จดหมายถึงลูกสุดที่รัก

  นานแล้วนะคับที่แม่ไม่ได้เข้ามา update พัฒนาการของหนู ตอนนี้หนูอายุได้ 1 ขวบ 3 เดือน 10 วัน
ส่วนสูง 78 ซม. หนัก 11.5 กก. แล้วนะลูก และอีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันสำคัญ นั่นก็คือวันแม่ นั่นเอง ตอนนี้พัฒนาการของหนูคือ เดินได้คล่อง มีวิ่งด้วยเป็นบางครั้ง และแม่ก็แอบมองเห็นฟันกรามหนูกำลังจะขึ้นมาอีกแล้วนะ 2 ซี่ ด้านขวาบน กะ ด้านซ้ายล่าง กินข้าวเก่งขึ้น โดยเฉพาะข้าวเหนียว ^^ ชอบเปิดตู้เย็น ทำตามที่แม่บอกง่ายๆได้ เช่น ชี้นิ้วไปหาสิ่งของแล้วบอกว่า หยิบให้แม่หน่อย หนูก็จะเดินไปหยิบให้แม่ได้ บอกว่าไปเที่ยวให้ไปใส่รองเท้าหนูก็รีบวิ่งไปหาตู้เก็บรองเท้า แต่วันไหนที่ตู้โดนล็อคไว้แล้วหนูเปิดไม่ออกหนูก็จะทำหน้าตาเหมือนจะร้อง อื้อ.... แล้วมองมาที่แม่ หนูชอบเรียก แม่ แม่ แม่ จนกว่าแม่จะขานว่า คร้าบ.. หนูค่อยหยุดเรียก หนูชอบมานั่งบนตัวแม่ ไม่ว่าจะที่ท้อง หรือที่คอ ^^ หนูก็นั่งทั้งนั้น หนูรู้มั้ย ว่าแม่รักหนูมากแค่ไหน แม่รักหนูยิ่งกว่าสิ่งใดในโลกนี้นะลูก


หากแม้ วันหนึ่ง แม่จะแปลกไปจากที่เป็นอยู่ เพราะอายุมากขึ้น
ขอลูกได้เข้าใจแม่ ตามสภาพที่แม่เป็น  

หากแม้ แม่ทำอาหารหกเปื้อนเสื้อผ้า หรือ ลืมผูกเชือกรองเท้า
ขอให้เฝ้ามองแม่ อย่างเช่นที่แม่เคยพร่ำสอนลูกมาก่อน..

แม้เมื่อแม่คุยกับลูก และพร่ำพูดเรื่องเดียวกันซ้ำแล้วซ้ำอีก
ขอให้พยักหน้ารับฟังแม่ อย่างเข้าอกเข้าใจจนจบ โดยไม่ตัดบท

ตอนจบที่อบอุ่น ของนิทาน ซึ่งลูกรบเร้าให้แม่อ่านซ้ำแล้ว ซ้ำอีก
ทำให้หัวใจแม่มีความสุขสงบ แม้เนื้อหาจะไม่เปลี่ยนไปเลย



มันไม่ใช่เรื่องน่าเศร้าอะไรหรอก ที่ดูเหมือนแม่กำลังจะค่อยๆเลือนหายไป
ขอแต่ลูก สัมผัสหัวใจของแม่ ด้วยสายตาที่ให้กำลังใจด้วย

ในยามที่มีความสุข แม้แม่อาจจะเผลอตัวจนชั้นในเปียก
หากแม้แม่ไม่อยากที่จะเข้าห้องน้ำ..ก็ขอให้รำลึกบ้าง..

ถึงวันเวลาที่ แม่ไล่จับตัวลูก เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าครั้งแล้ว ครั้งเล่า
กับทั้ง คอยหาเหตุผลต่างๆนานา เพื่อพาลูกเข้าห้องน้ำทั้งที่ไม่ต้องการ
รำลึกถึงวันคืนดีๆเหล่านั้น..



มันไม่ใช่เรื่องน่าเศร้าอะไรหรอก แม่เพียงเตรียมการ สำหรับเริ่มต้นการเดินทางครั้งใหม่
ขอเพียงลูก..สวดมนต์อวยพรให้แม่..ด้วย

สักวันหนึ่ง ฟันของแม่คงอ่อนล้าลง กระทั่งจะกลืนอาหารก็ยากลำบาก
แข้งขาก็อ่อนแรง กระทั่งลุกยืนก็ไม่ได้
ขอให้..รำลึกถึงเวลาที่ลูกกำลังตั้งไข่ เพื่อจะหยัดยืน  และยื่นมือมาเพื่อขอให้แม่ช่วยพยุง

ยามใด ที่ซวนเซใกล้ล้ม..ขอให้แม่ได้จับมือลูกเพื่อพยุงตัวด้วย
เมื่อแลดูสภาพของแม่แล้ว ขออย่าได้เศร้าโศรกเสียใจ กระทั่งอย่าตำหนิตัวเอง ที่ช่วยเหลืออะไรแม่ไม่ได้

แม่รู้สึกเจ็บปวด ที่รู้ว่า ไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะโอบกอดลูกได้อีก
ขอลูกยังคง มีจิตใจที่เข้าใจ และพร้อมช่วยเหลือแม่

เพียงเท่านี้ และ เพียงเท่านี้ แม่ก็จะมีกำลังใจเพิ่มขึ้นอักโข

เช่นเดียวกับที่ ในช่วงต้นของชีวิตลูก มีแม่คอยเฝ้าดูอยู่ใกล้ชิด
ในวาระสุดท้ายของแม่ ขอเพียงลูกให้เวลากับแม่สักนิด

แม่ขอตอบแทนลูกด้วย รอยยิ้ม อันเกิดจาก
ความสุขที่แม่มี เมื่อเห็นลูกลืมตาดูโลก

กับทั้ง ความรักที่แม่มีต่อลูก อย่างไม่มีวันแปรเปลี่ยน

ถึง..ลูก ลูก ของแม่

ถึง..ลูก สุดที่รักของแม่

Create Date : 08 สิงหาคม 2555 Last Update : 8 สิงหาคม 2555 15:07:40 น. Counter : 923 Pageviews.		1 comments
Share Tweet