Bloggang.com : jeeraa's : จอกที่ ๗

จอกที่ ๗

o เธอถามโลกว่า ชีวิตเกิดมาทำไม?

โลกบอกให้มองต้นไม้...
หยัดยืนอยู่ได้ แม้ต้องผ่านหลายแดด-ฝน
จากเมล็ดน้อย ค่อยค่อยฝืน ยืนลำต้น
จวบจนผลิผลดอก ออกกิ่งใบ

แผ่ร่มเงา เขา-ใคร ได้ร่มรื่น
ให้สดชื่น คืนวัน ไม่หวั่นไหว
กระทั่งวันพราก ต้องจากไป
ยังคงคืนร่างกาย สู่แม่ธรณี...

o เธอถามโลกว่า ใยชีวิตจึงเหนื่อยล้า?

โลกบอกให้มองท้องฟ้า...
เมื่อหลังฝนซา จึงมีฟ้าสดใส
ผ่านมรสุม หน่วงหนัก สักปานใด
ย่อมปรากฏ ริ้วรุ้งสาย ให้ชื่นชม

อาจมีบางคืนหม่นหมอง
เหม่อมอง มีเพียงเมฆครึ้มข่ม
หากแต่เบื้องหลัง ยังมีดวงดาวพราวพรม
ความสุขสม รอให้ชม อยู่ไม่ไกล...

o เธอถามโลกว่า เหตุใดชีวิตเจ็บช้ำ?

โลกบอกให้มองแม่น้ำ...
ไหลหลาก รินร่ำ ไม่ขาดสาย
หากเปรียบเป็น น้ำตา แห่งอาลัย
คงไม่เคย แห้งหายไป จากใจคน

แต่มีเพียงสายน้ำเท่านั้น
ที่สร้างสรรค์ หลายชีวิต ได้เริ่มต้น
น้ำตา เตือนให้ไม่ลืมคุณค่าของตน
ปล่อยให้ไหลล้น ล้างความหมองหม่นในจิตใจ...

o เธอถามโลกว่า หรือชีวิตคือความเปลี่ยวเหงา?

โลกบอกให้มองภูเขา...
ที่คงมั่น ผ่านเรื่องราว ไม่หวาดไหว
จะสักกี่ ปีเดือน เคลื่อนผ่านไป
แม้เงียบเหงา เปล่าดาย ไม่เปลี่ยนแปร

ทอดแนวยาว เช้าค่ำ สงบนิ่ง
ดั่งทอดสายตามองความจริง เห็นสิ่งแท้
เก็บความเหงาเอาไว้ เพื่อเข้าใจความอ่อนแอ
หยัดยืนอยู่ได้แม้ไม่มีใคร...

Create Date : 06 กันยายน 2549

Last Update : 22 กันยายน 2549 19:39:14 น.

1 comments

Counter : 281 Pageviews.

โดย: ข้าพเจ้าเอง IP: 124.121.16.166 วันที่: 23 กันยายน 2549 เวลา:15:59:00 น.