินมันอย่างละชิ้นเธอมองด้วยความโกรธแต่ ไม่ต้องการทำเรื่องวุ่นวาย เธอจึงทำเป็นไม่สนใจเธอเริ่มรู้สึกเบื่อที่จะกิน คุ๊กกี้และเฝ้ามองนาฬิกา
ในขณะที่ชายหนุ่มซึ่งเป็นผู้ขโมยไร้ยางอาย
กำลังกินมันให้หมดสิ้นไป เธอเริ่มโมโหและคิดในใจว่า "ถ้าฉันไม่ใช่ผู้ดีมีการ ศึกษาแล้วละก็....ฉันจะชกหน้าเจ้าหมอนี้ให้แหลกไปเลย"
ทุกครั้งที่เธอหยิบ กิน 1 ชิ้น ชายหนุ่มก็หยิบมันกิน 1 ชิ้น ทั้งสองส่งสายตามองกัน เมื่อคุ๊กกี้ เหลือเพียงชิ้นสุดท้าย เธอหยุดและอยากรู้ว่าชายหนุ่มจะทำอย่างไร ชายหนุ่ม ค่อย ๆ หยิบคุ๊กกี้ชิ้นสุดท้ายแล้วหักออกเป็น 2 ชิ้น ส่งให้เธอครึ่งชิ้นและกิน เองครึ่งชิ้น
เธอรับจากชายหนุ่มอย่างรวดเร็วและคิดในใจว่า
"เขาช่างเป็นคนไร้ มารยาทสุดๆ ช่างไร้การศึกษา ไม่มีแม้แต่พูดขอบคุณสักคำ"
เธอลุกขึ้น หยิบข้าวของทั้งหมดแล้วตรงไปยังประตูขึ้นเครื่อง
ไม่แม้แต่เหลียวหลังกลับมามอง หัวขโมยผู้ไร้มารยาทซึ่งยังนั่งอยู่ที่เดิม ภายหลังจากขึ้นเครื่องและนั่งประจำ ที่อย่างสบายแล้วเธอก็หยิบหนังสือที่อ่านค้างอยู่ขึ้นมาอีกครั้ง ในขณะที่ หยิบหนังสือจากกระเป๋า ก็พบว่ามีขนมคุ๊กกี้ 1 ห่อ
เธอตกใจมาก
ถ้าคุ๊ก กี้ของฉันยังอยู่ที่นี่ ก็แปลว่า....คุ๊กกี้ห่อนั้นเป็นของชายหนุ่มที่แบ่งให้ เธอกินเธอลุกขึ้นทันที แล้ววิ่งออกจากเครื่องบินไปยังที่นั่งของชายหนุ่ม แต่คงเหลือแต่ที่นั่งว่างเปล่ามันสายไปเสียแล้วที่จะได้ขอโทษชายหนุ่ม
ระหว่างเดินกลับเข้าเครื่อง
เธอรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ เธอนั่นเองที่ไร้ มารยาท เป็นหัวขโมยที่ไร้การศึกษาตัวจริง..........
มีกี่ครั้งใน ชีวิตของคนเรา ที่ค้นพบในภายหลังว่า
"สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันไม่ใช่เรื่องจริง มันเป็นการเข้าใจผิด มีกี่ครั้งในชีวิตที่เราขาดความไว้วางใจผู้อื่น และทำให้ เราตัดสินผู้อื่นจากความคิดเย่อหยิ่งของเราเอง ซึ่งห่างไกลจากความเป็นจริงมากมาย"
..........นี่แหละที่ทำให้เราต้องคิดซ้ำแล้วซ้ำอีกก่อนตัดสินผู้ อื่น หลาย ๆ สิ่ง
ไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น ควรมองผู้อื่นในแง่ดี แล้วคอยสงสัยตัว เองว่า
"เรามองโลกในแง่ดีพอแล้วหรือยัง? เราเคยแบ่งปันอะไรแก่คนอื่น บ้างหรือไม่".........
Create Date : 09 กุมภาพันธ์ 2550 |
|
25 comments |
Last Update : 17 มิถุนายน 2550 11:26:29 น. |
Counter : 886 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: KyBlueSky 11 กุมภาพันธ์ 2550 13:01:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: ดำรงเฮฮา 13 กุมภาพันธ์ 2550 23:29:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: smo 14 กุมภาพันธ์ 2550 8:06:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: เดียวจัง 14 กุมภาพันธ์ 2550 13:06:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: d__d (มัชชาร ) 14 กุมภาพันธ์ 2550 18:28:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: KyBlueSky 15 กุมภาพันธ์ 2550 13:23:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: bookmark 15 กุมภาพันธ์ 2550 21:37:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: เดียวจัง 23 กุมภาพันธ์ 2550 15:46:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: Lilly (supremeking ) 24 กุมภาพันธ์ 2550 12:20:23 น. |
|
|
|
| |
โดย: opleee 24 กุมภาพันธ์ 2550 14:16:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: พีทคุง (redistuO ) 25 กุมภาพันธ์ 2550 11:58:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: opleee 13 มีนาคม 2550 23:18:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: mmm_oat IP: 58.10.80.39 9 เมษายน 2551 10:04:40 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
Kapaeng- เด็กน้อยที่ยังอ่อนต่อโลก กำลังพยายามไต่หน้าผาสูงชันของความแก่งแย่งเกลียดชังในวงสังคม (ออฟฟิศ) เพื่อออกไปสู่โลกกว้างของความเป็นอิสระ (ธุรกิจส่วนตัว) ในสักวันหนึ่งข้างหน้า ...
|
|
|
|
|
|
|