สิ่งที่คิดว่าเป็นความสุข วันหนึ่งกลับเป็นความทุกข์

สิ่งที่คิดว่าเป็นความสุข วันหนึ่งกลับเป็นความทุกข์

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนชายผู้กำหนัด มีจิตปฏิพัทธ์

พอใจอย่างแรงกล้า มุ่งหมายอย่างแรงกล้าในหญิงเขาเห็นหญิงนั้นยืนพูดจา

กระซิกกระซี้ร่าเริงอยู่กับชายอื่น ดูกรภิกษุทั้งหลายพวกเธอจะสำคัญความข้อนั้น

เป็นไฉน ความโศก ความรำพัน ความทุกข์กาย ความทุกข์ใจและความ

คับแค้นใจ จะพึงเกิดขึ้นแก่ชายนั้นเพราะเห็นหญิงคนโน้นยืนพูดจากระซิกกระซี้

ร่าเริงอยู่กับชายอื่นบ้างหรือไม่ ฯ

พวกภิกษุทูลว่า ต้องเป็นเช่นนั้น พระพุทธเจ้าข้า ฯ

พ. ข้อนั้นเพราะเหตุไร ฯ

ภิ. พระพุทธเจ้าข้า เพราะชายคนโน้นกำหนัดนักแล้ว มีจิตปฏิพัทธ์

พอใจอย่างแรงกล้า มุ่งหมายอย่างแรงกล้าในหญิงคนโน้น ฉะนั้นความโศก

ความรำพัน ความทุกข์กาย ความทุกข์ใจและความคับแค้นใจจึงเกิดขึ้นได้แก่

เขา เพราะเห็นหญิงนั้นยืนพูดจากระซิกกระซี้ร่าเริงอยู่กับชายอื่นฯ

พ. ดูกรภิกษุทั้งหลาย ต่อมาชายคนนั้นมีความดำริอย่างนี้ว่า เรา

กำหนัดนักแล้ว มีจิตปฏิพัทธ์ พอใจอย่างแรงกล้ามุ่งหมายอย่างแรงกล้าใน

หญิงคนโน้น ความโศก ความรำพัน ความทุกข์กาย ความทุกข์ใจและความ

คับแค้นใจ จึงเกิดขึ้นแก่เราได้เพราะเห็นหญิงคนโน้นยืนพูดจากระซิกกระซี้

ร่าเริงอยู่กับชายอื่น อย่ากระนั้นเลยเราพึงละความกำหนัดพอใจในหญิงคนโน้น

ที่เรามีนั้นเสียเถิดเขาจึงละความกำหนัดพอใจในหญิงคนโน้นนั้นเสีย สมัยต่อมา

เขาเห็นหญิงคนนั้นยืนพูดจากระซิกกระซี้ร่าเริงอยู่กับชายอื่นดูกรภิกษุทั้งหลาย

พวกเธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน ความโศก ความรำพันความทุกข์กาย

ความทุกข์ใจ และความคับแค้นใจ จะพึงเกิดขึ้นแก่ชายนั้นเพราะเห็นหญิงคน

โน้นยืนพูดจากระซิกกระซี้ร่าเริงอยู่กับชายอื่นบ้างหรือไม่ ฯ

ภิ. ข้อนั้นหามิได้ พระพุทธเจ้าข้า ฯ

พ. ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร ฯ

ภิ. พระพุทธเจ้าข้า เพราะชายคนโน้น คลายกำหนัดในหญิงคนโน้น

แล้ว ฉะนั้น ความโศก ความรำพัน ความทุกข์กาย ความทุกข์ใจและความ

คับแค้นใจ จึงไม่เกิดขึ้นแก่เขาเพราะเห็นหญิงนั้นยืนพูดกระซิกกระซี้ร่าเริงอยู่

กับชายอื่น ฯ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ฉันนั้นเหมือนกันแล ภิกษุไม่เอาทุกข์

ทับถมตนที่ไม่มีทุกข์ทับถม ๑ ไม่สละความสุขที่เกิดขึ้นโดยธรรม๑ ไม่เป็นผู้

หมกมุ่นในความสุขนั้น ๑ เธอย่อมทราบชัดอย่างนี้ว่าถึงเรานี้จะยังมีเหตุ

แห่งทุกข์ เมื่อเริ่มตั้งความเพียรวิราคะย่อมมีได้เพราะการตั้งความเพียร อนึ่ง

ถึงเรานี้จะยังมีเหตุแห่งทุกข์ เมื่อวางเฉย บำเพ็ญอุเบกขาอยู่วิราคะก็ย่อมมีได้

เธอจึงเริ่มตั้งความเพียร ในทำนองที่ภิกษุยังมีเหตุแห่งทุกข์เริ่มตั้งความเพียร ย่อมมี

วิราคะ เพราะการเริ่มตั้งความเพียร และบำเพ็ญอุเบกขาในทำนองที่ภิกษุยังมี

เหตุแห่งทุกข์ วางเฉย บำเพ็ญอุเบกขาอยู่ ย่อมมีวิราคะเมื่อเธอนั้นยังมีเหตุ

แห่งทุกข์ เริ่มตั้งความเพียรวิราคะย่อมมีได้เพราะการตั้งความเพียร แม้อย่างนี้

ทุกข์นั้นก็เป็นอันเธอสลัดได้แล้ว เมื่อเธอนั้นยังมีเหตุแห่งทุกข์วางเฉย บำเพ็ญ

อุเบกขาอยู่ วิราคะย่อมมีได้ แม้อย่างนี้ทุกข์นั้นก็เป็นอันเธอสลัดได้แล้ว

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความพยายามมีผล ความเพียรมีผล แม้อย่างนี้ ฯ

Create Date : 16 ตุลาคม 2558 Last Update : 16 ตุลาคม 2558 0:21:01 น. Counter : 779 Pageviews.		0 comments
Share Tweet