Bloggang.com : ใจพรานธรรม : *-- สุขสันต์ปีใหม่? --*

*-- สุขสันต์ปีใหม่? --*

ณ.เทวโลกหนึ่งอันเป็นที่อาศัยอยู่ของพญามารและเหล่าอสูร
มารสองตัว คือ โมหะมาร กับ นันทิมาร มาพบกันและได้พูดคุยกัน

นันทิมาร : อ้าว สวัสดี ท่านโมหะมาร

โมหะมาร : อ้าว สวัสดี ท่านนันทิมาร ท่านกำลังทำอะไรอยู่หรือ?

นันทิมาร : ข้าพเจ้ากำลังทำให้พวกมนุษย์ มีความยินดีติดใจเพลิดเพลินอยู่น่ะ
แล้วท่านล่ะโมหะมาร มีกิจอันใดหรือจึงได้มาถึงที่ของข้าพเจ้า แห่งนี้เล่า

โมหะมาร : ข้าพเจ้ากำลังจะทำให้พวกมนุษย์ ลุ่มหลง ไม่รู้ความเป็นจริงอยู่
จะมาขอให้ท่านช่วยเหลือสักหน่อยหนึ่งเถิด

นันทิมาร : ได้สิท่าน ถ้าอย่างนั้น เราทั้งสองจักช่วยเหลือกิจ อันนี้ด้วยกัน

ระหว่างที่ทั้งสองทำกิจนั้น ด้วยอุบายอันหนึ่ง ก็ได้สนทนากันถึงเรื่อง เทศกาลปีใหม่ ของพวกมนุษย์
ที่กำลังจะจัดงานรื่นเริงบันเทิงใจ ส่งท้ายปีเก่า

โมหะมาร : นี่ท่าน นันทิ นี่ก็ใกล้ปีใหม่ของพวกมนุษย์แล้ว จะมีมนุษย์บางพวกที่ตกอยู่ในอำนาจของข้า
พวกมนุษย์เหล่านั้นไม่รู้ความเป็นจริง ลุ่มหลงกับปีใหม่ ดื่มเสพ สนุกสนานรื่นเริง ไม่รู้เลยว่าไกล้ความตายเข้าไปทุกที เห็นแล้วสมใจข้ายิ่งนัก

นันทิมาร หัวเราะด้วยความยินดี และกล่าวว่า : แหมท่านนี่มันสุดยอดจริง ข้านี้ชื่นชมท่านยิ่งนัก

โมหะมาร : แหม !ท่านก็กล่าวชมกันเกินไป ถ้าไม่ได้ท่านช่วยสนับสนุน กิจอันนี้ที่ข้าพเจ้าคาดหวัง ก็คงจะไม่สำเร็จหรอก

นันทิมาร : ท่านโมหะ ข้าพเจ้าก็แค่จะทำให้พวกมนุษย์ มีความเพลิดเพลิน ยินดี ติดใจในอารมณ์ เท่านั้นเอง
พวกมนุษย์พวกนี้ มีพื้นฐานจิตใจอย่างนั้นอยู่แล้ว ข้าพเจ้าก็แค่ไปยุๆ แหย่ๆ พวกมนุษย์ก็ติดใจเพลิดเพลินแล้ว
ความเพลิดเพลิน มันเป็นสิ่งเสพติดของมนุษย์ แต่เหล่าพระอริยะนี่ ท่านไม่เสพ และไม่มีจิตคิดจะเสพแล้ว
ทั้งยังมีมนุษย์อีกจำพวกหนึ่งของพระสมณโคดมที่ข้านั้นไม่อาจ กระทำด้วยอุบายใดๆแก่เค้าได้เลย ทั้งเองก็คงทราบดี ในเรื่องนี้

โมหะมาร : ใช่ถูกต้องทีเดียว เราทั้งสองอย่าไปเสียเวลากับคนเช่นนั้นเลยท่าน แต่ก็น่าเสียดาย มันก็น่าจะพอมีโอกาสบ้างสิน่า

ทั้งสองเงียบไประยะหนึ่ง....

นันทิมาร : นี่ท่าน โมหะ ข้าพเจ้าคิดว่าเทศกาลส่งท้ายปีเก่าของพวกมนุษย์ในปีนี้
ข้าพเจ้าจะต้องเร่งทำงาน สักหน่อย ยิ่งระยะหลังจากที่พระพุทธเจ้าทรงเสด็จ
ดับขันธ์ปรินิพพานไปแล้ว ยิ่งนานเท่าใด ข้าพเจ้าก็รู้สึกว่า พวกมนุษย์ติดกับดัก ของท่านโมหะมากขึ้น
ช่างดีเสียนี่กระไร พวกมนุษย์จะได้มีความเพลิดเพลิน สนุกสนาน กันเยอะๆ
จะได้ช่วยแบ่งเบาภาระให้ท่าน โมหะ ด้วย

โมหะมาร : ท่านแน่ใจได้อย่างไร ว่าพวกมนุษย์จะเป็นอย่างนั้น มากขึ้นเรื่อยๆ?

นันทิมาร : ท่านนี่โง่จริงๆนะ ท่านโมหะ!

โมหะมาร : อ้าว! ท่านนันทิ ข้าพเจ้าถึงได้ชื่อ โมหะนี่ไง

นันทิมาร : ท่านรู้หรือไม่ ว่าปีพุทธศักราช ที่มนุษย์บางพวกเค้าใช้กันน่ะ เค้าเริ่มนับมาตั้งแต่วันที่พระพุทธเจ้าทรงเสด็จดับขันธปรินิพพาน

โมหะมาร : แล้วยังไงต่อล่ะท่าน ข้าพเจ้ายังโง่อยู่ ?

นันทิมาร : ก็จำนวนปีพุทธศักราชที่เพิ่มขึ้นไปๆ เพิ่มไปๆ ...มันหมายถึงอะไรท่านรู้ไหม? หมายถึงจะมีความสุขหรือ? หมายถึงจะหมดเคราะห์หรือ? จะมีสิ่งดีๆเริ่มเข้ามาหาหรือ ?

โมหะมาร : ข้าพเจ้าก็ยังไม่ทราบอยู่ดี?

นันทิมาร :โธ่ท่าน โมหะ ท่านนี่นอกจากโง่แล้ว ทั้งยังไม่รู้ความเป็นจริงอีกด้วย ก็หมายความว่า
จำนวนปีพุทธศักราชที่เพิ่มขึ้นไปๆ เพิ่มไปๆ พวกมนุษย์กำลังจะห่างจากพระพุทธศาสนา ไงล่ะท่าน โมหะ

โมหะมาร : อ้อ! ก็คือพวกมนุษย์บางพวกจะค่อยๆ ห่างไกลจากความดี ความเจริญ ห่างไกลจากคำตรัสสอนของพระพุทธเจ้ากันไปเรื่อยๆ

นันทิมาร : ถูกต้องแล้วท่านโมหะ เหมือนลูกหลานที่ห่างไกลจากผู้ปกครองดูแลอบรมจิตใจนั่นล่ะ ใจของเด็กที่ห่างไกลผู้ปกครองเช่นนั้น ก็จะเป็นใจที่ดีได้ยาก เพราะจิตใจนั้นมีปรกติคิดไปในทางชั่ว ทั้งก็ง่ายในการถูกชักจูง ไปในทางเสื่อม เหมือนเราทั้งสองนี่ไง ที่ห่างไกลจากปัญญา

โมหะมาร : ถึงว่า ปีใหม่ทีไร สนุกสุขกันทั้งมนุษย์ สุขกันทั้งเทวโลกของมาร
จริงอย่างนั้น ทีเดียว ท่านนันทิ ฮ่าๆๆๆๆ

นันทิมารส่งยิ้มให้กับโมหะมาร แล้วพูดว่า : ขอให้ข้าหัวเราะที่หลังดีกว่า เพราะดังกว่า ฮ่าๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงหัวเราะของทั้งสองพญามาร ดังไปถึงเหล่าทวยเทพยดาทุกชั้นฟ้า
เหล่าเทวดาทั้งหลายเหล่านั้นได้ยิน เทวดาบางพวกก็กำหนดจิตได้ บางพวกก็ไม่ได้
เทวดาบางพวกกำหนดจิตได้ ก็ทราบความทั้งหลายของมารทั้งสองนี้ตามที่กล่าว
เทวดาองค์หนึ่งเกิดความสังเวชสลดใจ เปล่งอุทานว่า โลกมนุษย์กำลังเสื่อมไปอีกแล้วหนอ พุทธศักราชของพระพุทธเจ้าจะเสื่อมสิ้นไปแล้วอีกแล้วหรือหนอ โลกมนุษย์กำลังจะห่างจากพระพุทธศาสนาไปอีกปีหนึ่ง
ช่างน่าดีใจอะไร ช่างน่าสนุกสนานอะไร ทำไมถึงได้เห็นเป็นความสุข เป็นประมาทเสียนี่กระไรมนุษย์เอ๋ย

............เรื่องราวทั้งหมด ทราบถึงองค์เทพผู้เป็นใหญ่ปกครอง
ทั้งความคิดของมาร และ ความคิดของเทวดาองค์นี้

ท่านจึงได้ยืนพนมมือกล่าวเปล่งสาธุการป็นคำอวยพร สนั่นลือลั่นทั่วสวรรค์ทิพย์วิมานว่า

ผู้ใดมีจิตยินดีในการบริจาคทาน ขอท่านจงเป็นผู้อิ่มในสุข บริบูรณ์ด้วยวัตถุ ในกาลทุกเมื่อ…
ผู้ใดมีเมตตาจิต ไม่โกรธ มีปรกติจิต ด้วยธรรม คือ พรหมวิหาร ๔ ขอท่านจงประสบสุข ในกาลทุกเมื่อ…
ผู้ใด เป็นผู้มีศีล มีจิตอันผ่องใส มีความสิ้นไปแห่งตัณหาแล้ว ขอท่านจงเป็นที่พึ่งแห่งหมู่สัตว์ทั้งหลาย…

......ผู้ใดก็ดี กระทำอยู่ ระลึกอยู่ ในพระสัทธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ขอท่านจงสำเร็จ
ตามธรรม ตามสมควรแก่ธรรม ที่ท่านปราถนาเถิด

......ขอท่านทั้งหลายทั้งปวง อย่าได้ประมาท ขอท่านทั้งหลายทั้งปวง จงเป็นที่พึ่งแก่หมู่สัตว์ทั้งหลาย
มนุษย์จำพวกใดมีธุลีจิตอันน้อย มีจิตสมควรแก่ธรรม แก่สมณธรรม
ขอท่านจงนำธรรมแสงสว่างคือปัญญาไปให้แก่มนุษย์จำพวกนั้นเถิด
เพื่อความผาสุขของมนุษย์ด้วย เพื่อความเมตตาอนุเคราะห์แก่สัตว์ทั้งหลายด้วย เพื่อตอบแทนพระพุทธศาสนาด้วย
และเพื่อความดำรงอยู่สืบทอดไป ของพระพุทธศาสนาของพระสมณโคดม ตราบนานเท่านานเถิด....

สาธุ….

สาธุ. . ..

สาธุ….
เสียงอนุโมทนาเปล่งสาธุการของเหล่าเทพบุตรเทพธิดาแสนโกฏิ ลือลั่นไปทั่วอนันตจักรวาล

มารทั้งสองได้ยินเสียงนั้น แต่ก็ไม่ใส่ใจ.......
_____________________________________________
มอบให้เป็น ส.ค.ส แด่ผู้อ่านทุกท่าน
ขออนุโมทนาสาธุ
ขอบคุณครับ

Create Date : 01 ธันวาคม 2552

Last Update : 1 ธันวาคม 2552 12:13:01 น.

4 comments

Counter : 570 Pageviews.

เป็นเรื่องราวของมารที่น่าสนใจทีเดียวครับ
ใกล้วันปีใหม่ก็ยิ่งน่าเศร้าเพราะ
เราก็ใกล้ความตายเข้าไปทุกขณะ ชิวิตที่อยู่บนโลกก็น้อยลงทุก ๆ ที แทนที่เราจะหันมาระลึกประกอบความดี
เรากลับมาเฉลิมฉลอง มองหาแต่ความเสื่อมไปเนอะครับ