บรรยากาศไม่ต่างจากวันอื่นๆ
อึมครึม.... บรรยากาศในใจหนูนะ
วันนี้พี่หนิงเข้าแผนกช้า สงสัยไปทำธุระมามั้ง
ทีแรกคิดว่าหยุดซะอีก
จะถามยังไม่กล้าเอ่ยถาม ไม่รู้ทำไมอ่ะ
คือเรามีข้อสงสัยอีกข้ออยู่ในใจที่ยังไม่ได้ถาม
ถ้าบรรยากาศมันไม่เป็นแบบนี้
นี่คงถามไปแล้ว ปกติหนูพูดมากจะตาย
เวลาอยู่กับพี่ๆ ที่หนูสนิทใจด้วย
จริงๆ ตอนนี้สำหรับหนูก็สนิทใจอยู่แหละ
แต่หนูไม่รู้ตอนนี้ในใจพี่หนิงคิดอะไรอยู่
โกรธหนูหรอ หรือว่ายังไงนะ
พี่เงียบมากกก เงียบผิดปกติ.....
วันนี้มีเคส พรบ. คนไข้ไม่มีญาติมา
หนูเลยขึ้นไปดูเอกสารให้คนไข้ที่ห้อง
ขากลับลงมาเอาเอกสารเพิ่มที่เค้าเตอร์
อันนี้พูดจริงๆ นะ...
หางตาเหมือนเห็นพี่หนิงนั่งอยู่ที่โต๊ะอ่ะ
แต่ไม่ได้หันไปมองเพราะมัวหาเอกสารอยู่
พอหันไปอีกที เอ้า.... ไม่อยู่ว่ะ
แล้วที่หางตาเห็นเมื่อกี้คือ........
ภาพหลอนหรอ งง เป็นมากล่ะ
คิดเรื่องพี่หนิงทั้งวัน
เอาจริงๆ คิดตลอดเวลาตั้งแต่หนูโทรไปถามเคสประกันพี่วันนั้น
คือหนูโทรไปแล้วครั้งนึงแต่พี่หนิงไม่รับเลยคิดว่า
คงยุ่งๆ อยู่...
เลยโทรไปหาพี่ส้มแทนเพราะไม่มั่นใจจริงๆ
พี่ส้มเองแกก็ไม่มั่นใจเลยให้หนูลองโทรถามพี่หนิงใหม่
พี่หนิงรับสาย แต่เสียงค่อนข้างเคร่งเครียดนิดนึง
คงยุ่งอยู่จริงๆ.....
แล้วตั้งแต่วันนั้น บรรยากาศก็เปลี่ยนไปเลย
จากที่กำลังจะดีๆ คือพี่หนิงเริ่มคุยกับหนูมากขึ้น
เริ่มชวนไปกินข้าวเหมือนเดิม
กลับกลายเป็นเงียบใส่อีก
แต่ไม่ได้ ตึงแบบตอนนั้น ก็มีคุยมีถามบ้าง
มียิ้มให้บ้างนิดหน่อย
แต่นับประโยคได้เลย....
หนูจะต้องได้คุยกับพี่ซักวันแหละ....
หนูไม่ยอมให้มันเป็นแบบนี้แน่ๆ....
วันนี้ก็ว่าจะถาม.... ตอนน้องลงเวร
แต่บังเอิญน้องนัดกับเพื่อนให้มารับที่ รพ.
เลยรอที่แผนก
ไม่มีโอกาสได้คุยเลย
อยากคุยตอนอยู่กัน 2 คนมากกว่า
จนเวลาล่วงไปใกล้จะถึงเวลาพี่หนิงลงเวร
หนูก็มองนาฬิกาแล้วเหลืออีก 10 นาที
จะตัดสินใจพูดดีไหม ถามเลยดีไหม
ว่าพี่หนิงเป็นอะไร.....
แต่ถ้าพูดตอนนี้ เวลาแค่นี้
ไม่ทันแน่ๆ แล้วกลัวด้วย...
กลัวถ้ายังคุยกันไม่ทันเข้าใจพี่หนิงก็ชิงกลับบ้านก่อน
แล้วกลัวว่าวันต่อไปจะหนูจะสู้หน้าพี่ไม่ติดอีก
จริงๆ หนูขี้กลัวนะ
ทุกครั้งที่หนูถามอะไรออกไปไม่ใช่หนูไม่คิด
หนูคิดแล้วคิดอีก
คิดจนหัวจะระเบิดว่าจะถามพี่หนิงแบบไหนดี
ซึ่งเป็นกับพี่หนิงคนเดียวจริงๆ
กับคนอื่นไม่เคยมาพยายามอธิบายอะไรเลย
คิดไงก็คิดไปดิ....จะเป็นไรก็เป็นไปดิ
สไตล์หนูก็ไม่ได้สนใจใครอยู่แล้ว
ถ้าไม่ใช่คนที่หนูรักจริงๆ...
ฉะนั้น การที่หนูถามพี่.....
แน่นอนว่าถามแล้วในวันนั้นทุกอย่างต้องเคลียร์
จะไม่มาพูดครึ่งๆ กลางๆ เด็ดขาดเพราะหนูกลัว
ทุกวันนี้ทำไมหนูถึงกลัวจะเสียพี่หนิงไปมากกว่าอะไรทั้งหมด
ทำไมต้องกลัวมากขนาดนี้
 

วันนี้มีช่วงนึงพี่หนิงบ่นว่าปากกาเพิ่งซื้อมา
ใช้ยังไม่คุ้มเลย พี่เอาไปลืมไว้ห้องหมออัญ
(คุยกับก้อย)​
แล้วพี่หนิงก็จะเดินมาเอาปากกา
หนูก็นั่งฟังอยู่ หันซ้ายหันขวา
เลยยื่นปากกาของหนูในมือให้พี่
ยังคิดอยู่พี่หนิงจะรับไปเขียนมั้ยนะ
หนูอย่างหวงเลยเด่ปากกาแท่งนี้
ใครหยิบไปเขียนนี่เคืองๆ นิดๆ อ่ะ
แต่พูดมากไม่ได้... เดี๋ยวเขาจะว่าเราขี้หวงของ
แต่ทำไมใจหนูตอนนั้นมันคิดไรอยู่ไม่รู้
มือก็ถือปากกาอยู่ กำลังเขียนเลย...
กลับยื่นไปให้พี่หนิงซะงั้น
มันดูเป็นเรื่องเล็กๆ เนอะ....
แต่หนูแอบดีใจนะ... ที่พี่รับปากกาจากมือหนูไปเขียน
มากเนอะหนูเนี่ย.... เว่อร์จ่นแหละ
แต่มันก็คือความรู้สึกหนูจริงๆ
.....

แล้วเมื่อคืนก็คิดเรื่องพี่ทั้งคืน
ขับรถจะไปซื้อข้าว
ขับเลยซอยจะเลี้ยวเข้ารพ.เฉย ดีรถไม่ชน
เหมือนเหม่อไปชั่วขณะที่ขับรถไป
อยากเบิ้ดกะโหลกตัวเองมาก
จะขับมารพ.ทำไมวะเนี่ย
จะไปซื้อข้าว
รีบสลัดออกไปแทบไม่ทัน
คราวที่โดนพี่ฝนว่า
หนูยังแค่ขับรถไปเฉยๆ ขับไปแค่ไม่ให้น้ำตาไหล
เพราะหนูไม่อยากน้ำตาไหลจากคนๆ นี้
แต่ไม่คิดจนเหม่อขนาดนี้
กลับมาก็จบ...
น้ำตาก็ไม่ไหล...
แล้ววันนี้ตอนพี่ไปกินข้าวกับน้องก้อย
นี่ก็อดวิ่งไปร้องไห้ในห้องน้ำไม่ได้
สุดจริงนะ ความรู้สึกแบบนี้
ร้องไห้ให้พี่หนิงอีกแล้ว
ทั้งๆ ที่พี่หนิงก็ไม่รู้หรอก....
ตอนแรกหนูก็ถามน้องก้อยว่าจะไปกินที่ไหน
ร้านน้องอาร์มหรอ (ยังไม่รู้ว่าพี่หนิงให้น้องรอ)​
น้องบอกไม่รู้เหมือนกัน น่าจะแหละ
รอพี่หนิงด้วย พี่หนิงโทรมาบอกให้รอพี่หนิงด้วย...
...

เชื่อมั้ย... ความรู้สึกตอนนั้นมันจุกๆ อ่ะ
จุกที่หน้าอก
ขนาดตอนพิมพ์ข้อความนี้ น้ำตายังจะไหล
ถ้าไม่ติดว่านั่งอยู่กับน้อง....
ก็... พี่หนิงโทรมาบอกนัองให้รอ.....
เป็นว่าพี่หนิงก็จะต้องไปกินข้าวกับน้อง
^_____^
.....

แล้วพี่หนิงไปเคลียร์เคสข้างบนตึกยังไม่ลงมา
น้องก้อยบอกให้หนูไปก่อนเลยก็ได้
เพราะไม่รู้พี่หนิงจะมากี่โมง
หนูเลยบอกว่าไม่เป็นไรหรอก....
เลทก็เลทตามนั้นแหละ ไม่เป็นไร
หนูคิดแค่ว่า ถ้าหนูไปก่อน
พี่หนิงก็จะได้กินข้าวบ่ายโมง
เพราะคุยกะนัองว่าจะไปเที่ยง บ่ายกัน
กลัวพี่หนิงลงมาซักเที่ยงครึ่ง
พี่หนิงต้องหิวแน่ๆ
หนูกินตอนไหนก็ได้ไม่เป็นไร
แล้วพี่หนิงก็ลงมาตอนเที่ยงครึ่งจริงๆ
(ดีแล้วแหละที่หนูตัดสินใจไม่ไปก่อน)
 

มาถึงพี่หนิงก็ทักว่า
เอ้า ก้อยไปกินข้าวแล้วหรอ...
 

หนูก็ไม่ได้ตอบ แต่ก้อยก็นั่งข้างหลัง แล้วบอกว่า
รออยู่...... :D
 

ก่อนออกไปพี่หนิงก็ยังถามหนูอยู่นะว่า
"หญิงกินข้าวยัง"
ประโยคสั้นๆ ที่หนูไม่รู้ว่าพี่ตั้งใจจะถาม
หรือแค่ถามไปงั้นๆ
แต่ก็ขอบคุณนะคะพี่หนิง
ที่ยังคุยกับหนูอยู่บ้าง ไม่ตึงเหมือนตอนนั้น...
แต่ถ้าว่าเป็นแบบนี้ดีมั้ย มันก็ไม่ดีอ่ะพี่
สถานการณ์แบบนี้จะเรียกว่าดีได้ยังไงล่ะ...
เป็นล็อคที่หนูได้อยู่ ป.1 กับพี่น้อยมาก
วันพุธก็เจอชั่วโมงเดียว
ศุกร์หนูก็หยุด
เสาร์หนูก็เช้าบ่าย ป.2
(พี่หนิงเช้าเดียว... มั้ง... ถ้าไม่มึอะไรผิดพลาด)​
เราจะได้เจอกันน้อยมากๆ หนูยังคิดอยู่
ว่าหนูจะได้คุยกับพี่ตอนไหน....
ใจก็ไม่อยากปล่อยไว้นาน
แต่อีกใจก็ไม่อยากรีบมากทั้งที่เวลาไม่มี
จะคุยกันไม่รู้เรื่องเปล่าๆ....
....

คือ.......หนูเสียใจนะ... ตอนนี้หนูเสียใจจริงๆ
น้อยใจ เสียใจ ปนกันไปหมด....
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราคงไปด้วยกัน...
แต่หนูเข้าใจพี่มากกว่า
คงมีเรื่องอะไรในใจพี่ซักอย่าง
ซึ่งหนูก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องหนูหรือเปล่า
หรือพี่เครียดเรื่องลูก หรือเรื่องอื่นๆ
เพราะพี่หนิงมีภาระรับผิดชอบเยอะนอกจากเรื่องลูกแล้ว
ก็ยังมีอย่างอื่นให้ปวดหัวอีกมาก
 

พี่หนิงจะรู้ไหม ว่าหนูอยากคุยกับพี่มากแค่ไหน
อยากเล่านู่นนี่ให้ฟัง
อยากแชร์นี่นั่นให้ดู
เหมือนที่เราเคยเป็น.....
แต่เหมือนมีบางอย่างมากั้นอยู่
เส้นบางๆ ที่มันกั้นระหว่างความรู้สึกตอนนี้
มันคืออะไร...
คือสิ่งที่หนูอยากคุยกับพี่
แต่หลังๆ มาเวลาพี่หนิงมาอยู่ ป.1
น้อยมากเลยที่จะไม่จ่น
พี่หนิงยุ่งตลอดเลย
มีงานตลอด....
อยากมีเวลาคุยกับพี่หนิง 2 คนจัง...
แบบที่ไม่ใช่การพิมพ์คุยกัน
แบบที่ไม่ใช่การโทร
หนูอยากคุยกับพี่หนิงตรงหน้า
อยากมองหน้า มองตาพี่ตอนคุย
.. เอาให้มันชัดๆ ไปเลย...
ว่าเส้นที่มันกั้นอยู่ตอนนี้คืออะไร
ให้หนูได้ขอโทษถ้าหนูทำผิด
และให้หนูได้รู้ในสิ่งที่ตัวเองทำผิดพลาดไป
 

ถ้าบรรยากาศมันเป็นแบบนี้บ่อยๆ
หนูทำงานไม่มีความสุขแน่
นี่ก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานเลย
คิดเรื่องพี่หนิงตลอดเวลา
แล้วที่ผ่านมาตลอดเวลาที่ทำงานที่นี่
ทำไมหนูผ่านมาได้ ทำไมหนูทนได้
พอมาเจออะไรแบบนี้ ตอนนี้.... พี่หนิง
หนูบอกตรงๆ นะ หนูเหมือนจะไม่ไหวเลยอ่ะ...
TT______TT
 

เราอาจรู้จักกันไม่มากพอสำหรับพี่
ที่หนูจะรู้จุดที่บอบบางของพี่
ที่ผ่านมาหนูสนใจแต่ความรู้สึกตัวเองมากเกินไปไหม
แต่ในใจหนูก็แอบห่วงพี่อยู่ตลอดนะ
เวลาพี่บ่นปวดขา ปวดเท้า ปวดหัว
หนูอยากทำอะไรไดัมากกว่ารับฟัง
 

แต่หนูไม่รู้จะแสดงออกยังไงดี.... ว่าหนูห่วง...
 

พี่หนิงยังมองว่าหนูเป็นน้องสาวอยู่ไหมหนูไม่รู้ในใจพี่หรอกนะ
แต่พี่หนิงจะเป็นพี่สาวที่น่ารัก และมีพระคุณกับหนูตลอดไป....

#หญิงรักพี่หนิงนะคะ
#บอกรักพี่หนิงทุกบันทึก
#พี่สาวที่น่ารักของหญิง 💕

ยัยคิดมาก
Date : 27.May.2019
Time : 21.44pm

Create Date : 27 พฤษภาคม 2562
Last Update : 4 มิถุนายน 2562 12:28:10 น.		0 comments
Counter : 115 Pageviews.
Share Tweet